Dag 161 van 2555; een witte hersenschim als cadeau

Ik opende een raam en stak mijn hoofd iets naar buiten. De ramen zitten allemaal in de crème witte verf en ik schampte bijna met de zijkant van mijn gezicht langs de buitenkant van het kozijn. Dat moment was het moment dat er iets gebeurde wat ik zelf niet voor mogelijk had gehouden. Terwijl ik bijna het crème witte kozijn schampte zag ik het crème witte van heel dichtbij in mijn ooghoek. In een flits dacht ik dat er een witte mot op de buitenkant van het raam zat ter hoogte van mijn oog. Ik voelde fysiek iets branderigs op mijn huid onder mijn oog aan de zijkant. Ik was ervan overtuigt in dat moment dat deze mot mij aangevallen had. Het leek of ik in een horror film gezogen werd. Als reflex begon ik met mijn hand deze mot weg te vegen, maar het gevoel bleef. Mijn hart begonnen sneller te slaan en ik voelde angst in mijn solar plexus. Al rond kijkend in de ruimte zag ik een spiegel op de grond staan, die ik oppakte met bevende handen om te zien welk monster er aan mijn gezicht zat vastgeplakt. Ik keek in de spiegel en zag mijzelf met een enigszins verschrikt en verwildert gezicht. Die fysieke check was genoeg om mij uit deze bezetenheid van mijn geest te halen. Ik schaamde mij voor mijn hysterische reactie, alhoewel ik niet gegild had, het had allemaal in de stilte van de geest zich afgespeeld ver weg van een ieder ander om waar te nemen of aan deel te nemen. Ik voelde mij stom om te denken dat hartje winter er een mot op het raam zit die mij als een ‘killer alien’ te lijf gaat zonder opgaaf van reden. En ik was teleurgesteld in mijzelf, omdat ik dacht geen angsten voor insecten meer te hebben en nu werd het tegendeel bewezen.

Maar nadat ik van de schrik was bekomen zag ik hoe ondersteunend deze tijdelijke bezetenheid was geweest. Ik dacht geen angsten meer voor insecten te hebben en klaar te zijn met dat punt, maar deze hersenschim liet mij het tegendeel zien. Mijn angst voor insecten was het eerste dat ik heb aangepakt in mijn proces, nou ja, misschien moet ik pre-proces zeggen. Ik had vele video’s van Desteni gekeken in een paar dagen tijd en zag een aantal thema’s terugkeren, waarbij angst daar 1 van was. Ik begreep dat angst ons limiteerde en dat er ons niets in de weg stond om zo’n angst te ontmaskeren en op te ruimen. Samen met mijn gezin waren we op vakantie gegaan naar Napels en zittende aan het strand met mijn partner en pratende over het Desteni materiaal dat ik had gezien, besloot ik niet meer bang te zijn voor insecten. Dit was een diep besluit van binnen dat ik echt met mijzelf wilde aangaan. Het hele proces van zelfvergeving en correctie in het fysieke na het identificeren van het patroon, was mij nog totaal onbekend. Ik was dus een verbintenis met mijzelf aangegaan om iets te stoppen waarvan ik niet wist wat ik precies moest stoppen. Mijn volhardendheid en drang om deze angst te stoppen, door jarenlang gekweld te worden erdoor, maakte dat ik ‘colt turkey’ het kon stoppen en er vrij van was. Het hield uiteindelijk geen stand zo zag ik vandaag. Het punt was dat ik het goed weggestopt had, want dat was wat ik had gedaan, waardoor het leek of het echt was opgeruimd en ik ermee had afgerekend op een duurzame wijze.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn voor een insect zoals de witte mot.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in polariteit met een witte mot te gaan en mij als kleiner en kwetsbaarder op te stellen dan de mot.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in mijn geest super talenten aan de mot toe te kennen die mij als kwetsbare bevestigen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik groter en sterker ben dan de mot en fysiek gezien een bedreiging voor de mot zou moeten zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat de mot mij iets aan zal doen en mij niet te realiseren dat de mot, die gelijk staat aan leven, mij niets doet zolang ik het leven respecteer.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik fysiek gezien groter en sterker ben dan de mot, maar niet weet hoe ik met leven om moet gaan als mijzelf en de mot, waardoor ik met angst reageer op de mot/leven wat uiteindelijk een uitvergroting is van het feit dat ik angst heb voor het leven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn om de mot als leven te zien, want dan wordt ineens leven iets engs en iets waarvoor ik moet wegvluchten in de geest om veilig te zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn geest als een veilige plek te zien om te schuilen voor de enge witte mot en mij niet te realiseren, dat deze horrorfilm zoals ik het ervoer, zich afspeelt in mijn geest.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om beste vriendjes met de geest te zijn die mij aan een dagelijks infuus van angsten legt en te geloven dat dit de beste plek is om te zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren in hoeverre ik mijn geest heb toegestaan en heb geaccepteerd om mij te hersenspoelen en alles met mij te doen wat het belieft ,om zo zijn energie quota te halen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te zien hoe de geest mij heeft voorgelogen en hoe graag ik het wilde geloven dat ik geen angsten meer voor insecten had.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te realiseren dat de fysieke angst voor insecten wellicht vervaagd was, maar de geest dimensie was nog springlevend en liet mij in een bezetenheid schieten door het zien van een crème witte raampost in mijn ooghoek.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om schaamte te voelen voor mijn participatie in de geest die ik helder kon zien en waar ik spijt van had.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om spijt te hebben van mijn participatie in de geest en mijzelf dus alleen als perfect wil zien binnen mijn proces.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om teleurgesteld te zijn in mijzelf voor het klaarblijkelijk niet instaat zijn van het oplossen van een angst in mij.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat het proces ook daadwerkelijk een proces is en ik na vele keren struikelen zal kunnen gaan staan en het geen waarde meer heeft om bij elke struikelbeurt mijzelf te veroordelen als mislukt of niet volhardend genoeg.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf stom te vinden om al de aanwezige fysieke gezond verstand informatie, die ik tot mijn beschikking had, in de wind te slaan  en te gaan voor de horrorfilm in mijn geest.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om dat te vrezen wat 1 en gelijk aan mij is, als leven, en mij niet te realiseren wat mijn strijd met het leven is, wat vaak zo verdekt naar buiten komt dat het zich niet als een groot probleem manifesteert aan mij, maar enkel op mysterieuze wijze blijft langskomen totdat ik het snap en er wat mee kan doen.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in latere blogs of schrijfprocessen deze angst voor insecten verder uit te diepen om zo alle dimensies in kaart te kunnen berengen.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de koppeling tussen de angst voor insecten en de angst voor leven te zien en te benoemen elke keer dat ik het tegenkom om zo zelfvergeving en correctie toe te passen.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat het leven uit polariteit bestaat, maar niet te participeren in deze polariteit.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet harder voor mijzelf te zijn in mijn proces dan nodig is, om zo niet via een achterdeur mijn angst voor het leven proberen te vervagen.