Dag 125 van 2555; genaaid door het systeem voelen

Het is al weer een paar weken terug dat wij te horen kregen dat wij een code 2 achter onze naam bij de BKR hadden. Wat zoveel betekent als de algeheel geldende financiële moraliteit geschonden te hebben. Nu heb ik deze moraliteit niet geschonden en is deze code 2 door een geautomatiseerd systeem van de ABN-AMRO achter onze naam geplakt en heeft niemand zich bij de ABN-AMRO zich toentertijd afgevraagd of dit wel juist was. Inmiddels 5 jaar verder nadat wij dachten een rekening bij de ABN-AMRO te hebben afgesloten komen wij erachter dat wij wel afgesloten waren van telebankieren, het enige bankieren dat wij deden in Italië, maar dat onze rekening pas in 2009 is afgesloten op eigen gelegenheid van de ABN-AMRO. Waren wij nooit om een hypotheek in het financiële systeem terecht gekomen dan hadden wij waarschijnlijk nooit geweten van deze BKR melding.

Met een code 2 kun je nog zoveel verdienen en nog zoveel eigen geld inleggen, wanneer je een hypotheek aanvraagt wordt je als lepra patient gemeden en wil het bankwezen geen contact meer met je onderhouden. De Hypotheker was niet eens meer instaat om ‘hallo’ te zeggen en andere instantie werden zenuwachtig. De Rabobank stelde voor om het programma ‘Radar’ in te schakelen en de ING vond dat we een zaak moesten aanspannen. Allemaal leuk en aardig maar allen weten ze dat wanneer ik het probleem met hen had gehad zij net zo stug zouden zijn geweest in het informatie verstrekken. Dus waar ik dacht eenvoudigweg een hypotheekje op te nemen kwam ik in een nachtmerrie terecht. Maar goed met 2 afwijzingen van geldschieters kunnen wij de koop ontbinden en niet nog meer schade oplopen door vast te zitten aan de betaling van de 10% over het aankoopbedrag van het huis.

Vandaag heb ik dan maar een rondje financiële instellingen gedaan om te zien of er nog wat zelfverantwoordelijkheid en zelfoprechtheid te vinden was die mij weer een stapje verder kan helpen. Ik viel her en der van de ene verbazing in de andere.

Eerst ging ik naar de ABN-AMRO met de boodschap dat zij mij konden helpen een hypotheek bij een andere instantie aan te vragen door bewijs te printen dat wij onze rekening 5 jaar geleden bij hen hebben stopgezet en dat er geen vuiltje aan de lucht is op dit moment en alle openstaande bedragen (lees: niet gebounced bedrag dat is opgelopen met woekerrente en vermeerdert met incasso kosten van hun eigen incasso bureau) zijn betaald. De mevrouw die ik sprak beweerde dat de dossiers bij de ABN-AMRO niet zo ver terug gingen, maar toen ik haar zei dat alles 10 jaar bewaard wordt en er dus geen probleem is, voegde zei er aan toe dat ze een beetje beter zou zoeken. Uiteindelijk printte zij mij een afschrift uit 2009 uit waarop stond dat de rekening was afgesloten, wat hoogst merkwaardig is. Een rekeningafschrift waarop activiteit bleek te zijn maar dat was de alsmaar oplopende rente die wij niet konden zien aangezien afschriften niet werden opgestuurd en via internet er geen toegang meer was. In 2007 hebben wij de rekening opgedoekt, zijn afgesloten van telebankieren er is een automatische betaling niet gebounced wat dus wel klopt omdat ze de rekening niet hebben afgesloten. Daarnaast hebben ze in 2008 hun incasso bureau ingeschakeld, het bedrag is vervolgens afgeboekt door de ABN-AMRO, maar het incasso bureau heeft het dossier als nog niet afgehandeld behandeld en ons getraceerd toen wij in Nederland ons inschreven bij een nieuwe gemeente. De mevrouw bij de ABN-AMRO zei mij dat zij mij niet verder dan zo kon helpen en dat het incasso bureau dat wel kon. Dit was voor mij het sein dat zij mij met een kluitje in het riet ging sturen. Het incasso bureau was wel medewerkzaam geweest en had uitgelegd wat de bank waarschijnlijk zou doen of zeggen en dat de bank naar alle waarschijnlijkheid niet medewerkzaam zou zijn. De reden hiervoor is dat de ABN-AMRO alle bewijsstukken in handen heeft die aangeven dat er geblunderd is en aangezien de juridische vorm van de ABN-AMRO anders is dan de andere banken, is zij niet verplicht om inzage in het dossier te geven aan haar klanten. Dus daar stopt een eventuele zaak die ik zou hebben tegen deze bank/crimineel.

Mijn volgende bezoek was de Hypotheker, al meer dan een maand geleden hadden zij laten weten dat Obvion niet met ons in zee wilde gaan en zij ook de relatie met ons wilden verbreken. Rekeningen werden wel doorgestuurd, maar de schriftelijke afwijzing voor een hypotheek daar werd gemakshalve maar niet meer aan gedacht. Er is door veel mensen veel gezegd en ik had besloten dat ik nu wel eens wat op papier wilde zien van al deze boute uitspraken. Ik kreeg een nogal wat knullige uitdraai van het dossier op blanco briefpapier, maar het is een begin. Dat de Hypotheker ook in gebreken is geweest mag duidelijk zijn. Als na een paar weken stukken overleggen en hypotheek uitzoeken de medewerker niet als eerste een BKR check doet en de klant plus zichzelf in de waan laat dat alles okay is, dan is dat ronduit naïef. Wij hadden binnen een week kunnen weten dat wij een melding bij het BKR hadden, want zoiets wordt gemakshalve door het BKR niet gemeld aan een prive persoon en dat hoeven ze ook niet te vermelden. Met 1 druk op de knop sta je op de zwartlijst, maar met 1 druk op de knop ben je er niet vanaf, sterker nog bijna niemand komt er vanaf of de melding nu terecht is of niet.

Van de Hypotheker ben ik naar de ING gegaan waar ik momenteel bankier. Bij mijn eigen bank kon ik de registratie bij het BKR opvragen tegen betaling. Ja je moet betalen om te zien wie jou het leven zuur heeft gemaakt en welke code gebruikt is. Hier raadde men mij aan om een zaak aan te spannen tegen de ABN-AMRO, waarop ik vroeg hoe zij de slagingskansen zagen wanneer ik als prive persoon een bank voor het gerecht sleep, waarbij alle bewijsmaterialen bij deze bank liggen. Het werd even stil en ik werd gevraagd te betalen voor de aanvraag bij het BKR bij de kas. Hier werd mij medegedeeld dat ik het bedrag van €4,95 alleen contant kon betalen. Is dit omdat ik een wan betaler ben en de bank harde valuta wil zien? Regelgeving zei de mevrouw die mij €5,- liet pinnen om vervolgens te betalen. Je vraagt je af of dit soort nutteloze handelingen in het leven zijn geroepen om werk te creëren of klantje om de tuin te leiden?

Na de ING had ik nog een laatste missie, de Rabobank, die had geopperd dat zij wel met ons wilde spreken ondanks de code 2. Nu denk ik dat er bij het noemen van de code 2 even ruis op de lijn zat en men niet helemaal had begrepen dat zij met een lepra patient van doen hadden. Enfin men had mij gevraagd stukken bij elkaar te zoeken alvorens het hypotheek gesprek in te gaan en dat had ik gedaan. Er moesten ook originelen meegestuurd worden waarbij ik binnen en buiten op de envelop melding had gedaan van het aanwezig zijn van originele stukken. Ook had ik bij afgifte bij de balie gezegd dat ik alle stukken weer terug wilde na het gesprek. Geen probleem mevrouw. Het gesprek vond natuurlijk nooit plaats toen de Rabobank begreep wat ze niet verstaan hadden, EEN CODE 2 KLANT en vanwege immoreel hypotheekverstrekgedrag van de Rabobank in het verleden zijn zij op de vingers getikt en voeren nu een beleid uit dat gebaseerd is op angst voor represailles. Dit is de bank die ons vanwege een morositeit kwestie van onze kant (achterstand in betaling), die niet gebaseerd is op de werkelijkheid, besluit om geen hypotheek gesprek aan te gaan. Dus daar stond ik klaar om mijn stukken in ontvangst te nemen, maar die waren er niet. De stukken zouden op het hoofd kantoor zijn en na veel heen en weer bellen bleek dat het hoofdkantoor gemakshalve de stukken had vernietigt. Ik heb de meneer die mij te woord stond gezegd dat ik op de bank in hun ontvangsthal ging zitten en wachten totdat hij de kopieën van 1 origineel uitgeprint had, die ik nodig had om te ontbinden en zo ging ik naar huis met 1 kopie van de 7 stukken die ik had aangeleverd. Het is allemaal wel te begrijpen natuurlijk, stukken van een lepra patient wil je niet binnen je gelederen houden dus delete exit.

