Dag 351 van 2555: Mijn beste kunnen realiseren en leven.

1. Mijn beste kunnen realiseren en leven.

Dit is het eerste principe van mijn beginselverklaring en ook het eerste principe waarover ik zal schrijven in deze blog post.

Mijn beste kunnen is een redelijk soepel begrip binnen onze maatschappij, al van kleins af aan roepen we: “…maar ik heb echt mijn best gedaan”, de vraag is of dat hetgeen is wat nodig is wanneer wij het uiterste uit ons zelf willen halen omdat wij simpelweg geloven dat we het in ons hebben. Geloven of weten dat je het in je hebt om alles aan te pakken wat op je pad komt en in het belang van een ieder is, dat is in wezen het volste vertrouwen in jezelf hebben. Wanneer wij erop vertrouwen dat wij iets kunnen, dan weten we ook in zelfoprechtheid of wij echt ons best hebben gedaan om dit ‘iets’ te laten gebeuren. Geen vertrouwen in onszelf maakt dat we vleugellam worden gemaakt door onszelf.

Het begint met van die gedachten die door je hoofd gaan die je ontmoedigen om door te gaan en net niet dat extra stapje doen zetten waardoor je zou moeten weten dat je tot het uiterste van jezelf bent gegaan en dus het uiterste binnen je mogelijkheden hebt bereikt. Als ik terugkijk in mijn leven dan heb ik veel mijn best gedaan omdat dit van mij werd verwacht als kind en later als volwassene. Bijna altijd kon ik zien dat ik niet tot mijn uiterste kunnen ging. Er was altijd dit moment van: “het is zo wel goed genoeg”. Het zag er voor de buitenwereld uit alsof ik enorm mijn best deed en alles uit mijzelf haalde en wellicht deed ik meer dan gemiddeld, ik ha dalleen mijzelf als voorbeeld. Toch deed ik niet zoveel als ik had kunnen doen en dit heeft duidelijk te maken met uiteindelijk niet echt vertrouwen in mijzelf hebben.

Op een bepaald punt liet/laat ik het los ondanks dat ik wist/weet dat ik nog niet op de bodem van mijn kunnen zat/zit. Wat is dit punt nu precies? Een soort van zelfsabotage waarin ik geloof dat ik zoiets niet kan en dus op het moment dat ik zou kunnen laten zien aan mijzelf dat ik het wel kan, dan stop ik mijn handelen om te voldoen aan het plaatje dat ik van mijzelf heb gemaakt in mijn geest. Alsof ik niet buiten het voorgeprogrammeerde plaatje kan treden, alsof ik niet kan/mag veranderen van mijzelf. Dus een angst om te veranderen is het wat achter dit niet tot het uiterste schuilgaat.

Sinds ik met mijn Desteni proces ben begonnen heb ik mijzelf op velerlei gebied op de proef gesteld en mijzelf steeds weer een stukje verder gemotiveerd. Nu ik in het proces ben van het opzetten van een bedrijf zie ik dat ik wel in staat ben om net dat stapje verder te gaan en dingen aan te pakken die ik eerder bestempeld had als ‘dat ben ik niet’ of ‘dat is niet echt iets voor mij’. Ik heb nieuwe dingen in mijzelf ontdekt die ik eerder niet wilde zien, omdat dit verandering met zich meebracht die ik toen niet aan durfde te gaan. Ik merk nu dat ik niet alleen op het zakelijke gebied mijzelf er toe zet om het uiterste uit mijzelf te halen, maar dit werkt ook door in mijn privé leven. Het moment dat ik door de zoveelste barrière heenging en merkte dat er niets gebeurde als ik een tandje meer bijzette en mijzelf dwong niet met minder genoegen te nemen dan wat er in mij zit, waren eigenlijk hele gewone momenten. Met andere woorden het leven ging gewoon door, geen knallende champagne flessen en vuurwerk omdat ik mijzelf door weerstanden en angsten heen duwde. Achter de weerstand was gewoon leven, alleen ik was in staat om meer uit dat leven te halen dan voorheen.

Momenteel ben ik bezig mijzelf steeds weer op nieuw terrein te begeven om te zien dat wie ik inmiddels ben en de handvaten die ik inmiddels heb in het leven, voldoende zijn om tot volledige bloei te komen. Het enige dat ik moet doen is geloven in mijzelf en de kansen die op mijn pad komen met beide handen aanpakken. Een verkeken kans komt niet meer terug een nieuw moment om te besluiten om te veranderen dient zich aan in elke nieuwe ademhaling. Dat is mijn houvast in het leven geworden en niet meer een beperkt beeld van mijzelf gevormd door angsten. Wanneer het in mij zit dan mag het er ook uitkomen, het getuigt niet van gezond verstand om met minder genoegen te nemen als ik in staat ben om mijzelf het uiterste/beste te kunnen geven. Het is een besluit/principe waar ik voor sta en waar ik mijzelf aan kan herinneren in tijden van terugval.

Ik ben wie ik ben door hoe ik mijzelf heb voorgenomen te zijn, ik kan mijzelf te kort doen en ik kan mijzelf overschatten of door vallen en opstaan leren waar mijn uiterste kunnen ligt en te werken met wie ik ben in het moment zonder opgelegde beperkingen te accepteren en toe te staan. Ik ben wie ik kan zijn en dus wie ik mag zijn van mijzelf.

Dag 349 van 2555: mijn leven volgens principes – mijn beginselverklaring

 

In deze blog post staan de principes die ik gebruik om richting aan mij leven te geven. De komende tijd zal ik telkens een principe nemen en daar een blog post aan wijden, door te laten zien hoe ik zo’n principe zelf praktisch leef in mijn alledaagse werkelijkheid en wat dat betekent voor mijzelf en mijn omgeving.

 

 

1. Mijn beste kunnen, realiseren en leven.

2. Leven volgens het principe ‘wat is goed voor iedereen’ wat mij leidt in gedachten, woorden en daden om altijd op elke wijze problemen aan te pakken die de best mogelijke uitkomst bieden voor iedereen.

3. Leven volgens het principe van zelfoprechtheid, om zeker te zijn dat ik zuiver ben in mijn gedachten, woorden en daden: zodat mijn binnen -en buitenwereld één en gelijk is. Wie ik ben vanbinnen ben ik ook vanbuiten en omgekeerd.

4. Zelfreiniging door schrijven, zelfvergeving en mijzelf toewijden, de handeling om mijzelf te realiseren dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen gedachten, woorden en daden en mijzelf te vergeven voor misstappen en daarom verander ik mijzelf zodat ik er zeker van ben dat ik verantwoordelijkheid neem voor wie, wat en hoe ik ben waardoor ik weet dat ik mijzelf kan vertrouwen zodat ik altijd eerlijk met mijzelf en anderen ben.

5. Leven volgens het principe van zelfverantwoordelijkheid, waarbij ik mij realiseer dat alleen ik verantwoordelijk ben voor wat ik binnenin mij, binnen mijn relaties en binnen mijn buitenwereld accepteer en toesta en dus met deze verantwoordelijkheid: heb alleen ik de kracht en het vermogen om dat te veranderen waarvan ik zie dat het afbreuk doet aan wie ik ben, wat ik leef en hoe dit invloed op anderen heeft.

6. Realiseren dat wie ik ben in gedachten, woord en daad niet alleen mijzelf aangaat, maar ook anderen en dus door het nemen van zelfverantwoordelijkheid binnen mijn gedachten, woord en daad, neem ik verantwoordelijkheid voor mijzelf en mijn relaties om zelfbewust te zijn in elk moment door op zo’n manier te leven dat het tegelijkertijd goed voor mij is en goed voor anderen.

7. Leven volgens het principe van zelfbewustzijn, om mijzelf bewust te zijn van gedachten, mijn gedachten te zien en mijn eigen gedachten te herkennen, om in die mate zelfoprecht te zijn, waar ik zelfverantwoordelijkheid kan nemen voor het herkennen van mijn gedachten/’geest’ wanneer die niet in het belang zijn van mijzelf of anderen en ik ga de verbintenis aan om direct verantwoordelijkheid te nemen en te veranderen voor mijzelf en dus ook voor de ander.

8. Door verantwoordelijkheid voor mijzelf te nemen, word ik bewust van mijzelf, neem ik verantwoordelijkheid en word ik bewust van anderen in mijn leven, om hen te helpen en te ondersteunen net zoals ik mijzelf help en ondersteun, om te geven wat ik graag zelf zou willen ontvangen en net dat beetje extra elke dag te geven om te zien waar ik kan bijdragen aan het leven van de ander en dus aan dat van mijzelf.

9. Leven volgens het principe van zelfvertrouwen, wanneer ik mij verbind om constant te zijn wanneer ik zelfoprechtheid, zelfverantwoordelijk en zelfbewust leef. Ik sta als een onaantastbaar vertrouwen waardoor ik altijd op elke wijze weet wie ik ben, wat er ook op mijn pad komt en dat ik, bewezen door de standvastigheid waarmee ik leef, weet dat ik altijd zal staan voor en dat zal eren, wat goed is voor iedereen en dus ook goed voor mij.

10. Liefde zichtbaar maken, door niets te accepteren of toe te staan dat minder is dan mijn beste kunnen. Ik ondersteun diegenen in mijn leven, zodat zij hun beste kunnen bereiken en heb hen lief zoals ik liefde naar mijzelf heb getoond door mijzelf mijn beste kunnen te schenken, dit is de beste levenservaring om anderen te tonen wat leven is zoals ik mij dat zelf toonde.

11. Niemand anders kan jou redden dan jezelf, dit is de realisatie dat de gereedschappen en principes van Desteni een leidraad zijn, maar dat ik het pad zelf moet bewandelen. Wij zijn hier om in dit proces van bewustzijn naar levensbewustzijn elkaar te helpen en ondersteunen en te snappen wat leven is, maar het proces op zichzelf waar je alleen bent met jezelf binnen jouw eigen ‘geest’, dat wordt alleen gelopen.

12. Niet wachten tot iets of iemand verantwoordelijkheid voor mij neemt in dit leven, maar dat ik mij realiseer dat ik heb geschapen wie en hoe ik ben in dit moment, daarom heb ik de verantwoordelijkheid om te veranderen wie en hoe ik ben, waardoor ik mij realiseer dat wij als collectief hebben geschapen hoe en wat de wereld tegenwoordig is en dus is het de verantwoordelijkheid van het collectief om hoe en wat de wereld vandaag de dag is te veranderen.

13. Het leven in elk mens en dier eren, alles van klein tot groot op aarde, zodat we ons bewustzijn en verantwoordelijkheid vergroten om de best mogelijke uitkomst voor alles en iedereen te creëren.

