In de voorgaande blog ben ik begonnen met de angstaspecten/dimensies, maar ik kwam er gaandeweg achter dat ik het eerst nodig heb om meer uit te schrijven en meer helderheid te krijgen alvorens over te gaan tot zelfvergeving en daarop volgend verbintenissen aan te gaan met mijzelf.
Er opende zich namelijk iets in relatie tot de verzuring van mijn relatie met het systeem na een chat over Nederlandse vertalingen gisteren. Ik droeg het woorden binden aan, waarop de anderen dat als een woord met een negatieve connotatie ervoeren. In dat moment in die context was binden voor mij gelijk aan cohesie, de onderlinge samenhang. Zoals je een boek bindt en alle delen bij elkaar brengt om uiteindelijk te verlijmen tot een geheel genaamd: boek. De anderen zagen het in dat moment als een limitatie en het gebonden zijn aan.
Vandaag was ik met mijn dochter op school en tijdens een gesprek hoorde ik het woord gebonden uit mijn mond komen en zag ik de polariteit van dit woord zich manifesteren door de klank die ik had uitgestoten. Ik werd er bij bepaald en lichtjes ontroerd diep van binnen. Het gesprek ging over het eventueel aanvragen van hulp via een team waar wij al zijn aangemeld en ik was het zat om gedwongen te worden in allerlei beslissingen die ik volgens anderen moet nemen en die ik dan vervolgens neem uit angst voor represailles van het systeem, maar die mij altijd duur komen te staan. Dus ik zei: ik meld mij niet meer aan bij stichtingen, organen of teams die niets daadwerkelijk doen, maar die mij de vrijheid ontnemen om te handelen zoals een ouder dat betaamt in het beste belang van het kind. Ik voel mij dus gebonden door al deze zogeheten goed bedoelde lange vingers van het systeem in de vorm van helpende organisaties die één ding voor ogen hebben, n.l. de jongere weer naar school krijgen.
Ik ben dus daadwerkelijk bang dat het systeem mijn mensenrecht als ouder zal ondermijnen, want in de mensenrechten in artikel 26 punt 3 staat: “Aan de ouders komt in de eerste plaats het recht toe om de soort van opvoeding en onderwijs te kiezen, welke aan hun kinderen zal worden gegeven.” Maar men doet mij geloven dat ik als ouder gewoon de leerplichtwet heb op te volgen en mijn kind, of het nu echt instaat is of niet, naar een school moet sturen waar zij buitenshuis onderwijs geniet.
Ik zie het systeem als iets buiten mijzelf dat als een zwarte schaduw over mij hangt en dingen van mij verlangt die niet reëel zijn en enkel en alleen in het belang van het systeem zelf is. Dus ja ik separeer/distantieer mijzelf van zo een systeem, waar maatwerk best mogelijk is maar waar starheid hoogtij viert.
Er zou dus hulp moeten komen voor de momenten dat mijn dochter veelvuldig achter elkaar ziek thuis is, de school kan dat niet echt oppakken want die is afhankelijk van de welwillendheid van zijn leraren. Dus iemand moet dat gaan doen, maar veelal zijn de mensen die inspringen mensen die zaken met school regelen en met school praten etc., dat is niet wat er nodig is. Wat nodig is, is de continuatie van het onderwijs, of mijn dochter nu op school is of thuis, wanneer zij instaat is om iets te doen.
Ik voel mij gebonden, ik zie best mogelijkheden en oplossingen, maar die zijn niet in het belang van het systeem en dus bluft het systeem dwars over mijn mensenrechten heen en vindt het systeem dat ik maar in de pas moet lopen. Jee wat heb ik een hekel aan gebonden zijn, aan handen en voeten gebonden, in een keurslijf van regels gedrukt, gevangen in het kooitje dat systeem heet. Het kooitje wat met mijn eigen zweet, bloed en tranen tot stand kwam door het systeem te accepteren zoals het is en toe te staan mij van mijn vrijheid te beroven. En dat is nu de vinger op de zere plek, mijn vrijheid wordt aan de haaien gevoerd, dat is het gevoel wat mij bekruipt doordat ik denk dat ik de touwtjes niet in handen heb en niet mijn eigen beslissingen mag maken zonder nadelige gevolgen. Dit gevoel stamt al uit mijn kindertijd, een tijd dat men het had over het breken van de wil van het kind, zodat je allemaal makke lammetjes kon worden. En ja mijn wil is gebroken op 3 jarige leeftijd, waar het niet alleen maar ging om het gevoel dat ik van mijn vrijheid werd berooft, maar ook van het vertrouwen dat ik had in mijn ouders en het vertrouwen dat ik had in mijzelf. Het systeem is dus verworden tot deze donkere schaduw die alles kan doen zodra het je wil gebroken heeft. Nu als volwassene heb ik de behoefte om terug te vechten en mijn mensenrechten direct weer terug te nemen, iets dat ik als kind al had willen doen maar de angst leek zo reëel, zodat ik mij jarenlang koest heb gehouden. Maar uiteindelijk is het een gevecht tegen hersenschimmen, de donkere schaduw.
Ik mag opkomen voor de rechten van mijn kind en mijzelf, zolang ik weet dat mijn startpunt maar geen angst is of een denkbeeldige ‘ik en zij’ verhouding waardoor ik mij distantieer van alles dat het systeem voor staat. Ik laat dit alles even bezinken tot de volgende blog en zal uiteindelijk mijn zelfvergevingen uitschrijven gevolgd door verbintenissen met mijzelf die ik zal doorlopen in mijn fysieke werkelijkheid zodra ik in een dergelijke situatie verkeer. In mijn volgende blog zal ik het woord gebonden nog verder uitdiepen om zo nog duidelijker te zien waar ik mij van los moet maken.
Een Veertiger haar Tocht naar Leven 