Dag 328 van 2555: op gesprek – deel 5 – zelfvergeving en zelfcorrectie

Deze blog is een vervolg op de vorige blogs, het lezen van de vorige blogs biedt context voor deze blog.

Voor nu is dit de laatste blog in deze serie en zal deze blog gaan over het afraden van de revalidatie arts om naar op aan raden van de orthopeed naar de reumatoloog te gaan om de diagnose fibromyalgie nog eens onder de loep te nemen. En het schuldgevoel dat de arts ons probeerde aan te praten voor het gaan naar een andere reumatoloog, als een second opinion, op de diagnose die al gesteld is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij gekleineerd te voelen wanneer mij op een snauwerige manier wordt gevraagd of ik een second opinion wil halen bij een andere reumatoloog, en of dit is omdat ik een andere diagnose wil.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van de geïrriteerdheid van de ander en de onvrede van de ander persoonlijk te nemen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij als ego aangevallen voel en voel het bewaken van en controle over de realiteit van de ander als een aanval op mijn realiteit. Ik stop het persoonlijk nemen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer de irritatie bij de ander zeer goed voelbaar is, dat niet over te nemen en eigen te maken alsof ik zelf iets ‘fout’ heb gedaan, en te verwachten dat de ander mij nu vanuit die irritatie wil pootje haken. Ik ga dus de verbintenis met mijzelf aan om te kijken naar de situatie en te zien/realiseren/begrijpen wat de ander te ‘verliezen’ denkt te hebben en bezie vanuit daar of dit in conflict is met wat het beste voor ons beiden is en dus of de ander een wezenlijke bedreiging is binnen mijn fysieke realiteit en ik daar iets mee moet doen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij beledigt te voelen wanneer de arts vraagt of ik een andere diagnose voor mijn dochter voor elkaar wil krijgen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijn ego gekrenkt te voelen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik vind dat ik recht heb op een gedegen onderzoek al betekent dat een second opinion en vrees dus dat de ander mij daaruit gaat praten waardoor ik mij verplicht voel dit plan te laten varen. Ik stop de angst dat de ander mij kan voorschrijven wat ik moet doen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet aan mijzelf te twijfelen of ik wel kan ‘staan’ als de ouder die alleen door gedegen onderzoek van artsen zich neerlegt bij wat de uitkomsten zijn en niet twijfel of ik andere onderzoeken wel mag aanslingeren, omdat ik zie dat de artsen niet volledig zijn door zich niet volledig te baseren op fysiek onderzoek maar ideeën van collega’s en door opleiding aangeleerde ideeën in de weg laten staan van wat ze daadwerkelijk gepresenteerd krijgen. Dus verbind ik mij om te blijven zoeken naar de arts die wel naar alle aspecten kijkt, en dit niet voor mijzelf af te doen als drammerig en mij niet willen neerleggen bij een diagnose als opinie die ik heb door te kijken door de ogen van de samenleving en de angst om niet geaccepteerd gedrag te vertonen waardoor ik mij aan de zijlijn van de samenleving plaats en elke vorm van hulp wel op mijn buik kan schrijven.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om uit een soort van paranoia te vrezen dat deze revalidatie arts mijn bezoek aan de reumatoloog gaat dwarsbomen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van bang te zijn dat de ander de macht heeft mij te dwarsbomen in mijn zoektocht om uit te zoeken wat mijn dochter mankeert, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik twijfel aan mijzelf en daardoor twijfel aan de ander zijn bedoelingen zonder te realiseren dat de ander mijn niet kan ontzeggen om naar een andere reumatoloog te gaan. Ik stop de angst en de twijfel aan mijzelf en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in de ander een vijand te zien en zo mijn wereld op te delen in medestanders en tegenstanders, in plaats van mijn weg te bewandelen die ik moet bewandelen om het best mogelijke voor mijn kind te bereiken.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn geen medewerking van artsen te krijgen om uit te zoeken wat er nu precies mis is met mijn kind.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst te hebben dat verdere onderzoeken mij niet worden gegund door eigen belangen van anderen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij niet bezig hoef te houden en mij niet tegen hoef te laten houden met/door de angsten van anderen. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de angst en het eigen belang van de ander mij niet eigen te maken door de motivaties die hieruit voortkomen als geldige regels te zien waardoor ik niet meer mag/kan kijken of er iemand is die eens echt goed wil kijken naar mijn dochter haar situatie.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te hopen dat de reumatoloog kan vaststellen of mijn dochter fibromyalgie heeft of dat er wellicht iets anders aan de hand is, aangezien ik steeds meer symptomen zie die dit ziektebeeld niet ondersteunen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van een juk te voelen door de diagnose die gesteld is door de eerste reumatoloog die niet lijkt te passen op mijn  dochter haar situatie, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat het juk dat ik voel de angst is dat ik niet verder mag zoeken door te denken dat ik toestemming nodig heb van de ander terwijl ik toestemming nodig heb van mijzelf . Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien /realiseren/begrijpen dat ik degene ben die toestemming/erkenning aan mijzelf kan geven dat het niet ‘raar’ of ‘afwijkend’ is dat ik verder zoek voor mijn kind wanneer duidelijk is dat de diagnose die gesteld is niet de lading dekt en wel gebruikt wordt om fysieke pijn en condities te duiden die uiteindelijk van een geheel andere aard blijken te zijn.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bevestiging te willen van wat ik zie in de fysieke toestand van mijn kind.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van bevestiging zoeken buiten mijzelf van iets dat voor mij duidelijk is maar waarvan ik vrees dat ik als ‘gek’ of ‘raar’ zal worden weggezet voor de denkbeelden die ik heb hierover, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik bang ben voor de mening van de ander over mijzelf, waardoor ik mijzelf terug laat houden en niet ga voor het zoeken naar antwoorden maar mij laat afleiden door zaken als ‘wat denkt de ander van mij’. Ik stop het kijken door de ogen van de nader naar mijzelf en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet langer door de ogen van de ander naar mijzelf te kijken en mijzelf te beoordelen, maar te vertrouwen in mijzelf te durven zien wanneer ik zuiver handel vanuit een zuiver startpunt en wanneer niet om zo mijzelf te corrigeren wanneer mijn startpunt niet zuiver is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf wel voor het hoofd te kunnen slaan wanneer mijn dochter zegt: “de arts wil ons geen second opinion laten doen, want wanneer blijkt dat ik iets anders heb dan waarmee zij mij hebben aangenomen, als client op basis van vage klachten en een vage diagnose, dan zitten zij verkeerd en kunnen wij hen aanklagen daarvoor”, en ik dus mijzelf niet gerealiseerd heb dat de arts geen second opinion wil uit zelfbehoud.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf ‘dom’ vinden dat ik iets niet (door)zie, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik vind dat ik alles dien door te hebben om zo optimaal interactie te kunnen hebben en mij niet te realiseren dat wanneer ik ruis van de ‘geest’ toesta in de vorm van emoties en gevoelens ik niet alles kan (door)zien. Ik stop de ruis en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet naar beneden te halen door mijzelf ‘dom’ te vinden of te noemen, maar te zien/realiseren/begrijpen dat ik niet alles in ogenschouw kan nemen waneer ik een situatie/onderwerp onder de loep neem wanneer ik energetisch reactief ben en handel/denk vanuit energie, dus een keuze moet maken, of een startpunt vanuit energie of een startpunt vanuit wat hier is en zich hier aandient.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het een naar gevoel te vinden dat deze revalidatie arts zover zou gaan om mij een ‘second opinion’ af te raden uit angst dat ik alsnog een aanklacht in zal dienen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mij angstig te voelen over het feit dat anderen tot het uiterste gaan om hun doel te bereiken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik zelf ook tot het uiterste wil gaan om mijn doel te bereiken en mij dus bedreigt voel wanneer deze wegen elkaar kruisen en niet met elkaar in overeenstemming zijn. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te realiseren dat het belang dat ik nastreef niet perse hoeft te stroken met wat de ander nastreeft, maar dat ik alleen kan instaan voor mijn eigen startpunt en dus alleen mijn eigen startpunt kan corrigeren zodat ik blijf handelen vanuit wat het beste is voor allen en eenvoorbeeld kan zijn voor de ander, dus wanneer startpunten niet in overeenstemming zijn met elkaar zal er met elkaar een overeenkomst gemaakt moeten worden om toch beiden verder te kunnen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn kind niet onder behandeling te willen hebben bij een arts die handelt vanuit angst voor haar goede naam, in plaats van een startpunt te hebben waar het welzijn van de patiënt voorop staat, zodat er geen kwesties zijn van goede of slechte naam.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van utopische eisen te stellen aan anderen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet kan eisen van de ander om niet vanuit angst/emoties/gevoelens te handelen binnen hun professie, terwijl ik zelf kan zien/ondervinden hoe een moeilijk proces dat is. Ik stop dat te eisen van anderen wat ik zelf nog niet beheers en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om er naar toe te streven dat ik als een voorbeeld kan staan hoe te handelen vanuit wat in het belang is voor een ieder en niet vanuit angst/emoties/gevoelens en mij niet te focussen op wat de ander nog niet beheerst als een excuus om niet met de ander te maken te hoeven hebben en dus niet met mijn eigen ‘imperfectie’ geconfronteerd te hoeven worden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om wanneer iemand snauwerig en neerbuigend tegen mij spreekt, dat persoonlijk te nemen en dat reactieve moment niet te nemen/in te ruilen voor een moment waarin ik de situatie en de persoon goed inschat.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van informatie verkregen door het handelen van de ander niet te gebruiken om de situatie goed in te schatten maar om reactief op in te haken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de informatie die voor mijn neus ligt niet gebruik om de situatie in goede banen te leiden, maar de informatie die voor mijn neus ligt te gebruiken om mij energetisch op te pompen en zo meer olie op het vuur te gooien dan nodig is. Ik stop het misleiden van mijzelf en de ander en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om situaties niet energetisch aan te wakkeren, maar te zien wat hier is, en dat te gebruiken om wat hier is terug te leiden naar een situatie die in het belang van een ieder is en te zien dat er een keuze moment is, maar dat dit een andere keuze is dan de keuze die ik tot op heden heb gemaakt, namelijk is het in het belang van een ieder en niet vanuit een startpunt van ego te denken hoe pak ik de ander terug die mij krenkt.