14. Relaties als overeenstemming: individuen komen samen en gebruiken een overeenstemming als platform om één op één te ontplooien, groeien en ontwikkelen als individuen die met elkaar leven en wonen om elkaar onvoorwaardelijk te helpen en te ondersteunen om hun beste kunnen te bereiken, waar de overeenstemming als een samenkomen is van individuen die snappen wat het is om te staan als gelijke en te staan als één.

15. Seks als zelfexpressie, waar seks een gezamenlijke expressie is tussen individuen waar men elkaar eert, respecteert, elkaar in overweging neemt en aanziet als gelijken. Twee fysieke lichamen die samensmelten in gelijkheid en eenheid, het samenvoegen van twee gelijken tot één fysiek.

16. Realiseren dat door te zijn in mijn wereld, mijn verantwoordelijkheid zich niet beperkt tot mijn eigen ‘geest’, mijn eigen leven, maar tot de ‘geesten’ en levens van alles en iedereen op deze aarde en dus verbind ik mij om dit bewustzijn uit te breiden naar de gehele mensheid, zodat zij zullen samenwerken en samenleven om deze wereld in een hemel op aarde te maken voor onszelf en de generaties die nog gaan komen.

17. Ik moet binnen mijn gedachten, woorden en daden, maar nog belangrijker in mijn daadwerkelijke leven, een merkbaar en zichtbaar levend voorbeeld zijn voor anderen in mijn wereld als het aankomt op de mogelijkheid van een ander persoon om zichzelf te veranderen en daardoor hun wereld te veranderen. Zodat meer mensen zich realiseren hoe we de wereld kunnen veranderen, door samen te staan, binnen onze eigen verandering, binnen het principe dat het goed voor iedereen is om de hemel op aarde te brengen.

18. Ik ben de verandering die ik wil zien in mijzelf en in mijn wereld, door hemel op aarde te brengen, breng ik het levend bewijs van een praktische hemel tot stand, die kan gezien en gehoord worden door onze daden en woorden. Wij zijn de levende hemel die tot stand moet komen binnen deze levende wereld.

19. Door mijn gedachten, woorden en daden te zuiveren, wordt mijn innerlijk mijn uiterlijk, waardoor ik hemel op aarde tot stand breng, mijzelf realiserend dat het niet genoeg is om alleen verandering te zien of te zijn. Om verandering echt te laten zijn moet ik constant en consistent zijn door de woorden die ik spreek en de handelingen die ik zichtbaar en merkbaar doe voor iedereen in elk moment en elke adem.

20. Realiseren dat mijn fysiek lichaam mijn tempel is, mijn fysieke lichaam is het levende vlees waardoor ik hemel op aarde tot stand breng en creëer als mijn gedachten, woorden en daden en zo eer, respecteer, beschouw, koester en ondersteun ik mijn fysieke lichaam alsof ik mijzelf zou koesteren als gelijke: mijn lichaam ben ik.

21. Wij zijn de verandering in de wereld en in onszelf waar we op gewacht hebben: dus verbind ik mij om mijzelf en mijn leven toe te wijden zodat iedereen als een geheel zich kan realiseren dat niets zal veranderen wanneer wij niet veranderen in onze totale hoedanigheid, van binnen en van buiten.

22. Realiseren dat om in staat te zijn om mijzelf te veranderen in gedachten, woord en daad tot het meest effectieve levende wezen dat ik kan zijn en worden, ik mijzelf eerst moet leren kennen. Dus verbind ik mij om te onderzoeken, te reflecteren en te begrijpen hoe ik ben geworden zoals ik vandaag de dag ben, om de weg voor te bereiden en vanuit zelfcreatie een verantwoordelijk, bewust, zelfoprecht en betrouwbaar iemand te worden voor mijzelf en dus voor iedereen.

23. Realiseren dat om in staat te zijn om bij te dragen aan de verandering in deze wereld, ik eerst mijzelf moet leren kennen als de wereld om mij heen. Dus ik verbind mijzelf te onderzoeken, te reflecteren op de werking van deze wereld van binnenuit en van buitenaf en zo de hedendaagse systemen gelijk te stellen om het best mogelijke leven aan iedereen op aarde te presenteren en te schenken.

Dag 290 van 2555: leven of geleefd worden – zelfvergevingen en zelfcorrectie

Deze blog is een vervolg op de voorgaande blog, het is aan te raden om de vorige blog te lezen voor context.

 

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om afspraken gemaakt met mij, als vaststaande feiten aan te nemen en mij in allerlei bochten te wringen om hier gehoor aan te kunnen geven.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van afspraken zien als bevelen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de generaal ben die mijzelf het bevel geeft om alles te doen wat in mijn macht ligt om de afspraak door te laten gaan. Ik stop het onderdanig opvolgen van mijn bevelen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te realiseren dat ik het ben die de afspraak tot een bevel maakt en ik dus de generaal die iedereen wil ‘pleasen’ moet ontslaan om een balans in mijn agenda en leven te behouden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om afspraken te maken en tegelijkertijd back chat te hebben bij de manier van afspreken, wanneer ik mij ‘gedwongen’ voel.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijn gevoelens uiten middels back chat, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik energie creëer op punten waar het niet nodig is en zo gewone handelingen en afspraken tot loodzware zaken maak. Ik stop de back chat en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om back chat niet te gebruiken als uitlaatklep wanneer ik het niet eens ben met een situatie, maar simpelweg te communiceren zonder angst te hebben dat ik een proces boycot door onwelwillendheid.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij gedwongen te voelen wanneer iemand met mij een afspraak maakt op een dwingende niet te onderhandelen manier.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van bang te zijn van mijn vrijheid te worden beroofd, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet hoef mee te gaan in die ‘dwingende’ energie van de ander en zo zelf bepaal of ik van mijn vrije tijd wordt beroofd. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te realiseren dat ik altijd de laatste beslissing heb in het wel laten afnemen van mijn vrijheid of niet.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de afspraak zwaar te gaan vinden/voelen door de emoties die met het maken van de afspraak gepaard gingen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van zaken als zwaar te ervaren door de toegevoegde energie, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik het moeilijker voor mijzelf maak dan nodig is. Ik stop met het toevoegen van energie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om altijd te checken wanneer ik iets als zwaar ervaar of het komt door de fysieke hoeveelheid van zaken die ik te doen heb of door de emotionele lading gekoppeld aan de fysieke zaken.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn leven zwaar te gaan vinden/voelen door een reeks van afspraken die mijn leven zwaarder doen voelen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van gevoel als graadmeter te laten zijn voor mijn fysieke welbevinden/werkelijkheid, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn leven door de ‘geest’ aan het leven ben en niet daadwerkelijk in mijn fysieke werkelijkheid. Ik stop dit gevoel en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn leven niet te generaliseren tot een zwaar leven, terwijl ik te maken heb met het zwaarder maken dan nodig is van mijn fysieke leven door energieën van gevoelens en emoties.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om emotionele ballast aan handelingen zoals afspraken te koppelen in plaats van gezond verstand en daardoor met gezond verstand te filteren om te beoordelen wanneer een dag gevuld is en wanneer er meer bij kan.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van emotionele ballast te koppelen aan handelingen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik hetgeen ik op mijn bordje heb verzwaar waardoor ik minder effectief kan zijn. Ik stop koppelen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om een effectief leven in zelfeerlijkheid te leiden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ‘gedwongen’ afspraken als zwaar te ervaren in plaats van mij te realiseren dat de emotionele ballast hetgeen is dat mij een zwaarte doet ervaren/voelen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het beestje niet bij de naam te noemen en zo zaken beschuldig die niet relevant zijn, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik hier de afspraak beschuldig van zwaar zijn terwijl het de door mijzelf gecreëerde emoties en gevoelens zijn die de oorzaak van mijn niet welbevinden zijn. Ik stop het beschuldigen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet af te reageren op zaken die niet de oorzaak zijn van mijn ongenoegen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet aan te geven dat een dergelijke afspraak mij niet uitkomt op die dag.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mij anders voordoen dan ik werkelijk ben, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik wil overkomen als makkelijk in de omgang, terwijl ik makkelijk een afspraak kan verzetten zodat het iedereen uitkomt. Ik stop met het mij anders voordoen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om duidelijk, helder en zelfoprecht te zijn naar de ander en mijzelf toe met het maken van afspraken.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om wanneer ik mij eenmaal zwaar/’gedwongen’ voel geen time-management meer kan doen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van passiviteit wanneer ik mij gedwongen voel, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik eerst moet kijken of de afspraak uitkomt en dan de afspraak maken of verzetten. Ik stop de passiviteit en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn ongenoegen niet te uiten door passiviteit maar weer actief aan mijn eigen leven deel te nemen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet voor mijzelf en mijn agenda op te komen zodra ik denk dat de afspraken teveel worden.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van onderdanigheid aan een ander zijn/haar agenda, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet voor mijzelf opkom en dus niet mijzelf aanstuur. Ik stop het niet opkomen voor mijzelf en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het vullen van mijn agenda als een logistieke handeling te zien zonder energie labels als emoties en gevoelens

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het luisteren naar mijzelf en het opkomen voor mijzelf te onderdrukken om gezien te kunnen worden als een vrouw die flexibel en meewerkend is.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het onderdrukken van mijn behoeften ten aan zien van rust en afspraken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik omwille van het beeld dat ik van mijzelf wil neerzetten te ver doorschiet en het tegenovergestelde bereik. Ik stop het onderdrukkenen stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om onderdrukken niet als normaal te zien om een doel te behalen, maar mijzelf te leren zijn los van personages.

Dag 289 van 2555: leven of geleefd worden

Leven of geleefd worden zijn in een wankel evenwicht met elkaar, want we kunnen denken dat we volledig in het leven staan en het leven ten volste leven door zelfregie, terwijl deze manier van leven gebeurt door prikkels  of motieven van buitenaf. Zolang deze prikkels en motieven evenredig zijn aan onze eigen ideeën en motieven dan ervaren we het leven als geleefd door onszelf. Ontstaat er frictie tussen mijn ideeën van een vrij leven dat ikzelf invulling geef en de prikkels en motieven van buitenaf dan ervaar ik dit als vervelend en als het geleefd worden.

 

Je zou het leven en geleefd worden kunnen zien als een polariteit waarbij de polen de polariteit in stand houden. Waarbij leven en geleefd worden beiden geen uiting van zelfaansturing zijn. Ik wordt geleefd omdat ik dit accepteer en toesta en ik dus mijn zelfverantwoordelijkheid niet neem in mijn eigen leven, waarbij ik niet aangeef aan de buitenwereld dat ik al genoeg op mijn bordje heb en er veranderingen moeten plaatsvinden om mijn leven en dat van een ieder die raakvlakken heeft met mijn leven weer teruggezet moet worden in een win win situatie.

