Ik weet niet goed wat ik moet schrijven, elk onderwerp dat ik bedenk moet ik uit mijn tenen trekken. Ik zou veel liever iets schrijven op mijn andere blog sites, wat net iets minder confronterend is dan mijn persoonlijke blog. Voor mij is dit schrijven op mijn blog in principe een prettige uitlaatklep om dingen van de dag nog eens te laten passeren en dieper op in te gaan om te snappen wat er nu eigenlijk plaatsvond. Nu is mij ter ore gekomen dat het voor sommigen moeilijk te verteren is dat “nieuwtjes” eerder op mijn en mijn partners blog staan dan door mijn verbale tam tam verspreid wordt. Dit heeft een nare druk op mij gelegd en op mijn schrijven. Er komen vragen op als, moet ik eerst een ieder die het graag persoonlijk wil horen mijn blog mondeling toelichten? Kan ik over sommige zaken niet meer bloggen want dat stoot anderen dan voor het hoofd als zij nog niet op de hoogte zijn? Ineens liet ik mij de zin voor bloggen ontnemen en het ineens in een ingewikkeld daglicht zien. Een aarzeling om te bloggen en enigszins een nerveus gevoel over mij heen. Mijn bloggen is niet bedoeld om anderen voor het hoofd te stoten, maar ik kan niet instaan voor de reacties die jij als lezer hebt op mijn woorden. Dus zal er altijd wel iemand op zijn tenen getrapt zijn of zich beledigt voelen, dat is inherent aan het plaatsen van woorden op papier/internet.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om woorden van een ander om te zetten in een gevoel wat ik label als negatief en mijzelf aanzet tot handelen uit angst.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat anderen uit mijn directe omgeving vallen over mijn geschreven woorden wat zal leiden tot boosheid die ik vervolgens persoonlijk zal nemen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geen stress te willen veroorzaken in mijn directe omgeving en in plaats daarvan mijzelf kleiner te maken en hetgeen waarvan ik geniet, te willen opgeven om de lieve vrede te bewaren, terwijl tegelijkertijd de andere polariteit zich uitspeelt en boosheid in mij opkomt dat een ander mij dwarsboomt in mijn expressie.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boos te zijn dat een ander mij verteld wat te doen en wanneer wel te schrijven en mij niet te realiseren dat ik de regie in handen heb en alleen angst mij kan doen geloven dat ik naar de pijpen van een ander moet dansen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat er voor mijn gevoel teveel afhangt van de relaties die nu even in de mangel zitten en daarom op emoties/gevoelens gebaseerde argumenten van de anderen in overweging te nemen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij gecontroleerd te voelen en te denken dat ik verantwoording moet afleggen aan anderen nu ze eventjes boos zijn, doordat zij reageerden op woorden van mij, wat geheel hun eigen beslissing is.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om gevoel toe te staan dat gebaseerd is op het reactief zijn van anderen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik nu bang ben om te schrijven uit angst dat dingen in het verkeerde keelgat schieten van diegenen waar ik een loyaliteitsrelatie mee heb.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om anderen verantwoordelijk te houden voor hoe ik mij voel ten opzichte van de ideeën die zij over mij hebben gezien door mijn eigen ogen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te realiseren dat ik mij laat leiden door irreële gedachten en angsten omtrent mijn bloggen en mij zo zelf de lol in het bloggen ontneem wat niet in het belang van een ieder is.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een ander zijn mening zwaarder te laten wegen dan de mijne wanneer ik wordt geconfronteerd hiermee en de behoefte voel om mij terug te trekken, terwijl ik in mijn back chat wel verweer heb en recht voor z’n raap ben.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om back chat te hebben over hoe anderen wel durven om mij iets te ontnemen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als slachtoffer te willen zien van de anderen hun reactief gedrag.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om rustig aan te horen wat een ander te vertellen heeft over hoe mijn geschreven woorden op hem/haar overkomen en vervolgens de reactie van de ander niet persoonlijk te nemen.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet in angsten te schieten maar simpelweg te zien wat hier is en wat het startpunt van de ander is om stampij te maken over iets dat hij/zij zich persoonlijk heeft aangetrokken.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geen energie te generen door angst over ,wat anderen van mij denken en zullen doen als maatregel om mij te laten doen wat zij willen, maar te zien dat dit alles in mijn hoofd/mind zich afspeelt en ik in de fysieke realiteit gewoon tot oplossingen kan komen.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer de tijd daar is hen aan te bieden vaker te lezen wat ik en mijn partner schrijven, zodat zij altijd op de hoogte zijn en als er vragen rijzen dat zij die dan vervolgens stellen.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn plezier in bloggen niet te laten ontnemen door ideeën in mijn hoofd/mind die ontsproten zijn uit angst.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te staan voor de woorden die ik schrijf in zelfoprechtheid en daarbij het belang van een ieder niet uit het oog verlies, want door te bloggen kunnen anderen die in gelijksoortige situaties komen zien wat ik in zo’n situatie heb doorgemaakt en hoe ik het heb aangepakt.
Een Veertiger haar Tocht naar Leven 