Dag 327 van 2555: op gesprek – deel 4 – zelfvergeving en zelfcorrectie

Deze blog is een vervolg op de vorige blogs, het lezen van de vorige blogs biedt context voor deze blog.

In deze blog neem ik het ontkennen van zaken door de revalidatie arts en het woorden verdraaien vanuit het revalidatie centrum onder de loep.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om verbaasd te zijn dat de revalidatie arts mij woorden in de mond legt die ik niet heb gesproken.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van door verbaasdheid mij te separeren van de woorden die tot mij gesproken worden, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik deze woorden niet volgens mijn verwachtingspatroon verwachtte en ik vind de woorden dermate verontrustend dat ik mij er niet mee wil vereenzelvigen. Ik stop de separatie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om ondanks dat de woorden verontrustend zijn en buiten mijn verwachting vallen, toch uit te spreken dat wat tegen mij gezegd wordt onacceptabel en incorrect is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in paniek te denken “wat moet ik doen, nu het revalidatie centrum zijn eigen versie van mijn verhaal als waarheid aan mij terug geeft?”.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van paniek die ik gebruik om even onbeweeglijk in een moment te kunnen blijven hangen en zodoende niets te kunnen/hoeven doen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik in dat moment geen zelfverantwoordelijkheid wil/denk te kunnen nemen. Ik stop de paniek als coping mechanisme en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te ademen en te letten op mijn ademhaling, wanneer ik de paniek voel opkomen om zo te begrijpen/realiseren/zien dat deze paniek de plek inneemt van zelfverantwoordelijkheid en mij dus in de weg staat om te handelen in het belang van een ieder, dus adem ik mijzelf de stabiliteit in om de paniek niet toe te laten en de zelfverantwoordelijkheid te nemen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik pootje word gehaald door de gesproken feiten van de arts, om mijn woorden zo om te draaien dat het handelen van hen gerechtvaardigt lijkt.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst dat de ander mij nadelig zal gaan behandelen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik bang ben aan het kortste touwtje te trekken en niet dat zal krijgen wat ik denk dat mij toekomt. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet vanuit ego het krijgen wat mij toekomt te benaderen, maar met gezond verstand te bezien wat acceptabel is en wat onacceptabel is en te staan voor het belang van een ieder.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het als kinderachtig te ervaren om iemands woorden te verdraaien voor je eigen gewin.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van labelen van de ander om mijn gevoel weer te geven over de ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de ander label vanuit mijn geloof en opinies en de emoties die los komen als ik mij geraakt en/of gekleineerd voel om zo een semi goed gevoel te hebben dat de ander gelabeld is. Ik stop de wraak in de vorm van labelen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te realiseren dat ik de ander alleen kan labelen vanuit een punt van gevoel en emoties, waneer deze meespelen in het geheel, en ik dus ook kan handelen zonder die gevoelens en emoties, waardoor ik sec kan kijken of deze persoon voo rhet leven i sof tegen en navenant mij op te stellen ten opzichte van de persoon en de situatie.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het verdraaien van woorden als verachtelijk te labelen en de arts ook te plaatsen in een hokje van “een verachtelijk persoon”, waar ik een rode vlag bij moet plaatsen om vervolgens met een grote boog eromheen te gaan.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van afkeer voor het verachtelijk zijn en alles zal doen om dat niet te zijn, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik in het gedrag van de ander mijn angst getriggert zie dat ik ook zo zou kunnen zijn. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de lading van verachtelijk weg te nemen en te kijken naar het woord ho eik het nu zie en hoe ik er anders mee om kan gaan binnen mijn woordenschat.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te willen separeren van de relatie die ik heb met de arts, omdat ik mij niet met “verachtelijke personen” wil ophouden.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van separatie nu ik mij onveilig voel bij deze persoon, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik hoop dat het gevoel van onveiligheid weg gaat door mij te separeren van de arts, maar mij niet te realiseren dat die angst gevoed wordt door de emoties en gevoelens die ik erbij heb. Ik stop de separatie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de emoties en gevoelens rond het onveilig voelen bij deze persoon weg te nemen en dan met gezond verstand te bezien of het waardevol is om deze relatie voort te zetten of niet.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan dat ik nu ik de arts gelabeld heb als “verachtelijk” ik haar niet meer serieus kan nemen als arts of persoon.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van wraak nemen op de arts en mijzelf in bescherming denken te nemen door de arts niet meer serieus te nemen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij hierdoor van alle informatie van de arts afscheid en zo ook mogelijke waardevolle informatie bij voorbaat over mijn schouder weggooi door de wraakgevoelens van mijn ego te volgen. Ik stop de wraak en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geen wraak te koesteren, maar te zien/realiseren/begrijpen dat wraak niets oplost maar meer gevolgen teweeg brengt. Ik kan het beste open blijven staan voor wat anderen mij zeggen en zo het bruikbare eruit te pikken en de rest te laten voor wat het is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan dat ik geen voortgang mogelijk zie met een arts en een revalidatie centrum dat denkt dat een niet gemeend excuses mij de mond zal snoeren, zodat zij kunnnen wegkomen met wat zij maar willen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het ego reactief te laten zijn en dat in daden willen omzetten, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik wraak voorop zet als een eerste doel om vervolgens aan de hand van de feedback van de ander te bepalen of ze genoeg gestraft zijn en zo voor God te spelen en mij niet te realiseren dat ik lering kan trekken uit de manier waarop de excuses zijn gedaan en navenant daaraan mijn fysiek handelen kan inzetten. Ik stop mijn reactieve ego en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien hoe de excuses zijn gedaan en in welke bewoording, wat zorgt voor informatie die mij op weg helpt met de beslissing of ik een aanklacht ga indienen tegen onacceptabel handelen en gedrag, los van een reactief ego.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zo snel mogelijk mij los te willen maken van het revalidatie centrum nu zij aangetoond hebben ons niet verder te kunnen helpen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van een beslissing nemen vanuit ongemakkelijke en bedreigende gevoelens en emoties, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik eerst stabiel en vrij van deze gevoelens en emoties zal moeten gaan staan om vervolgens een besluit te kunnen nemen. Ik stop het besluiten vanuit gevoelens en emoties en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf eerst vrij te maken van elke ruis op het gebied van gevoelens, emoties en angsten alvorens ik beslissingen neem.

Dag 326 van 2555: op gesprek – deel 3 – zelfvergeving en zelfcorrectie

Deze blog is een vervolg op de vorige blogs, het lezen van de vorige blogs biedt context voor deze blog.