 

Meestal kost het ons teveel tijd om in te zien dat we te ver zijn gegaan in het accepteren en toestaan van bepaalde situaties in ons leven. Pas als wij ons verslagen voelen en met elk deel van ons lijf voelen dat het leven dat ik nu in dit moment leid meer afbreuk doet dan een aanwinst is, realiseren we ons dat we onze verantwoordelijkheid terug moeten nemen. Ik heb het hier niet over opgebrand zijn of overspannen zijn, dat zijn ziektebeelden die daar uiteindelijk uit voort kunnen vloeien.

 

Zo voelde ik mij van de week geleefd en dan met de nadruk op voelde, want er is altijd een moment om te zeggen: stop, tot hier en niet verder.

 

Momenteel is onze dochter opgenomen in een revalidatiecentrum voor een revalidatieproces om te leren omgaan met chronische pijn en chronische vermoeidheid. In de intake gesprekken werd aangegeven dat zij de wisselwerking en medewerking van het gezin waar het kind uitkomt als essentieel onderdeel zien van het revalidatieproces. Dit moest ik beamen en vroeg dan ook welke medewerking en in welke mate men mijn/onze medewerking voor ogen had. Mij werd gezegd dat ik 1 dagdeel per week verwacht werd mee te lopen met mijn kind op het revalidatiecentrum, waarbij ik gesprekken met allerhande therapeuten zou hebben. De werkelijkheid na 4 weken revalidatie is dat het dagdeel een dag is en ik los van die dag ook op verschillende momenten wordt opgeroepen om gesprekken te hebben op het revalidatiecentrum. Daarnaast werd ons voorgespiegeld dat ’s avonds de revalidanten samen in de huiskamer vertoeven en daar met elkaar de avond doorbrengen. De werkelijkheid is dat iedereen bezoek heeft en leuke dingen doet, waarbij wij dus ook zoveel mogelijk onze dochter ’s avonds om beurten bezoeken, vanwege de saaie avonden die zij daar anders heeft. Dit betekent dat wij nagenoeg dagelijks naar het revalidatiecentrum gaan naast onze gewone beslommeringen. En daar sloop afgelopen week ineens dat gevoel van geleefd worden erin.

 

Ik had van de planning doorgekregen dat ik op 7 november geacht werd een gesprek te hebben met de psychologe, ergotherapeute, de school en mijn dochter en mijzelf. Dit om de aankomende schoolgang voor te bereiden. Dit was enigszins vreemd, omdat 2 weken voor deze datum de schoolgang met een paar uur al wordt ingezet. Vervolgens kreeg ik te horen dat het gesprek naar voren was gehaald en dat school op de hoogte was gebracht. Dit leek mij dan ook logisch, ware het niet dat de nieuwe afspraak in de herfstvakantie viel en ik al aangaf dat school niet werkt in de vakanties. Dit was geen probleem ik hoefde mij geen zorgen te maken er was al contact gelegd met school. Ik bleef vragen om een bevestiging van dit gesprek en om het tijdstip waarop dit zou plaatsvinden, om zo mijn eigen planning te kunnen maken. Twee dagen van te voren heb ik op privé basis e-mail contact met de mentor van school gezocht om te horen hoe dit verhaal nu in elkaar stak. De school was niet op de hoogte gebracht over dit gesprek en ging nog uit van de oude datum. Het revalidatiecentrum kwam nooit meer terug op deze gemaakte afspraak.

 

Tegelijkertijd op deze dag speelde er nog een andere afspraak. Voor in de week werd ik gebeld door de diëtiste dat zij eind van de week los van mijn meeloopdag mij wilde zien. Ik was te laat met het opnemen van mijn mobiel terwijl ik op de fiets zat en vernam deze boodschap via voicemail. Het terugbellen van het nummer resulteerde na een aantal pogingen tot niets. Het bericht zei dat ik op de bewuste dag ’s morgens zou worden gebeld om de afspraak voor ’s middags te bevestigen. Ik vroeg mijzelf af of het nog wel om mijn aanwezigheid ging aangezien alles om mij heen geregeld leek te worden. Het voelde enigszins of ik de grip/regie uit handen aan het verliezen was.

 

Met de niet officieel gecancelde afspraak in de ochtend met school en het revalidatiecentrum werd ik inderdaad ’s morgens gebeld door de diëtiste dat zij mij om 16:15 wilde zien. Daarvoor had mijn man al uit voorzorg de auto thuis gelaten en was hij op de fiets naar zijn werk gegaan, wat niet direct heel dicht bij is. Ik was om 16:00 in het revalidatiecentrum en moest tot 16:30 wachten op de diëtiste om vervolgens een gesprek met haar te hebben wat heel goed over de telefoon had kunnen worden gedaan. Aangezien dit mijn dag was om mijn dochter ’s avonds te bezoeken besloot ik daar maar te blijven om kosten en tijd te besparen van het heen en weer rijden en in een flits eten thuis op tafel te zetten. Ik at een zakje patat als avondeten, mijnman kookte avondeten voor mijn zoon en zichzelf en ik was rond 22:30 weer thuis. Inmiddels was ik uitgeteld, want ik had voor het gaan naar deze afspraak alles gedaan om de volgende dag mijn meeloopdag mogelijk te maken, dus vooruit gekookt en alles wat ik normaal aan zaken heb gepropt in de dagen ervoor.

 

Ik liet mij hier dus leven door de omstandigheden. Ik had al voor in de week kunnen zeggen dat ik niet op het gesprek met school en revalidatiecentrum aanwezig zou zijn, aangezien het niet geregeld was. Ik had de diëtiste om uitleg over haar consult met mij kunnen vragen om zo vervolgens een afweging te kunnen maken hoe alle factoren tegen elkaar opwogen en was ik tot de conclusie gekomen dat dit consult best telefonisch had gekund. Maar dat deed ik niet, want ik wilde niet overkomen als iemand die niet wil meewerken aan het revalidatieproces van haar kind. Elk bezwaar of elk moment dat ik hen deelmaak van wat ik allemaal moet regelen om bepaalde dingen geregeld te krijgen, worden afgedaan met: ja zo is het nu even, dat hoort erbij. En dan hoor ik bijna de welbekende zin van: dat heb je toch voor je kind over. Maar daar gaat het niet over, het feit dat we dit proces zijn aangegaan geeft blijk aan het feit dat wij vooruit willen. Maar dit revalidatieproces kan niet zo zijn dat het thuisfront steeds meer met de tong op de grond loopt en de revalidant steeds beter wordt. Hier zal ik een evenwicht in moeten gaan zoeken en mijn verantwoordelijkheid in moeten nemen.

 

De zelfvergevingen en zelfcorrectie volgen in een volgende blog.

Dag 279 van 2555: woorden – dimensie – universeel – zelfvergeving en zelfcorrectieve zinnen

Deze blog is een vervolg op de voorgaande blog. Het is aan te raden de gehele blog serie te lezen voor de context.

 

Ik vergeef mijzelf als mensheid dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het woord dimensie te gebruiken in situaties waar we suggereren dat we alles in ogenschouw hebben genomen, maar reëel gezien alleen maar een deel van het geheel aantippen.

 

Wanneer en als ik mijzelf als mensheid zie vervallen in een patroon van overmoedigheid dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie als mensheid dat ik denk dat ik alles overzie, maar dat ik i n feite in een heel klein wereldje van mijn ‘geest’ leef. Ik stop de overmoedigheid en stuur mijzelf aan één en gelijk  aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf als mensheid de verbintenis aan om moedig te zijn maar niet overmoedig te zijn om zo de moed te hebben om in zelfeerlijkheid alle informatie en alle dimensies in ogenschouw te nemen om de problemen die voor ons liggen aan te pakken en daadwerkelijk op te lossen.

 

Ik vergeef mijzelf als mensheid dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij het woord dimensie merendeel van de tijd het over één dimensie te hebben, terwijl het woord dimensie al alle dimensies in zich draagt.

 

Wanneer en als ik mijzelf als mensheid zie dat ik het woord dimensie niet gebruikt zoals het bedoeld is dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn werkelijkheid probeer te vormen naar mijn eigen wensen zonder te denken aan het belang van een ieder. Ik stop het oneigenlijk gebruik van het woord ‘dimensie’ en stuur mijzelf aan één en gelijk  aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf als mensheid de verbintenis aan om het woord ‘dimensie’ correct te gebruiken om zo geen deurtjes open te zetten voor mijn ‘geest’ om misbruik te maken van het woord en het voor mijn eigen belang te benutten.

 

Ik vergeef mijzelf als mensheid dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om maar één dimensie te willen zien en mij af te sluiten als mensheid voor alle andere dimensies en als te overdonderend te beschouwen en daardoor te zien als iets dat geblokt moet worden uit onze realiteit.

 

Wanneer en als ik mijzelf als mensheid zie vervallen in het patroon van het blokken/verbannen van een definitie van het woord ‘dimensie’ dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik denk dat het te overweldigend is. Ik stop het blokken/verbannen en stuur mijzelf aan één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf als mensheid de verbintenis aan om geen enkel woord dat een levend woord kan zijn te blokken/verbannen uit mijn realiteit als mensheid, maar het simpelweg te leven zonder weerstanden.

 

Ik vergeef mijzelf als mensheid dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het fijn te vinden als er maar één dimensie over een onderwerp aan mij wordt gecommuniceerd, zodat ik geen keuzes hoef te maken en geen zelfverantwoordelijkheid hoef te nemen.

 

Wanneer en als ik mijzelf als mensheid zie vervallen in een patroon van geen keuzes willen maken dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik hierdoor geen zelfverantwoordelijkheid voor mijzelf als mensheid wil nemen. Ik stop de angst om keuzes te moeten maken en stuur mijzelf aan één en gelijk  aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf als mensheid de verbintenis aan om niet langer mij te verschuilen achter het geen keuzes willen maken, maar voortaan te staan als het woord ‘dimensie’ in al zijn dimensies.

 

Ik vergeef mijzelf als mensheid dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om omwille van het mij verschuilen in mijn comfort zone ik niet alle dimensies van een probleem wil weten/zien en daardoor dus ook niet met echte oplossingen hoef te komen, maar mij heerlijk kan omwentelen in meer problemen waar ik mij zo vertrouwt bij voel.

 

Wanneer en als ik mijzelf als mensheid zie koesteren met meer problemen in plaats van oplossingen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik in een ‘loop’ ben terecht gekomen waar ik uit zal moeten om vooruit te komen. Ik stop het koesteren van problemen en stuur mijzelf aan één en gelijk  aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf als mensheid de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat het mij koesteren met problemen vertrouwt voelt, maar daardoor nog niet het beste is om te doen.

