Dag 336 van 2555: ‘goedkeuring’ in de ander zoeken als een gemis in mijzelf

Het blijkt dat wanneer wij een relatie met een mens of dier aangaan dat er altijd maar één woord prominent aanwezig is, dat weergeeft hoe wij die relatie leven en eventuele andere woorden vormen zich als een netwerk erom heen. Het leven van een relatie in één woord, zou je bondig of to the point kunnen noemen, maar in werkelijkheid komt dit neer op het limiteren van onszelf in en als die relatie. We leven dus maar één dimensie van de vele die we zouden kunnen leven. Een soort van twee dimensionaal poppetje in een multi dimensionale wereld.

De eerste persoon die bij mij opkwam toen ik dit hoorde was mijn vader en het eerste woord dat er bij mijn vader opkwam was ‘goedkeuring’. In een flits liet ik mijn relatie met mijn vader aan mij voorbij gaan, en ja verhip, alles staat in het teken van ‘goedkeuring’. Ik heb dus mijn relatie met mijn vader gelimiteerd door alleen uit te zijn op zijn goedkeuring. Alles in het werk te stellen om zijn goedkeuring te krijgen, om vervolgens te denken dat dan alles goed komt en er weer rust in mijn wateren komt. Nu ik dit zo opschrijf zie ik dat het leven van één dimensie door één woord, een echte beperking is. Het woord houdt je als het ware in zijn greep als een soort van verslaving waar je gehoor aan moet geven om beloont te worden voor dit gedrag. De beloning is zoals altijd een energetische beloning als het gaat om de ‘geest’ zijn eerste levensbehoefte.

Ik zal nu door zelfvergevingen en zelfcorrecties het woord ‘goedkeuring’ verder bloot leggen en zien hoe ik het kan leven, zodat het niet tot limitatie leidt binnen de relatie met de ander als mijzelf. Dus het woord weer tot levend woord maken voor mijzelf zodat het een expressie wordt en geen energetische verslaving.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te beperken tot het leven van één woord als het aankomt op de relatie die ik met mijn vader heb.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het leven van één dimensie binnen en als een relatie, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf beperk in mijn expressie binnen de relatie met mijn vader. Ik stop de beperking en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te ontdoen van de beperking en te zoeken naar manieren om mijn horizon te verbreden binnen de relatie die ik met mijn vader heb.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om ‘goedkeuring’ in de ander te zoeken als een gemis in mijzelf.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van ‘goedkeuring’ in de ander zoeken, omdat ik het niet zie in mijzelf als zelfondersteuning, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik opzoek ben naar ‘goedkeuring’ over mijn handelen en mijn leven in de ander omdat ik dit niet onvoorwaardelijk nog kan geven aan mijzelf. Ik stop het zoeken naar ‘goedkeuring’ buiten mijzelf en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te onderzoeken wat mij belet om goedkeuring over mijn leven te geven waardoor ik het uit reen elatie met een ander moet halen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet in het hier en nu met mijn vader te kunnen zijn, maar altijd in de ‘geest’ bezig te zijn om zijn goedkeuring te winnen, waardoor ik mij in gekke bochten wring om de gewenste uitkomst te verkrijgen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van ‘goedkeuring’ van mijn vader te verkrijgen wat het ook kost, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik ga voor die beloning van de ‘goedkeuring’ en het mij niet uitmaakt wat ik er voor moet doen. Ik stop het willens en wetens verkrijgen van ‘goedkeuring’ en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat ik niet kan zien wat er hier gebeurd als ik in mijn ‘geest’ bezig ben met het binnen halen van “goedkeuring’ en dus ook niet kan zien wat de ander precies voor mij is en betekent en ik zo vele deuren dicht laat die geopend hadden kunnen worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in mijn achterhoofd plannetjes te smeden hoe bepaalde situaties aan mijn vader te presenteren, zodat ik er zeker van kan zijn dat het zijn goedkeuring krijgt.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van de uitkomst zo manipuleren voor mijn eigen gewin, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik alleen met mijzelf bezig ben in mijn relatie met mijn vader. Ik stop het eigenbelang en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn relatie met mijn vader van eigenbelang naar samen zijn en samen delen om te buigen, door in het hier en nu de ander te kunnen horen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn vader te minimaliseren tot één woord waar ik alleen gewin bij heb.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijn kijk op de ander te minimaliseren om te zien hoe ik de ander energetisch uit kan melken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik meer een parasiet ben voor de ander dan een gelijke partner in de relatie die ik met de ander heb. Ik stop het parasiteren en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de ander niet langer te reduceren tot één woord, ‘goedkeuring’, maar de ander te zien in volle glorie, wie hij werkelijk is zonder mijn beperkingen aan hem op te leggen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de relatie met mijn vader hem als ‘goedkeuringsmelkkoe’ te gebruiken, waarmee ik hem tegelijkertijd de mogelijkheid biedt om zijn relatie met mij te beantwoorden/leven met dat ene woord waar hij zijn relatie met mij toe beperkt.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het definiëren van een relatie door één woord waarmee ik de goedkeuring geef aan de ander om hetzelfde te doen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik een slecht voorbeeld stel voor de ander en de ander juist bevestig in hetzelfde gedrag dat beperkt. Ik stop  en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om een levend voorbeeld voor de ander te zijn, zodat zij merken dat de relatie die ik met hen heb multi dimensionaal is en ons verrijkt/verruimt in onze expressie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn relaties door de ogen van de ‘geest’ te zien als goed of zelfs perfect, maar mijzelf niet te realiseren dat ik niet leef, maar geleefd wordt door mijn ‘geest’ in een zoektocht naar energie.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van in dienst staan van mijn ‘geest’ en daar geen vragen over te stellen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet kritisch ben naar mijzelf toe en genoegen neem met beperkingen terwijl ik kan leven in het hier en nu. Ik stop het slaaf zijn aan de ‘geest’ en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om uit mijn rol als slaaf van de ‘geest’ te stappen door mijzelf de goedkeuring te geven om te mogen leven en als gelijke in mijn relatie met de ander te gaan staan.