In deze blog zal ik het zich openlijk indekken van de revalidatiearts, en net als in mijn vorige blog, mijzelf als het systeempersonage onder de loep nemen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de woorden  “dan bied ik wel mijn excuses aan” van de revalidatiearts niet te geloven en mij daardoor bedreigt te voelen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf bedreigt te voelen door de woorden van een ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik reactief ben op de woorden van de ander en de boodschap van de ander niet meer sec kan horen en daardoor ook niet relevant, adequaat en effectief op kan reageren. Ik stop het reactief horen van woorden en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer ik emotionele ballast koppel aan  woorden, door de emotionele -en gevoelsdimensies die ik aan die woorden heb gehangen door de jaren heen, die koppelingen aan deze woorden te verbreken en te neutraliseren zodat ik effectief kan omgaan met deze woorden die de ander tegen mij spreekt waarbij ik mijzelf aanstuur en niet mijn emoties en gevoelens.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik nu geen poot meer heb om op te staan wanneer ik een aanklacht wil indienen tegen het team van het revalidatiecentrum en vanuit dat geloof al in de toekomst te projecteren dat mijn kans verkeken is op het indienen van een klacht.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van kansberekeningen te doen op basis van een projectie in de toekomst gefundeerd op emoties en gevoelens, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik door te geloven in deze projectie niet eens meer de moeite wil nemen om af te wegen of een aanklacht op zijn plaats is en effectief zal zijn. Ik stop de projectie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te werken met wat hier is vrij van emoties en gevoelens en zodra deze emoties en gevoelens er wel zijn geen beslissingen te nemen in de toestand waarin ik dan verkeer, maar op een ander moment terug te komen op hetgeen besproken moet worden waarbij ik mij heb ontdaan van de energetische ballast en zo in zelfoprechtheid die beslissing kan nemen die in het belang is van een ieder.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat de ander mijn daadkracht kan ontnemen door zich in te dekken, excuses te maken en dit in het dossier vast te leggen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van daadkracht te zien als iets dat door een ander kan worden verandert, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik diep van binnen nog niet geloof dat ik altijd kan staan voor wie ik ben en dus altijd mijn daadkracht heb, maar het niet altijd gebruik om uiteenlopende redenen. Ik stop de separatie tussen mijzelf en mijn daadkracht en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij nooit te separeren van mijn eigen daadkracht en om te zien/realiseren/begrijpen dat ik ervoor kies om mijn daadkracht wel of niet te gebruiken en daardoor niet te zien/realiseren dat door mij van mijzelf af te keren/scheiden ik mijn daadkracht denk kwijt te zijn door krachten van buitenaf en wanneer ik dicht bij mijzelf sta ik vertrouwen heb in mijzelf, dat ik met mijn daadkracht mijzelf staande kan houden, terwijl ik in beide gevallen de daadkracht zelf aanstuur en altijd kan besluiten dat ik mijzelf staande houd.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door de back chat “ze meent niets van die excuses” ik mijn daadkracht probeer terug te krijgen, die in de eerste plaats niet weggenomen was, maar leek weggenomen te zijn door het geloof in mijn gedachten en back chat.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van de ander terugpakken door het denken van ‘back chats’, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik denk invloed te hebben op mijn fysieke werkelijkheid met mijn ‘geestes werkelijkheid’ door ‘back chats’ te denken. Ik stop de verstrengeling tussen ‘geestes werkelijkheid’ en mijn ‘fysieke werkelijkheid’ en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de ‘back chat’ “ze meent niets van die excuses” te gebruiken als hulpmiddel om mijzelf beter te begrijpen en te zien wat de ander van mij wil om zo een plan de campagne te kunnen opzetten en effectief te kunnen handelen en niet geruisloos in mijn ‘geest’ protest te leveren en dit een weerslag te laten hebben op wie ik ben in dat moment als fysieke werkelijkheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan dat ik paniek voelde in dat moment van het excuses maken door de arts en het moment van het opschrijven door de revalidatiearts van het feit dat de excuses door haar gemaakt waren.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van bang zijn dat het tij niet meer gekeerd kan worden en dus mijn kans te hebben gemist, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik het verschrikkelijk vind om mijn kans gemist te hebben en gevoelens van spijt in mij rond te laten zingen waardoor ik deze energetische ervaring oppik als angst. Ik stop de angst om mijn kans te missen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om een gemiste kans niet met spijt te beantwoorden maar te gebruiken om te voorkomen dat ik in een gelijke situatie nogmaals zo zou reageren en handelen terwijl ik weet en ervaren heb dat het niet effectief was en niet het algemeen doel diende.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om meer antipathie te voelen voor de revalidatiearts en het revalidatiecentrum nu men mij monddood probeert te maken door de boodschap naar mij uit te zenden dat ik geen poot meer heb om op te staan om eventueel een aanklacht in te dienen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van antipathie voor mijzelf te vertalen als antipathie voor de ander uit vrees voor de ander en uit vrees voor inactief gedrag van mijzelf, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik dit eerst met mijzelf op een rijtje moet zetten alvorens ik deze emotie op een ander/situatie plak. Ik stop de antipathie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer ik mijzelf inactief zie worden door de vrees voor de ander als projectie voor de vrees voor mijzelf, dan zal ik eerst naar binnen moeten kijken om te zien wat de echte reden is waarom ik mij laat verlammen door angst alvorens weer deel te kunnen nemen aan mijn buitenwereld.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het gevoel te willen volgen om hard van het revalidatiecentrum te willen wegrennen en nooit meer achterom te kijken om de ervaringen te vergeten die ik daar opdeed als moeder en mens, en die ik nog niet allemaal verwerkt heb, zodat deze onverwerkte ervaringen mij als het ware achtervolgen en dus hetgeen is waar ik voor weg wil rennen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van wegrennen voor onverwerkte ervaringen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet van mijzelf kan verwachten dat ik mijzelf kan aansturen binnen onverwerkte verwachtingen, maar wel met mijzelf kan afspreken om niet op gevoel en emoties te handelen en eerst te zien waar ik voor weg ren in mijzelf. Ik stop het weg rennen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet te separeren van mijn onverwerkte ervaringen in de hoop dat ze vanzelf weg zullen gaan en dit als weg rennen te ervaren, terwijl ik weet dat ik ze aan moet pakken zodra ik daar toe instaat ben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij als het systeempersonage uit het veld te laten ruimen door mijn angsten, emoties en gevoelens.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van een personage/pose aan te nemen, terwijl ik die nog niet instaat ben om aan te nemen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet stabiel ben op dit punt dus meer van mijzelf vraag dan ik kan verwachten van mijzelf. Ik stop het bezigen van een personage/pose die ik nog niet onder de knie heb en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om een personage dat ik bewust gebruik om mij te kunnen bewegen binnen het systeem te oefenen in niet kritieke situaties en alleen dan toe te passen in kritieke situaties wanneer ik mij zelfverzekerd voel over de beheersing van dit personage/pose.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij als systeempersonage niet zodanig te hebben voorbereid op dit gesprek, zodat ik stabiel kon zijn en mij niet zo snel uit het veld zou laten slaan.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van onvoorbereid een gesprek in te gaan waardoor ik mij onzeker voel, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik voor sommige gesprekken mij zal moeten voorbereiden om zo effectief te kunnen zijn en dat eruit te halen wat erin zit. Ik stop het onzekere gevoel door onvoorbereid te zijn en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om sommige gesprekken voor te bereiden zonder te projecteren in de toekomst, maar te weten wat ik wel en niet wil aansnijden in dat gesprek,waardoor ik kan spreken over dat wat ik heb onderzocht en achter kan staan.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geen ideaalbeeld van mijn systeempersonage in mijn hoofd aan mijzelf voor te houden maar te definiëren wat dit personage is en kan doen voor mij, zodat ik het kan uitoefenen in mijn fysieke realiteit en niet in mijn ‘geest’.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van een ideaalbeeld van mijn personage te beleven in mijn ‘geest’, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik op deze manier al denk mijn personage te beheersen, terwijl het zich alleen nog maar heeft afgespeeld in mijn ‘geest’. Ik stop het beleven in de ‘geest’ en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om alleen van beheersing te spreken wanneer ik iets echt beheers binnen mijn fysieke werkelijkheid en al het andere in mijn fantasie wereld van de ‘geest’ achter te laten, zodat ik niet handel op basis van ‘niets’ en zo mijn fundering niet voel vallen die er in de eerste plaats al niet was en mij dus ook geen zelfvertrouwen kon bieden, maar het principe “fake it till you make it” toe te passen om tot het beheersen van mijn personage te komen.

Dag 325 van 2555: op gesprek – deel 2 – zelfvergeving en zelfcorrectie

Deze blog is een vervolg op de vorige blog, het lezen van de vorige blog biedt context voor deze blog.