 

Ik vergeef mijzelf als mensheid dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door het woord ‘dimensie’ niet in zijn totaliteit te omarmen nooit tot oplossingen zal komen en dus nooit vooruit zal komen vanuit een inherente neiging tot het mij aangenaam voelen binnen mijn eigen gecreëerde misère.

 

Wanneer en als ik mijzelf als mensheid zie vervallen in het patroon van niet dimensionaal de dingen te benaderen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn vooruitgang limiteer en mij daar plaats waar ik geen stem heb en niet kan opstaan door dat te leven wat mij bekend is. Ik stop de ééndimensionale benadering van het leven en stuur mijzelf aan één en gelijk  aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf als mensheid de verbintenis aan om mij niet langer te limiteren door het incorrecte gebruik van het woord “dimensie’.

 

Ik vergeef mijzelf als mensheid dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn wereld te minimaliseren tot mijn misère, mijn realiteit waar geen ruimte is voor dat van de ander.

 

Wanneer en als ik mijzelf als mensheid zie vervallen in een patroon waar er alleen plek voor mij is en niet voor de ander dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik handel vanuit angst voor het verlies van mijn misère. Ik stop het eigenbelang en stuur mijzelf aan één en gelijk  aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf als mensheid de verbintenis aan om mijn misere niet langer als dé misère te zien en daadoor in vergelijking te treden met de ander en op te bieden qua misère, maar mij te richten op het oplossen van problemen op een duurzame wijze die het belang van een ieder bedient.

 

Ik vergeef mijzelf als mensheid dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het woord dimensie te misbruiken en om te dopen als/tot een veelomvattende term die, door ons startpunt van egoïsme, wordt geminimaliseerd tot een 1 dimensionale werkelijkheid.

 

Wanneer en als ik mijzelf als mensheid mijzelf zie reduceren tot een 1 dimensionale werkelijkheid dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik dat mijn startpunt egoïsme is en nooit kan leiden tot het belang van een ieder. Ik stop en stuur mijzelf aan één en gelijk  aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf als mensheid de verbintenis aan om egoïsme niet mijn startpunt te laten zijn bij het gebruik van het woord ‘dimensie’.

 

Ik vergeef mijzelf als mensheid dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de mens niet meer te zien binnen de dimensie van ons bestaan, maar al ons leed uit te smeren als een dikke laag pek die als een alomvattende vervuilde plek moeder aarde bedekt en alles en iedereen verstikt zonder dat we het door hebben zittende, in onze dimensie van onze werkelijkheid.

 

Wanneer en als ik mijzelf als mensheid zie afsluiten van de fysieke dimensie waar ik deel vanuit maak dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de mens in dimensie niet meer kan zien door mijn zelf gecreëerde problematische afspiegeling van de werkelijkheid. Ik stop het afsluiten voor en stuur mijzelf aan één en gelijk  aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf als mensheid de verbintenis aan om mijzelf niet af te sluiten van mijn fysieke dimensie door mijn leed en al het leed van ieder ander om zo mijn verantwoordelijkheid om te leven en mijn zijn hier te benutten.

 

Ik vergeef mijzelf als mensheid dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de dimensie uit dimensie te halen en ons achter te laten met het gevoel/verlangen naar egoïsme waarbij éénrichtingsverkeer binnen onze communicatie en individualiteit binnen ons zijn, onszelf doen terugwerpen op de geest van overleven zonder te beseffen dat die mens nog steeds in de di-mens-ie zit.

 

Wanneer en als ik mijzelf als mensheid zie vervallen in het patroon om de mens uit de optelsom te halen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf en de ander als mijzelf niet kan reduceren tot de ‘geest’. Ik stop het wegvagen van de menselijke factor en stuur mijzelf aan één en gelijk  aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf als mensheid de verbintenis aan om mij te realiseren dat ik van vlees en bloed ben en het hier in het fysieke moet doen met alle dimensies die voorhanden zijn om zo van oplossingen niet meer problemen te maken.

Dag 275 van 2555: woorden, de bouwstenen van ons bestaan

Ik ga een nieuwe blog serie starten waar ik per keer een woord zal bekijken. Bekijken in de zin van onderzoeken hoe het woord binnen mijn bewustzijn zich afspeelt binnen mijn realiteit. Wat de emoties en gevoelens en herinneringen zijn die ik eraan heb geplakt door de jaren heen of al in een vroeg stadium van mijn leven. Vervolgens zal ik kijken hoe ik het woord leef en wat de gevolgen en eventuele directe beperkingen hiervan zijn. Om zo instaat te zijn om te zien wat het gebruiken/leven van dit woord met zijn huidige betekenis voor gevolgen heeft op mijn relaties in en met mijn wereld en uiteindelijk te zien wat dit woord in de zin van hoe het geleefd wordt op een globaal niveau voor gevolgen en effecten heeft. Deze persoonlijke, interpersoonlijke en mondiale aspecten van een woord zullen verspreid worden over meerdere blogs waar ik zelfvergeving en correctieve zinnen toevoeg om zo inzichtelijk te maken wat ik heb geleefd tot nu toe in relatie tot dat woord en hoe dat te corrigeren in mijn fysieke werkelijkheid.

 

Woorden zijn de eerste dingen die we leren, alles wat daarvoor komt zijn geautomatiseerde processen van het fysieke lijf, zoals een zuigreflex om te drinken, een peristaltische beweging van de darm om het voedsel/de melk door het darmkanaal te bewegen en uiteindelijk uit te scheiden. Woorden worden in eerste instantie fysiek ervaren door een baby en al in die fase kunnen er emoties en gevoelens gelinkt worden aan woorden. Een hoge stem die een bepaald woord zegt kan de baby als ‘naar’ ervaren en het woord als zodanig labelen als negatief. Dus ervaringen die positieve of negatieve emoties/gevoelens opleveren worden door ons aan woorden geplakt en vervolgens gaan we die woorden leven volgens de nieuwe energetische definitie die we het gegeven hebben. Later als we ouder zijn komen er ook nog eens opinies en ideeën bij die een woord totaal uit zijn oorspronkelijke betekenis halen. Het is dan ook belangrijk om woorden weer terug te brengen naar wat ze daadwerkelijk zijn los van onze persoonlijke perceptie.

 

Wanneer je jezelf beseft dat ‘woorden de man maken’, dan kun je ook zien dat enige vooruitgang in je leven alleen kan plaatsvinden door in je woorden te zien wie je bent in elk moment dat je woorden gebruikt. Hetzij fysiek gesproken, hetzij gesproken/gehoord in je ‘geest’, hoe dan ook zij bepalen door de macht die je eraan weggeeft wie jij bent. Ik zal mij dan ook laten leiden in mijn keuze van woorden om te onderzoeken door de woorden die mij opvielen tijdens mijn dag als een aandachtspunt of waardevol om naar te kijken. En dat hoeven niet altijd groteske woorden te zijn, want elk woord is er 1 en elk woord draagt zo zijn dimensies met zich mee in mij en zijn dus allen gelijk en even belangrijk om aangepakt te worden.

 

Om een kort voorbeeld te geven van een woord wat ik heb onderzocht is het volgende woord: bloemkool. Als kind vond ik bloemkool niet lekker om te eten, maar omwille van de kindertjes in Afrika die niets hadden, moest ik toch netjes mijn bordje leegeten. Bij het woord bloemkool ging er niet door mij heen dat het een groente is die wit is en een bloemvormige structuur/vormheeft. Nee, bij bloemkool dacht ik aan ‘vies’, waarbij ik in het moment de geur en smaak herbeleefde en al griezelde bij het idee. Het was voor mij niet meer het ondersteunen van mijn fysieke lijf door het eten van bloemkool, maar een nachtmerrie waar ik gedwongen werd iets te eten waar ik van kokhalsde. Wanneer ik werd uitgenodigd om b.v. bij een vriendinnetje te blijven eten, dan zou ik niet ingaan op de uitnodiging wanneer zij bloemkool aten. Als volwassenen heeft het lang geduurd voordat ik bloemkool van mijn eigen geld kocht en het durfde te eten zonder al die herinneringen. En op een globaal niveau kunnen we zien dat we niet alleen onszelf beperken wanneer het aankomt op de keuze van wat we eten, maar dat we ons koopgedrag laten afhangen van voorkeur alleen en niet gezondheid en voorkeur in het moment. Daarnaast is dit natuurlijk ook een luxe probleem, want wanneer ik niets anders dan bloemkool kon eten dan at ik bloemkool om mijzelf in leven te houden. Dus onze zogenoemde vrije keuzes die wij denken te hebben, komen vaak niet voort vanuit vrijheid maar gaan terug naar onze eigen onderwerping aan woorden door het labelen van een woord met meer dan alleen zijn feitelijke betekenis.

Dag 272 van 2555: het plaatje van Bernard loslaten en waar het voor stond voortzetten

Op zondag 11 augustus vroeg in de morgen overleed Bernard Poolman, zijn hart stopte…

Afgelopen zondag had ik mijn ouders op visite en ik had met mijzelf afgesproken dat ik niet constant mijn mail zou checken als een punt van niet hier zijn. Ik had het geluid zacht gezet van mijn laptop en zou mij niet laten leiden door de afleiding en dat ging eigenlijk best goed. Toen mijn ouders tegen half 10 ’s avonds in de auto stapten en weer naar huis gingen, keerde de normale rust weer terug in huis. We ruimden nog wat op en ik besloot mijn mail te checken. Mijn partner vroeg bijna onmiddellijk of ik de mail van Robert al gelezen had en dat irriteerde mij, omdat ik bovenaan de lijst met mails was begonnen en ze graag in volgorde van binnenkomst wilde doornemen om geen punten over het hoofd te zien. Uiteindelijk las ik de mail toch eerst op aandringen van mijn partner. Ik kon niet geloven wat er stond, er schoot door mij heen dat dit wel een grap moest zijn of een test of wij zonder hem ons proces wel zouden voortzetten. Maar al gauw maakte dat plaats voor wat gezond verstand, niemand  zou zo’n zieke grap bedenken, dat zou eenvoudigweg het belang van een ieder niet dienen om online de dood van iemand aan te kondigen in de vorm van de blog die Cerise de dochter van Bernard schreef op zijn blog site Creations Journey to Life, terwijl iemand nog leeft. Dus het is waar.

Vervolgens kwam ik erachter dat ik de chat die ingelast was om de eerste vragen te beantwoorden gemist had, en ervoer dat in het moment als een gemiste begrafenis, een gemist samenzijn met allen die hem kenden. Ik besloot niet toe te geven aan de hersenspinsels van mijn geest en las de chat na in de chat log. Ook al kon ik zelf geen input geven het was een moment waarop ik aandachtig de woorden op mij liet inwerken om te begrijpen wat de ware impact is van het verlies van Bernard.