Nu kan ik zien dat ik het woord ‘goedkeuring’ kan leven door het terug te nemen naar mijzelf. Door mijzelf de goedkeuring te geven om te mogen leven en in het hier en nu te zijn. Waardoor ik dingen in het leven kan aanpakken met een voldoende mate van stabiliteit om voor mijzelf te zien/bevestigen of ik goed bezig ben of niet. En vanuit die positie van stabiliteit kan ik mijn handelen met de ander bespreken om zo te checken of de ander nog aspecten ziet die ik over het hoofd heb gezien.

Ik geef daarom het woord ‘goedkeuring’ weer terug aan mijzelf om het echt zelf te leven, los van mijn vader zijn goedkeuring.

Dag 240 van 2555; de vagina de bron van al het kwaad – in het geniep – deel 1

De vagina en het geniep, twee beste vrienden, als we dat moeten geloven wat onze maatschappij ons via verschillende kanalen influistert. Al heel vroeg wordt een rokje omlaag gedaan wanneer een kindje/meisje het omhoog houdt, en dit is niet om de reden waarom het kindje het rokje omhoog houdt. Het kindje is nog onbevangen, maar de volwassene kijkt door de ogen van de geest oftewel het geestesbewustzijnsysteem, hetgeen een verzameling is van al onze gedachten/opinies/emoties/gevoelens. De volwassene ziet een geslachtsorgaan in een broekje dat misschien teveel in de picture komt bij het oplichten van het rokje. De volwassenen die niet meer onbevangen zijn, bevlekken/bezoedelen zo de volgende generatie met ideeën gebaseerd op angst.

 

Het kindje wordt gedrild/geprogrammeerd en zal uiteindelijk haar rokje niet meer optillen, maar gaan voor handelingen die positieve feedback opleveren. Zo mochten meisjes van mijn generatie ook niet met hun benen wijd zitten, dat begreep je werkelijk niet als kind. Waarom mag ik niet met mijn benen wijd zitten en mijn broertje wel? Nu waren dit nog zaken die ik als kind niet direct verbond met mijn vagina totdat ik ouder werd. Maar het niet aan je vagina mogen zitten en je vagina niet mogen betrekken in spel dat waren directe boodschappen dat, dat ding tussen mijn benen die ze een spaarpot noemden, niet echt pluis was. Het was iets dat je beter kon verbergen, om geen gezeur te krijgen. Gaandeweg ga je het normaal vinden, die geheimzinnigheid rondom je vagina.

 

Maar goed als kind probeer je natuurlijk regels altijd een beetje op te rekken en werd er wel in het spel gespeeld met de vagina. Ik heb het hier niet over betasten, maar betrekken in het spel. Als wij speelden dat we zwanger waren en een kind gingen baren dan ging ons onderbroekje uit. Of wanneer we doktertje speelden dan deed ons hele lijf mee. Op 1 of andere manier gaf dat wel een bepaalde vorm van opgewondenheid, maar geen seksuele opgewondenheid. Het was het rebelleren tegen de regels van het systeem, we deden iets dat eigenlijk niet mocht, dus deden we het in het geniep.