In deze blog zal ik het mij betutteld voelen door de revalidatiearts onder de loep nemen en het feit dat ik bewust een systeempersonage aannam om aangepast systeemgedrag te vertonen, wat niet eenvoudig was en hier en daar ook niet lukte om de emoties die er van binnen wel waren te negeren en het systeempersonage de zaak te laten afwikkelen om zo geen schepen achter mij te verbranden, maar ook niet een loopje met mij te laten nemen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in een positie gedrukt te voelen van ‘minder dan’ de revalidatiearts wanneer zij op betuttelende toon informatie verschaft en met ons spreekt.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van polariteit die ik met de revalidatiearts aanga, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik door de definitie, de beelden en ervaringen met een arts die ik door opvoeding en in de maatschappij heb opgepikt vanzelf in een polariteit met de arts terecht kom, omdat ik haar onbewust als meer zie en bewust en fysiek haar wil tonen dat zij minder is wanneer zij mij in het nauw drukt. Ik stop de competitie vanuit polariteit en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer ik ervaar dat iemand mij verbaal in het nauw drijft dan ga ik niet de competitie aan om de ander te laten voelen dat hij/zij mij krenkt, maar zal ik in zelfoprechtheid kijken of dat wat ik ervaar ook de fysieke realiteit is en wanneer dat het geval is kan ik de ander op zijn/haar gedrag aanspreken alvorens verder te gaan met een gesprek.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als geïrriteerd te ervaren wanneer de revalidatiearts niet als een gelijke met mij wil praten, in ogenschouw nemend dat zij de medicus is en ik de moeder van haar cliënt, en ik het gevoel heb dat de communicatie op slot zit door de ongelijkheid tussen ons.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het ervaren van ongelijkheid in een gesprek, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik of door angst gedachten ongelijkheid denk te ervaren of daadwerkelijk ongelijkheid ervaar die ik b.v. kan oplossen door het bespreekbaar te maken. Ik stop de ongelijkheid en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om altijd eerst te onderzoeken in mijzelf of de ongelijkheid die ik ervaar komt door emoties/gevoelens/angsten in mij of dat het daadwerkelijk aan de orde is binnen mijn fysieke wereld, waardoor ik het kan aanpakken in mijn fysieke werkelijkheid door hetzij dit bespreekbaar te maken of door te leiden als voorbeeld van hoe het ook kan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om als mindere te worden gezien door de revalidatiearts en daarmee monddood te worden gemaakt als degene die geen mening kan hebben over medische zaken die mijn dochter aangaan.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van bang te zijn dat mijn daadkracht/spreekkracht wordt afgenomen door een ander dan mijzelf, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik bang ben dat ik mijzelf laat monddood maken door niet te gaan staan en aan te geven dat dit onacceptabel gedrag is. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet te laten leiden door angst en te denken dat de ander mij monddood kan maken terwijl ik het ben die mijn stembanden aanstuurt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de betuttelende woorden van de revalidatiearts als minderwaardig te zien, waardoor ik de arts terugkoppeling wil geven en laat weten dat ik weet waar het over gaat, omdat ik mijn onderzoeken heb gedaan.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het mij uitworstelen uit de polarisatie van meer-minder, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet moet vechten/worstelen om de houding van de revalidatiearts te veranderen maar te begrijpen dat zij die houding aanneemt omdat zij bang is dat ik een aanklacht zal indienen en zij er alles aan zal doen om dat te voorkomen en mij inzicht geeft over hoe in dit gesprek te gaan staan. Ik stop het vechten met de polarisatie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te leren begrijpen/zien/realiseren dat het gedrag van de ander mij spiegelt hoe de ander echt in een gesprek staat en ik dit kan gebruiken om in het moment vloeiend te bewegen met wat hier op de tafel ligt en het zo in het belang van een ieder kan leiden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te willen bewijzen dat ik echt wel weet waar ik het over heb aangaande het medische traject dat ik met mijn dochter loop.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van willen bewijzen dat ik niet dom ben, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik dit patroon vertoon wanneer ik onzeker van mijzelf ben en de situatie waar dit vaak in polariteiten uitmondt. Ik stop de polariteit en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet te bewijzen als zijnde slim of welingelicht over een bepaald onderwerp maar deze kennis en informatie mij eigen te maken zodat ik in een gesprek de informatie en kennis kan toepassen en niet te gebruiken om mijzelf ergens uit te bluffen om te bewijzen dat ik welingelicht/slim ben.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de revalidatiearts mij te laten dwarsbomen door de taal die zij spreekt en de woorden die zij gebruikt om mij zo in een positie te duwen die ik ervaar als een situatie waarin ik alleen ja en amen kan zeggen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van niet meer kunnen zeggen wat ik ervan vind en naar de pijpen van de ander moet dansen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik dat mijn antwoord en mijn conclusies voor mijn handelen in het vervolg altijd aan mij zijn. Ik stop de slachtoffer rol en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij door woorden niet in een hoek te laten praten en te denken dat het nu te laat is om nog verandering in de zaak aan te brengen nu de nader dit gezegd heeft, maar te zien dat er altijd ruimte gemaakt kan worden om uit te leggen waarom ik niet akkoord ga met de ander.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te vrezen dat ik mijzelf laat ontmoedigen door het gedrag van de revalidatiearts en niet zal staan en zal aangeven waar zij onacceptabel gedrag vertoont.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van bang te zijn dat ik niet zal gaan staan in mijn kracht, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik bang ben om te laten zien wie ik ben en de consequenties vrees die daaruit voort vloeien. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn zelfverantwoordelijkheid te nemen wanneer ik sta in mijn kracht en met de mogelijke gevolgen moet leren omgaan ook als ik dat niet wil of niet denk aan te kunnen gaan als excuus om in de eerste plaats helemaal niet in mijn kracht te gaan staan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het jasje van het systeempersonage als te krap te ervaren wanneer er gedachten door mijn hoofd spoken als “ze liegt” en “dat berust niet op de feitelijke waarheid”

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van buiten mijn bewust aangenomen personage te willen treden, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik om geloofwaardig over te komen beter in mijn rol kan blijven en wat niet zegt dat ik alles over mij heen moet laten komen. Ik stop mijn ego om mijn personage over te nemen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn ego geen wraak te laten nemen wanneer ik mij haast niet kan beheersen in het jasje van het systeempersonage.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat ik uit mijn rol van systeempersonage zal stappen wanneer ik mijn behandeling van de revalidatiearts niet meer door de beugel vind kunnen gaan.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van door angst het stokje over te geven aan mijn ego als stuurman op het schip, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik beter niet mijn ego mijzelf laat aansturen wanneer ik zelfverantwoordelijkheid wil nemen in zelfoprechtheid. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om angst niet als leidraad te nemen om mij door mijn ego te laten aansturen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat wanneer ik buiten mijn systeempersonage stap, schepen achter mij verbrand die ik later nog wel eens nodig kan hebben.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst om mijzelf uit te spreken voor wat ik denk wanneer ik de ander misschien later nog nodig heb, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik ook kan spreken binnen het systeempersonage waar ik aangeef dat ik dusdanig geen gesprekken voer, maar dat ik wel met de ander verder wil op een nadere basis. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om om te leren wat de grenzen zijn van mijn systeempersonage waardoor ik zekerder binnen dit personage kan opereren en kan zien wat ik wel en niet kan zonder gedreven te worden door angst.

Dag 324 van 2555: op gesprek – deel 1

Mijn dochter en ik hadden een afspraak voor een gesprek met de revalidatie arts in het revalidatiecentrum waar zij gerevalideerd heeft. Wij waren op deze uitnodiging ingegaan, omdat dat deel uitmaakt van het traject dat mijn dochter liep/loopt binnen een pijnpatiënten protocol. Er was niet echt iets dat ik beslist wilde bespreken met deze arts, eigenlijk hadden wij haar maar 1 keer echt gesproken, dus van een echte geschiedenis met elkaar is geen sprake. Wel had ik mij voorgenomen dat wanneer in het moment de elleboog van mijn dochter ter sprake zou komen ik daar wel op in zou gaan maar het niet zou aanslingeren als het moment niet daar was.

 

Net voor de kerst na een onderzoek door een kinderorthopeed kwamen wij erachter dat de zeer pijnlijke elleboog van mijn dochter een aangeboren botafwijking was die niet belast of getraind mag worden en richting de zomer geopereerd zal gaan worden. De kinderorthopeed was verbolgen, dat het revalidatiecentrum een intensief fysiek programma met mijn dochter had gedraaid met deze aandoening en het ziekenhuis niet had gevraagd om advies, terwijl dat protocollair is vastgelegd dat er advies gevraagd kan/mag worden.

