Na bijna 4 jaar geen doorlopend onderwijs te hebben genoten is dan nu de dag aangebroken dat mijn dochter weer scholing krijgt via overheidswegen. De afgelopen 2 jaar hebben we dit proces hier in Nederland gelopen, waar ik in het begin de overtuiging had dat Nederland ons kind wel gedegen onderwijs zou kunnen geven. Al snel liep ik op tegen de aloude leerplichtwet, inflexibiliteit van de uitvoerders hiervan en was het al snel duidelijk dat ik moest vechten voor onderwijs voor mijn chronisch zieke kind. Gaandeweg dit proces begreep ik dat vechten niet de meest effectieve houding was die ik kon aannemen en begon ik mij steeds meer te verplaatsen in de schoenen van de mensen waarmee ik te maken kreeg. Dit om te snappen hoe het systeem werkt en hoe hier effectief mee om te gaan. Het sleutelwoord in dit hele proces is standvastigheid, het trouw zijn aan mijn principes en het niet opgeven, totdat ik bereikt heb wat ik vanuit gezond verstand wilde bereiken. Onderwijs voor mijn dochter dat de goedkeuring heeft van de overheid. Niet omdat ik het onderwijs vanuit overheidswege zo geweldig vind, maar simpelweg om mee te kunnen draaien in de maatschappij.
Op dit moment hebben we een oplossing waarbij mijn dochter haar HAVO af kan maken vanuit huis, waardoor zij na het behalen van haar diploma niet meer onder de leerplichtwet valt en dan kan zien wat zij fysiek aankan en verder met haar leven wil gaan doen aangaande studie.
We zijn naar school gegaan en hebben de boeken en benodigdheden opgehaald. Nog nooit was mijn dochter zo blij met schoolboeken en de mogelijkheid om te leren op een manier die bij haar chronische aandoening past. Nadat we alles goed hadden bekeken kwam er bij mij een hoofdpijn opzetten, iets wat ik niet zo vaak ervaar. Ook wel zo’n hoofdpijn die opkomt voordat je zwaar verkouden wordt. Eerst dacht ik dan ook dat ik verkouden zou gaan worden, maar het hield aan op dezelfde heftige manier als het begon en ik voelde mijzelf leeg. Niet zozeer moe, maar leeg. Ik sprak mijn partner en die gaf aan dat het een soort van eindpunt was van een lange weg die ik had gewandeld met mijn dochter. En dat is ook zo, het is een eindpunt van een proces dat begon als vechten en om werd gevormd naar effectief zien wat nodig is en hiervoor niet wijken. Ik had een leeg gevoel omdat ik iets mistte, mijn geest mistte nu al het idee dat ik niet meer hoefde te bellen naar instanties. Tegelijkertijd zag ik dat ik door de tijd heen en zeker in het begin een persoonlijkheid had ontwikkeld waar ik instapte elke keer als ik aan de slag ging voor het verkrijgen van scholing. Ondanks dat ik mijn proces had omgevormd was de energie van deze persoonlijkheid nog steeds aanwezig. Ik begrijp dan ook nu dat ik een persoonlijkheid aan het loslaten ben, want het is niet nodig om hieraan nog vast te houden. Toch geeft dit een ervaring van leegheid, ondanks dat ik begrijp als weten vanuit kennis, dat ik deze persoonlijkheid niet nodig heb of had.
Vaarwel persoonlijkheid, je hebt mij inzicht gegeven in wie ik ben. Ik dacht dat ik jou nodig had om de bergen te kunnen verzetten die ik voor me had, maar de kracht om dit te doen was al die tijd al in mij.
Ik deed diezelfde dag zelfvergeving hardop en sprak het ’s avonds nogmaals door met mijn partner. De volgende dag stond ik fris op zonder hoofdpijn. Het lege gevoel was op de achtergrond nog wel aanwezig. Dit is een proces dat ik loop en elke keer wanneer ik een punt zie, dat hoort bij deze persoonlijkheid, dan pak ik het op. Ik heb nog een proces af te ronden met het CBR en mijn dochter, dus genoeg momenten om mijn correcties in de praktijk te brengen zonder veroordeling naar mijzelf toe als het even niet lukt.