Bernard was een man die werd gehaat of geliefd er was geen middenweg, wat de intensiteit waarmee hij op aarde was weergeeft. Bernard ging ergens voor en liet het er niet halverwege bijzitten, wanneer hij had vastgesteld dat hij handelde in het belang van een ieder op elke mogelijke manier. Dat maakte hem tot zo’n groot voorbeeld voor allen die hem mochten kennen door zijn woorden. Zijn woorden die voor velen in geluid niet aan te horen waren, het ging hen door merg en been, waarbij anderen geen genoeg van zijn stem konden krijgen omdat zij de zelfeerlijkheid en het gezond verstand konden horen. Zelf heb ik zijn stem nooit als onplezierig ervaren en speelde ik veelvuldig zijn opnames in huis af, mijn partner echter had in het begin wel problemen met Bernard zijn stem en kon later inzien op welke punten Bernard hem beroerde en waar hij onstabiliteit van binnen had. Wat niets zegt over mijn stabiliteit en het graag horen van Bernard zijn stem, ik kon het aanhoren, maar zag tegelijkertijd ook de punten in mij waar ik aan moest werken. In het begin was Bernard zijn stem de aanleiding voor beelden in mij, over hoe hij er fysiek uitzag. Ik was van mening toentertijd dat ik goed was in het bedenken hoe iemand eruit zag naar aanleiding van zijn/haar stem. Verblind door deze mening zag ik nooit dat ik eigenlijk altijd ernaast zat en zo ook bij Bernard. Ik zag een klein mannetje met donkere ogen en donker haar voor mij, die naar mijn idee met een beetje indisch-achtig Engels accent sprak. Ik heb erg om mijzelf moeten lachen toen ik uitvond dat de farm in Zuid-Afrika stond en Bernard een lange grote man was en eerder blond dan donker met een Afrikaans accent.

Met Bernard heb ik direct te maken gehad in chats en mails, maar nooit heb ik hem in levende lijve mogen ontmoeten. Ik heb mijzelf afgevraagd of ik dat nu mis, die kans om oog in oog met de vleesgeworden boodschap, die ik heb toegepast in mijn  te leven, te staan. En ik moet tot de conclusie komen dat het niet uitmaakt, de boodschap is de boodschap en het is aan mij om dat te integreren in mijn leven en uit te dragen naar anderen in mijn handelen. De boodschap van Jezus zijn voornamelijk de peilers waar Bernard op verder is gegaan en die ook daadwerkelijk heeft geleefd als levend voorbeeld voor een ieder die het wilde horen en zien. Wat maakte dat hij voor mij een soort van stok achter de deur was, als hij het kan, als hij het gedaan heeft welke limitaties leg ik mijzelf dan in de weg om niet dat te doen wat in het belang van een ieder is? Onderzoek alles voor jezelf, bleef Bernard op hameren, en ja ik ben dat gaan doen hoe moeilijk ook de verschillende informatie te verenigen is die je vindt om te kunnen staan en te zeggen: dit is wat ik heb ontdekt en daarom sta ik hiervoor in. Ook leerde ik de consequenties van mijn handelen te overzien, wanneer dat niet gedaan wordt vanuit zelfeerlijkheid maar als een voortvloeien uit de emoties/gevoelens/angsten van de geest. En wanneer je een punt niet hebt gezien zal het terug komen en terug komen in verschillende vormen totdat je het snapt, en dat is zo’n geweldige test om te zien hoever je met een bepaald punt al bent.

Op een bepaald moment ontstond de Structural Resonance Alignment cursus om ons toch wat gestructureerder op weg te helpen in ons proces om onszelf te realiseren. Na zo’n jaar besloot Bernard dat het beter voor ons was wanneer wij ons een jaar aan mind constructs zouden wijden. We beheersten de mind constructs nog niet voldoende om verder te kunnen komen in het begrijpen van onszelf en de wereld om ons heen, maar de meesten van ons op dat punt zagen best wel op tegen een heel jaar mind construct te doen. Ik zag het zelfs even als een soort van straf voor het nog niet onder de knie hebben van dit mechanisme en voelde weerstanden, maar hier fungeerde Bernard als de stok achter de deur, want niemand zou dit voorstel ooit in de groep hebben gegooid. Sommigen deden het in een jaar sommigen deden er langer over, maar het is het grootste cadeau geweest wat we onszelf hebben kunnen geven.

Naast een stok achter de deur was Bernard zeker in het begin een soort van geweten op afstand, ik peilde dan bij mijzelf wat hij zou doen of wat hij ervan zou vinden. Je kunt begrijpen dat zulk afhankelijk gedrag uiteindelijk tot mind fucks en angsten leidt en heb ik daar vaarwel tegen moeten zeggen. Toch bleef zijn woord belangrijk voor mij, omdat ik wist dat zijn woorden absoluut waren en die van mij nog lang niet altijd. Het moment dat ik begon te bloggen en Bernard op Facebook mijn blogs deelde dat maakte mij trots op mijzelf en liet mij de ruimte om verder te gaan. Ook dit heb ik uiteindelijk moeten loslaten als niet constructief gedrag. Bernard was als een vader voor iedereen ongeacht je leeftijd, een vaderfiguur die je eerste stapjes die je zette  met je deelde, of hij nu fysiek aanwezig was of niet dat deed er niet toe.

Bernard wilde absoluut niet gezien worden als een leider of een guru die nagepapagaaid werd zonder zelf na te denken in gezond verstand. Hij zei dan ook ik loop met jullie, wanneer je achter mij aanloopt zal ik stink winden laten zodat je het wel laat, dat was Bernard ten voeten uit. Hij wilde dat wij instaat waren zijn gelijke te worden en niet afhankelijke kinderen die los van hem niets konden beginnen. Hij wilde een stabiele groep die sterk was en als een sterk front kon staan voor en als het leven. Hij had dit proces alleen al gelopen en wist dat het lopen van het proces in een groep veel sneller zou gaan, dus trok hij mensen aan met zijn boodschap en vormde een groep. Niet zoals hem vaak wordt verweten dat hij een groep creëerde om hem heen en dan met name vrouwen om hem te volgen, dat stond haaks op zijn principes en zijn principes verloochende hij niet.

Ik heb vaak genoeg met ongeloof gekeken wat mensen in de duisternis van het internet op tafel gooiden als waarheid over Bernard. Mensen die hem absoluut niet kenden of mee hadden gemaakt, maar die zulke enorme reacties hadden op de boodschap van eenheid en gelijkheid en angstig waren dat zij hun comfortabele leven ten koste van anderen zouden moeten opzeggen dat zij tot alles instaat waren. Deze mensen begonnen wij haters te noemen, want het was pure haat die tentoongespreid werd. Bernard moest om ze lachen en doorzag hen bij het eerste woord dat uit hen kwam wat onbewust nog meer haat teweeg bracht. Bernard was de katalysator die alles in beroering kon laten komen wanneer jij dat toeliet en ja als je iemand dan kwaadaardig noemt omdat je jezelf niet kunt aansturen volgens de principes van het leven, wie moet je dan de schuld geven als je vindt dat jij de schuldige niet bent? Bernard is als het ware vele malen gekruisigd voor de woorden die hij sprak, de woorden die de knoppen indrukten van degenen die niet recht door zee waren. Het verschil met Jezus is dat hij niet gedood is door die kruisigingen, maar dat hij zelf heeft gekozen om heen te gaan door alles aan het fysieke leven te geven en zo weer terug te keren als stof van de aarde en het leven zelf.

Bernard is er fysiek niet meer, maar Bernard was en is leven en zal als zodanig ook voortbestaan in en als ons. Ik zal zijn vrolijkheid en absoluutheid zeker missen. De komende tijd zal ik steeds weer relaties die ik ten opzichte van hem heb opgebouwd gaan tegen komen om in dat moment onder de loep te nemen voor wat ze zijn, te vergeven en te corrigeren. En het punt van stabiliteit in de vorm van Bernard is er niet, maar we weten allemaal dat wij zelf dat gat kunnen opvullen door voort te zetten wat hij begonnen is.

Wanneer iemand sterft dan rouwen we eigenlijk niet om die persoon maar om wie wij waren ten opzichte van die persoon. Het is een kans om eens dieper in jezelf te kijken naar wat je hebt geaccepteerd en toegestaan in jezelf ten opzichte van de relatie die je had met de ander. En rouwen is het proces van gedragingen en hebbelijkheden/onhebbelijkheden loslaten en herstructureren op een effectieve wijze die het belang van iedereen dient.

Dag ‘Bernard’ en bedankt voor wat je voor ons hebt betekent en gedaan, en welkom ‘leven’ wat we nu moeten aanvaarden als dat wat echt is en er toe doet. Zolang we geen gelijken aan het ‘leven’ kunnen zijn zal de stank niet te harden zijn, want wanneer het leven zich tegen ons keert betekent het dat wij ons tegen het leven keren en dat is zelfmoord, een nutteloze daad die niemand helpt, voedt of een fatsoenlijk leven geeft.

Dag 261 van 2555: Paranoia: verzuurde relatie met het systeem – zelfverbintenissen op het woord gebonden

In deze blog zal ik mijn zelfvergevingen omzetten naar realisaties en verbintenissen die ik met mijzelf aanga om zo de daadwerkelijke verandering als een fysieke daad in mijn werkelijkheid te manifesteren, die de verandering tastbaar maakt voor mijzelf en mijn omgeving.

 

 

Wanneer en als ik mijzelf zie limiteren binnen het systeem door mij te definiëren door het woord ‘gebonden’ dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn fysieke daden/beweegredenen baseer op een definitie gevormd door mijn geest binnen een enkele dimensie van het woord ‘gebonden’. Ik stop de limitatie die een startpunt heeft van éénzijdig een ‘probleem’ willen bekijken en zo een op voorhand selectieve oplossing te creëren dus neem ik 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om eerst te kijken en te onderzoeken of een woord meerdere betekenissen heeft en dus meerdere dimensies beslaat en zo uit te sluiten dat ik participeer in een polariteit of een éénzijdige weergave – van het woord dat mij het meest aanspreekt – waardoor ik mijn werkelijkheid kan manipuleren tot een gewenste uitkomst.

 

Wanneer en als ik mijzelf alleen het positieve van een woord zie benoemen/beleven dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf om de tuin leid en er wel een negatieve belevenis moet zijn, puur en alleen omdat ik mij binnen een polariteit bevind. Ik stop de polariteit en hang naar positiviteit en ik neem 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer ik de negatieve betekenis van een woord ervaar en alleen het positieve in mijn geest leef, ik op mijn hoede moet zijn. Het positieve wi mij doen geloven dat alles okay is zodat ik een rookgordijn opwerp voor het zien/realiseren/begrijpen van mijn werkelijke fysieke werkelijkheid die ik leef met dit woord.