 

De revalidatiearts had de brief van de kinderorthopeed ontvangen en was pissig, maar probeerde dat te verbergen. Het onderwerp elleboog kwam op tafel en ik besloot dat dit het ‘het moment’ was om dit door te praten. Waarbij ik aangaf dat ik en de kinderorthopeed niet snappen dat er in de eerste weken geen gehoor is gegeven aan de zeer pijnlijke elleboog van mijn dochter door de medici en paramedici, wat haar revalidatieproces behoorlijk beïnvloede en de aandoening verslechterde. Waarop de revalidatie arts mij vroeg of ik haar verwijten ging maken, ik was eigenlijk zeer verrast door dit antwoord, ik had dit niet als een verwijt gezien maar als een melding van hoe heeft dit toch fout kunnen gaan en hoe kunnen we hiervan leren. Ik zei haar dat ik geen verwijt maakte maar niet snapte waarom er niets gedaan werd. De revalidatie arts zei dat zij zo doortastend waren geweest om toch een afspraak in het ziekenhuis te maken voor ons, omdat zij het niet vertrouwden. Dit klonk heel grappig want we hebben weken in cirkeltjes rond gedraaid waarbij mijn huisarts niet wilde verwijzen naar het ziekenhuis omdat de revalidatie arts dat moest doen en de revalidatie arts vond dat de huisarts maar de boel moest aanzwengelen. Mijn mond viel open toen ik hoorde hoe de arts een misser zo kon omkeren naar een heldenrol. Ik zag ook haar geïrriteerdheid en besloot er geen gesprek met hoge gemoederen van te maken. Toen het gesprek op zijn eind leek te zijn, maakte ik binnen de context de opmerking dat ik het jammer vind dat medici en paramedici in het algemeen vaak kijken door de ogen van een patiënt zijn aandoening en zo essentiële zaken over het hoofd kunnen zien. Waarop de arts vroeg of ik erg in het verleden blijf hangen, omdat ik de elleboog kwestie naar haar smaak weer op tafel bracht, terwijl ik het breder trok. Ik vertelde haar dat wij er alles aan doen om vooruit te komen en dus niet in het verleden blijven hangen, waarop zij zei, dan bied ik excuses aan voor hoe het gelopen is. De toon waarop dit gebeurde was zo ongeïnteresseerd en snel uitgesproken dat het haast een grap leek. Ik wilde geen excuses ik wilde doordringen tot haar brein dat wat zij hadden veroorzaakt onacceptabel was en dus voorkomen dient te worden in het vervolg, maar ik wilde dit niet zo hard brengen om de vrede enigszins te bewaren. Vervolgens schreef ze duidelijk onder onze ogen in het dossier dat zij excuses had gemaakt aan ons en probeerde zij zichzelf en de organisatie in te dekken. Ik paniekte binnenin mij voor een moment en dacht hoe kan ik nu nog een aanklacht indienen, want dat was ik van plan, met name omdat de arts zei dat wij hadden verteld dat er niets aan de hand was met de elleboog van mijn dochter. Dit hadden wij echter nooit gedaan en mijn dochter kon mij later vertellen dat de andere arts die dat gezegd had haar woorden vaker verdraaide tijdens haar verblijf aldaar.

 

Mijn dochter en ik gingen weer naar huis, nadat er een nieuwe afspraak voor maart/april gepland was, om inzicht te krijgen in hoe mijn dochter het ook na de revalidatie doet om zo data te verzamelen voor het verbeteren van het programma. Ik dacht even dat ik dit niet goed hoorde, want wanneer er positieve feedback wordt gegeven dan staat men te juichen, heb je aanmerkingen dan wordt je genegeerd.

 

Ik merkte dat ik op de terugweg nog wel even wat stoom moest afblazen, dus had ik het persoonlijk genomen en voelde ik mij enigszins aangevallen en klem gezet. Ook het feit dat een bezoek aan een kinderreumatoloog op aanraden van de kinderorthopeed, als een second opinion en kwalijk feit werd omschreven door deze arts kwam zeer surreëel op mij over. Mijn dochter zei, ze wil waarschijnlijk niet dat er nog meer uit gaat komen wat kan wijzen op onvolledigheid en onnauwkeurigheid van hun kant. De arts vroeg immers of ik haar verwijten maakte, wat indiceert dat zij zich verwijtbaar voelde.

 

Later thuis heb ik een lijstje gemaakt van de punten waar ik het meest over struikelde en die punten zal ik hieronder opsommen om in mijn volgende blog uit te werken met zelfvergeving en zelfcorrectie.

 

-betutteld worden door de revalidatie arts.

-het zich openlijk indekken door de revalidatie arts.

-zaken die de revalidatie arts ontkent.

-woorden die verdraaid werden door het revalidatie centrum.

-schuldgevoel proberen aan te praten voor het gaan naar de kinderreumatoloog door de revalidatie arts.

-niet durven zeggen wat ik vind dat gezegd moet worden.

Dag 323 van 2555: wie ben ik in relatie tot pakketjes – deel 2 – zelfvergeving en zelfcorrectie

Deze blog is een vervolg op de vorige blog, het lezen van de vorige blog biedt context voor deze blog.

Vandaag is mijn pakketje aangekomen bij de ontvanger, ik was blij dat het goed over was gekomen, maar die energetische ervaring die ik normaal erbij heb had ik niet. Geen extra geluk heb ik bemerkt nu ik weet dat het pakketje goed is aangekomen. Ik was best tevreden met mijzelf dat ik door het in kaart te brengen met zelfvergeving en zelfcorrectie die energetische lading niet langer accepteerde als een beloning en bevestiging van wie ik ben.

Hieronder volgen de zelfvergevingen en zelfcorrecties van voor het moment dat het pakketje aangekomen was.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om plaatsvervangende vreugde te willen ervaren wanneer een pakketje niet voor mij bedoeld is maar voor de buren.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van energie halen uit datgeen wat zich voordoet waarbij de hoeveelheid niet uitmaakt, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik ook al is het pakketje voor de buren ik toch een zekere mate van energetische beweging in mijzelf waarneem, waarbij het een soort van nemen wat er is situatie ontstaat. Ik stop het zoeken naar energetische ervaringen in het krijgen van pakketjes en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om een pakketje voor een ander aan te nemen zonder nieuwsgierigheid en plaatsvervangende vreugde, maar gewoon te constateren dat dit een pakketje is dat tijdelijk bij mij in huis is en wat later opgehaald gaat worden door de buren en daar is het mee af.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een warm gevoel van binnen te krijgen bij het ontvangen van een pakketje.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van gevoelens van warmte te labelen als positief, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik hierdoor een opinie over positiviteit in mij vastzet gekoppeld aan een warm gevoel waardoor ik dit patroon wil blijven herhalen en al blij wordt van het idee. Ik stop het positief labelen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om gevoelservaringen niet te labelen als positief of negatief maar gewoonweg te genieten of op te staan en aan te geven dat iets onacceptabel is, waardoor niet een patroon mij doet bewegen maar het moment waarin ik mij bevind,

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om vreugde te ervaren wanneer ik een pakketje ontvang.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van vreugde ervaren vanuit een energetische lading, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik kan genieten wanneer ik iets krijg zonder dat er iets in mij verandert door een energetische ervaring waar ik mij door definieer. Ik stop de energetische vreugde en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te genieten in het moment, maar niet te veranderen in het moment door het aannemen van een door energie gedreven personage of definitie van mijzelf.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het een speciaal moment te vinden wanneer ik een pakketje krijg.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van speciaalheid te koppelen aan situaties waardoor ik kan verlangen naar deze situaties, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik een soort van energetische worst aan mijzelf voorhoud. Ik stop de speciaalheid en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om situaties niet in te delen in speciaal of niet speciaal om zo in het moment niet te kunnen genieten van wat hier is en zo de kleinste momentjes over het hoofd zie.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij af te vragen hoe de ander mijn opgestuurde pakketje vind en mij niet te realiseren dat ik mij eigenlijk afvraag hoe de ander mij ervaart door deze daad.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van waardering halen uit mijn daden naar de ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf niet kan definiëren door hoe de ander mij ziet wanneer ik iets geef. Ik stop het zoeken naar waardering buiten mijzelf en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet de ander te laten bepalen wie ik ben in elk moment maar zelf bepaal wie ik ben in ieder moment door mijzelf te waarderen voor wat ik doe voor mijzelf als voor de ander.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de zekerheid te willen hebben dat de ander mij kan waarderen als persoon, om zo in bevestiging verder te kunnen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van waardering van de ander nodig hebben om verder te kunnen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik altijd zelf degene ben die mijzelf stopt of laat verdergaan en dat ik dat alleen van de ander verwacht wanneer ik mijn zelfverantwoordelijkheid niet neem. Ik stop het zoeken naar waardering en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om om zo te leven dat ik waardering niet hoef te zoeken, maar mijzelf kan waarderen voor wat ik doe en wie ik ben in wat ik doe, waardoor ik altijd naar mijn eigen kracht terug kan en mijzelf als oplaadpunt heb zonder dat daar energie aan te pas komt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een geluksmoment te beleven aan het geven/sturen van een pakketje.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van zelfvalidatie door het krijgen of geven van iets, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet gelukkiger word van iets krijgen of geven, ik kan ervan genieten, maar het bepaald niet wie ik ben als een gelukkig persoon. Ik stop de zelfvalidatie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zelfvalidatie van mijzelf af te laten hangen en niet van zaken in mijn buitenwereld.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geïrriteerd te zijn wanneer mijn geluksmoment wordt uitgesteld door de bezorgdienst.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van irritatie wanneer ik die energie die belooft was niet op tijd krijg, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik een soort van junk/vampier ben die afkick verschijnselen krijgt zodra ik niet op tijd mijn energie krijg. Ik stop de irritatie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het consumeren van energie niet mijn leven te laten beïnvloeden, maar te zien/proberen hoe ik sta zonder de energielading die ik aan ervaringen plak.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat een pakketje mij toestaat om mij blijdschap te verschaffen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijn blijdschap toe te schrijven aan een pakketje, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik blijdschap kan zijn in zelfoprechtheid zonder aansporing van buitenaf. Ik stop het excuus om blij te kunnen/mogen zijn en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat blijdschap een expressie van mijzelf kan zijn die niet bepaald wordt door emoties, gevoelens en herinneringen noch door iets van buitenaf dat ik heb gelabeld als iets dat blijdschap brengt, blijdschap ontstaat in het moment en kan zonder energie ervaren worden door te durven zijn in het moment los van verwachtingen.

