Sinds vrijdag morgen, nu 5 dagen geleden, is onze oudste kater vermist. Van onze 3 katten was hij degene die ons ‘fort’ bewaakte en zodoende al vroeg in de morgen buiten was om te zien of er geen ander kattengespuis in onze tuin en het verlengde van onze tuin (lees buurt) aanwezig was. Dit bewaken was een grote obsessie van onze waakkater, wat maakte dat hij buiten en binnen sproeide om zijn territorium te bewaken, in ons oor gilde of op ons sprong als wij in bed lagen en onze waakkater naar buiten moest om orde op zaken te stellen.
Zo ook donderdag ochtend, ik liet hem heel vroeg in de morgen naar buiten op nadrukkelijk verzoek van mijn waakkater. Normaal gesproken melde hij zich dan tegen 7 uur om een paar uur weg te doezelen op een rustig plekje voor de volgende waakronde. Echter hij kwam niet opdagen en wij vertrokken naar werk.school en revalidatiecentrum. De eerste van ons die om 4 uur weer thuis kwam was mijn zoon, maar geen waakkater te bekennen. Rond 6 uur kwamen mijn partner, dochter en ik thuis en nog steeds geen waakkater te bekennen. We gingen naar bed en nog steeds geen waakkater.
Op zaterdag verwachten we nog enigszins dat hij kon komen aanwandelen, op zondag werd het reëel dat hij wellicht niet meer thuis zou komen. Op zondag hebben we een grote zoektocht gedaan, met brokjes gelokt en in bosjes gekeken of hij daar dood lag. Onze waakkater was in geen velden of wegen te bekennen. Onze volgende stap waren briefjes in de brievenbussen gooien in het gebied ter grote van zijn territorium. We bedachten dat hij misschien ergens binnen was of in een schuurtje per ongeluk opgesloten zat.
Het is nu maandag en geen enkel telefoontje hebben we gehad na aanleiding van onze briefjes actie. Vanmorgen zijn we naar het dierenasiel gegaan waar ook de dierenambulance standplaats is, maar daar was hij niet binnen gebracht. Mijn dochter heeft hem op een website geplaatst voor vermiste huisdieren op aanraden van het asiel. Mijn partner hoorde van een collega dat een kat zomaar een week van huis kan zijn en dan weer vrolijk terug komt. Dus nu is het grote wachten begonnen of hij ooit nog terug komt.
We zijn met zijn allen door verschillende stadia van gevoelens en emoties heen gegaan, mijn partner voelde een zekere schuld of hij er wel alles aan had gedaan om onze waakkater te vinden, mijn dochter heeft gehuild, mijn zoon legde zich erbij neer en ik dekte mij direct in dat hij wellicht niet meer zou terugkomen.
Lana onze waakkater is nu 7 jaar bij ons, heeft 4 verhuizingen met ons meegemaakt, is van buitenkat naar binnenkat en vervolgens weer naar buitenkat gegaan. Als rasechte Italiaanse machokat emigreerde hij met ons naar Nederland, wat een cultuurshock was toen hij van bergkat/plattelandskat als binnenkat in een stadswoning verder moest. Hij was een enorme knuffelkont en het liefst had hij de groepknuffelsessies, waar hij met een klein miauwtje iedereen erbij riep om mee te knuffelen. Toen hij 2 jaar was kwam Siep het katertje erbij en wat een moeite had Lana ermee om te accepteren dat dit beest niet meer weg ging. Uiteindelijk zijn ze vriendjes geworden, maar de machtsstrijd bleef bestaan. Onze waakkater was de oudste en de baas en dat wilde hij zo houden. Door zijn waakgedrag heeft hij meerdere keren open wonden opgelopen, nu in zijn nieuwe buurt bleef het bij kleine krasjes die hij opliep. Geen saaie 7 jaar zijn het geweest.
Dus gaat het niet in je kouwe kleren zitten als zo’n kat er dan opeens niet meer is, dood of levend. Zoals gezegd begon ik al snel het scenario aan te nemen dat hij overleden was. Uit een soort van zelfbehoud hield ik mij voor dat het beter was als ik niet meer ging hopen dat hij nog terug kwam, aangezien een dag wegblijven al erg lang voor hem was. Ik heb dan ook geen verdriet gevoeld in de zin van tranen die hoog zitten en er bij elke gedachte aan mijn kat uitkomen. Mijn enige hoop is dat hij niet door een dierenbeul/mishandelaar te grazen is genomen, dat geeft mij wel een wee en naar gevoel in mijn buik, dat wens ik geen enkel dier toe. Ook weet ik dat zodra een dier dood is het direct reïncarneert en het dier dit in zo’n moment als een overgang ervaart en het dus nutteloos is om alle voorgeprogrammeerde menselijke angsten over de dood daarop te projecteren. Toch kijk ik af en toe naar buiten in de hoop dat ik hem zie aankomen wandelen, dat zal nog wel even duren voordat het verlangen naar hem en het beeld zoals hij voor mij was slijt en sec als een herinnering weggestopt kan worden om vervolgens zonder emoties en gevoelens teruggepakt kan worden als het bladeren in een fotoboek.
Een Veertiger haar Tocht naar Leven 