Tja en dat is ook het gevoel dat overblijft, delete exit, ik heb een smet op mijn naam door, niet gepleegd immoreel gedrag jegens het bankwezen/geldsysteem. Aangezien het geldsysteem nooit op de blaren zit, zie al de bail outs, zal er toch iemand voor de fouten die zij maken moeten opdraaien en dat ben ik in dit geval. Ik ben het lot uit de loterij die onbeperkt gebullied mag worden voor een daad die niet gepleegd is. Wat ons valt te verwijten is dat wij nooit hebben achterhaald welke automatische afschrijving er nog is afgegaan van onze, in onze veronderstelling afgesloten rekening, maar ook hiervan ligt de bewijslast in het dossier van de ABN-AMRO. Papieren boekhouding hebben wij niet, doordat wij in het buitenland bankierden met de ABN-AMRO.

Zodra we meer weten na het schriftelijk bericht van de BKR, over in hoeverre wij genaaid zijn door het geldsysteem, gaan we bekijken of een huurkoop overeenkomst mogelijk is voor de aanschaf van het huis dat wij op het oog hebben. Op die manier houden wij de banken als actieve partij buiten de deal, totdat de BKR wind is overgewaaid en wij genezen zijn van lepra. Iets wat in de echte wereld niet gebeurd, genezen van lepra met behoud van alle ledematen, wat maar weer aangeeft dat wanneer je financiën met banken aangaat je in een virtuele bubbel binnenstapt waar niet jij de regels bepaald maar waar jij de regels accepteert en toestaat. Daar zit hem de kruks en daar zit de kracht van de klant van de bank.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een gevoel van genaaid voelen door het systeem toe te laten en mij niet te realiseren dat het een gevoel is dat een angst verbloemd, de angst om te overleven en het niet te maken binnen het systeem.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben voor het systeem, wetende uit ervaring dat het terug bijt en daardoor angst te hebben voor het mij terugtrekken uit het systeem als reactie op de angst voor het systeem.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat ik als reactie vanuit angst voor het systeem mij terug wil trekken uit dat systeem en de schade dan helemaal niet meer is te overzien.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om op te geven en niet meer te willen vechten voor mijn positie in het systeem en mijzelf als slachtoffer van het systeem weg te zetten als de weg van de minste weerstand.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat wanneer het systeem onredelijk tegen mij is, ik nog steeds een deel ben van het systeem, door mijn acceptatie en het toestaan van dit systeem.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om net als het systeem met mij doet, het te willen deleten/negeren, zodat ik verder kan met het leven dat ik voor ogen heb.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boos op het systeem te zijn maar dit niet te voelen als boosheid maar als niets/afgestompt en mij niet te realiseren dat dit een overlevingsmechanisme/afweermechanisme is om niets te hoeven doen en zo ook niet mijn overlevingsangst aan te wakkeren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet verdrietig over de positie waar ik mij in bevindt te zijn en mij niet te realiseren dat ik dit zelf onderdruk uit angst om te moeten toegeven dat wanneer ik verdrietig ben over iets dat ik graag had willen hebben en wat ik dus nu niet krijg ik het kleine kind in mij wakker maak dat willens en wetens als een verwent nest dat wil hebben wat het denkt dat het toekomt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te willen leven/in de praktijk brengen, dat ik vind dat dit huis en dit geluk mij toekomt en mij niet te realiseren dat het al in mij is als een gedachte en ik het dus accepteer en toesta in mij wat niet afwijkt van het leven/uitvoeren van deze gedachte/opinie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het systeem de schuld te geven van de emoties/gevoelens die in mij leven door met het systeem in aanraking te komen en mij niet te realiseren dat mijn relatie met het systeem 1 van angst is en dus niet voortvloeit vanuit  zelfoprechtheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij gelimiteerd te voelen door het systeem, terwijl ik het systeem ben en dus mijzelf limiteer door financiën met angst tegemoet te treden.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn relatie met geld/financieen verder bloot te leggen/onderzoeken in de komende jaren.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet als slachtoffer van het systeem op te stellen maar als co-schepper en mij ook navenant op te stellen door de zelfverantwoordelijkheid in zelfoprechtheid te nemen die nodig is.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet door mijzelf in een hoekje te laten wegdrukken vanuit angst voor het systeem, maar te zien/realiseren/begrijpen wat er aan de hand is/wat er in het hier en nu gebeurd en wat er in alle redelijkheid aan gedaan kan worden.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien /realiseren/begrijpen dat wanneer mijn overlevingsangsten het overnemen ik niet meer de regie over mijn eigen leven neem en mijzelf tot een slaaf van het systeem maak en dus ten allen tijde moet zien/realiseren/begrijpen dat ik deze angst gebruik om mijzelf te zien als een lost case en daardoor te willen opgeven en mijn kop in het zand te willen steken totdat de dingen overwaaien en miraculeus op hun pootjes terechtkomen.

Dag 124 van 2555; ik ben mijn handtas en ik verafschuw hem

Toen wij deze zomer naar Nederland verhuisden was het weer redelijk slecht. De handtas die ik had was een eigen creatie van stof en al gauw bleek dat in dit koude kikkerlandje het niet een handig item was om belangrijke spullen in te stoppen. Financieel waren we er nog absoluut niet bovenop en geld voor een mooie degelijke handtas van leer was er niet. Ik had al wel gekeken wat er zoal was, maar alles was meer dan het budget dat ervoor bedoeld was. Ik baalde hier best wel van, ik ben geen echt tassenmens en zie de handtas als een noodzakelijk kwaad, maar als ik er dan toch 1 moet gebruiken vanuit praktische overwegingen dan is het leuk als de tas ook praktisch is en er een beetje naar mijn smaak uitziet. Op een gegeven moment liepen mijn partner en ik over de zaterdag markt  en zagen een handtassen kraam. Echte plastic handtassen voor maar €15! Mijn partner moedigde mij aan te kijken of er wat bij zat voor mij. Na 1 blik wist ik al dat ik het niet veel vond, maar gaf het nog een tweede kans, wetende dat dit de prijs was die we ons wel konden permitteren. Uit vele lelijke onpraktische modellen met toeters en bellen koos ik mijn huidige tas. Ik was er niet happy mee, maar mijn spullen bleven wel droog op deze manier.

 

De weken erna ervoer ik schaamte voor deze tas wanneer ik buitenshuis ermee liep. Het voelde alsof iedereen naar mij keek en mij uitlachte voor het afgrijselijke gedrocht dat ik bij mij droeg. Steeds meer verstopte ik de tas terwijl ik hem kruislings om had achter op mijn rug. Wanneer ik ergens kwam zette ik mijn tas niet te pontificaal neer en zoveel mogelijk uit het zicht. Totdat ik eindelijk door had wat ik deed, ik identificeerde mij met mijn goedkope plastic handtas en vergeleek mij met een ieder die een mooiere tas had volgens mijn opinie. Ik was best geschokt, een soort van schaamte op een schaamte. Geschokt dat ik mij dus identificeerde met mijn tas, ik schaamde mij voor het zijn van een goedkoop en een wanna be geslaagd iemand en vervolgens schaamde ik mij voor dit schamen. Hoe ingewikkeld kun je het maken?

 