 

Wanneer en als ik mijzelf warm voel worden van binnen door het woord binden en de positieve betekenis die ik eraan heb gegeven dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij om de tuin laat leiden door dit positieve energetische gevoel en zo maar een deel van mijn werkelijkheid ervaar. Ik stop het zelfbedrog en verdraai niet langer mijn werkelijkheid voor een positief energetische ervaring die mijn fysieke werkelijkheid vervangt en ik neem 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet langer te laden met een positief energetisch gevoel die een leegte moet opvullen die het ontkennen van de negatieve ervaring van het woord binden mij geeft.

 

Wanneer en als ik mijzelf ervaar als in een frame van niet faire regels geduwd te woorden dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij laat leiden door een éénzijdige betekenis van het woord gebonden en vervolgens deze ervaring van de geest leef in mijn fysieke werkelijkheid. Ik stop  en neem ik 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet langer te laden met een negatief energetisch gevoel die als een zware deken over mijn bestaan wordt geslagen, maar mij in plaats daarvan te focussen op de daadwerkelijke impact van het woord gebonden op mijn fysieke bestaan en dit te keren tot een ‘in het belang van iedereen’ oplossing.

 

Wanneer en als ik mijzelf de negatieve betekenis die ik aan het werkwoord binden heb gegeven zie onderdrukken dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik het negatieve niet wil ervaren zodra het positieve als eerste opkomt in mijn geest. Ik stop het onderdrukken en ervaar het werkwoord binden zoals het daadwerkelijk voorkomt in mijn fysieke realiteit los van emoties/gevoelens waardoor ik 1 en gelijk deel neem aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet langer mijzelf te bevinden in de polariteit van het werkwoord binden, maar mij te plaatsen in mijn daadwerkelijke fysieke werkelijkheid met de wetenschap dat dit woord meer behelst dan de éénzijdigheid die ik het heb willen toekennen.

 

Wanneer en als ik mijzelf definieer als iemand die vast zit aan de regels van het systeem dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij beperk tot één facet van wie ik kan zijn in mijn fysieke werkelijkheid. Ik stop het definiëren/limiteren van mijzelf – als het systeem – als één facet van wie ik kan zijn en dus neem ik 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet te definiëren door woorden en hun door mij gegeven energetische positieve/negatieve lading, maar mijzelf te ervaren door de handelingen die ik doe en de woorden die ik spreek in mijn fysieke werkelijkheid, waardoor ik tastbaar kan zien wie ik ben en tastbaar kan toeleven naar diegene die ik wil zijn door mijzelf te veranderen in het belang van een ieder.

 

Wanneer en als ik mijzelf vast zie komen te zitten binnen de beperkingen van het systeem dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de beperkingen van het systeem toesta als de beperkingen van mijzelf waardoor ik mij vleugellam ervaar/voel. Ik stop de beperkingen in mijzelf als het systeem en dus neem ik 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat wanneer ik de beperkingen van de regels van het systeem ga internaliseren ik deze beperkingen ga leven en vervolgens deze beperking wordt –  één en gelijk aan het systeem – en absoluut niet meer helder kan zien hoe ik naar een “in het belang van iedereen’ oplossing kan komen. Dus zal ik de beperkingen moeten identificeren en niet internaliseren, om zo wel deel te zijn van het systeem, maar niet het systeem te zijn.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie verdwijnen in een wereld die ik om het woord gebonden heen creëerde dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij laat meeslepen door negatieve energie ervaringen die deze wereld die ik in de geest creëerde met zich meebrengt . Ik stop het verdwijnen in deze fictieve wereld van de geest en dus neem ik 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen wanneer ik mijzelf vrijwillig laat meesleuren in de wereld die ik creëerde rond het woord gebonden, dus wanneer ik mij beperkt voel door het systeem en als een slachtoffer verdwijn in de geest om het systeem te beschuldigen van beperkingen die ikzelf in stand houd in en als de geest in en als mijn leven.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie rebelleren tegen het systeem als in een ouder-puber relatie dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik geen verantwoordelijkheid wil nemen voor het deel zijn van het systeem maar mij liever afzet en als slachtoffer wegzet. Ik stop deze rol als rebel en dus neem ik mijn zelfverantwoordelijkheid terug en neem 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geen rebel van het systeem te zijn maar een ‘kritische veranderaar’ door de beperkingen/tekortkomingen van het systeem eerst in mijzelf te veranderen als deel van mijzelf en deel van het systeem en dan naar buiten toe te treden en te zien/benoemen wat er veranderd kan worden aan ons huidige systeem (in dit geval schoolsysteem).

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vechten tegen het systeem of liever gezegd mijn angst om het onderspit te delven dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik eerdere ervaringen met het systeem projecteer op deze ervaring waardoor ik niet vrij ben van emoties/gevoelens en dus geen helder oordeel kan vellen. Ik stop het vechten tegen het systeem als mijzelf en ik neem 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wraak niet als leidraad te nemen om te zorgen dat ik als winnaar uit de bus kom wanneer ik in conflict ben met het systeem/mijzelf en dus elke situatie als nieuw te nemen/ervaren waardoor emoties/gevoelens uit het verleden geen rol kunnen/mogen spelen op mijn beslissingen in het heden.

 

Wanneer en als ik mijzelf het woord gebonden en systeem zie koppelen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik bezig ben om een negatieve gevoelservaring op te roepen en daardoor geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen. Ik stop deze koppelingen en breng beide woorden terug naar wat ze zijn en dus neem ik 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het woord gebonden en systeem niet meer als een koppeling in mijn geest te ervaren en tot uitdrukking te brengen in mijn fysieke werkelijkheid, omdat ik zie/realiseer/begrijp dat dit geen effectieve manier is om mijzelf te ervaren binnen de context van verandering en ‘leven in het belang van een ieder’.

 

Wanneer en als ik mijzelf vanuit angst alles zie opvolgen wat het systeem mij dicteert om erger te voorkomen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik gedreven wordt door angst en niet door gezond verstand. Ik stop de angst als het breken van de wil om een slaaf van het systeem te zijn en dus neem ik 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet de angst voor het systeem als leidraad voor mijn handelen te nemen maar te onderzoeken waarom ik angst heb voor mijzelf als het systeem als ongeleid projectiel dat al wrakend als de winnaar uit het gevecht wil komen. Dus ik laat het gevecht in mijzelf als het systeem los en gebruik mijn gezond verstand om tot oplossingen te komen daar waar het systeem/de regels tekort schieten voor mijn situatie.

 

Wanneer en als ik mijzelf inferieur zie opstellen ten opzichte van het systeem om het niet te alarmeren en dus mijn eigen zin te kunnen doen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij feitelijk superieur voel aan het systeem en deze polariteit uitspeel om te laten zien aan mijzelf dat ik het systeem de baas ben en het mij zijn wil niet meer kan opleggen. Ik stop de polariteit en ik neem 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet langer in polariteit met het systeem te leven en niet langer mijn energie te stoppen in het systeem te slim af te zijn en mijzelf alleen nog voort te bewegen door de positieve energie die dat oplevert.

 

Wanneer en als ik mijzelf gebonden voel aan het systeem dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik geen band heb opgebouwd met het systeem als mijzelf uit angst voor wat het systeem/ikzelf mijzelf kon/kan aandoen door ineffectieve beslissingen gestoeld op emoties/gevoelens. Ik stop het afzetten tegen het systeem en investeer tijd in het opbouwen van een band met het systeem als mijzelf en dus neem ik 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de band met het systeem als mijzelf nu voor het eerst te gaan opbouwen door geen angst meer te hebben voor het systeem als mijzelf maar het te leren kennen door zijn verschillende regels/wetten, die mij het systeem doen leren kennen en zo doen leren omgaan met het systeem als mijzelf.

 

Herdefiniëring van het woord gebonden:

ge-bond-en –> geen-bond–> geen band

Waarbij ik in dit geval het woord definieer binnen het aspect en de koppeling met het systeem als laatste stap om verder te kunnen binnen dat systeem.

Gebonden: gebonden zijn aan: een band opbouwen met hetgeen waar men een relatie mee heeft om zo in gelijkheid binnen deze relatie als één en gelijk te staan.

Dus in dit geval zou dat zijn: een relatie van gelijkheid aangaan met het systeem als mijzelf zonder ruis van emoties/gevoelens/angsten/polariteiten.

 

Dag 252 van 2555; vechten hoeft niet meer, laat los en wees jezelf gewaar

 

Deze blog is een vervolg op de vorige blog, waarin ik aan mijzelf laat zien dat vechten tegen het systeem vechten tegen mijzelf is en onnodig veel energie/tijd kost met de nodige gevolgen. Ik zal mijn oude ervaringen los moeten laten en elk moment in het systeem ervaren als een nieuw moment vrij van emoties/gevoelens/angsten om te zien wie ik ben in elk moment en elke adem.

 

Wanneer en als ik mijzelf in de geest zie gaan in angst voor wat kan gebeuren dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik op basis van angsten/ervaringen uit het verleden bang ben gestraft te worden wanneer ik de dingen op mijn manier doe en het systeem aan mijn laars lap. Ik stop het mij uit de werkelijkheid halen en neem 1 en gelijk deel aan mijn fysieke realiteit.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet af te leiden door in de geest mijzelf terug te trekken met rampspoed scenario’s, maar dat onder ogen te zien en dat aan te gaan wat hier in mijn fysieke werkelijkheid plaats vindt en niet de angst te verdoezelen met rampspoed scenario’s die mij zullen ontmoedigen om er zelfs maar aan te beginnen om de werkelijkheid onder ogen te zien.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vechten tegen de ander als de vertegenwoordiger van het systeem dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij separeer van de ander en de ander als ‘tegen mij’ ervaar en niet zie dat de ander ‘tegen mij’ is omdat ik mogelijkerwijs niet de weg van het systeem bewandel. Ik stop de ander als het systeem als mijn vijand te zien en te vechten of mijn leven ervan afhangt en neem 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet te vechten en te zen dat dit vechten een vechten tegen mijzelf is, door de weerstand die ik ervaar wanneer ik mij moeten conformeren aan het systeem wanneer het systeem niet in het belang van een ieder handelt/denkt/spreekt.

 

Wanneer en als ik zie dat ik angst heb voor de vertegenwoordiger van het systeem dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik eigenlijk angst heb voor mijzelf en mijn daadkracht tegen het systeem en zo mijzelf niet vertrouw voor wat ik mogelijkerwijs zou kunnen gaan doen. Ik stop de angst voor mijzelf en leer mijzelf te vertrouwen.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het vertrouwen in mijzelf terug te vinden en afspraken met mijzelf aan te gaan, zodat ik weet van mijzelf dat ik alleen handel in het belang van een ieder en geen rare bokkensprongen ga maken door mij mee te laten voeren op de angst voor het systeem en de straf die het mij zou kunnen geven als ik van het pad afwijk.