Dag 322 van 2555: wie ben ik in relatie tot pakketjes – deel 1

Ik vroeg mijzelf recentelijk af wie ik nu eigenlijk ben en waardoor ik nu eigenlijk gedreven wordt in relatie tot pakketjes krijgen en versturen. Zoals veel vragen die we onszelf stellen is hier geen eenduidig antwoord op te geven, om de eenvoudige redenen dat het antwoord uit meerdere aspecten/dimensies bestaat. Ik zou graag eens wat dieper duiken in het aspect van het krijgen of versturen van pakketjes en zal in deze blog de verschillende soorten en emoties en gevoelens die ermee gepaard gaan beschrijven om in een later stadium door zelfvergeving en zelfcorrectie naar mijn startpunten en patronen te kijken en deze aan te pakken.

 

Het krijgen van een pakketje dat niet voor mij bestemd is, levert even een vreugde gevoel op wanneer er wordt aangebeld en een koerier drukt mij een pakketje in de hand vergezeld met de vraag of ik dit voor de buren wil bewaren totdat zij het komen ophalen. Het eerste wat dan door mij heen gaat is, ik heb toch geen pakketje besteld? Maar het gevoel dat erbij vrij komt is er één van vreugde zoals ik al zei, een moment van spanning en nieuwsgierigheid van wat erin zal zitten. Ik kijk dan ook meestal even op de afzender om te zien wat het zou kunnen zijn, voor die ander waar het pakketje voor bedoeld is om zo zou je haast kunnen zeggen, plaats vervangende vreugde te ervaren over het ontvangen van iets waar je op gewacht hebt.

 

Het krijgen van een pakketje dat wel voor mij bedoeld is levert een warm gevoel van binnen op en gevoelens van vreugde. Ja, het is er! Eindelijk nu kan ik het aanraken of eindelijk nu kan ik het gebruiken. Wat er ook in zit het levert een soort van Sinterklaasavond gevoel op. Een verassing en wanneer ik zie wat en hoe het is dat mij is toegestuurd bevredigt mijn nieuwsgierigheid. Nu moeten ik zeggen dat ik meer pakketjes voor anderen aanneem dan dat ik zelf krijg, dus dat kan ook een reden zijn dat het spannend is en mij blij maakt.

 

Stuur ik zelf een pakketje naar iemand op dan voelt dat alsof ik een cadeautje eigenhandig in persoon aan iemand geef. Dit is eigenlijk wel de vorm die het meeste energie genereert in mij. Wat zullen zij ervan vinden? Hopelijk kunnen zij het waarderen? Wat je ook kan vertalen naar wat zullen zij van mij vinden en kunnen zij mij waarderen door wat ik doe voor hen? Het sturen van een pakketje als een cadeau is een soort van evaluatie van mijzelf doormiddel van een instrument dat pakketje/cadeau heet. Ik geloof, zonder dat verder te hebben onderzocht, dan ook echt dat ik gelukkig wordt als mijn pakketje goed is aangekomen. Komt het pakketje niet aan dan begin ik mij danig zorgen te maken, want nu wordt mijn geluksmoment uitgesteld en op de proef gesteld. Daarnaast speelt er ook een financieel aspect, wat maakt dat ik het niet kan waarderen wanneer mijn spullen in de post zoekraken of kwijtraken. Dat is dan ook een reden om eenverzekering te nemen voor mij wanneer ik pakketjes opstuur met spullen van een zekere waarde.

 

Recent zou ik een pakketje moeten ontvangen, maar het werd maar niet bezorgd. Uiteindelijk kreeg ik een e-mail dat de koerier had aangebeld maar niemand thuis had gevonden op het afgesproken tijdsstip, terwijl wij thuis waren. Bij de tweede poging werd mij vermeld dat het pakketje niet aangenomen werd op het adres, maar weer had ik niemand gezien. Ik belde met de helpdesk om uit te vinden dat het pakketje naar een oud adres was gestuurd, dus werd het adres veranderd en kreeg ik diezelfde dag nog het pakketje. Ik had echt weken op dit pakketje uit het buitenland gewacht, eerst was het bij de douane vastgehouden en later dus de oponthoud met de bezorging. Ik kon mijn haren wel uit mijn hoofd trekken van de opeen stapeling van missers en ongelukkige voorvallen. Ik hunkerde naar dit pakketje, ik had het nodig zakelijk gezien en ik kon niet verder zonder dit pakketje. Dit was een zeer lang uitgestelde vreugde en toen ik het kreeg was ik wel blij maar niet uitbundig blij. Alles wat ik eerder als negatief had ervaren kwam als een deken neer op mijn vreugde gevoel dat mijn pakketje er eindelijk was.

 

Ook recent stuurde ik een pakketje naar het buitenland, wat volgens de web-site van de post met 4-6 dagen over zou zijn. Het postkantoor had 14 dagen gezegd en voor zover ik weet is het nog steeds niet aangekomen en gokt post.nl dat het deze maandag zal arriveren. Kromme tenen heb ik ervan gehad, want eigelijk had ik het pakketje gewoon willen geven en willen zien of men er blij mee is en mij waardeert voor wat ik hen heb gegeven. De spanning van het aankomen van je pakketje bij een ander wanneer dat minimaal 18 dagen duurt is best lang. Eigenlijk gaat het leuke er een beetje vanaf, of met andere woorden de energie boog kan maar zolang gespannen zijn en ik raak een beetje door deze spannende energie heen. Een soort van evaluatie op jezelf op je  werk, waarbij je meerdere zegt dat ze de uitslag bij de volgende salarisronde zullen melden.

 

Het gaat dus eigenlijk om energie, de energie van het geven en nemen, die er niet hoeft te zijn maar er wel bestaat door de positieve en negatieve ervaringen die ik aan het woord pakketje koppel. En het vreugdepunt dat ik vervuld wil zien, wat ook weer een oplaad punt voor energie is. Ik ervaar blijdschap bij het krijgen en versturen van pakketjes, omdat ik mijzelf hierdoor definieer door de validatie van de ander. Wat maakt dat ik denk: een pakketje staat mij toe om blijdschap te ervaren, terwijl het zou moeten zijn dat ik blijdschap mag ervaren in iedere adem en ieder moment wanner dat echt is met een zuiver startpunt zonder ervaringskoppelingen en energie afhankelijkheid.

 

Wat het sturen van een pakketje zou maken in het met zorg uitzoeken van de spullen waarbij ik mij verplaats in de ander en dat onvoorwaardelijk wil geven. En zover gaat dat goed, maar dan komt dat venijnige energie punt om de hoek kijken waar ik het vreugde -en validatiepunt nog niet geheel kan loslaten. Simpelweg omdat dit een patroon is dat al zo lang in mij bestaat en ik dat niet zomaar even overboord kan gooien zonder mij van alle koppelingen te ontdoen en mij te realiseren, te zien en te begrijpen, maar voornamelijk ook door het te oefenen in de praktijk, dat ik het kan loslaten. Ik kan dit loslaten en ervaren dat het niet meer of minder is om een pakketje te sturen of te ontvangen als de energielading eraf is, maar dat het gewoon is, onvoorwaardelijk in zelfeerlijkheid.

 

In mijn volgende blog volgen mijn zelfvergevingen en zelfcorrecties.