Ik wil dus niet worden gezien als goedkoop en waardeloos, maar als duurzaam/exclusief en speciaal. Waarbij beiden geen hout snijden en simpelweg elkaars polen zijn en dus meer van hetzelfde. Dus dit eindigt alleen maar in het mijzelf vergelijken met anderen uit een soort van competitie, om uit te maken in welke pool van de polariteit ik zit, om mij vervolgens meer of minder dan de ander te voelen. Dat is pas waardeloos. Het mij niet kunnen neerleggen bij mijn financiële situatie en daardoor niet in het hier en nu te kunnen zijn, maar in constante vergelijking met anderen mijzelf net iets op te hemelen en net iets minder waardeloos te voelen. Terwijl ik dan voor het gemak over het hoofd zie, dat wat ik wel heb hier in het moment en datgene op die manier moet missen, dus dat is zelf sabotage, dromen van wat je niet hebt en niet zien wat je wel hebt. Dit is dan ook het moment om daar een punt achter te zetten en niet langer mijn realiteit te ontvluchten, omdat het mij niet aanstaat en omdat ik het verafschuw.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te identificeren met het gevoel dat mijn huidige handtas in mij oproept.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te verafschuwen om het feit dat ik mij door identificatie met mijn handtas, waardeloos en goedkoop voel en zo een beeld van/over mijzelf neerzet gebaseerd op gevoelens over iets dat buiten mij bestaat.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zelfwaarde van een handtas te laten afhangen en mij niet te realiseren dat zelfwaarde gebaseerd is op Zelf en niet gebaseerd op de items dat Zelf als bezit zich toe eigent als zichzelf.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat wanneer ik mij identificeer met mijn handtas ik automatisch in vergelijking ga met anderen om mij beter of slechter te voelen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het nodig te hebben om mij beter te voelen dan anderen en zo eigenwaarde op te bouwen terwijl ik mij niet realiseer dat eigenwaarde afkomstig is van het eigen Zelf.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat er voor eigenwaarde, zaken van buitenaf, mij moeten geruststellen en mijn eigenwaarde moeten bevestigen, waarbij sommige zaken van buitenaf meer eigenwaarde opleveren dan andere zaken.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om jaloezie te voelen naar diegenen die zichzelf wel een mooie handtas kunnen veroorloven en in mijn ogen dus waardevoller zijn dan ik ben en mij niet te realiseren dat ik in dat moment mijzelf saboteer en mijzelf niet de kand geef om te zijn wie ik ben gebaseerd op mijzelf.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat de maatschappij al jaren in mij aan het imprinten is dat mijn zelfwaarde niet door Zelf wordt bewerkstelligt maar door de mate van mijn bezit en ik nu dus met eigen ogen kan gadeslaan dat deze imprint geslaagd is en ik jaren heb gelooft dat zelfwaarde niet een stabiel gegeven is maar iets dat fluctueert naar mate de economie fluctueert en mijn positie in het monetairesysteem, zonder dit bewust te ervaren.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om 1 en gelijk aan mijn handtas te zijn en mij goedkoop en waardeloos te voelen door de positie die ik inneem in het monetairesysteem.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te willen opwerken van goedkoop en waardeloos naar exclusief, speciaal en waardevol, terwijl ik mij niet realiseer dat ik mij binnen een polariteit bevindt en alleen maar een heen en weer beweging van pool naar pool maak, terwijl de origine die van vergelijk en competitie gelijk blijft.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat wanneer ik mij binnen competitie bevindt ik nooit mijn zelfwaarde kan zien of vinden omdat die altijd afgemeten wordt aan de ander en dus niet stabiel is en van binnen uit komt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te saboteren door mijzelf te identificeren met mijn huidige positie binnen het monetairesysteem en op deze manier niet de moeite neem om te zien wie ik ben en wat ik voor mijzelf en anderen kan betekenen in elk nieuw moment opnieuw.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om schaamte als angst voor wie ik nu denk te zijn als dekmantel te gebruiken om niet vooruit te komen waardoor ik niet verander in het belang van een ieder.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te stoppen mij te identificeren met items/personen van buitenaf en mij volledig te focussen op mijzelf als diegene die ik ben in elke adem en elk moment.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet langer te vergelijken met anderen wetende dat dit mij niet verder helpt dan het aanmoedigen van nog meer gevoelens en emoties zoals jaloezie.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om door de imprint van de maatschappij heen te kijken en te zien dat competitie mij niet verder brengt en mij niet instaat stelt om mijzelf te leren zijn voor wie ik ben en zodoende ook niet instaat ben om in de schoenen van eenander te gaan staan als mijzelf.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien wat ik doe en wat mijn acties en vasthouden aan opinies voor consequenties met zich meebrengen, zodat ik niet onnodig hoef te manifesteren en consequenties te doorlopen en zodoende niet mijn tijd te kunnen steken in zaken die in het belang van een ieder zijn en daardoor te blijven steken in dezelfde fouten en niet te leren van mijn verleden.

Dag 123 van 2555; bezorgdheid

Het woord ‘bezorgdheid’ wordt te pas en te onpas binnen onze samenleving gebruikt en het is een perfect middel om vanuit “liefde” iemand de mond te snoeren. Zo bevond ik mijzelf in een situatie waarin ik probeerde uit te leggen wat de ware aard van iemand zijn actie was en men mij de mond snoerde door te melden dat het vanuit bezorgdheid was gedaan. Deze bezorgdheid die ging over mij was echter niet geadresseerd aan mij, terwijl er geen fysieke obstakels waren om aan mij die bezorgdheid te uiten. Een raar mechanisme die ‘bezorgdheid’, je bent zoals men dan zegt ‘oprecht bezorgd’ over iemand maar deelt dat niet met die iemand, in plaats daarvan deel je het met anderen in diegene zijn omgeving. Is daar al niet een woord voor? Dit zou men roddelen kunnen noemen, wanneer achter de rug om van de één dingen over de ander worden gezegd.

Het moge duidelijk zijn dat de meeste mensen niet het totale plaatje hebben als het gaat om ‘doe een ander niet wat je zelf niet wil dat jou geschied’ en om de consequenties van onze daden uit goede en slechte bedoelingen te kunnen overzien. Goede en slechte bedoelingen komen namelijk uit dezelfde bron/polariteit en hebben daarom ook dezelfde basis. Zo kan een goede bedoeling soms zo maar uitpakken als een slechte bedoeling en een slechte zomaar als een goede bedoeling. Nu is dat zomaar, natuurlijk helemaal niet zomaar, dingen gebeuren niet uit zichzelf. Wij creëren onze realiteit en overzien vaak niet de gevolgen van onze eigen manifestaties en noemen dat dan ‘zomaar’ of een ‘wonder’. Op deze manier kan het leven heel wat verassingen hebben.

Maar terug naar het woord ‘bezorgdheid’, toen ik bij mijzelf naar binnen keek en zag dat wanneer ik gevoelens van bezorgdheid heb, dan is dat altijd vanuit een punt van eigen belang. Ik ben dan bezorgd dat er iets zal veranderen of fout gaan in mijn realiteit waar ik de nadelen van zal ondervinden. Bezorgdheid is eigenlijk altijd geredeneerd vanuit jezelf en meestal iets dat in ons hoofd zit/blijft en daarnaast vaak niet direct gedeeld wordt met de ander. Als het gedeeld wordt met de ander dan is het om ons eigen hachje te redden ook al willen we dat niet toegeven. Dit maakt bezorgdheid tot een egoïstische daad, die momenteel als goede deugd door onze samenleving wordt geaccepteerd om roddel en eigenbelang voorop te stellen aan het dienen van het belang van een ieder.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de bezorgdheid over mijn situatie als een naar gevoel te labelen en mij niet te realiseren in dat moment dat ik met roddelen te maken had.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat mijn realisatie dat het uiteindelijk om roddel ging en geen goede bedoelingen waren, die  ik niet kon overbrengen aan de ander die in zijn proces nog niet instaat is om bezorgdheid als egoïstische daad te zien, op miscommunicatie uitliep.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door deze miscommunicatie mijzelf de mond te laten snoeren door het woord ‘bezorgdheid’ en met een gevoel achterbleef alsof ik er niet toe deed en het alleen maar om de goede bedoelingen van de bezorgdheid draaide.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven in het gevoel van het er niet toe doen en mij zo weg te zetten als slachtoffer in dit gesprek.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik ook eerst niet doorzag wat de echte aard van ‘bezorgdheid’ is en dit nu wel verlang van anderen in mijn omgeving.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij in de rug gestoken te voelen nu ik weet dat anderen over mij spraken achter mijn rug om.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het een naar gevoel te vinden wanneer ik weet wanneer anderen over mij praten in mijn afwezigheid maar later niet de exacte context te horen krijg.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om dit naar gevoel niet direct een naampje te geven maar te blijven sudderen in dit gevoel, terwijl ik weet dat het inspeelt op mijn drang tot controle en ik mij als slachtoffer en hulpeloos voel nu ik mij verlies in dit nare gevoel.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat de regie over mijn leven hebben niet betekent dat ik iedereen en alles kan controleren op wat zij over mij denken of zeggen en mij niet te realiseren dat wat de ander denkt of zegt over mij altijd een reactie op mij is en iets waar de ander wat mee moet, dus niet waardevol voor mijzelf om mee aan de slag te gaan als het gaat om mijzelf te corrigeren en verbeteren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om gefrustreerd te zijn dat de ander niet door de mist van de samenleving heen kan/wil kijken om te zien met wie hij echt te maken heeft in zijn nabije omgeving en mijzelf niet te realiseren dat ik anderen niet tot inzichten kan laten komen, anderen komen zelf tot inzichten en dat kan door middel van mijn voorbeeld zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bezorgdheid te hebben gehad omtrent mijn kinderen en partner en mij niet te realiseren dat ik dat uit eigen belang en angst voor het verliezen van mijn realiteit zoals die in mijn mind/hoofd is weergegeven deed.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het verlies van een mind realiteit als echt verlies te ervaren en daar dan gevoelens van bezorgdheid omtrent te ontwikkelen om zo de mind/hoofd bezig te houden met afleiding om niet echt naar mijzelf te hoeven kijken.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het woord bezorgdheid niet meer te gebruiken of toe te passen zoals de samenleving het voor ogen heeft, maar een ander te vragen hoe het gaat en of zij ondersteuning wensen met de situatie die zij doormaken en niet vanuit een punt van eigen belang te handelen maar in het belang van een ieder.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet emotioneel te reageren wanneer ik zie dat iemands goede bedoelingen in essentie niet goed zijn, maar het simpel te zien voor wat het is zonder het te voeden en aandacht te geven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om roddel over mijzelf niet als punt te gebruiken om onstabiel en onzeker over mijzelf te worden en er niet meer van te maken dan wat het in mijn fysieke realiteit is.