Hier volgt een deel van de uitgewerkte en uitgeschreven zelfvergevingen:
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te definiëren als de moeder die voor haar kind moet opkomen wanneer zij aangeeft dat het boven haar pet uitgroeit.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het definiëren van mijzelf naar aanleiding van overtuigingen/ideeën over mijzelf binnen een bepaalde context, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf een rol aanmeet om bepaalde acties te kunnen doen. Ik stop het definiëren van mijzelf, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te motiveren bepaalde zaken op te pakken door ze simpelweg te doen en niet een setting te creëren van waaruit ik mijzelf een rol aanmeet om mijzelf te motiveren en sterker over te komen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik in een rol moet stappen om op een bepaalde manier te kunnen zijn en reageren.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon waar ik ervan overtuigt ben dat ik iets nodig heb dat groter is dan mijzelf om bepaalde zaken aan te pakken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn zelfverantwoordelijkheid om iets te kunnen buiten mijzelf heb gelegd en mijn verantwoordelijkheid alleen kan terugnemen door een rol te creëren die groter/beter/meer/standvastiger is dan hoe ik mijzelf ervaar. Ik stop de overtuiging van waaruit ik deze rol creëer, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat ik in staat ben om mijn betere zelf te zijn, zodat ik in mijzelf geloof en mijzelf los van de rol een kans kan geven.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als zwak te zien en mijn rol/persoonlijkheid afgescheiden van mijzelf als mijn verbeterde zelf te zien.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf neerhalen en de rol die ik speel te prijzen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik een polariteit uitspeel waardoor ik alleen vanuit afgescheidenheid nog denk te kunnen handelen. Ik stop de polariteit, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf weer bij elkaar te pakken en de fragmentatie, die ik door afgescheidenheid in het spelen van verschillende rollen/persoonlijkheden heb gecreëerd, te stoppen en juist die punten in mijzelf die ik nu vanuit afgescheidenheid alleen in mijzelf naar boven kan halen te integreren en mijzelf eigen te maken vanuit gelijkheid en eenheid.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat ik dit alles moet doen/regelen en dat ik zo sterk moet zijn, terwijl ik eigenlijk geloof dat ik dat allemaal niet kan en dus extra krachten nodig heb om dit wel te kunnen doen.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf extra kracht geven door het spelen vaneen persoonlijkheid, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik dit doe om zo niet geconfronteerd te worden met de ervaring dat ik denk dat ik zelf niet daadkrachtig genoeg ben. Ik stop het idioliseren van mijn persoonlijkheid, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om kracht uit mijzelf te putten en mijzelf dat duwtje te geven om die karaktereigenschappen van mijn persoonlijkheid mijzelf eigen te maken zonder dit in afgescheidenheid te doen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf tot een ander te maken en zo mijzelf te beperken en kleiner te maken en houden dan nodig is.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijn echte zelf te doen afnemen/beperken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik vanuit polariteit min over mijzelf denk en daar dus een betere versie van mijzelf voor in het leven heb geroepen om te kunnen omgaan met het verminderen van mijzelf dat ik mijzelf aandoe. Ik stop het verminderen van mijzelf, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet langer in minder en meer waar te nemen, maar punten te zien in mijzelf die ik kan verbeteren en zo stap voor stap te komen tot een verbeterde versie van mijzelf.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat ik deze persoonlijkheid niet los kan laten.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van paniek te ervaren wanneer ik deze persoonlijkheid los moet laten, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik op een fysiek niveau mijzelf verzet om deze persoonlijkheid los te laten omdat ik het ervaar als iets dat ik echt nodig heb om te kunnen bestaan. Ik stop de afhankelijkheid aan mijn eigen gecreëerde persoonlijkheid, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het los laten van deze persoonlijkheid niet te zien als een gemis maar als het heft in eigen handen nemen en dat wat goed en bruikbaar is aan deze persoonlijkheid te internaliseren vanuit een startpunt van verbetering en niet vanuit een startpunt van gemis.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat het los laten van deze persoonlijkheid een stukje van mijn bestaansrecht wegneemt, omdat ik het ervaar als een stukje van mijzelf wegnemen.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon waarin ik bestaansrecht denk te ontlenen aan een rol die ik aanneem in afgescheidenheid van mijzelf, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik diegene ben die mijzelf bestaansrecht geeft en diegene ben die in mijzelf gelooft. Ik stop de twijfel in mijzelf, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet in twijfel te bestaan maar te zien wat maakt dat ik twijfel aan mijzelf om zo te weten wat er nodig is om de twijfel in mijzelf weg te kunnen nemen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te stoppen door een heftige hoofdpijn als enige middel dat nog over blijft.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van waarschuwingssignalen in de wind te slaan totdat ze fysiek worden, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet naar mijzelf en mijn signalen heb geluisterd en dus komt mijn fysieke lichaam in actie om wat minder subtiel te waarschuwen. Ik stop de het in de wind slaan van waarschuwingssignalen van mijzelf aan mijzelf, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om naar mijzelf te luisteren en niet de gedachten die rondgaan in mijn ‘geest’ als waarheid en valide aan te nemen die de waarschuwingen van mijzelf aan mijzelf bagatelliseren om zo met de fysieke gevolgen geconfronteerd te worden.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te oordelen en ‘voor mijn kop te slaan’ dat ik niet eerder naar mijzelf heb geluisterd dan op het moment dat de gevolgen fysiek werden.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van ongeduld met mijzelf en het oordelen van mijzelf vanuit een startpunt van ongeduld, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niets opschiet met oordelen en ongeduld, maar dat dit mij in een statische positie plaatst van waaruit het moeilijk is om verandering tot stand te brengen. Ik stop het oordelen vanuit ongeduld, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geduld met mijzelf te hebben en te realiseren/snappen/zien dat dit een proces is en het niet helpt wanneer ik mijzelf liefdeloos behandel, maar beter het feit kan omarmen dat ik uiteindelijk toch gewaarschuwd werd door de fysieke gevolgen, waardoor ik in mijzelf ging kijken om te zien dat er een proces van loslaten gestart moet worden.
Een Veertiger haar Tocht naar Leven 