 

Wanneer en als ik bang ben dat het ziekteverzuim van mijn kind als ongeoorloofd wordt gezien dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik een oude ervaring van ongeoorloofd verzuim als een blauwprint op deze ervaring leg die een totaal ander startpunt heeft en neerkomt op appels met peren vergelijken. Ik stop de vergelijking en beleef elke ervaring als een nieuwe en op zich staande ervaring.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan te stoppen om de energie van angst van een oude nog niet verwerkte ervaring met het systeem op mijn huidige werkelijkheid te plakken en zo te vergelijken en mee te gaan in die angst die niet ter zake doende is en te geloven dat ik het slachtoffer zal zijn van het systeem.

 

Wanneer en als ik mijzelf in mijn eentje zie vechten tegen het systeem dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik geen Don Quichot kan zijn en het systeem niet in mijn eentje omver kan werpen om zo verandering teweeg te brengen. Ik stop het vechten in mijn eentje en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de tegenwerking die ik ervaar vanuit het systeem goed af te wegen en te zien voor wat het werkelijk is los van emoties/gevoelens/angsten om zo met anderen sterk te kunnen staan en betere alternatieven te bedenken.

 

Wanneer en als ik zie dat de toon van de stem van een ander mij in een bepaalde stemming brengt dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij leid door emoties en gevoelens die de toon van de stem van de ander in mij oproepen. Ik stop deze emoties en gevoelens om hier 1 en gelijk aan het leven te zijn.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geen vergelijking te maken in mijn geest als het gaat om de toon van iemand zijn/haar stem, maar de stem objectief waar te nemen en te horen wat het mij communiceert om zo adequaat te kunnen reageren/communiceren.

 

Wanneer en als ik weerstand voel tegen positieve beelden/voorstellen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik bang ben niet aan het positieve beeld van de ander te kunnen voldoen. Ik stop de angst/weerstand tegen het positieve en breng het terug naar de realiteit.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet te laten opfokken door een te positieve verwachting van de werkelijkheid van een ander en zal eerst de werkelijkheid afwegen en zien of dit een haalbaar doel is en zo niet dan zal ik dit communiceren met de ander om zo geen verwachtingen te scheppen.

 

Wanneer en als ik bang ben dat er met mijn kind geëxperimenteerd wordt ten koste van haar schoolopleiding dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik bij machte ben om de ander te laten zien wat de consequenties zijn van bepaald handelen en aan te geven dat dit niet in het belang van een ieder is. Ik stop de angst voor het handelen van de ander en neem mijn daadkracht weer terug.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om duidelijk te zijn naar de vertegenwoordigers van het systeem dat ik niet zal laten experimenteren met de schoolopleiding van mijn kind en dat er naar oplossingen gezocht moeten worden die de tand des tijds doorstaan en in het belang van een ieder zijn.

 

Wanneer en als ik in angst zie schieten voor de rechtelijke macht dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik geen angst hoef te hebben wanneer ik mega met het systeem. Ik stop de angst en beweeg mij 1 en gelijk aan het systeem als het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geen angst meer te hebben voor de rechtelijke macht door geen aanleidingen en consequenties te realiseren die de angst gegrond maken en mee te gaan met de beweging van het systeem om zo te zien of ik kan blijven staan in het belang vaneen ieder.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie separeren van het systeem dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn werkelijkheid en verdeel in de goeierikken en de slechterikken en mij niet realiseer dat dit een polariteit is waar ik niet in mee hoef te gaan, ik ben het systeem ook al ben ik goed of fout. Ik stop de separatie en leef 1 en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te realiseren dat ik het systeem ben, een radartje in het systeem, en ik mijzelf niet kan keren tegen het systeem als een auto-immuun ziekte en te verwachten dat dit geen schade zal berokken.

 

Wanneer en als ik het ergste verwacht dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik het ergste verwacht om zo niet verrast te worden met het ergste maar alvast voorbereid te zijn. Ik stop het ergste te verwachten en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet het ergste te verwachten als een soort van indekken voor wat zou kunnen gebeuren en mij te realiseren dat ik door het ergste te verwachten ook het ergste creëer door de gedachten die ik erover heb die mij sturen in de richting waar de geest vol van is en bang voor is.

 

Wanneer en als ik de kooi van het systeem vrees dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de kooi van het systeem vrees en de kooi die ik zelf heb gecreëerd niet zie of ervaar als de limitaties die ik mijzelf opleg. Ik stop de vrees voor de kooi van het systeem en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn kooi en die van het systeem niet als twee losstaande kooien te zien maar de interconnectie tussen beiden te ervaren en zo te snappen waar ik mijzelf limiteer en toesta gelimiteerd te worden.

 

Wanneer en als ik mijzelf de worsteling met het systeem gelijk zie stellen aan de adem/levenskracht dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik het vechten als een actie van daadkracht zie en niet zie hoe ik mijn levenskracht compromitteer. Ik stop de worsteling als de levenskracht en ga in mijn echte kracht staan de kracht van de adem en wat werkelijk hier is in het fysieke.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om worstelen/vechten niet gelijk te stellen aan daadkracht/levenskracht, maar te zien dat worstelen/vechten vanuit een startpunt van angst komt en dat levenskracht de kracht is die mij staande houd door 1 en gelijk aan de adem als het leven te staan.

 

Wanneer en als ik mijn werkelijkheid uitspeel in mijn geest om mijzelf zo goed te voelen en in controle danstop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn werkelijkheid in de geest uitspeel om zo als winnaar uit de bus te kunnen komen en goed over mijzelf te kunnen spreken en voelen. Ik stop het uitspelen in de geest en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de werkelijkheid ook in de werkelijkheid te beleven en wat inhoud dat ik niet altijd de winnaar zal zijn, maar zal moeten streven naar de beste oplossing en niet mijn werkelijkheid binnen winnen en verliezen te plaatsen. Waardoor competitie mijzelf een goed gevoel geeft of een falend gevoel geeft en zo een wig tussen mij en mijn werkelijkheid plaatst.

 

Wanneer en als ik van de ander denk dat die mijn situatie niet begrijpt dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik denk voor de ander en niet meer de situatie aan de werkelijkheid toets. Ik stop het denken voor de ander en neem 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet voor de ander te denken, maar in plaats daarvan te vragen of de ander mijn situatie begrijpt en daar waar mogelijk de ander van meer informatie te voorzien.

 

Wanneer en als ik ervan uit uitga dat ik niets aan de ander heb dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de ander wil gebruiken om mijn doel te bereiken en niet meer 1 en gelijk aan de ander sta. Ik stop het manipuleren van de ander voor mijn eigen belang en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de ander niet meer als een instrument te gebruiken/manipuleren om zo tot hetgeen te komen waar ik wil uitkomen en alles wat de ander in tegenstelling tot mijn manipulatie doet te bestempelen als tegenwerking. Ik ga de verbintenis aan om een verbintenis met de ander aan te gaan waar wij beiden onszelf in kunnen vinden zonder dat de 1 de ander manipuleert.

 

Wanneer en als ik bang ben dat mijn vroegere acties in het leven voor problemen zouden zorgen in het hier en nu dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik ervaringen vergelijk en bang ben voor een zelfde soort straf/vernedering. Ik stop de angst voor het verleden en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het verleden te verwerken en te laten voor wat het is na er lering uitgetrokken te hebben.

 

Wanneer en als ik mijzelf angst fysiek zie maken door een zere harde onderbuik te manifesteren dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik deze angst te lang heb genegeerd en onderdrukt waardoor het zich nu manifesteert in mijn fysieke lichaam. Ik stop het fysiek maken van mijn angst en zie dat onder ogen dat onder ogen gezien moet worden.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet zo lang te wachten met het aangaan van mijn angst die ik gedurende de dag heb opgelopen, zodat het een fysieke pijn wordt.

 

Wanneer en als ik mijzelf fysiek benauwd zie worden dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij ergens benauwd/zorgen over maak, maar ik pak het niet aan. Ik stop met het mij fysiek en geestelijk benauwd voelen en pak mijn probleembij de wortel aan.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet in benauwde situaties te manoeuvreren door verwachtingen en angsten omtrent de situatie, maar de situatie te nemen zoals het zich aan mij voordoet in mijn fysieke realiteit.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn spieren zie aantrekken en de vuisten zie ballen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat de spanning van de situatie als een spanning in mijn spieren fysiek geworden is door te accepteren en toe te staan om de situatie te begeleiden met emoties en gevoelens. Ik stop de spanning op mijn spieren als de spanning in mijn fysieke realiteit en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zodra ik mijzelf spanning op mijn spieren zie zetten door spanning die ik geestelijk ervaar te stoppen en te zien waar ik mij laat leiden door emoties en gevoelens en zo de situatie niet leef zoals hij zich aan mij voordoet.

 

Wanneer en als ik mijzelf in de geest zie gaan tijdens een gesprek waar van mij verwacht wordt dat ik actief aan mee doe, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf niet kan aansturen in mijn fysieke werkelijkheid wanneer ik geconsumeerd word door mijn geest. Ik stop de participatie in de geest en neem 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet te laten consumeren door mijn geest, maar mijn levenskracht te gebruiken om mijzelf aan te sturen tijdens zo’n gesprek waar mijn input gewenst is.

 

Wanneer en als ik mijzelf eigenwijs tegen het systeem in zie gaan dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet eigenwijs hoef te doen tegen iets dat gelijk en 1 aan mijzelf is. Ik stop met eigenwijs doen en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet eigenwijs tegen het systeem in te gaan, maar wijs te zijn en eigehnads te signaleren waar het systeem faalt om zo een goed beeld te krijgen over het systeem en naar oplossingen te kunnen kijken die op een later tijdstip door meerdere mensen gedragen geventileerd kunnen worden.

Dag 239 van 2555; de vagina de bron van al het kwaad – baren – deel 3

Dit is een vervolg op mijn vorige blog met zelfvergevingen met betrekking tot mijn baren, een gebeurtenis die alweer 13 en 16 jaar geleden heeft plaatsgevonden, maar waarvan ik inmiddels kan zien dat de gevolgen nog steeds aanwezig en actief zijn en dus opgeruimd dienen te worden om weer verder te kunnen zonder nog een nasleep van mijn verleden te ervaren. Begrijp goed dat dit een deel/dimensie is wat ik belicht, omtrent baren en het thema ‘de vagina de bron van al het kwaad’, wat ik nu zie als hetgeen dat als eerste opgeruimd dient te worden.