Dag 122 van 2555; het hulpeloze “wat wil je van mij” personage

Wanneer ik in aanraking kom op wat voor manier dan ook met mensen die vaag, interessant doend praten en een mantel van mysterie over zich heen werpen, dan activeert dat in mij een personage dat zich in eerste instantie hevig irriteert aan deze persoon. Ik label de ander dan als zelfingenomen en arrogant wat ik ervaar wanneer ik transformeer in dit personage. Ik transformeer in dit personage uit frustratie en mij totaal dom voelend dat ik niet vat wat de ander communiceert. Ik ben dan ook niet meer instaat om nuances aan te voelen en te onderscheiden of de ander zijn/haar vaag gepraat een openlijke aanval op mij is. Totale onzekerheid en een gevoel van oneerlijk behandeld worden maakt dan meester van mijzelf. Door in de slachtoffer rol te gaan zitten voel ik mij de speelbal van de ander, echter ik zal neutraal in de communicatie blijven, bang om betrapt te worden op onzekerheid en het de ander niet begrijpen. Ik heb reacties op de ander, ik begrijp de ander niet en blijf daar volkomen in hangen, terwijl er in mij een gevoel van gebrek aan zelfvertrouwen wordt aangezwengeld die anders ondergronds was gebleven maar nu in volle glorie naar de oppervlakte komt.

Angst-dimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om nadat de woorden met mij zijn gecommuniceerd, verbaal of geschreven, ik in een soort van vacuüm kom dat mij een angstig gevoel geeft en het idee dat ik niet los kan komen uit deze bevroren frame in de tijd.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om getriggerd te worden bij het zien van de persoon of bij de eerste woorden die tot mij komen om te verdwijnen in dit vacuüm.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat ik voor altijd in deze tijdsframe zal moeten blijven en de tijd niet meer verder gaat.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om voor een moment gevangene te zijn van mijn mind in de mind en dit als bevroren tijdsframe te ervaren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat dit daadwerkelijk bevestigt dat ik dom ben en nergens goed voor.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te moeten onderscheiden wat werkelijkheid is en wat mind realiteit is en zo niet weg te duiken in de mind/hoofd als veilige uitvalsbasis om mijzelf niet in de ogen te hoeven kijken.

Gedachten-dimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om direct bij de eerste woorden of een aanblik van de ander te denken dat ik de ander niet zal begrijpen en mij daar al bij voorbaat aan te ergeren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om voordat de ontmoeting verbaal of in geschrift daadwerkelijk plaatsvindt mij al hulpeloos te voelen over het feit dat ik de ander niet zal begrijpen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om al een beeld te hebben van de ontmoeting in een paar flitsen en daarmee te bepalen dat ik de ander niet zal begrijpen en mij er vervolgens dom bij te voelen.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om alvorens deze gedachten van zelf sabotage opkomen mijzelf te stoppen, mijzelf in het hier en nu terug te ademen en te zien wat er werkelijk gaande is, alvorens dit hele patroon zich manifesteert.

Back-chat-dimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ander de schuld te willen geven voor het mij ongemakkelijk voelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ander de schuld te willen geven van het mij dom voelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ander de schuld te willen geven om meer te zijn dan mij en mij in een slachtoffer rol te duwen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ander uit te maken voor vaag en interessant doener, terwijl dat er niet zozeer toe doet, het is mijn reactie op het geheel die er toe doet en mij laat zien dat er onzekerheid huist in mij waar ik iets mee moet.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet eerst te kiezen om de ander de schuld te geven voor hoe ik mij voel in dit soort situaties, maar het lef heb om deze personage in de ogen te kijken en te zien dat ik het niet nodig heb en weet dat ik nog issues heb liggen aangaande zelfvertrouwen en daar zonder dit patroon van het personage te doorlopen mee aan de slag kan.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om eerst naar mijzelf te kijken aangaande de situatie en te zien wie ik ben in dat moment en vervolgens te zien waar ik mijzelf moet corrigeren.

Verbeeldings-dimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in te beelden waarom de ander zo doet en of de ander het gemunt heeft op mij en hier vervolgens hele scenario’s bij te bedenken/fantaseren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij al bij het begin van de ontmoeting te verbeelden hoe dit zal eindigen in het mij ellendig voelen en niet snappen wat de ander van mij wil en mij niet te realiseren dat ik mijzelf zo van de kaart breng en mijzelf aanpraat dat ik minder ben en dus dom.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om doormiddel van verbeelding mijzelf als dom en minder als te zien en mij niet te realiseren dat ik een polariteit uitspeel in mijn hoofd/mind met de ander en vervolgens de gevoelens als echt binnen mijn fysieke realiteit ervaar.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet te verliezen in verbeeldingen, maar te werken met wat hier is alvorens mijzelf te saboteren en als dom weg te zetten.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te durven zien dat ik mijzelf als dom bestempel vanuit een polariteit en mijzelf frustreer vanuit een punt van verbeelding dat ik het niet zal begrijpen, terwijl ik los van deze polariteit kan zien dat ik niet dom ben en mijn omgeving best begrijp, maar door dit personage te accepteren en toe te staan verdwijn ik in angsten in de mind/hoofd die mij anders doen geloven.

Gevoels-dimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij hulpeloos te voelen wanneer ik de ander niet snap en daar in te blijven hangen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf boos te voelen dat de ander zo vaag en interessant doet terwijl ik de ander niet begrijp en mij zodoende aangevallen voel en expres voor dom neergezet te worden, als iemand die niets weet.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om aan mijzelf te gaan twijfelen, heb ik het niet goed begrepen of is de ander onduidelijk en met opzet vaag om zo de touwtjes in handen te houden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een gevoel van machtsstrijd te ervaren waarbij ik de ander als mijn rivaal zie en ik maar 1 oplossing zie en dat is het uitspelen van de polariteit.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ander te mijden om dit ongemakkelijke gevoel te vermijden en de confrontatie met mijn gebrek aan zelfvertrouwen niet aan te hoeven gaan.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om gevoelens binnen dit personage niet voor zoete koek aan te nemen als echt maar als indicator te gebruiken om te zien wat er werkelijk aan de hand is.

Fysieke-dimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om fysiek onrustig in mijn lijf te worden tijdens zo’n ontmoeting terwijl ik dit personage ben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te vergeten te ademen en het zodoende benauwder te hebben dan zou moeten wanneer ik in dit personage transformeer.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om dit personage niet zover de overhand te laten nemen dat het een fysieke aangelegenheid wordt, maar het leer te stoppen alvorens het van start kan gaan.

Consequentie-dimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in het moment mij niet te realiseren dat tijdens deze ontmoetingen er versneld in mij een gevoel van onzekerheid wordt losgemaakt dat laat zien dat er een punt van geen zelfvertrouwen nog altijd bestaat in wat ik doe en waar ik voor sta. En mij dus niet realiseer dat ik een moment van naar binnen kijken aan mijzelf geef, terwijl ik niet naar binnen wil kijken, mijn ogen ervoor sluit en de ander beschuldig van het mij ongemakkelijk maken/laten voelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet toe te staan om in het moment te veranderen en in 1 klap door dit punt van onzekerheid heen te duwen en in plaats daarvan te verkiezen voor de schuld geven aan de ander en power games te spelen om weg te moffelen waar het hier in feite overgaat.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/begrijpen/realiseren dat ik accepteer en toesta om te leven als en in onzeker zijn en geen zelfvertrouwen te hebben in wat ik doe of wie ik ben en dat het ook mijn keuze is om dit niet te doen en ik heel realistisch kan kijken in het moment of er reden tot onzeker voelen is en hoe ik dat zo goed mogelijk in het belang van een ieder kan aanpakken en wegwerken. Want onzeker zijn over mijzelf is angst hebben voor mijzelf en angst voor mijzelf is een dekmantel om niet te willen veranderen en vast te willen houden aan dat wat het meeste mind energie oplevert.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geen mind energie meer te halen uit het feit dat ik het slachtoffer ben en voor het gemak maar even weg laat dat ik het slachtoffer van mijzelf ben en dus niet wil veranderen in het belang van een ieder.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het gedrag dat voortkomt uit dit personage nergens aan te verbinden, omdat het een afleiding is voor he feit dat ik niet wil veranderen aangaande het punt van zelfvertrouwen hebben in mijzelf en allemaal mooie opsmuk bedenk om het zo aan te smeren aan mijzelf dat het als een goed excuus gepromoot kan worden.

