Deze blog post is een vervolg op dag 343, het is aan te bevelen om eerst dag 343 te lezen om deze blog post in de juiste context te kunnen plaatsen.
Inmiddels is er heel wat gebeurt tussen de vorige blog post en nu. Afgelopen dinsdag kon mijn dochter, door het uitvallen van een andere patiënt, versneld bij een natuurgeneeskundigtherapeut terecht. Deze therapeut is gespecialiseerd in het diagnosticeren met Electro Acupunctuur van Voll en het behandelen met Bio Resonantie therapie. Wij gingen naar deze afspraak met de vraag of er sprake was van de ziekte van Lyme en kregen een 2,5 uur durend consult waar alles aan mijn dochter werd doorgemeten en een behandeling werd gegeven naar aanleiding van de testresultaten. Eindelijk werd duidelijk dat het fysieke lichaam van mijn dochter er slecht aan toe is en werd dit niet van de tafel geveegd met allerlei medisch goed klinkende ptietpraat.Uit de test kwam inderdaad Lyme naar voren, maar ook Q-koorts wat eigenlijk niet gek is aangezien mijn dochter zo’n 1,5 jaar tussen de geiten heeft vertoefd op ons eerste adres in Italië. We praten dan over chronische Lyme en chronische Q-koorts. Daarnaast werd HPU geconstateerd, een stofwisselingsstoornis. Met het testen van de urine van mijn dochter konden we zien door het Voll apparaat dat haar eigen urine haar waarden/frequenties omhoog deden gaan. Wat betekent dat zij essentiële voedingsstoffen/mineralen/vitaminen niet opneemt maar direct weer uitplast/uitscheidt. Ook kon worden gemeten dat er nierstenen/gruis aanwezig is en inderdaad mijn dochter heeft veel lage rugpijn die dan naar voren wegtrekt door de liezen. Het heeft alleen nog niet tot een acute niersteenaanval geleidt. De lever is zo overbelast dat de nieren het zijn gaan overnemen met alle gevolgen van dien. Ook kon worden gemeten dat de longen, hart en lever en ook de schildklier er slecht aan toe zijn. Door de slechte gesteldheid is er latent pre-diabetes aanwezig, die zich uiteindelijk tot diabetes kan ontwikkelen als er niets gedaan wordt. De reumatische verschijnselen en het uit de kom schieten van gewrichten zijn ook terug te herleiden naar de geconstateerde aandoeningen. Zo ook haar hartproblemen die niet serieus werden genomen en dus niet echt onderzocht, maar wel aanwezig zijn, zijn naar boven gehaald. Het trieste van dit verhaal is dat wij alle symptomen die bij deze aandoeningen horen aan artsen hebben verteld en eigenlijk voor gek werden versleten, mede ook omdat het niet onder de noemer van 1 ziekte gebracht kon worden. Dus toen fibromyalgie gesteld werd en ik dat op een bepaald moment niet kon rijmen als zijnde het antwoord op mijn vraag, begon voor mij de zoektocht pas echt.
Terugkijkend kan ik zien dat het verschil tussen reguliere gezondheidszorg die het lijf als radartjes ziet en het in deeltjes bekijkt en uit elkaar neemt, in zoveel gevallen tot niets komt, omdat zij het lijf niet als één geheel zien. Vervolgens gooien zij de symptomen juist weer op één hoop en proberen dat in één ziektebeeld te passen. Mijn vermoeden was al heel lang dat het niet om één aandoening ging, maar meerdere aandoeningen die dit ziektebeeld naar voren brachten. Voor mij is dit nu bevestigt.
Hier volgen de zelfvergevingszinnen en correctieve zinnen voor de angst om niet voor vol aangezien te worden.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn niet voor vol te worden aangezien wanneer ik blijf zoeken naar een antwoord terwijl de medische wereld het antwoord denkt gevonden te hebben.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst voor het niet passen in het systeem, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik bang ben buiten gesloten te worden uit het systeem en zo niet meer naar antwoorden kan zoeken. Ik stop de angst voor buitensluiting en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf zo aan te passen aan het systeem dat dit mij de gelegenheid geeft om door te zoeken naar mijn antwoorden zonder het systeem in de war te maken, zodat het mij ejecteerd en afwijst.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat wanneer de ander mij niet voor vol aanziet ik niet meer in staat zal zijn, om mijn ‘ding’ te kunnen doen, wat ik ervaar als mijn drijfveer en identiteit.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mij afhankelijk op te stellen van de ander om mijn ‘ding’ te kunnen doen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik hoop dat de ander mij permissie geeft om te zijn wie ik denk te zijn en te kunnen blijven doen wat ik denk dat ik moet doen. Ik stop de afhankelijkheid van de ander/het systeem en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn zelfverantwoordelijkheid te nemen en mijn daden niet van anderen af te laten hangen, waarbij ik tegelijkertijd geen redenen/excuses bedenk/maak om de ander de schuld te geven van het mij niet in de gelegenheid stellen van dat wat ik wil doen, door te hopen op goedkeuring van de ander/het systeem.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om anders gezien te worden dan hoe ik mijzelf zie.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van bang zijn dat mijn plaatje van mijzelf niet strookt met dat van het plaatje van de ander over mij wat resulteert in het mij afwijzen als zijnde gek, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik meer waarde hecht aan plaatjes in de ‘geest’ en het beeld dat ik van mijzelf heb ontwikkelt, alsmede de plaatjes die ik denk dat de ander over mij heeft, dat ik niet meer in staat ben om hier te zijn en te doen wat gedaan moet worden. Ik stop te leven aan de hand van plaatjes en denkbeelden en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om hier te zijn en niet mijzelf aan te sturen door hetgeen ik denk dat de ander van mij denkt.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om meer met de ander bezig te zijn door mijn denkbeelden en opinies over de ander en zo essentiële informatie die hier is en hier wordt aangegeven door de ander mis, door de tunnelvisie die ik mijzelf heb opgelegd door mijzelf te bewegen vanuit wat ik denk dat de ander denkt.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van fysiek leven aan de hand van een ‘geest’ blauwdruk, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik geen appels met peren kan vergelijken en dus ook geen ‘geest’ realiteit in het fysieke kan leven zonder frictie. Ik stop het gebruik van mijn ‘geest’ blauwdruk en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om een fysieke blauwdruk te gebruiken die mij handen en voeten in het fysieke geeft en geen twee dimensies door elkaar te gebruiken waardoor verwarring en frictie de overhand gaan nemen.
