Toen wij deze zomer naar Nederland verhuisden was het weer redelijk slecht. De handtas die ik had was een eigen creatie van stof en al gauw bleek dat in dit koude kikkerlandje het niet een handig item was om belangrijke spullen in te stoppen. Financieel waren we er nog absoluut niet bovenop en geld voor een mooie degelijke handtas van leer was er niet. Ik had al wel gekeken wat er zoal was, maar alles was meer dan het budget dat ervoor bedoeld was. Ik baalde hier best wel van, ik ben geen echt tassenmens en zie de handtas als een noodzakelijk kwaad, maar als ik er dan toch 1 moet gebruiken vanuit praktische overwegingen dan is het leuk als de tas ook praktisch is en er een beetje naar mijn smaak uitziet. Op een gegeven moment liepen mijn partner en ik over de zaterdag markt en zagen een handtassen kraam. Echte plastic handtassen voor maar €15! Mijn partner moedigde mij aan te kijken of er wat bij zat voor mij. Na 1 blik wist ik al dat ik het niet veel vond, maar gaf het nog een tweede kans, wetende dat dit de prijs was die we ons wel konden permitteren. Uit vele lelijke onpraktische modellen met toeters en bellen koos ik mijn huidige tas. Ik was er niet happy mee, maar mijn spullen bleven wel droog op deze manier.
De weken erna ervoer ik schaamte voor deze tas wanneer ik buitenshuis ermee liep. Het voelde alsof iedereen naar mij keek en mij uitlachte voor het afgrijselijke gedrocht dat ik bij mij droeg. Steeds meer verstopte ik de tas terwijl ik hem kruislings om had achter op mijn rug. Wanneer ik ergens kwam zette ik mijn tas niet te pontificaal neer en zoveel mogelijk uit het zicht. Totdat ik eindelijk door had wat ik deed, ik identificeerde mij met mijn goedkope plastic handtas en vergeleek mij met een ieder die een mooiere tas had volgens mijn opinie. Ik was best geschokt, een soort van schaamte op een schaamte. Geschokt dat ik mij dus identificeerde met mijn tas, ik schaamde mij voor het zijn van een goedkoop en een wanna be geslaagd iemand en vervolgens schaamde ik mij voor dit schamen. Hoe ingewikkeld kun je het maken?
Ik wil dus niet worden gezien als goedkoop en waardeloos, maar als duurzaam/exclusief en speciaal. Waarbij beiden geen hout snijden en simpelweg elkaars polen zijn en dus meer van hetzelfde. Dus dit eindigt alleen maar in het mijzelf vergelijken met anderen uit een soort van competitie, om uit te maken in welke pool van de polariteit ik zit, om mij vervolgens meer of minder dan de ander te voelen. Dat is pas waardeloos. Het mij niet kunnen neerleggen bij mijn financiële situatie en daardoor niet in het hier en nu te kunnen zijn, maar in constante vergelijking met anderen mijzelf net iets op te hemelen en net iets minder waardeloos te voelen. Terwijl ik dan voor het gemak over het hoofd zie, dat wat ik wel heb hier in het moment en datgene op die manier moet missen, dus dat is zelf sabotage, dromen van wat je niet hebt en niet zien wat je wel hebt. Dit is dan ook het moment om daar een punt achter te zetten en niet langer mijn realiteit te ontvluchten, omdat het mij niet aanstaat en omdat ik het verafschuw.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te identificeren met het gevoel dat mijn huidige handtas in mij oproept.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te verafschuwen om het feit dat ik mij door identificatie met mijn handtas, waardeloos en goedkoop voel en zo een beeld van/over mijzelf neerzet gebaseerd op gevoelens over iets dat buiten mij bestaat.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zelfwaarde van een handtas te laten afhangen en mij niet te realiseren dat zelfwaarde gebaseerd is op Zelf en niet gebaseerd op de items dat Zelf als bezit zich toe eigent als zichzelf.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat wanneer ik mij identificeer met mijn handtas ik automatisch in vergelijking ga met anderen om mij beter of slechter te voelen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het nodig te hebben om mij beter te voelen dan anderen en zo eigenwaarde op te bouwen terwijl ik mij niet realiseer dat eigenwaarde afkomstig is van het eigen Zelf.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat er voor eigenwaarde, zaken van buitenaf, mij moeten geruststellen en mijn eigenwaarde moeten bevestigen, waarbij sommige zaken van buitenaf meer eigenwaarde opleveren dan andere zaken.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om jaloezie te voelen naar diegenen die zichzelf wel een mooie handtas kunnen veroorloven en in mijn ogen dus waardevoller zijn dan ik ben en mij niet te realiseren dat ik in dat moment mijzelf saboteer en mijzelf niet de kand geef om te zijn wie ik ben gebaseerd op mijzelf.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat de maatschappij al jaren in mij aan het imprinten is dat mijn zelfwaarde niet door Zelf wordt bewerkstelligt maar door de mate van mijn bezit en ik nu dus met eigen ogen kan gadeslaan dat deze imprint geslaagd is en ik jaren heb gelooft dat zelfwaarde niet een stabiel gegeven is maar iets dat fluctueert naar mate de economie fluctueert en mijn positie in het monetairesysteem, zonder dit bewust te ervaren.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om 1 en gelijk aan mijn handtas te zijn en mij goedkoop en waardeloos te voelen door de positie die ik inneem in het monetairesysteem.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te willen opwerken van goedkoop en waardeloos naar exclusief, speciaal en waardevol, terwijl ik mij niet realiseer dat ik mij binnen een polariteit bevindt en alleen maar een heen en weer beweging van pool naar pool maak, terwijl de origine die van vergelijk en competitie gelijk blijft.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat wanneer ik mij binnen competitie bevindt ik nooit mijn zelfwaarde kan zien of vinden omdat die altijd afgemeten wordt aan de ander en dus niet stabiel is en van binnen uit komt.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te saboteren door mijzelf te identificeren met mijn huidige positie binnen het monetairesysteem en op deze manier niet de moeite neem om te zien wie ik ben en wat ik voor mijzelf en anderen kan betekenen in elk nieuw moment opnieuw.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om schaamte als angst voor wie ik nu denk te zijn als dekmantel te gebruiken om niet vooruit te komen waardoor ik niet verander in het belang van een ieder.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te stoppen mij te identificeren met items/personen van buitenaf en mij volledig te focussen op mijzelf als diegene die ik ben in elke adem en elk moment.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet langer te vergelijken met anderen wetende dat dit mij niet verder helpt dan het aanmoedigen van nog meer gevoelens en emoties zoals jaloezie.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om door de imprint van de maatschappij heen te kijken en te zien dat competitie mij niet verder brengt en mij niet instaat stelt om mijzelf te leren zijn voor wie ik ben en zodoende ook niet instaat ben om in de schoenen van eenander te gaan staan als mijzelf.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien wat ik doe en wat mijn acties en vasthouden aan opinies voor consequenties met zich meebrengen, zodat ik niet onnodig hoef te manifesteren en consequenties te doorlopen en zodoende niet mijn tijd te kunnen steken in zaken die in het belang van een ieder zijn en daardoor te blijven steken in dezelfde fouten en niet te leren van mijn verleden.
Een Veertiger haar Tocht naar Leven 