 

 

Wanneer en als ik mijzelf angsten zie opeenstapelen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik participeer in de geest en kan kiezen om gevangene te blijven van mijn angsten in de kooi van mijn geest of dat wat ik vrees te toetsen aan de werkelijkheid en zo te onderzoeken of de angst echt is. Ik stop de opeenstapeling van angst en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om angsten eerst te onderzoeken alvorens in de achtbaan van een opeenstapeling van angsten mee te gaan.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie aarzelen door angst voor fysieke pijn dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik eerst de emoties en gevoelens moet weg halen rond pijn. Ik stop de angst/emoties/gevoelens rond pijn en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het woord pijn te ontdoen van zijn lading, die energetische lading waardoor ik mijzelf terugtrek in angst of de pijn nu reëel is of niet.

 

Wanneer en als ik mijzelf opstandig zie zijn tegen de mening van het systeem, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat het systeem aanpakken door mij ervan te separeren niet de weg is om te gaan. Ik stop het opstandig zijn en buig het om naar kritisch zijn, 1 en gelijk aan het systeem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om uitlatingen van het systeem die niet correct zijn naast mij neer te leggen in het moment, omdat ik het niet alleen in dat moment kan veranderen, en ik in plaats daarvan kan onderzoeken hoe dingen anders zouden kunnen zodat wanneer het moment daar is ik een oplossing kan aanbieden in het belang van een ieder en mijzelf zo heb aangestuurd inplaats van af te zetten tegen en te separeren van.

 

Wanneer en als ik mijzelf in de angst zie gaan dat ik mijn oude vagina nooit meer terug krijg dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik nog niet klaar ben voor verandering. Ik stop de angst voor het nieuwe onbekende en ga verder met wat hier is/zich aandient.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn handelen en de gevolgen hiervan goed te begrijpen en te kunnen volgen om zo niet verrast te worden met de angst voor het nieuwe/onbekende.

 

Wanneer en als ik mijzelf angst zie hebben voor de aanblik van mijn vagina, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik angst heb dat alles anders is en dat ik zal walgen van de nieuwe situatie en walgen van mijzelf als het startpunt voor mijn kinderwens zonder dit bewust te begrijpen. Ik stop het walgen van mijzelf en doorloop dat wat ik gecreëerd heb.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet te walgen van mijn lichaam/vagina maar te zien dat deze walging voortkomt uit de vrees voor verandering en mijn werkelijke motieven voor mijn handelen zoals eigenbelang.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vrezen dat mijn vagina voor altijd ‘buiten werking’ zal blijven, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet verder kan kijken dan mijn huidige situatie, omdat ik bevangen ben door angst en mijn gezond verstand ‘buiten werking’ is. Ik stop de angst en kijk verder dan mijn angst.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet door angst te laten verblinden maar mijn situatie aan te sturen in plaats van geleid te worden door de situatie en de angst.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie handelen en beslissingen nemen op basis van angst dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat de kans dat ik een totaal ruptuur zou krijgen, statistisch niet zo groot is en ook niet te voorspellen is tot het moment dat het gebeurd. Ik stop het handelen in angst en leef 1 en gelijk aan wat zich hier aandient.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zelfverantwoordelijkheid te nemen voor hetgeen ik lees en zie en daar waar ik een energetische lading zie dit te onderzoeken door zelfvergeving en mijzelf te corrigeren in de fysieke werkelijkheid.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie leven in een surreële wereld aangestuurd door plaatjes en angsten, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik kijk door de ogen van de geest in angst en zo niet kan zien wat daadwerkelijk zich hier aandient. Ik stop mijn participatie in mijn zelf gecreëerde surreële wereld en neem deel aan het leven 1 en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het niet durven kijken om te zetten in kijken om zo te kunnen zien of mijn angst gegrond is of niet. En zo gezond verstand te gebruiken en niet te denken dat mijn vagina ‘stuk is’, wanneer er niet noemenswaardig iets aan de hand is anders dan het ‘stuk zijn’ van mijn vagina in mijn geest.

 

Wanneer en als ik mijzelf moeite zie hebben met de overgang van ik naar wij, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik besta in eigenbelang en deze verandering zal mijn eigenbelang gaan uitdagen en mijn angsten aanwakkeren wanneer ik niet stevig in mijn schoenen sta. Ik stop de twijfel om over te gaan naar wij en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het baren als een ervaring van verandering te zien en een ervaring die niet alleen gekoppeld is aan het krijgen van kinderen. Het mijzelf geboren laten worden in het fysieke is net zo’n ervaring van verandering waarbij mijn ik overgaat in wij als het belang van een ieder.

 

Wanneer en als ik mijzelf afgedankt zie zijn als vrouw, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat mijn zijn als moeder mijn zijn als vrouw niet uitsluit, simpelweg verschillende verantwoordelijkheden. Ik stop het slachtoffer te zijn van persoonlijkheden en zie de verschillende facetten en kanten van mij als mens.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf als mens te zien en niet als verschillende afgescheiden rollen, waarbij de ene verantwoordelijkheid de andere niet uitsluit.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie geloven dat na het baren ik geen plezier meer aan mijn vagina kan bleven, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik een opinie heb ontwikkeld op basis van angst en aannamens en alleen ervaring/onderzoek het tegendeel kan bewijzen. Ik stop de opinie en onderzoek deze in mijn fysieke werkelijkheid.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het plezier hebben van mijn vagina niet op te hemelen tot irreële beelden en verwachtingen om zo elke ervaring als negatief en niet voldoening gevend af te strepen.

 

Wanneer en als ik mijzelf angst zie hebben voor het baren dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik angst heb voor verandering. Ik stop de angst voor het baren en geef leven aan mijzelf in mijn fysieke werkelijkheid.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het baren van toen en de angst van toen niet over te zetten op het mijzelf herboren laten worden in de fysieke werkelijkheid en de verandering te omarmen.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn vagina de schuld zie geven van zaken die niet de schuld/het gevolg zijn van mijn vagina, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat mijn band met mijn vagina is aangetast en dat het herstellen mijn enige weg is om heel te worden. Ik stop met het beschuldigen en ga 1 en gelijk in n aan het leven staan.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om voordat ik mijn vinger naar mijn vagina wijs en het de schuld te geven, eerst naar mijzelf moet wijzen om te zien waar ik mijn zelfverantwoordelijkheid niet neem en dat te herstellen.

 

Wanneer en als ik mijzelf geesteswerkelijkheid boven mijn fysieke werkelijkheid zie verkiezen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de makkelijke uitweg kies en mij niet de gevolgen gewaar ben. Ik stop het kiezen van de makkelijke uitweg en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn fysieke werkelijkheid als mijn anker te hebben in het leven en alleen dat wat getoetst is door mij aan de fysieke werkelijkheid is van waarde.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie focussen op het positieve dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij in een polariteit bevind. Ik stop mijn participatie in deze polariteit en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet op het positieve noch negatieve te focussen aangezien ze beiden meer van hetzelfde zijn, maar deze energetische frictie te zien als van de geest en mij te richten op dat wat zich hier aandient in het fysieke.

 

Wanneer en als ik mijzelf in spijt over de gevolgen van mijn zwangerschap zie gaan, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat de elasticiteit van mijn lichaam van vele factoren afhankelijk is en dat spijt hier geen verandering in gaat brengen. Ik stop mijn spijt en participeer 1 en gelijk aan en in het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te realiseren dat sommige zaken eerst fysiek gelopen moeten worden om te zien wat de gevolgen zijn en dat niet alles voorkomen kan worden, mits de schade maar niet ten koste van iets of iemand gaat op de langere termijn.

 

Wanneer en als ik mijzelf doormiddel van fantasie een situatie zie aanpakken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dan da de situatie te groot is voor mijn geest om te kunnen behappen en mee om te gaan. Ik stop de fantasie en neem 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet langer fantasie als overlevingsmechanisme te gebruiken wanneer ik als geest/ego de fysieke werkelijkheid niet aankan.

 

Wanneer en als ik mijzelf verraden voel door mijn vagina, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf verraden heb door de impact van een zwangerschap niet te kunnen inschatten. Ik stop het gevoel van verraad en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet langer verraden te voelen door mijn verlangens en zodoende mijn vagina niet als het kwaad te ervaren, maar als deel van mijn fysieke lichaam.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn lichaam als de vijand te zien, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf tegen mijzelf keer en niet meer in eenheid besta, maar verdeeldheid zaai. Ik stop met het zaaien van verdeeldheid en leef 1 en gelijk aan en in het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet als de vijand te zien, maar evenredig met alle delen samen te werken om zo optimaal te kunnen leven en mijzelf en anderen te kunnen ondersteunen.

 

Wanneer en als ik mijzelf verminkt voel als vrouw na het baren dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat dit een punt is waar ik zal moeten geven wat ik graag zelf ontvangen had. Ik stop mijn eigen belang en de energetische ladingen die mij leiden tot een slachtofferrol.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om dat te geven wat ik zelf had willen ontvangen als kind vanuit een 1 en gelijk positie en niet vanuit een slachtofferrol.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie rouwen wanneer het ego plaats moet maken voor leven, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat het ego zich niet zomaar gewonnen gaat geven. Ik stop het rouwen als participatie in de geest/ego en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het rouwen niet te zien als echt verdriet, maar als een dekmantel om het ego instant te kunnen houden.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn vagina in een negatief daglicht zie stellen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik participeer in polariteit. Ik stop de participatie in deze polariteit en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn band met mijn vagina te herstellen zonder in positief en negatief te denken.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn angst fysiek zie maken dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dan dat ik de gevolgen niet kan overzien vanuit angst en niet daar zal zoeken waar de oplossing is. Ik stop het fysicaliseren van mijn angst en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de angst te stoppen alvorens het fysiek wordt en beter op mijn lijf te letten en de signalen te leren kennen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie separeren van mijn vagina/lichaam dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik uit angst voor het onbekende mij afsluit/separeer van mijn vagina/lijf. Ik stop de separatie en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet langer te separeren van mijn vagina/lijf en in eenheid en gelijkheid te leven met de mogelijkheden van mijn lijf.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn vagina zie beschuldigen voor inflexibiliteit, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet flexibel ben en niet flexibel kan omgaan met verandering. Ik stop de inflexibiliteit en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om flexibel in het leven te staan en te omgaan met wat het leven, als mijzelf als de schepper, op mijn bordje gooit.

 

Wanneer en als ik mijzelf spijt zie hebben omdat ik geen band heb opgebouwd met mijn vagina, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat dat het nooit te laat is om de spijt te gebruiken om een nieuwe start te maken. Ik stop de spijt en leef.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn spijt van een gemiste kans niet te zien als iets onherstelbaars, maar het simpel te herstellen en verder te leven, gelijk en 1 aan het leven.