Dag 121 van 2555; jezelf terug ademen in het hier en nu werkt altijd

Vandaag op school de laatste stap gezet voor mijn dochter A. die van profiel gaat veranderen. Na veel getreuzel en veel opinies van het onderwijzend personeel, heeft A. vorige week aangegeven dat zij wil veranderen van profiel, omdat de aansluiting van haar huidige profiel en haar in Italië genoten onderwijs niet compatibel zijn. Vandaag mocht ik op gesprek komen om aan te geven dat wij als ouders achter de keuze van ons kind staan en werd het officieel gemaakt als blijkt na een testje dat zij voldoende aansluiting met het HAVO 4 Frans heeft. In ieder geval is er heel wat druk van de ketel voor mijn dochter A. en automatisch ook voor mij. Ik zag mijn kind eronder gebukt gaan en frustraties opbouwen, die we wel doorspraken, maar de impact is daar.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om op voorhand nog voor het gesprek het gevoel te hebben dat ik moest knokken/verdedigen/controle uitoefenen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een naar gevoel over mij heen te hebben na de afspraak te hebben gemaakt, een gevoel dat niet echt tastbaar is maar onheilspellend als slecht nieuws.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat ik niet die uitkomst krijg die ik wil, los van het feit of het een keuze is in het belang van een ieder.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn voor de eventuele consequenties van het gesprek en niet te krijgen wat ik wil.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn mind/hoofd te voelen draaien op volle toeren zoekend naar oplossingen om de ander te overtuigen en zo nog voor het gesprek een mindgesprek te hebben met mijzelf als een soort van rollenspel.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de winnaar  te zijn in dit gesprek en de ander overtuigd te hebben van datgene wat ik wil en mij zodoende goed te voelen na aanleiding van dit mind/fantasie gesprek en mij hiermee oppep voor het gesprek.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om totaal niet meer in mijn fysieke realiteit te zijn en mij totaal te verliezen in de angst om niet dat te krijgen wat ik wil en uit man en macht probeer te bedenken hoe ik de situatie onder controle kan krijgen die alleen maar bestaat in mijn mind/hoofd.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om controle te gebruiken om mijn angst voor het niet krijgen wat ik wil te onderdrukken/bevredigen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om controle als een echt middel te ervaren binnen mijn mind realiteit en mij niet te realiseren dat de angst die de zucht naar controle aanstuurt een dekmantel is voor mijn eigenbelang van dat gedaan te krijgen van de ander wat ik wil en mij niet te realiseren dat het om mind realiteit gaat en mijn fysieke realiteit met mijn snode plannetjes geen millimeter verandert.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat het de adem is waar ik op kan vertrouwen en het de adem is die mij de regie over de situatie geeft door een stapje terug te nemen en te zien/begrijpen/realiseren dat wat er is hetgeen is waar ik mee kan werken, al het andere is ruis en niet meer dan afleiding om angst voor het verlies van controle te verbergen.

 

Op een bepaald moment realiseerde ik mij waar ik mee bezig was en zag de waanzin van dit voorgesprek waar ik als winnaar uit tevoorschijn kwam. Ik ben mij gaan concentreren op mijn ademhaling terwijl ik fietste. Ik voelde de warme adem langs mijn kin wegwaaien, wat op zich een hele fysieke vorm van ademen was waarbij ik mijzelf in het hier en nu hielt. Op school aangekomen was ik leeg en voelde ik niets, er was geen emotionele beweging in mij. Ik ben het gesprek ingegaan en heb het gesprek gevoerd door aanwezig te zijn in het hier en nu en te horen wat er werd gezegd zonder binnen praatjes die meedoen en ruis veroorzaken. We gingen tevreden uit elkaar en we gaan spijkers met koppen slaan binnen dit schoolsysteem, wat ook eens leuk is voor de verandering.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet vooraf vast te stellen wat ik wil vanuit een punt van controle gevoed door angst voortkomend uit eigenbelang.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om vooraf gedegen voorbereid naar een gesprek te gaan, maar tijdens het gesprek, het gesprek in het hier en nu te laten verlopen en open te staan voor andere wegen/opties en mij niet blind te staren op dat wat ik wil en daarmee al het andere aan keuzes geen kans te geven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in het vervolg altijd echt met iemand in gesprek te gaan zonder agenda en samen te komen tot de best mogelijke oplossing voor dat wat we willen verbeteren.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om meer te oefenen met innerlijke rust door ademhaling en het in het hier en nu blijven als het gaat om belangrijke gesprekken waar daadwerkelijk veel vanaf hangt.

Dag 120 van 2555; bezuinigingen

Bezuinigingen een mooi woord met gek genoeg ook een positieve klank in zich. Zuinig of zuinigheid wordt door ons Nederlanders toch nog altijd onder de deugden weggeschreven, wat bezuinigen tot iets maakt dat wel moet om betere tijden te kunnen krijgen. Een soort van goed gelovige zijn om zo de hemel binnen te mogen treden en het paradijs tegemoet te mogen gaan. Wat ik door ervaring heb geleerd is dat door bezuinigingen altijd de fysieke realiteit in kwaliteit afneemt. Bezuinigingen gaan nooit gepaard met feestjes gevierd door de burger bevolking. Nee, zodra het negatieve gevoel van de bezuiniging is ingedaald, heben we het over, door de zure appel heen bijten. Eerst op gruwelijke wijze sterven om dan in de hemel je naast God te wanen. Dus bezuinigen is eigenlijk een soort van religie te noemen, of een rite uitgevoerd vanuit religie.

 

Bezuinigen is wat het volk ondergaat, terwijl het geld creëerproces en het verspreiden van leugentjes om bestwil over de situatie in den lande, is weggelegd voor de elite top en de politiek. Politici die als decor en rekwisieten worden gebruikt om de juiste ambiance te creëren en dat gedaan te krijgen onder zo min mogelijk gemopper van het volk.

 

Zelf ben ik binnen mijn eigen budget ook aan het bezuinigen om te zien of ik toch nog meer dubbeltjes kan omdraaien om het verschil te maken. Hoe vervelend het ook is het significante verschil kan ik er niet door maken. Eens ben je uitbezuinigt en kun je niet aan je basisbehoeften beginnen te knagen om het verschil te maken. Dat verschil dat zich elk einde van de maand weer aandient, na een maand van karig en sober leven. Dus dacht ik vandaag, misschien moet ik mij niet zo concentreren op zaken die niet kunnen en zaken die zo negatief zijn. Zie het eens van de zonnige kant zei ik tegen mijzelf. En toen bedacht ik wat het was dat ik over het hoofd had gezien. Ik had misschien maar miniem kunnen bezuinigen op een al redelijk kaal budget, maar ik had wel geld bespaart. Bespaart, ja, dat klonk zo fijn in mijn oren.

 

Na mij te realiseren dat ik nooit een hele grote motor onder bedwang kan houden, omdat ik simpelweg met mijn beenlengte niet mijn voeten op de grond kan zetten. Dit simpele feit heeft mij duizenden euros doen besparen. Ik hoef niet te bedenken hoeveel ik moet sparen voor een motor rijbewijs en niet voor de aanschaf van een motor. Zo hoef ik ook geen geld uit te geven voor golflessen en golfclubs, ik hoef geen extra belasting te betalen over mijn tweede huis in het buitenland. De boot hoeft niet opnieuw geverfd te worden, want die heb ik niet. Zo, in een mum van 5 minuten denken had ik miljoenen euros bespaart, dat hoef ik allemaal mooi niet uit te geven. Dat is dus gewoon een goed gevoel. En dat is het zelfde goede gevoel dat de politiek ons keer op keer wil laten beleven als er snode plannen worden bedacht na eerst te hebben geregeerd op z’n Jan boeren klootjes. Ja de beste stuurlui staan aan wal, maar deze stuurvrouw voelt het allemaal wel in de portemonnaie en die vult zich niet met een goed gevoel.