Hier volgen de zelfvergevingszinnen en correctieve zinnen voor de angst over de uitkomst van het zoeken naar een antwoord op mijn vraag.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te ervaren voor de uitkomst van de test die gedaan werd bij mijn dochter.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst voor het onbekende, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf veilig waande in de situatie waar ik nog aan het zoeken was en mij nu kwetsbaar voel voor de eventuele ‘nare’ boodschap die uit de test kan komen. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet gek te laten maken door allerlei verschrikkelijke scenario’s in mijn ‘geest’ die niet bewezen zijn, waardoor ik mijzelf onnodig in angst laat leven en mijn fysieke lichaam te kort doe door de stress die ik het toedien hiermee.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te saboteren met angst voor het onbekende en zo mijzelf vleugellam te maken in het moment.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van zelfsabotage door angst voor het onbekende, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mezelf saboteer en stop door te handelen volgens mijn angst en zo de tijd probeer stil te zetten en geen uitkomst hoef te horen. Ik stop de zelfsabotage en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet te saboteren door de tijd stop te willen zetten en zo de diagnose/uitkomst niet te hoeven ervaren, maar in plaats daarvan mijzelf te aarden en zonder ruis te luisteren naar wat wordt gezegd.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij schuldig te voelen over een eventuele ‘slechte’/’nare’/’heftige’ uitkomst als zijnde de moeder van de patiënt.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van schuld over het kind dat ik heb gebaard met mogelijke fysieke aandoeningen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik als zwangere vrouw alles wat in mijn macht lag heb gedaan om de zwangerschap voorspoedig te laten verlopen. Ik stop het schuldgevoel en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet de schuld te geven van eventuele aangeboren afwijkingen/aandoeningen en zo mijzelf gevangen te houden in een vacuüm waardoor ik mijzelf niet meer aanstuur en niet meer vooruit kom.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet de oorzaak te willen zijn van de fysieke situatie waarin mijn dochter zich bevindt.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van geen verantwoordelijkheid willen nemen voor de situatie, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik diep van binnen liever mijn handen er vanaf trek en niet geconfronteerd wil worden met mogelijke schuldvraagstukken en waar de zaken zo gekeerd hadden kunnen worden dat de uitkomst misschien nu anders zou zijn geweest. Ik stop het afschuiven van verantwoordelijkheid uit angst om aangewezen te worden als de schuldige en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de fysieke gesteldheid van mijn dochter niet in die mate persoonlijk zal nemen waardoor de schuldvraag mij lam legt, maar in plaats daarvan mij bezig te houden met wat hier is en zo te toe te werken naar oplossingen, waarbij ik wel zie waar eventueel mijn aandeel ligt in de fysieke conditie van mijn dochter, maar dit alleen te gebruiken als informatie en niet als emotionele chantage van de ‘geest’.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te vrezen dat ik emotioneel een ‘negatieve’ diagnose/uitkomst niet kan dragen.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst dat ik een diagnose/uitkomst emotioneel niet aankan, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik deze gevoelens als de ‘geest’ in de strijd gooi om frictie te veroorzaken. Ik stop de angst en frictie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat ik een diagnose aankan zolang ik mijzelf niet laat meesleuren in een achtbaan van emoties en gevoelens.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik de tijd niet kan terugdraaien en de kennis en informatie die ik nu heb over het fysieke lichaam niet kan toe passen in het verleden.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van met terugwerkende kracht de situatie te willen veranderen/redden, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn tijd wil investeren in het redden van de situatie doormiddel van mijn ‘geest’, terwijl echte verandering alleen in de fysieke werkelijkheid kan plaatsvinden in het hier en nu. Ik stop het willen redden door de ‘geest’ en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet te laten verleiden tot het heldendom waarin ik de situatie red die alleen in mijn ‘geest’ zich afspeelt en dus niet de daadwerkelijke situatie veranderd, waardoor ik zal moeten inzien dat verandering alleen in het fysieke plaatsvind en niet in de ‘geest’.
Een Veertiger haar Tocht naar Leven 