Dit is een blog waar ik terugkijk op een proces dat ik gelopen heb en waar ik opnieuw mee geconfronteerd werd. Doordat ik een basis van zelfvergeving en zelfcorrectie in mijn fysieke wereld al had gelopen, was het dit keer veel makkelijker om te kunnen staan en mij niet te laten verleiden tot terugval.
Jarenlang was het gaan naar de kapper voor mij een moment waarop ik moest kiezen. Wil ik het wat langer houden, doe ik het korter, een lokje rechtsom of linksom, waren van die vragen waarop ik vaak geen antwoord wist of geen antwoord op wilde geven. Ook jarenlang had ik een kapster die het voortouw nam en mij één keer in de zoveel tijd zei dat ik nu eens mijn kapsel wat moest veranderen. Dit voelde heerlijk, ik had er geen omkijken naar, ze was goed in haar vak en bijna nooit had ik spijt na een bezoek aan haar thuissalon. Met andere woorden de verantwoordelijkheid voor mijn haar lag totaal buiten mijzelf en als het niet beviel dan kon ik de ander de schuld ervan geven.
Met ons vetrek naar Italië, moest ik weer een nieuwe kapper zoeken en ik voelde op mijn klompen aan dat ik waarschijnlijk niet meer dat lot uit de loterij zou krijgen als in Nederland. Daarbij komt ook nog eens dat er andere kapsels mooi gevonden werden in de dorpen waar wij woonden dan wat ik gewend was in Nederland. Wat maakte dat ik door niet altijd de juiste bewoordingen te gebruiken meestal niet met dat resultaat naar huis ging waar ik op gehoopt had. Wanneer ik thuis eens kritisch in de spiegel keek, ik een soort van vervreemding ervoer, wie is dat in de spiegel ging er dan door mij heen. Het plaatje wat ik van mijzelf had werd dan in de war geschopt door het kapsel dat ik op mijn hoofd droeg. In die tijd heb ik daar ook zelfvergevingen op gedaan en ben ik meer mijn verantwoordelijkheid gaan nemen voor het kapsel dat ik koos.
Toen het moment aanbrak dat ik mijn hoofd kaal scheerde was dat echt een moment van zelfaansturing, ik had alle angsten en hobbels uitgeschreven en uitgesproken waardoor ik op dat moment van het scheren echt kon genieten en een zekere vorm van bevrijding voelde. De bevrijding van anderen laten beslissen en daardoor anderen beschuldigen.
Het moment dat ik mijn haar weer liet aangroeien en het steeds meer haar werd dat in toom gehouden moest worden, brak natuurlijk ook dat moment aan van welk kapsel gaat het worden. Het grappige was dat ik voor een moment weer terug viel naar het moment van voor het kaal scheren en het niet goed weten wat voor kapsel te nemen. Niet lang daarna verlieten we Italië om terug te keren naar Nederland en ja daar moest ik opnieuw een kapper vinden.
Toch merkte ik dat mijn haar na het kaalscheren niet meer diezelfde lading had als daarvoor. Waar het eerst een verlenging van mijn persoonlijkheden was, was het nu gewoon haar. Dus ik experimenteerde wat met kapsels en liet twijfelende kapsters mijn haar aan de achterkant zo hoog opscheren dat zij het in etappes wilden doen uit angst dat het te kort zou zijn. Ik dacht alleen maar, als ik het niet uitprobeer dan kan ik ook niet zeggen of het werkt voor mij en mijn haar groeit zeker een centimeter per maand, dus wat kan er misgaan? Ik voelde mij zogezegd zelfverzekerd en was blij met mijn vooruitgang over de jaren heen.
Totdat er zich een punt voordeed wat mijzelf eigenlijk ook wel veraste. Ik liet mijn haar asymmetrisch knippen, waarbij de vraag werd gesteld of mijn ene oor vrijgeknipt moest worden of niet. Met een kaal hoofd en twee uitstekende flaporen was ik gewoon tevreden geweest, maar nu er één oortje bloot kwam ging ik twijfelen. Dit had niets met persoonlijkheden te maken maar meer met een punt dat ik sinds mijn tienerjaren gelabeld had als een slecht handelskenmerk van mijn lijf, mijn flaporen. Dus de eerste keer dat mij werd gevraagd of mijn oren vrijgeknipt moesten worden had ik dat liever niet. Thuis gekomen bekeek ik de situatie nog eens en deed zo af en toe mijn haar achter mijn oor om te zien hoe erg het zou zijn.
De volgende knipbeurt was ik resoluut en liet mijn oor uitknippen, want ik had de lading er vanaf genomen en had fysiek gezien dat het niet iets ergs was. Het gevoel van erg was een oud gevoel dat in mijn jeugd door mizelfj gecreëerd was en wat ik was gaan geloven, maar wat zeker nu geen dienst meer deed. Ik mocht dit gevoel van ‘erg’ van mijzelf loslaten, waardoor het niet meer of minder werd dan haar knippen, zoals dat ook op de andere delen van mijn hoofd gebeurde. Toch was het nog steeds een beetje onwennig en dan niet zozeer het oor dat in het zicht kwam, maar meer het niet meer hebben van het sterke gevoel dat het erg is om je flaporen te showen.
Zaterdag ging ik opnieuw naar de kapper en weer werd de vraag gesteld, moet het oor worden vrijgeknipt? Ja zei ik volmondig, zonder de tussenkomst van allerlei gedachten. En meteen bemerkte ik dat deze ‘ja’ vrij was van welke energetische beweging dan ook in mijn fysieke lichaam. Het was een vraag en ik antwoordde, omdat ik wist wat ik wilde. Ik wilde een praktisch kapsel wat er verzorgd uitziet, los van wie ik ben of wil zijn of mij inbeeld te zijn. Het is haar en het mooie van haar is dat je een leven lang kan blijven oefenen om te zien wat op een gegeven moment in je leven het meest praktische kapsel is om te dragen. Ik krijg dus elke zoveel weken de kans om een keuze te maken vanuit zelfaansturing of gebrek aan zelfverantwoordelijkheid, want dat is in feite de keuze die we allemaal hebben.
Een Veertiger haar Tocht naar Leven 