 

De komende jaren zal het er niet florissanter op worden en dat slaat mij toch wel om het hart. Daar waar ik het nu nog enigszins onder controle heb, mijn persoonlijke budget, hoe zal dat er over een paar jaar uitzien. Hoe zal de Nederlander ervoor staan als nu al 40% van de bevolking aan het eind van de maand de eindjes niet aan elkaar kan knopen en dat is niet van te losbandig leven, dat is bittere ernst. Is het de zure appel die eerst gegeten moet worden om vervolgens aan de moorkop te beginnen of staat er een hele kist met goudrenetten op ons te wachten. De vraag is of ‘geloven’ in een betere toekomst nu nog helpt of moeten we door deze zeepbel heen prikken en zien hoe wij onszelf de afgrond in laten leiden door mooie beloften die wij maar al te graag willen slikken. Liever zoet dan zuur, liever positief dan negatief, maar gek genoeg liever dood dan levend om zoet en positief in de hemel te ervaren. De optie om de handen uit de mouwen te steken en een einde aan de hel op aarde te maken lijkt wel een multiple choice vraag die van het toets papier is weggevaagd en zo buiten onze realiteit geplaatst is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te voelen over mijn financiële situatie en de toekomst daarvan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat het niet langer geloven in de economische groei tot gevolg heeft dat het dan automatisch slechter zal gaan met de economie ten opzichte van de gewenste financiële groei.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat wanneer economische groei niet langer een feit is, ik deel uitmaak van het geheel, en zodoende ook zal voelen wat voor financiële gevolgen dat heeft.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn om geen geld te hebben om mijn basisbehoeften van te betalen en geen uitzicht te hebben op werk.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in een hoek gedreven te worden door geen financiële armlengte en in dezelfde situatie terecht te komen als wij al zaten toen wij nog in Italië woonden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te vrezen de controle over mijn leven kwijt te raken wanneer ik niet over voldoende financiële middelen beschik om een steeds duurder leven te bekostigen. Terwijl ik mij niet realiseer dat ik de regie over mijn leven in handen heb en dus beslis of ik niet meer dirigeer wat er gebeurd ook al zijn de omstandigheden erbarmelijk.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn voor chaos in mijn land als het echt goed fout gaat en we elkaar niet meer kunnen vertrouwen, omdat het aard van het beestje elkaar liever om zeep helpt dan samen tot oplossingen te komen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geld als levensadem te zien terwijl leven ontspruit aan de adem en niet geld.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geld te vrezen als boosdoener terwijl in de handen van de gewetenloze idioten en mij niet te realiseren dat geld slechts een betaalmiddel is dat alleen dan gevaarlijk is wanneer het in handen van mensen is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat geen geld betekent dat ik zal sterven door gebrek aan voedsel in een tijdsera waar voedselbanken en naastenliefde niet meer bestaan en zodoende te vrezen voor de dood wetende dat ik nog niet klaar ben om te sterven en mijzelf in de ogen te kijken.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geld en geldproblemen proberen te mijden en zo klaarblijkelijk de gevolgen en problemen gerelateerd aan geld ook te vermijden.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn relatie tot geld verder uit te diepen en tot de details te komen om mij zo te kunnen corrigeren en de lading van het woord geld neutraal te laten zijn en te zien voor wat het is.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om angst voor geld als dekmantel te zien voor onderliggende issues en die in tijd boven tafel te krijgen.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien dat politiek ons alleen maar een rad voor de ogen slaat en het daar niet bij te laten, maar te zien waar ik wel invloed kan uitoefenen, om anderen te laten zien dat wij ons opzettelijk in de maling laten nemen door de politiek, uit angst voor represailles door het systeem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan mij niet te laten bewegen door angsten gevormd in het verleden door al geleefde informatie en die op deze manier weer te manifesteren door gebrek aan vertrouwen in mijzelf en de wereld als mijzelf.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om aan een ieder die het wil horen en er klaar voor is het Gelijkheids Geld Systeem (Equal Money System) onder ogen te brengen, om zo mijn en ons bewustzijn te laten toenemen en angst voor de toekomst te kunnen relativeren.

Dag 119 van 2555; bloggen is voor mijzelf en mooi meegenomen als het een ander ondersteunt

Ik weet niet goed wat ik moet schrijven, elk onderwerp dat ik bedenk moet ik uit mijn tenen trekken. Ik zou veel liever iets schrijven op mijn andere blog sites, wat net iets minder confronterend is dan mijn persoonlijke blog. Voor mij is dit schrijven op mijn blog in principe een prettige uitlaatklep om dingen van de dag nog eens te laten passeren en dieper op in te gaan om te snappen wat er nu eigenlijk plaatsvond. Nu is mij ter ore gekomen dat het voor sommigen moeilijk te verteren is dat “nieuwtjes” eerder op mijn en mijn partners blog staan dan door mijn verbale tam tam verspreid wordt. Dit heeft een nare druk op mij gelegd en op mijn schrijven. Er komen vragen op als, moet ik eerst een ieder die het graag persoonlijk wil horen mijn blog mondeling toelichten? Kan ik over sommige zaken niet meer bloggen want dat stoot anderen dan voor het hoofd als zij nog niet op de hoogte zijn? Ineens liet ik mij de zin voor bloggen ontnemen en het ineens in een ingewikkeld daglicht zien. Een aarzeling om te bloggen en enigszins een nerveus gevoel over mij heen. Mijn bloggen is niet bedoeld om anderen voor het hoofd te stoten, maar ik kan niet instaan voor de reacties die jij als lezer hebt op mijn woorden. Dus zal er altijd wel iemand op zijn tenen getrapt zijn of zich beledigt voelen, dat is inherent aan het plaatsen van woorden op papier/internet.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om woorden van een ander om te zetten in een gevoel wat ik label als negatief en mijzelf aanzet tot handelen uit angst.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat anderen uit mijn directe omgeving vallen over mijn geschreven woorden wat zal leiden tot boosheid die ik vervolgens persoonlijk zal nemen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geen stress te willen veroorzaken in mijn directe omgeving en in plaats daarvan mijzelf kleiner te maken en hetgeen waarvan ik geniet, te willen opgeven om de lieve vrede te bewaren, terwijl tegelijkertijd de andere polariteit zich uitspeelt en boosheid in mij opkomt dat een ander mij dwarsboomt in mijn expressie.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boos te zijn dat een ander mij verteld wat te doen en wanneer wel te schrijven en mij niet te realiseren dat ik de regie in handen heb en alleen angst mij kan doen geloven dat ik naar de pijpen van een ander moet dansen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat er voor mijn gevoel teveel afhangt van de relaties die nu even in de mangel zitten en daarom op emoties/gevoelens gebaseerde argumenten van de anderen in overweging te nemen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij gecontroleerd te voelen en te denken dat ik verantwoording moet afleggen aan anderen nu ze eventjes boos zijn, doordat zij reageerden op woorden van mij, wat geheel hun eigen beslissing is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om gevoel toe te staan dat gebaseerd is op het reactief zijn van anderen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik nu bang ben om te schrijven uit angst dat dingen in het verkeerde keelgat schieten van diegenen waar ik een loyaliteitsrelatie mee heb.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om anderen verantwoordelijk te houden voor hoe ik mij voel ten opzichte van de ideeën die zij over mij hebben gezien door mijn eigen ogen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te realiseren dat ik mij laat leiden door irreële  gedachten en angsten omtrent mijn bloggen en mij zo zelf de lol in het bloggen ontneem wat niet in het belang van een ieder is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een ander zijn mening zwaarder te laten wegen dan de mijne wanneer ik wordt geconfronteerd hiermee en de behoefte voel om mij terug te trekken, terwijl ik in mijn back chat wel verweer heb en recht voor z’n raap ben.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om back chat te hebben over hoe anderen wel durven om mij iets te ontnemen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als slachtoffer te willen zien van de anderen hun reactief gedrag.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om rustig aan te horen wat een ander te vertellen heeft over hoe mijn geschreven woorden op hem/haar overkomen en vervolgens de reactie van de ander niet persoonlijk te nemen.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet in angsten te schieten maar simpelweg te zien wat hier is en wat het startpunt van de ander is om stampij te maken over iets dat hij/zij zich persoonlijk heeft aangetrokken.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geen energie te generen door angst over ,wat anderen van mij denken en zullen doen als maatregel om mij te laten doen wat zij willen, maar te zien dat dit alles in mijn hoofd/mind zich afspeelt en ik in de fysieke realiteit gewoon tot oplossingen kan komen.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer de tijd daar is hen aan te bieden vaker te lezen wat ik en mijn partner schrijven, zodat zij altijd op de hoogte zijn en als er vragen rijzen dat zij die dan vervolgens stellen.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn plezier in bloggen niet te laten ontnemen door ideeën in mijn hoofd/mind die ontsproten zijn uit angst.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te staan voor de woorden die ik schrijf in zelfoprechtheid en daarbij het belang van een ieder niet uit het oog verlies, want door te bloggen kunnen anderen die in gelijksoortige situaties komen zien wat ik in zo’n situatie heb doorgemaakt en hoe ik het heb aangepakt.

Dag 118 van 2555; prikt acupunctuur door de facade van symptomen heen?

