Gisteren terwijl ik met mijn partner in de auto reed deed zich iets fascinerends voor. Mijn partner reed en terwijl hij zijn telefoon gebruikte om de routeplanner op te draaien, stelde hij voor dat ik op mijn smart phone zou oefenen met de net geïnstalleerde routeplanner. Thuis zou dit niet kunnen, omdat je daadwerkelijk moet rijden om deze planner te proberen/navigeren.
Nu moet ik erbij zeggen dat ik de laatste in ons gezin was die geen smart phone had, ik had de oudste werkende Nokia die wij nog hadden. Ik gebruikte het toestel dan ook alleen om af en toe te bellen of om gebeld te worden door mijn familieleden. Het abonnement dat ik erop had liep af en mijn partner zag dat een ander abonnement goedkoper was waar een HTC smart phone bij geleverd werd. Ineens stapte ik in de 21e eeuw en moest ik uitvinden hoe zo’n toestel werkt. Mijn zoon had mij goed op weg geholpen en mijn partner had vandaag de routeplanner geïnstalleerd zodat wanneer het zich voordeed ik er gebruik van kon maken.
En daar gebeurde iets onverwachts, de toon waarop mijn partner zei dat ik dat nu moest gaan oefenen met mijn routeplanner, maakte dat mijn haren overeind gingen staan, een soort van boosheid over mij heen kwam en bijna een gevoel van misselijkheid. Het werd druk in mijn geest waar druk geredeneerd werd over dit punt. De uitkomst was dat ik mij niet liet dwingen om iets te doen en dat hij de pot op kon, want wie dacht hij wel dat ie was. Tegelijkertijd wist ik dat dit niet in de haak was, het was in principe een suggestie die met wat kracht gebracht werd, maar het was een gezond verstand redenering dat het nu een mooi moment was om dit uit te proberen. Er ontstond een gevecht binnenin mij en ik wilde niet kinderachtig doen en het slachtoffer spelen, maar ik voelde fysieke weerstand om met mijn hand in mijn tas naar mijn telefoon te grijpen. Ik moest mijzelf verschrikkelijk duwen om deze handeling te verrichten. Eerst bukte ik mij om mijn water te pakken, ik kon mijzelf dus wel omlaag richting mijn tas krijgen. Met een paar slokken water kalmeerde ik mijzelf en nam ik gas terug om vervolgens de telefoon te pakken. Het voelde lichtjes alsof ik had verloren en terwijl ik het programma opstartte en mijn partner niet al rijdende precies kon zien wat ik deed of moest doen, gooide ik hem voor de voeten dat dit dus niet het meest geschikte moment was waarna het gesputter wegebde en ik het programma probeerde te volgen.
Wat hier gebeurde herken ik wel als wars zijn van autoriteit, zodra de juiste stem en woorden worden gebruikt dan gaat dit programma in mij draaien en wordt ik recalcitrant. Als tiener heb ik dit nooit veel gehad dat ik echt dingen boycotte maar het werken onder een baas vond ik altijd erg moeilijk, het voelt alsof ik iets moet opgeven en dat iets is natuurlijk mijn ego.
Probleem:
Het gevoel hebben iets te moeten doen van een ander en daardoor een stukje van mijzelf te moeten opgeven en mij niet te realiseren dat dit iets mijn ego is dat niet wenst te worden opgegeven/verwijdert. Dit maakt dat ik innerlijke strijd heb bij opdrachten die ik in mijn beleving moet uitvoeren en wat ten koste gaat van mijzelf/ego. In dit soort situaties kan ik dus niet het onderscheid maken tussen mijzelf en mijn ego/geest.
Oplossing:
Een opdracht/suggestie zien voor wat het is, hoe is de impact op mijn fysieke werkelijkheid ervan? Wanneer ik mijzelf en anderen met de uitvoering niet compromitteer en de opdracht/suggestie ook niet op een onacceptabele manier wordt gebracht dan is er geen reden om de opdracht/suggestie niet uit te voeren.
Het is dan ook zaak om te zien/realiseren/begrijpen wanneer het ego/de geest mij probeert aan te sturen vanuit een punt van frictie en energie generen en dit te onderscheiden van het aansturen van mijzelf in het belang van een ieder.