 

En daar ontstond de connectie dat alles wat je met je vagina deed in het geniep moest gebeuren, want het kon het daglicht niet verdragen. De vagina was verdorven en werd je gespot door een volwassenen dan zag je de walging op hun gezicht. De vagina is vies, daar blijf je vanaf en als je er dan zonodig iets mee wilt, dan doe je dat in het geniep om gezeur te voorkomen. Ik bouwde dus een genieperige band op met mijn vagina.

 

En ja toen werd ik zelf moeder en je raad het al ik was wars van hoe men mij geen relatie met mijn vagina had gegund. Ik zag de vagina als iets dat ellende oplevert in vele opzichten, maar wilde dat niet voor mijn dochter. Niet dat mijn dochter bloot door het huis rende en voortdurend sprak over haar vagina, nee, zij ontwikkelde een normale band met haar vagina net als met al haar andere lichaamsonderdelen. Totdat ze 3 werd en heftig begon te masturberen en ik niet goed wist wat ik ermee aan moest. Het liefst deed zij dit op de poef voor het kamerhoge raam. Al mijn alarmbellen gingen af, dit kan niet, wat zullen anderen zeggen, ik voelde dat ik moest ingrijpen, maar ik zag dat ik het door de ogen van een vrouw zag, die nog steeds diep van binnen de vagina als vies en een taboe zag. Ik liet het gaan en probeerde haar af te leiden met andere dingen, wat moeilijk was als zij door ging totdat zij zwetend op het poefje lag. Na een jaar was dit over en zij herinnerd zich er nu niets meer van, het was een fase, waarin ik zag waar ik tegenaan liep maar het nog geen handen en voeten kon geven door zelfvergeving. Ook mijn dochter heeft door andere kanalen van de maatschappij dan haar opvoeding de nodige informatie binnen gekregen over hoe wij het liefst in het geniep de vagina bewonderen/aanraken/over fantaseren. Dat zijn zaken die je bijna niet kan voorkomen in een samenleving als de onze.

 

Ik ben nu een veertiger en het is tijd om te breken met deze onnodige ballast omtrent mijn vagina, ik zal het probleem, de oplossing en mijn beloning hieronder benoemen om in mijn volgende blog door zelfvergevingen dieper op het probleem in te gaan.

 

Probleem:

 

Geloven dat de vagina een minderwaardig onderdeel van mijn lijf is dat verstopt dient te worden en alleen benaderd kan worden in het geniep.

 

Oplossing:

 

De energetische ladingen van het woord en beeld van de vagina afhalen en begrijpen dat die door voorprogrammering van generatie op generatie zijn overgebracht en dat ik dat kan stoppen.

 

Beloning:

 

In eenheid en gelijkheid met mijn vagina kunnen leven en mijzelf aan te sturen wat betreft mijn kijk op/denkbeelden over mijn vagina en niet te handelen volgens mijn voorprogrammering.

Dag 225 van 2555; spiegeltje spiegeltje aan de wand van wie is die reflectie aan de andere kant? – deel 1

Alvorens ik naar buiten ging liep ik in mijn hal langs de spiegel, ik deed mijn jas aan en keek nog even in de spiegel of alles goed zat. In een fractie van een seconde zag ik mijn spiegelbeeld waarbij de vraag rees, wie is dat? Ik herkende mijzelf niet, maar wist wel dat ik het was. Met andere woorden het plaatje klopte niet. Ik keek nog een keer in de spiegel en nu wat aandachtiger en ja mijn plaatje in mijn hoofd van mijzelf is een stuk jonger dan mijn reflectie in de spiegel. Ik keek in de spiegel en dacht, wat ben je oud geworden, waarom heb je jezelf zoveel zorgen gemaakt? Waarom ben je zo angstig geweest? Het heeft fysiek aan je geknaagd en dat is te zien.

 

Al eerder schreef ik over rimpels in deze blog ‘rimpels als teken van de dood‘, ook heb ik al geschreven over mijzelf niet herkennen door andere kapsels, maar nu was het net weer anders. Ik boor zo gezegd weer een andere laag aan, die ik in de komende blogs zal proberen bloot te leggen.

 

Het weigeren oud te worden en het eeuwig jong willen blijven, nog niet zozeer uit een punt van ijdelheid maar meer om zogenaamd tijd te winnen. En nog niet afgedankt te worden door de maatschappij, om nog even mee te mogen tellen. Daar komt waarschijnlijk ook de drang vandaan bij velen om grijze haren te kleuren en rimpels glad te laten trekken of spuiten. Iets waar ik wars van ben en geen geld voor over zou hebben, maar ik begrijp wel uit welke hoek deze wind waait omdat ik het nu aan den lijve ervaar hoe dat is als je langzaam ouder wordt en het niet door hebt en straks ineens aan de andere kant van de lijn staat waar de spelers er niet meer toe doen.