Mijn dochter A. en ik gingen van de week op afspraak bij de fysiotherapeut voor haar hypermobiliteit. Het was een doorverwijzing van mijn huisarts die ik al even had, maar had bewaard als er acute dingen gingen spelen. Mijn huisarts had deze gegeven nadat hij had geconstateerd dat er niet zoveel viel te doen aan de hypermobiliteit van A.

 

Bij de fysiotherapeut deden A. en ik ons verhaal over hoe het de afgelopen jaren was gelopen dat er steeds meer pijn in de gewrichten/banden/pezen werd ervaren door A. Waarop de fysiotherapeut ons aanhoorde en zei: maar waarom heeft de huisarts je niet doorgestuurd naar een internist of een kinderarts? Ja, precies de spijker op z’n kop, dat was ook in mijn verwachtingspatroon als een normale stap in het ontdekken van, waarom en hoe, geweest. Ik was zelfs teleurgesteld toen we niet werden doorverwezen om hopelijk een stapje verder te komen. Deze fysiotherapeut was duidelijk en zei dat hij niets kon betekenen voor A., eerst zul je moeten uitvinden wat de oorzaak is van de symptomen die je nu hebt met je gewrichten. Ja zo had ik het eigenlijk nooit bekeken, maar als je al A. haar klachten op een rijtje zet dan lijkt het inderdaad of haar pijnlijke gewrichten niet de oorzaak maar een uitvloeisel of consequentie is van een dieper/achter liggende fysieke oorzaak. De fysiotherapeut dacht meer aan een internist gespecialiseerd in lever/nieren/maag. Hij stelde voor om een brief aan mijn huisarts te schrijven om bloedtesten te doen en A. door te verwijzen naar een internist om zo de oorzaak te achterhalen.

 

Al pratende vroeg deze fysiotherapeut, of hij zijn collega die acupuncturist is erbij mocht halen, om zijn kijk op de zaak te geven. A. en ik zagen geen reden om dat niet te doen dus zo kwam de acupuncturist erbij zitten en hoorde het verhaal van A. en mij aan. A. moest haar tong uitsteken en hij voelde beide haar polsen. Ik weet al wat het is zei hij. Ik keek hem verbaasd aan. Het is een tekort in de leverenergie, de levermeridiaan is verstoort, zei de acupuncturist. Ook zei hij dat het in zo’n 10 sessies verholpen kon worden. Ik wist niet goed wat ik ervan moest denken. Ik ken acupunctuur in zoverre dat ik weet dat het een Chinese geneeswijze is en werkt met naalden en meridianen. Van sommige mensen heb ik succes stories gehoord van andere mislukte pogingen.

 

Thuis gekomen zocht ik op internet de levermeridiaan op en vond klachten en karakteromschrijvingen die precies mijn kind omschreven zoals ze is en ooit was. Dingen zoals niet kunnen plannen, een overdreven rechtvaardigheidsgevoel en zomaar heel kwaad kunnen worden, pijnklachten die komen en gaan als de wind, eenzijdige voeding, zelfs de meest luttele dingen die ik vond waren zo passend op mijn dochter.

 

We hebben al wat dingen geprobeerd in het reguliere en alternatieve circuit en alles kost bakken met geld die niet vergoed worden binnen onze huidige verzekering. Toch zal ik iets dat redelijk klinkt en een mogelijkheid lijkt moeten uitproberen om te bepalen of het werkt of niet voor mijn dochter. Ik heb te kampen met teveel keuzen en teveel aan opinies van teveel mensen. Welke weg moet ik inslaan? Hoeveel geld gaat dit alles kosten? Het gaat mij een beetje duizelen en tegelijkertijd ben ik opgelucht dat er toch weer schot in dit medische raadsel lijkt te zitten.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als motivator te zien van het ingang houden van dit onderzoeksproces naar de hypermobiliteit van A.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf niet te realiseren dat wanneer ik mijzelf zie/plaats als de spil van dit onderzoeksproces er ook daadwerkelijk niets gebeurd als ik niet in beweging kom.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als spil in dit verhaal de verantwoordelijkheid op mijn schouders te voelen als iets persoonlijks dat valt of staat met mijn inzet en dus iets is dat kan falen en slagen door mijn input.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als spil duizelig te worden van alle keuzes die op mijn pad komen en angst te hebben voor de verantwoordelijkheid die ik naar mijzelf heb toegetrokken.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de spil en dus de reddende engel te zijn, maar niet de eindverantwoording wil dragen en alleen maar te willen helpen/assisteren in dit onderzoeksproces.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bangte zijn dat ik de eindverantwoording niet kan dragen die ik wel zal moeten dragen als ik de spil/reddende engel claim te zijn.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om emoties en een ontlading van emoties te ervaren nu het lijkt dat we weer een stapje verder zijn gekomen in het onderzoeksproces.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat wanneer ik emoties voel in dit proces ik het mij persoonlijk aantrek waar ik het geheel niet mee van dienst ben en eerder tegenwerk dan meewerk.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn rol als ouder/moeder te verwarren met de rol van de spil/de reddende engel en mij niet te realiseren dat ik als moeder alles voor mijn kind zal doen wat nodig is wat geen startpunt van spil/reddende engel heeft.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om met een startpunt van eigen belang om gezien te worden als spil/motivator/reddende engel meer consequenties maak dan opruim.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet langer te helpen en te ondersteunen als moeder, maar het in een zaak heb omgebouwd waardoor ik in waarde kan stijgen in mijn eigen optiek en naar buiten toe.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn rol als spil/reddende engel neer te leggen en die van moeder op te pakken en mijn dochter te begeleiden in haar zoektocht naar antwoorden die niet mijn zoektocht naar antwoorden is.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de juiste verzekeraar voor januari te zoeken die alternatieve geneeswijzen vergoed zodat wanneer mijndochter besluit dat pad te gaan ik niet in de stress hoef te zitten hoe ik zoiets ooit kan betalen.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de problemen van mijn dochter niet mijn problemen te laten zijn, maar simpelweg haar te begeleiden en te ondersteunen in de keuzes die zij maakt/moet maken in haar leven.

Dag 117 van 2555; numerologie, onthulde mijn gebrek aan vertrouwen in de ander

Iemand maakte mij attent op een website waar je naam en voornaam ingevuld kon worden en dan wordt je personage/karakter omschreven aan de hand van numerologie. Zo zei deze persoon, er zit veel stof in deze omschrijvingen om je personages eens verder onder de loep te nemen. Dat leek mij een goed idee, niet zozeer vanwege mijn geloof in numerologie, maar meer om eens te kijken waar in de omschrijving ik reacties op zou hebben. Veel van de tekst ging over al mijn goede kanten, al of niet herkenbaar voor mij, maar waarop ik een reactie had was een negatief punt dat ik niet graag onder ogen zag/zie. Het was niet voor niets dat in mijn zoektocht om personages te vinden binnenin mij en vervolgens onder de loep te nemen om zo zelf te vergeven en te  corrigeren, deze personage dus niet tevoorschijn kwam. Dit was iets dat ik echt wel herkende en zag in mijzelf, maar het in het zelfde moment ook gelijk weer onder het tapijt veegde. Teveel confrontatie met mij als negativiteit, zonder te zien dat door het te erkennen en aan te pakken er groei kan ontstaan, wat nu afgesneden werd door het weg te stoppen.

Het stukje tekst waar het omgaat is het volgende:

“Aan de basis van je relationele issues in je privé sfeer (prive en professioneel) zit het gebrek aan nummer 2. Misschien heb je ook issues gehad of nog steeds in je getrouwde leven? Een gebrek aan vertrouwen in je partner? Uw lichtgeraaktheid, uw gebrek aan geduld en uw scherpzinnigheid vinden hun bron in een gebrek aan nummer 2… Raak niet in paniek: aan dit alles kan worden gewerkt en het kan overwonnen worden!”