Beloning:
Niet het gevoel te hebben dat ik dingen moet doen van anderen en dit als zwaar te ervaren, maar dingen te doen vanuit mijzelf of indirect via de suggestie/opdracht van een ander, omdat ik in gezond verstand kan zien dat het iets is dat ik kan/zou moeten doen in het verlengde van mijn verantwoordelijkheden.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om weerstand in mij te voelen wanneer ik denk dat een ander mij wil aansturen en ik dus mijzelf voorstel dat ik niet meer de controle heb over mijzelf.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om aangestuurd te worden door anderen en daardoor mijzelf te verliezen en mij niet te realiseren dat het een verlies van ego is wat mij hier parten speelt en waarin ik geloof.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geen onderscheid tussen mijzelf en het ego te maken wanneer iemand mij iets vraagt te doen in een meer dwingende toon.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf achter het ego te verschuilen en mijzelf als slachtoffer op te stellen zodat ik een excuus heb om niet dat te doen wat van mij gevraagd wordt.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boos te worden op de ander die ik zie als iemand die boven mij staat omdat ik iets moet doen in mijn optiek van de ander en mij niet te realiseren dat ik boos op mijzelf ben uit angst dat ik de controle over mijzelf verlies die ik al verloren ben door het ego voor mijzelf aan te zien.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn fysieke werkelijkheid met mijn geest werkelijkheid te mixen en niet meer te snappen waar de ene wereld in de andere overgaat.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ander als meer en boven mij te stellen en zo als een slachtoffer te denken dat ik de ander moet gehoorzamen waarbij ik protesteer om mijzelf als het ego te behouden.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij als minder dan de ander te zien waardoor er ongelijkheid wordt gecreëerd en er dus niet meer in het belang van een ieder gehandeld kan worden.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ander als de ouder die meer is dan mij te zien en te vrezen dat ik de ander als meer moet gehoorzamen waardoor ik als een tiener ga sputteren wat ik als tiener nooit gedaan heb als een soort van verlate puberteit.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bijna misselijk te worden bij het idee dat ik mijzelf moet opgeven en nooit meer zal zijn en mij niet te realiseren dat dit het ego is dat spreekt alsof ik het zelf ben.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om back chat tegen/over de ander te hebben die mij in mijn optiek onderdrukt om zo terug te kunnen vechten en niet mijzelf te laten annexeren als een land.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat back chat een middel is om daadwerkelijk de aansturing over mijzelf terug te krijgen en mij niet te realiseren dat de gevolgen voor mij zijn en niet voor de ander.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik nooit de controle over mijzelf terug krijg wanneer ik al onder de controle/besturing van het ego sta en dus bevecht ik iets dat al aan de hand is maar de dader is niet de ander maar het ego dat ik heb toegestaan en heb geaccepteerd om mijn recht in handen te nemen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een gevecht in mijzelf te voeren en te denken dat ik een gevecht voer tegen de ander in mijn fysieke werkelijkheid.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik mijn pubertijd die ik nooit echt heb gehad in de zin van puberen nu in mijn volwassen leven aan het leven ben.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om wars te zijn van mensen die meer of als meerdere over mij zijn, uit angst dat ik daardoor dus als mindere eindig en mij niet realiseer dat ik mijzelf al als mindere heb opgesteld in mijn geest door ondergeschikt aan het ego te zijn en dit dus in mijn buiten wereld uit zal spelen.
Wanneer en als ik mijzelf zie steigeren van autoriteit dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dan dat ik mijn binnenwereld, als onderschikt zijn aan mijn ego, uitspeel in mijn fysieke wereld. Ik stop de reactie op autoriteit, haal diep adem en neem mijn eigen aansturing weer in handen.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn ego niet de controle op mijn binnen en buitenwereld te laten hebben.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het woord autoriteit in een andere blog nog eens onder de loep te nemen.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in gezond verstand te beslissen wat er gedaan moet worden of dat nu van mijzelf uitkomt of indirect vanuit een ander geadopteerd door mijzelf het blijft mijzelf aansturen in het belang van een ieder.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om reacties en back chat niet meer te gebruiken om te vechten tegen de verkeerde vijand, maar te onderzoeken waar ik het tegen denk op te nemen
Een Veertiger haar Tocht naar Leven 