Ik las een blog van een love&lighter over het uiten van emoties in geluid als een helend proces. Ik moet zeggen dat ik redelijk sceptisch de blog opende, maar tegelijkertijd zoiets had van, wat zou er niet kloppen aan het uiten van jezelf door geluid. Niets. Dat wil zeggen niets wanneer ik mijn zelfverantwoordelijkheid neem en snap, als eenheid en niet in separatie, wat die emoties zijn. Wanneer ik de emoties geen context kan geven en het patroon dat erachter zit niet waarneem, dan kan ik niet voorkomen dat hetzelfde nogmaals gebeurd.
In deze blog valt de vrouw hard op de grond en houdt zij zich groot tegenover haar kinderen. Ze slikt de pijn in en als ze thuis komt vraagt zij haar kinderen om haar even met rust te laten om bij te komen van de val. Waarop zij zich opsluit op haar slaapkamer en vervolgens zichzelf opsluit in haar walk-in-closet om haar emoties eruit te kunnen schreeuwen door woorden en geluid. Zij ervaart dan onmiddellijke verbetering in haar fysieke lijf en ontdekt dat er veel meer emoties meekomen in dit proces. Het is een soort van opluchting die de emotionele en fysieke pijn tegelijkertijd opklaart.
Mooi dacht ik nog, maar ergens klopt er iets niet. Deze vrouw heeft niet gesproken over het in kaart brengen van de losgekomen emoties door b.v. zelfvergeving. Dus in zekere zin snapt zij niet wat er ten grondslag ligt aan haar ervaren emoties, in de zin dat zij de mechanismen en patronen erachter kan zien. Waardoor zij afspraken met zichzelf kan maken en een verbintenis met zichzelf kan aangaan om te zien dat deze patronen en mechanismen tot niets leiden dan consequenties en dat zij op die manier kan blijven schreeuwen maar alleen maar blijft rond cirkelen in dezelfde patronen tot het moment dat zij deze snapt. Er bestaat ook de mogelijkheid dat dit moment van snappen nooit gaat komen binnen haar fysieke realiteit.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te schamen voor het eruit gooien van emoties door geluid, zoals schreeuwen of gillen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te schamen voor de emoties die ik heb geaccepteerd en toegestaan in mij, om vervolgens schaamte als emotie aan het rijtje toe te voegen en mij te beletten om deze emoties handen en voeten te geven door geluid.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te separeren van het geluid dat uit mij komt wanneer ik door huilen lucht geef aan de emoties in mij.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om direct mijzelf te veroordelen en als zwak te zien wanneer ik huil en het geluid dat uit mij komt niet kan stoppen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om verast te zijn van het geluid dat uit mij komt in relatie tot emoties en in separatie zo snel mogelijk deze als misstap geziene ervaring weg te drukken als iets dat er nooit is geweest.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om sterk het gevoel te hebben dat ik niet mag huilen of emoties in geluid omzetten, omdat ik een grote meid moet zijn en die huilen/schreeuwen/gillen nu eenmaal niet.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om jaloers te zijn op mensen die wel hun emoties om kunnen zetten in geluid en het dan als een tekortkoming in mijzelf te labelen dat ik het niet doe gebonden door opinies en angsten.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te vrezen voor het geluid dat uit mij zal komen als ik emoties de vrije loop laat.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om emoties te vrezen voor wat zij met mij kunnen doen en ze zodoende het liefst in detail blootleg door schrijven en gesproken woord voordat zij macht over mij krijgen en mij rare dingen laten doen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat emoties mij de baas zijn en ik dus niet de regie over mijn eigen leven in handen heb.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om emoties door woorden te uiten en dan te denken dat ik er ben en alles op zijn pootjes terecht komt, zonder zelfverantwoordelijkheid te nemen voor die emoties en zonder een verbintenis aan te gaan om herhaling te voorkomen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het mij te uiten door geluid als vervelend te ervaren, iets dat ik niet onder controle kan hebben, zonder te zien dat controle niet hetgeen is dat ik nodig heb, maar zal moeten begrijpen wie ik ben en waarom ik zo geworden ben, om zo te zien dat ik 1 en gelijk ben aan mijn emoties als de schepper van deze emoties dus kan ik alleen maar zijn met deze emoties en ze gebruiken om te zien wie ik ben door toestaan en acceptatie van mijn emoties.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te willen zien dat ik het produkt ben van mijn geaccumuleerde emoties.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om weerstand te voelen bij mijn emoties en mij ervan te separeren als, dat ben ik niet echt en te geloven dat ik in het echt de geromantiseerde versie van mijzelf door de mind ben.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn emoties te uiten door geluid met de wetenschap dat ik weet wat deze emoties voor mij betekenen en weet/begrijp dat ik die emotie ben en dus kan ik mijzelf als de emotie veranderen in het belang van een ieder.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet langer te schamen voor mijzelf als mijn emoties/als geluid en simpel en alleen te zien wat er is en dat te veranderen dat niet in het belang van een ieder is.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het geluid in mij niet langer te onderdrukken, omdat ik zie/snap/begrijp dat het geluid de stem van de emotie is en daardoor de stem van mij die communiceert met mij en mij helpt in mijn proces hier in mijn fysieke realiteit.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn emoties niet alleen te verwoorden en dan het proces te stoppen omdat ik wel snap wat erachter schuilt, maar daadwerkelijk een verbintenis met mijzelf aanga om mij zodoende niet langer om de tuin te leiden en te laten geloven in informatie/kennis zonder fysieke toepassing.
Een Veertiger haar Tocht naar Leven 