Het grappige is dat in de rest van de tekst, zaken die hier als negatief worden voorgehouden, eerder geprezen werden. Er zit een kern van waarheid in en ook weer niet, een soort van horoscoopachtige manier van een persoonlijkheid generaliseren zou ik zeggen. Maar de zin waar ik echt even een schokje door mijn fysieke lijf voelde gaan was “Een gebrek aan vertrouwen in je partner?” en specifieker “gebrek aan vertrouwen”.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een fysieke reactie te ervaren bij de zin: gebrek aan vertrouwen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij het woord ‘vertrouwen’ niet echt een beeld te hebben, maar het als een abstract iets te ervaren  een blanco. Terwijl ik mij niet realiseer dat ik wel handel op dit woord, dus een betekenis moet aanwezig zijn, maar is waarschijnlijk te confronterend en dichtbij dat ik het liever afschilder als iets onbekends.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet oprecht te zijn over wat de betekenis van het woord vertrouwen in de ander gelijk aan vertrouwen in mijzelf voor mij betekent, omdat ik weet dat ik het niet waar kan maken en niet waardig ben in mijn eigen ogen en zodoende mij focus op anderen hun minpunten om zo niet naar mijzelf te hoeven kijken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat elk minpuntje in een ander mij deed/doet argwanen en de persoon af te schrijven als niet betrouwbaar en onvoorspelbaar waarvan ik niet op aan kan.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ander niet te vertrouwen uit gemakzucht om mijzelf niet onder ogen te hoeven komen en vervolgens wanneer ik zelf doe wat ik de ander niet toevertrouw ik mijzelf op de borst kan slaan en de polariteit van goed en slecht in werking zet.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het wantrouwen in mijzelf om te zetten in het wantrouwen in de ander en energie uit het feit te halen dat ik het beter kan dan de ander.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om competitie te gebruiken om mijzelf beter weg te zetten en in een roes van “kijk hoe goed ik ben” geen tijd en ruimte meer overlaat om naar mijzelf te kijken en te zien wat er  gaande is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te wantrouwen en zo instabiliteit in mijzelf vast te zetten doormiddel van angst/competitie/polariteit en wantrouwen te worden, van binnen en van buiten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om altijd te zoeken naar het negatieve in anderen als een soort van redmiddel om niet naar binnen te hoeven kijken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om van binnen heel onzeker te zijn over datgeen wat ik claim beter te kunnen dan de ander, maar mijzelf er niet mee vertrouw om tot een goed eind te brengen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf gefrustreerd te voelen over hoe anderen in mijn ogen de boel verknallen en frustratie te voelen over het feit dat ik ook niet weet hoe het op te lossen en op mijn tenen ga lopen om toch tot een oplossing te komen en de polariteit te bevestigen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf niet volledig te willen leren kennen, bang voor het negatieve in mij en zodoende geen vertrouwensrelatie met mijzelf kan/wil opbouwen om te zien of ik iets in zelfoprechtheid aankan of niet.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat ik het vertrouwen in mijzelf verknal en wat moet ik dan als ik mijzelf niet meer heb om op terug te vallen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat gebrek aan vertrouwen een mooie dekmantel is om niet naar alles binnenin mij te kijken en het af te doen als iets dat negatief is en zodoende geen aandacht mag hebben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geen vertrouwen in mijzelf te hebben en geen vertrouwen in de wereld al seen afspiegeling van mijzelf en zodoende dus niet kan geloven in het verbeteren van de wereld dat begint bij mijzelf, maar te hopen dat er iets zal gebeuren waardoor alles toch nog goed komt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het negatieve in en buiten mij totaal te negeren en er alleen maar aandacht aan schenk wanneer het mijn personage tot een beter personage maakt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om vertrouwen as iets buiten mij te bestempelen en wat ik zodoende niet nodig heb naar mijzelf toe, omdat ik bang ben dat het negativiteit oplevert en kritisch kijken naar mijzelf, wat bloot zal leggen wie ik ben in momenten van superieur voelen aan mensen die ik als niet te vertrouwen bestempel.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om vertrouwen als iets zoetsappigs te zien en mijzelf te bestempelen als doorgewinterd en met twee voeten op de grond, waar vertrouwen voor watjes is en zodoende mij niet realiseer dat ik zo nooit een intieme band van vertrouwen met mijzelf kan bewerkstelligen als een basis van waaruit ik in en als het leven kan staan.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om op andere momenten vanuit andere hoeken dit punt van wantrouwen naar mijzelf als wantrouwen in de ander verder zal aanpakken.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het woord ‘vertrouwen’ in mijzelf te herdefiniëren en te komen tot een werkbare definitie die het vertrouwen in mijzelf helpt herstellen.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet langer op anderen te focussen als het aankomt op vertrouwen versus wantrouwen enin plaats daarvan in mijzelf te kijken wat dit neer kijken op anderen mij verteld over mijzelf.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om stabiliteit in mijzelf terug te krijgen door de regie weer in handen te nemen over mijn eigen leven, om zo een solide basis te hebben om vanuit te werken.

Dag 116 van 2555; mijn mening herzien

Vanmorgen was ik bij de huisarts met A., die huisarts die ik niet zo hoog achtte vanwege zijn snoeppot op zijn tafel in de spreekkamer voor zoete kindjes, het sturen van een uitnodiging voor een griepprik terwijl ik niet in de doelgroep pas, het aansmeren van duurdere medicijnen dan nodig en mijn dochter die gluten-suiker-gist vrij eet suggereren wat meer bruine boterhammen met vlees te eten. Dit zorgde voor een verknipt beeld van mijn nieuwe huisarts en dit was een open deur om gevoelens van geen vertrouwen binnen te laten. Toch besefte ik dat ik een team met mijn huisarts moet vormen, omdat ik zelfs voor de meest simpele doorverwijzing hem nodig heb. Vanmorgen raakten wij na het consult nog even aan de praat waarbij het angstzaaien voor de vogelgriep afgelopen winters en het groots inkopen van vaccins door de overheid op basis van adviezen van zogenoemde artsen. Dit was een aangename wending in het beeld dat ik had gevormd van mijn huisarts op basis van gevoelens en opinies. Ik beproefde mijn geluk nog even verder en begon over de HPV vaccinaties en die campagne vond hij zowaar slecht en misleidend. Het is dus tijd om mijn mening over mijn huisarts te herzien en van een mening om te vormen in een in het moment ontmoeting elke keer weer alsof het nieuw is, zodat we elkaar kunnen verassen en van verschillende kanten kunnen leren kennen om dan wanneer er vertrouwen nodig is we weten wat we aan elkaar hebben.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een mening over mijn huisarts te hebben, waardoor ik mijzelf in mijn relatie naar mijn huisarts toe limiteer/beperk.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn mening over mijn huisarts mijn handelen te laten beïnvloeden en zodoende te handelen op energie en niet in het belang van eenieder.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door mijn mening over mijn huisarts angst in mij te laten bestaan over het kunnen/handelen van mijn huisarts.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij het beeld van mijn huisarts in mijn hoofd/mind al direct een gevoel van geen vertrouwen te laten opkomen en mij niet te realiseren dat dit niet vertrouwen een fabrikaat van mijn binnenwereld is die ik in mijn buitenwereld toesta om consequenties te laten ontwikkelen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij het beeld van mijn huisarts in mijn hoofd/mind fysiek een gevoel van onbehagen waar te nemen dat mijn mening als ego versterkt en zodoende zet ik meer mijn hakken in het zand en beperk ik mij meer dan het beoogde vrij denken en een eigen mening hebben dat ik beoogde.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij achter mijn ego te verschuilen en het mijn mening te noemen terwijl ik weet/begrijp/realiseer dat het angst is dat mij motiveert tot dit soort meningen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn door eerdere ervaringen om de dupe te zijn van onwetend en onprofessioneel gedrag van de medische wetenschap en zodoende mij groot en sterk voor te doen en dat te verwarren met staan voor wie ik ben in elke adem en elk moment in en als het leven.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om al op voorhand te bedenken dat de huisarts slecht is om zo latere teleurstellingen te voorkomen en mij niet te realiseren dat wanneer ik een huisarts slecht of als goed beoordeel is gebaseerd op polariteit en dus energie en dus besta ik in onoprechtheid waarbij consequenties horen die doorlopen moeten worden totdat ik snap en handel in zelfoprechtheid en de regie van mijn leven weer in handen neem.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om anderen te beoordelen en in hokjes te stoppen en dat een mening over iemand te noemen, terwijl het de angst is voor het leven als het leven dat ikzelf ben die dicteert dat het etiketteren en in hokjes stoppen van anderen makkelijk is en niet voor verassingen zorgt en onnodige stress en mij de machten controle over mijn leven geeft, terwijl ik mij niet realiseer dat ik alleen de regie over mijn leven kan hebben of terug krijgen als ik vrij van angst ben.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als angst te bestaan en mensen in hokjes te duwen met mijn meningen en dat leven te noemen.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geen meningen meer over mensen te vormen en mij te realiseren dat ik dat tot op heden heb gedaan uit angst voor mijzelf als het leven en ik zie/realiseer/begrijp nu dat dit een onnodig coping mechanisme is en een patroon dat ik moet stoppen om opnieuw te kunnen ademen en te herstarten met leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om meningen over anderen niet meer fysiek te laten worden want elke reactie die ik heb ten aanzien van anderen laat mij zien dat ik in onoprechtheid leef en nog niet kan staan als het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om met mensen te kunnen zijn in het moment adem na adem zonder meningen om elkaar te leren kennen als een grote ontdekkingstocht wat de relatie fris houdt en ruimte geeft om het herzien van meningen om te zetten in het verrijken van de relatie met wie ik echt ben in oprechtheid als een spiegel voor de ander als mijzelf.