 

 

 

Dag 321 van 2555: instortende gebouwen – deel 8 – wereldbeeld – zelfvergeving en zelfcorrectie

Deze blog is een vervolg op de vorige blogs, het lezen van de vorige blogs biedt context voor deze blog.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door mijn veranderende wereldbeeld er gemakshalve vanuit te gaan dat mijn directe omgeving ook mee veranderd met dit veranderde wereldbeeld van mij.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van kijk/ervaring op het leven te projecteren op een ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet gelijk ben aan de ander als het gaat om waar ik sta in het leven. Ik stop het projecteren en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat gelijkheid en eenheid niet zit in waar iemand in zijn proces zit hier op aarde, maar dat het zit in het vermogen om ondanks een verschil in proces toch nader tot elkaar te kunnen komen op de punten die we beiden al wel gelopen hebben.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om teleurgesteld te zijn in anderen die niet mee veranderen met mijn wereldbeeld.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van teleurstelling in mijzelf als teleurstelling in de ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik teleurgesteld ben in mijzelf dat ik geen aansluiting meer weet te maken met de ander als mijzelf. Ik stop de teleurstelling en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in plaats van teleurgesteld te zijn en mijzelf als falend te ervaren, in te zetten om te zien dat ik iets moet doen met de verander processen in mijzelf om niet in separatie verder te gaan, maar juist steeds te blijven zoeken naar de gemene deler die ik deel met mijn medemens.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om anderen als stoorzenders te ervaren die niet mee willen veranderen met mijn veranderende wereldbeeld.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van de ander als teveel te zien in mijn droombeeld, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik het als vervelend ervaar wanneer de ander niet meegaat in mijn wereldbeeld. Ik stop het egocentrisme en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet mijn wereld naar mijn hand te willen zetten, maar te zien/realiseren/begrijpen dat ieder op zijn/haar tempo verander processen doorloopt en dat we uiteindelijk één en gelijk aan de eindstreep zullen staan, maar niet binnen dezelfde tijdsdimensie.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om moedeloosheid te voelen om te zien hoe anderen blijven vasthouden aan hun bestaande wereldbeeld terwijl de wereld om hen heen wel veranderd.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van voor de ander te willen beslissen hoe hun wereld te moeten zien, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat die moedeloosheid moederloosheid moet worden, waarbij ik de ander niet bemoeder om zo te gaan denken als ik de veranderde wereld zie. Ik stop de manipulatie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om ook al is het op nog zo kleine schaal een ander niet te manipuleren in het zien van mijn zienswijzen als het gaat om het veranderen van iemands wereldbeeld.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij alleen te voelen binnen mijn veranderende wereldbeeld.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van zelfmedelijden door een ‘alleen op de wereld’ gevoel, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik echt niet de enige ben met een veranderd wereldbeeld en ook niet de enige met mijn veranderde wereldbeeld. Ik stop het zelfmedelijden en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat het niet uitmaakt of ik alleen ben met mijn veranderde wereldbeeld, het blijft ten alle tijden aan mij om zelfverantwoordelijkheid te blijven nemen voor wie ik ben in elk moment en te staan voor wie ik ben met of zonder anderen achter mij die hetzelfde denken. De kracht moet uit mijzelf komen en dan kan ik mijnkrachten bundelen met anderen om samen sterk te staan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een gat te ervaren tussen mij en anderen door mijn veranderde wereldbeeld.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van separatie die ik schep tussen mij en de ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik het op een ander punt bevinden van anderen binnen het proces van het leven als gat ervaar en dus mij en de ander uit elkaar drijf. Ik stop de separatie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te richten op een juiste benaming van de processen in mijzelf en om mij heen, om zo niet onnodig separatie te bewerkstelligen daar waar dat niet nodig is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat ik nooit meer nader tot de ander kan komen als zij niet ook veranderen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van afhankelijk van de ander zijn voor mijn zelfverantwoordelijkheid, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik nu de ander medeplichtig maak door het niet veranderen van de ander als excuus te gebruiken om niet nader tot de ander te kunnen komen. Ik stop  en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het veranderen van mijzelf los te zien van de ander om zo de ander niet van mij af te duwen maar juist aan te halen omdat ik kan zien dat de ander geen invloed op mijn verander processen heeft maar dat het met mijn eigen zelfverantwoordelijkheid nemen te maken heeft.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door de verandering naar een ander wereldbeeld even alles op losse schroeven te voelen staan en niet meer goed te weten wat mijn stabiliteit is.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het niet meer hebben van een baken/vaste grond onder mijn voeten en mij verloren te voelen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik in de ‘geest’ participeer en bakens buiten mijzelf zoek om in mijn eigen kracht te kunnen staan. Ik stop het verloren gevoel en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat ik geen bakens nodig heb van buitenaf maar mijn bakens moet uitzetten van binnenuit om zo in mijn eigen kracht te kunnen staan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om stabiliteit te zoeken in mijn wereldbeeld en de wereld om mij heen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van stabiliteit zoeken buiten mijzelf, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf geen houvast kan of denk te kunnen geven. Ik stop het gebrek aan zelfvertrouwen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat zelfvertrouwen het vertrouwen van mijzelf is en dat is iets dat niet van buitenaf opgevuld kan worden, maar iets waaraan ik zelf moet werken om te zien dat een veranderend wereldbeeld niet bepaald wie ik ben.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf niet te identificeren met mijn veranderde wereldbeeld.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijn zelfbeeld te vervangen met een wereldbeeld, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik leef door prikkels van buitenaf en dus niet mijzelf in vrijheid aanstuur. Ik stop het wereldbeeld als zelfbeeld en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn zelfbeeld te herevalueren en te zien/realiseren/begrijpen dat het een zelf beeld heet omdat ik het beeld ben wat het bepaald en niet mijn buitenwereld.

Dag 320 van 2555: instortende gebouwen – deel 7 – wereldbeeld

Deze blog is een vervolg op de vorige blogs, het lezen van de vorige blogs biedt context voor deze blog.

De voorgaande blogs gingen in essentie allemaal over het mij instabiel voelen wat ik vervolgens op het fysieke instorten van mijn fundering/huis projecteerde. In mijn ‘geest’ koppelde ik de negatieve emotie van instabiliteit aan het letterlijk fysiek de vloer/grond onder je vandaan voelen gaan.

Wat ik nog niet heb aangekaart is het feit dat mijn wereldbeeld steeds meer veranderd. Door mijzelf beter te gaan begrijpen, ga ik automatisch de wereld om mij heen ook beter begrijpen. Wat eerder wellicht niet verontrustend was en ik geen aandacht aan schonk om lekker rustig door te kunnen leven,  zie ik nu zo duidelijk dat ik die dingen niet meer kan negeren. En dat zet mijn wereld van tijd tot tijd op losse schroeven.

Ik zie dat heel duidelijk wanneer ik mijn wantrouwen in artsen probeer te herstellen, waarbij ik dan vervolgens in een situatie kom waar artsen absoluut hun verantwoordelijkheid niet nemen en ik weer terug bij af ben qua emoties/gevoelens. Dit zijn momenten dat ik weer terug val in de angst dat de vloer of mijn huis niet stevig genoeg is en zou kunnen bezwijken.

Mijn wereldbeeld is zeer zeker veranderd, alhoewel het dus deze angst voor instortende gebouwen zo af en toe nog met zich meebrengt, ben ik het ook normaal gaan vinden dat ik meer bewust en kritisch in het leven sta. Zo besloot ik een rubberen anti-trillingsmat aan te schaffen aangezien de wasmachine aan de wandel ging op de houten vloer op zolder. Deze aanschaf kwam niet voort uit mijn angst dat het allemaal zo trilde en ik daardoor bang zou zijn dat de zoldervloer het zou begeven, immers de angst wordt door het instabiel voelen van mijzelf aangezwengeld. Dus op naar de winkel.

In de winkel aangekomen zag ik dat de mat geen €15 meer was maar €12,95 ik voelde een zekere opluchting dat het mij minder ging kosten dan ik had verwacht. De verkoper zei dat hij er even een bon van ging maken omdat hij niet zeker was dat de prijswijziging al in de kassa’s was ingevoerd. Hij vertelde mij dat zij digitale prijsbordjes hadden die aangesloten zaten op een computer die de hele dag sites langsging om te zien wat de laagste prijs van een product in het land was en dan paste het systeem de bordjes aan. Nou ik was onder de indruk van de digitalisatie en de verkoper vertelde mij dat dit nodig was want zij wilden de klant het gevoel geven de laagste prijs te hebben betaald. Zo zei hij, het is natuurlijk niet leuk als je iets hebt aangeschaft en je loopt de winkel uit om vervolgens te zien dat je het elders goedkoper had kunnen kopen. Dus wij willen het gevoel hebben dat we het product op z’n goedkoopst gekocht hebben en we willen daar zelf geen moeite voor hoeven doen om zodoende het systeem de schuld te kunnen geven.

