We besloten als gezin om naar de film te gaan, meestal is het moeilijk om die ene film te kiezen die we allemaal de moeite waard vinden om te kijken. Dit keer had mijn partner de film ‘Lucy’ gespot bij ‘the Movies’ bij ons in de stad en wonder boven wonder leek het ons allemaal leuk om daarheen te gaan. Daar zaten we dan in de nog bijna nieuwe bioscoopzaal, mijn kinderen hadden al gezegd dat het wel een actiefilm is, maar ik liet het over mij heen komen. Films met alleen maar geschiet en geweld daar kan ik niet minimaal 80 minuten naar zitten kijken, dat wordt op een bepaald moment een soort van overload op mijn systeem.
Wat ik in deze blog post wil bespreken zijn bepaalde zinnen en delen uit de film, dus mocht je nog van plan zijn de film te gaan bekijken, ga gerust je gang ik zal niet alles vertellen.
De film gaat in grote lijnen over het gebruik van onze hersencapaciteit die gemiddeld bij ons mensen 15% is, maar door een nieuwe drug in grote hoeveelheden binnen te krijgen gaat de hoofdrolspeelster Lucy van een hersencapaciteit van 15 naar 100%. In dit proces gaat zij door verschillende stadia en realisaties over het beheersen van haarzelf, haar lichaam en haar omgeving.
Op een bepaald moment legt ze uit dat woorden en cijfers alleen maar bestaan om onze wereld begrijpelijk te maken, een soort van code om het behapbaar te maken. Waardoor woorden en cijfers meteen ook onze grootste beperking zijn. De wereld zo gaat zij verder, is gebaseerd en dus gemaakt door onze beperkte hersencapaciteit, we leven dus in een beperkte wereld.
Dat is toch redelijk de spijker op z’n kop, binnen mijn perspectief slaan we onze vleugels uit zodra we meer woorden en meer betekenissen gaan kennen. De wereld van een kind is vrij klein, omdat het nog niet veel woorden kent. Hoe meer woorden we leren hoe groter onze wereld als kind wordt. Dus leren wij als volwassenen vrijwel geen nieuwe woorden erbij dan blijft onze wereld statisch en is er geen sprake van evolutie binnen onze eigen wereld. We kennen allemaal wel zo’n moment waarop we iets werkelijk niet kunnen bevatten. Dat kan frustrerend zijn of iets waar we ons bij neerleggen, maar het is tegelijkertijd wel het eind van onze horizon waar we direct tegenaan kijken.
Wanneer we ons dan realiseren dat veel mensen niet het uiterste uit zich zelf hebben gehaald gedurende hun leven en dus ongeveer op basisschool leeftijd qua woordenschat zijn blijven steken. Dan hebben we met aardig grote aantallen mensen te maken, die meehelpen scheppen aan deze wereld zoals die vandaag de dag is, die de vooruitgang tegen gaan door hun beperkte hersencapaciteit. Dit klinkt misschien alsof ik alle ‘domme’ mensen wil verbannen, maar het gaat hier niet zozeer over dom en slim dan wel over de beperking die we onszelf opleggen door te stoppen met connecties te leggen in ons brein.
Het is de hersenplasticiteit, het ontwikkelen van netwerken en connecties in het brein die ons inzicht doet vergroten en dus onze wereld doet vergroten. Hoe meer woorden ik ken hoe meer concepten ik kan begrijpen, hoe meer concepten ik kan begrijpen hoe meer oplossingen ik kan bedenken voor zaken die niet oplosbaar leken vanuit een beperkter gezichtspunt op een eerder tijdstip.
Ook het begrip tijd werd als een sleutel aangekaart in de film. Tijd als de motivatie van alles op aarde. Het fysieke leven kent tijd, die voor velen van ons als een rees tegen de klok in is. Zodra we zien dat tijd meer een orde is in de chaos en alles op z’n tijd kan plaatsvinden, dan veranderd onze strijd in mogelijkheden. Wanneer we nog een stapje verder gaan en tijd vertalen naar ademhaling, dan kunnen we zien dat we adem na adem effectief kunnen bestaan in onze wereld. De adem/tijd blijft doorgaan totdat we niet meer fysiek zijn en overgaan naar tijdeloosheid. Wanneer we die overgang hebben gehad dan zijn we niet meer gebonden aan het hier en nu, wat zo belangrijk in de fysieke werkelijkheid is. Dan zijn we overal omdat alles nu en hier is zonder orde en zonder chaos. Niet dat dit een streven is, het is gewoonweg anders.
De hele film ondanks dat het best een heftige actiefilm is sprak mij erg aan en inspireerde mij ook. Ik kwam bijna verkwikt uit de bioscoopzaal. Ik kon duidelijk zien hoe ook een simpel iets als twijfel bijvoorbeeld funest is en ons beperkt net als onze woordenschat en de tijd. Bij 20% hersencapaciteit heeft Lucy geen emoties en gevoelens meer die haar beperken of laten twijfelen en de verkeerde beslissingen laten nemen. Zij is ten alle tijden gefocust en blijft connecties in haar brein aanmaken om tot een verbetert zelf te komen. Niet dat dit een vrije keuze is geweest voor haar, aangezien zij onvrijwillig deze drugs binnen kreeg in het begin van de film. Wij hebben wel de keuze om onze vleugels uit te slaan en de connecties te vergroten in ons brein door woorden te leren die we nog niet kenden, door te lezen en werelden te ontdekken die we nog niet kenden, door onszelf te vergeven en steeds dieper naar binnen te kunnen kijken om op de juiste tijd zonder twijfel de juiste keuze te maken die in het belang van een ieder is.
Ik vind het een aanrader de film Lucy, heb je de film ook gezien, deel dan gerust jouw perspectieven in de commentaren.
Een Veertiger haar Tocht naar Leven 