De verkoper zei tegen mij: het gaat er natuurlijk om dat je een zo goed mogelijke prijs betaald voor het product. Waarbij ik zei, wat is een zo goed mogelijke prijs voor een product? De prijs die lager is dan bij de concurrent zei de verkoper. Nee zei ik, wanneer weet ik dat de prijs die ik betaal ook in relatie staat tot het product met zijn grondstoffen en arbeidsloon. Ik kan €12,95 wel een hele jofele prijs vinden voor mijn portemonnaie, maar dekt dat in de huidige economie de levenskosten die de werknemer heeft die deze mat maakte? De verkoper keek mij aan en zei, dat is een goed punt wat u nu aansnijdt, maar nagenoeg niemand denkt hierover na. Wordt het dan niet eens tijd dat we hierover na gaan denken dat de mensen die onze spullen maken ook te eten hebben en een fatsoenlijk bestaan, zei ik tegen hem. De boodschap kwam niet aan, hij bleef in de verbazing hangen over mijn eerste opmerking. Toen realiseerde ik mij dat mijn wereldbeeld zich drastisch had veranderd over de jaren heen en dat dit nu een gevoel van een kloof tussen een ander mens veroorzaakte. Geen echte fysieke kloof en geen gevoel dat instabiliteit opleverde, maar de woorden die wij spraken gingen langs elkaar heen. Zijn woorden gingen over winst en een goed gevoel en mijn woorden gingen over het vinden van een balans in verkoopprijs en fabricageprijs waar op grondstoffen moet worden beknibbelt en de mens die het werk leverde achteraan in de rij staat bij het uitdelen van het geld.

Ja, mijn wereldbeeld is veranderd en daarmee is de wereld nog niet veranderd en dat roept gevoelens van instabiliteit op die soms overgaan in hopeloosheid en denken dat het nooit goed zal komen met deze aarde en zijn parasieten erop. Maar ik wandel door en probeer daar waar nodig mijn steentje bij te dragen en mensen hopelijk niet in verbazing achter te laten, maar bewust van wat zij laten liggen en niet willen zien, net zoals ik dat ooit niet wilde zien.

In de volgende blog zal ik zelfvergevingen en zelfcorrecties doen.

Dag 319 van 2555: instortende gebouwen – deel 6 – zelfvergeving en zelfcorrectie

Deze blog is een vervolg op de vorige blogs, het lezen van de vorige blogs biedt context voor deze blog.

In deze blog zal ik ingaan op de angst dat ik niet meer mezelf kan zijn wanneer de fundering onder mij vandaan voel gaan in relatie tot een veranderd wereldbeeld.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om verandering in mijn bestaan die mij angst oplevert te beleven als de angst die mijn fundering/vloer onder mij wordt weggeslagen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angsten van de ‘geest’ fysiek te maken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de angst niet wil doorzien en laat doorsudderen totdat het fysiek wordt en ik niet meer snap dat ik dat zelf veroorzaakt heb. Ik stop het fysiek maken en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om angsten van de ‘geest’ te doorzien, omdat ik de hulpmiddelen daarvoor heb en het ook daadwerkelijk kan maar niet altijd wil. Dus ga ik de verbintenis met mijzelf aan om het willen te doorzien om zo het domino effect van het fysiek maken te tackelen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om beangstigende veranderingen niet onder ogen te zien maar fysiek te maken als de makkelijkste weg.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van de makkelijkst lijkende weg te nemen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik denk dat dit de makkelijkste weg is, de weg van de minste weerstand, maar uiteindelijk om alles weer op z’n pootjes te krijgen blijkt de makkelijkste weg door zijn consequenties de moeilijkste weg te zijn. Ik stop het nemen van de makkelijkste weg en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer ik mijn pad bewandel niet te kijken of het een makkelijke of een moeilijke weg is maar of het de weg is die het pad is voor die situatie ongeacht de moeilijkheidsgraad en zijn lengte.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in dat moment van een beangstigende verandering in mijn leven een dimensionale verschuiving te ervaren die mijn gehele bestaan anders kleurt en in een ander licht plaatst.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het verschuiven van de ene werkelijkheid naar de andere, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij niet in de fysieke werkelijkheid bevind, waardoor dit soort verschuivingen mogelijk zijn. Ik stop de verschuiving en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te realiseren dat het kleur van het licht wel kan veranderen in mijn fysieke werkelijkheid, maar het mijn emoties/gevoelens/angsten zijn die de kleur geven die de veranderingen/verschuivingen veroorzaken, een grauwe lucht of een stralend blauwe lucht, blijft nog altijd de lucht, daar veranderd niets aan. Dus ik ga met mijzelf de verbintenis aan veranderingen in emoties/gevoelens/angsten niet als veranderingen van mijzelf en mijn bestaan te bezien, maar als de veranderlijkheid van de ‘geest’ die ik kan aanhangen of niet.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om heimwee te hebben naar hoe mijn leven voor de dimensionale verschuiving was die ik accepteerde en toestond als gevolg van het fysiek maken van de beangstigende verandering.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van heimwee naar een realiteit die niet echt was, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik beter niet kan vasthouden aan dingen die niet echt zijn alsof ze echt zijn. Ik stop de heimwee en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de heimwee te zien als een onstabiliteit in mijzelf waardoor ik even niet meer weet wie ik ben en zo mijn anker als mijzelf even kwijt ben, ik kan geen heimwee hebben naar mijzelf want ik ben er altijd.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat nu alles anders is en zal zijn na de dimensionale verschuiving.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van rouwen om iets wat ik dacht te hebben maar wat niet echt was, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik rouw om iets dat ik niet daadwerkelijk had, iets dat bestond in mijn ‘geest’/verbeelding. Ik stop het rouwen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te realiseren/begrijpen/zien dat ik niets kan verliezen wat ik niet had.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken niets te kunnen veranderen aan de beangstigende verandering en het achtbaan gevoel dat gepaard gaat met de verschuiving en het fysiek maken van de angst.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van toeschouwer te zijn van mijn eigen geschapen denkbeelden, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de denkbeelden als echt beschouw/beleef maar mijzelf hierin niet aanstuur waardoor ik het gevoel heb in een bakje van de achtbaan te zitten waar mijn wangen door de g-krachten gemanipuleerd worden. Ik stop het zijn van een toeschouwer en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geen toeschouwer van mijzelf te zijn, nog in mijn ‘geestes’ wereld en nog in mijn fysieke werkelijkheid. maar mijzelf aan te sturen zodat ik het gevoel van overdonderd te zijn voor kan blijven.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in dat moment van verschuiving van mijn realiteit naar een andere realiteit bang te zijn voor wat komen gaat en zo de angst voor instortende gebouwen verder aanwakker.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst voor wat komen gaat, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet in mijn eigen gecreëerde nu kan/wil zijn/verblijven en dus geen vertrouwen heb om in het oog van de angst te gaan staan om stabiel te wezen. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien dat ik een angst kan binnengaan en zolang ik mijzelf aanstuur en stabiel in dat moment kan zijn zal er niets gebeuren en kan ik zien/realiseren/begrijpen dat de angst opgeklopte lucht is die mijn aansturing niet over zou kunnen/mogen nemen wanneer ik mijzelf aanstuur.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat de wereld nooit meer hetzelfde zal zijn.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van de wereld door een opinie bekijken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet onbevangen kijk, maar kijk met de ogen van de angst, die mij vaak het tegenovergestelde wil doen laten denken. Ik stop de opinie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet door opinies mijzelf aan te sturen, maar feitelijkheden getoetst aan het hier en nu mijn leidraad te laten zijn.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik deze achtbaan in gang heb gezet en dus de tijdlijn kan terug lopen om te zien waar ik het anders had kunnen doen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon waar ik niet zie dat ik het beginpunt ben, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik denk dat iets op mijn pad komt zonder mij te realiseren dat ik deelgenoot ben van hetgeen op mijn pad komt. Ik stop de participatie in een beginpunt die niet in het belang van een ieder is en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om als beginpunt in mijn leven ook die zelfverantwoordelijkheid en zelfoprechtheid te nemen, zodat ik een zuiver startpunt ben en kan zijn voor mijzelf en mijn omgeving.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat door welke beangstigende verandering of dimensionale verschuiving dan ook ik als wie ik ben niet kan veranderen, ik kan ervan leren, maar ik kan niet totaal een ander worden dan wie ik ben.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van denken te veranderen in een totaal ander iemand, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik personages en veranderende situaties zie als het veranderen van mijzelf. Ik stop dit denkbeeld en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat ik in essentie niet wat anders kan worden door de buitenwereld die mij beangstigd of lijkt te veranderen door een andere kijk op zaken, ik ben in de kern wie ik ben en dat zijn mijn ingrediënten waar ik mijn beste potentieel mee kan behalen.