 

 

Probleem:

Niet mijn fysieke leeftijd in mijn fysieke werkelijkheid willen aanvaarden uit een angst om afgedankt te worden en niet langer mee te tellen.

 

Oplossing:

Mijzelf niet bekijken door de ogen van de geest en mij laten verleiden door beelden van weleer, maar diegene te zijn wie ik ben als vlees hier en nu en te staan in en als het leven, waardoor mijn werkelijke daadkracht voortvloeiend uit zelfoprechtheid mij recht op bestaan geeft in de maatschappij en niet hoe ik eruit zie en hoe oud ik ben.

 

Beloning:

Mijzelf te zien staan en te beseffen dat mijn reflectie naar buiten toe ertoe doet.

 

In mijn volgende blog zal ik verder ingaan op het probleem, oplossing en beloning doormiddel van zelfvergeving.

Dag 210 van 2555; wie denk je wel dat je bent

Gisteren terwijl ik met mijn partner in de auto reed deed zich iets fascinerends voor. Mijn partner reed en terwijl hij zijn telefoon gebruikte om de routeplanner op te draaien, stelde hij voor dat ik op mijn smart phone zou oefenen met de net geïnstalleerde routeplanner. Thuis zou dit niet kunnen, omdat je daadwerkelijk moet rijden om deze planner te proberen/navigeren.

 

Nu moet ik erbij zeggen dat ik de laatste in ons gezin was die geen smart phone had, ik had de oudste werkende Nokia die wij nog hadden. Ik gebruikte het toestel dan ook alleen om af en toe te bellen of om gebeld te worden door mijn familieleden. Het abonnement dat ik erop had liep af en mijn partner zag dat een ander abonnement goedkoper was waar een HTC smart phone bij geleverd werd. Ineens stapte ik in de 21e eeuw en moest ik uitvinden hoe zo’n toestel werkt. Mijn zoon had mij goed op weg geholpen en mijn partner had vandaag de routeplanner geïnstalleerd zodat wanneer het zich voordeed ik er gebruik van kon maken.

 

En daar gebeurde iets onverwachts, de toon waarop mijn partner zei dat ik dat nu moest gaan oefenen met mijn routeplanner, maakte dat mijn haren overeind gingen staan, een soort van boosheid over mij heen kwam en bijna een gevoel van misselijkheid. Het werd druk in mijn geest waar druk geredeneerd werd over dit punt. De uitkomst was dat ik mij niet liet dwingen om iets te doen en dat hij de pot op kon, want wie dacht hij wel dat ie was. Tegelijkertijd wist ik dat dit niet in de haak was, het was in principe een suggestie die met wat kracht gebracht werd, maar het was een gezond verstand redenering dat het nu een mooi moment was om dit uit te proberen. Er ontstond een gevecht binnenin mij en ik wilde niet kinderachtig doen en het slachtoffer spelen, maar ik voelde fysieke weerstand om met mijn hand in mijn tas naar mijn telefoon te grijpen. Ik moest mijzelf verschrikkelijk duwen om deze handeling te verrichten. Eerst bukte ik mij om mijn water te pakken, ik kon mijzelf dus wel omlaag richting mijn tas krijgen. Met een paar slokken water kalmeerde ik mijzelf en nam ik gas terug om vervolgens de telefoon te pakken. Het voelde lichtjes alsof ik had verloren en terwijl ik het programma opstartte en mijn partner niet al rijdende precies kon zien wat ik deed of moest doen, gooide ik hem voor de voeten dat dit dus niet het meest geschikte moment was waarna het gesputter wegebde en ik het programma probeerde te volgen.

 

Wat hier gebeurde herken ik wel als wars zijn van autoriteit, zodra de juiste stem en woorden worden gebruikt dan gaat dit programma in mij draaien en wordt ik recalcitrant. Als tiener heb ik dit nooit veel gehad dat ik echt dingen boycotte maar het werken onder een baas vond ik altijd erg moeilijk, het voelt alsof ik iets moet opgeven en dat iets is natuurlijk mijn ego.

 

Probleem:

 

Het gevoel hebben iets te moeten doen van een ander en daardoor een stukje van mijzelf te moeten opgeven en mij niet te realiseren dat dit iets mijn ego is dat niet wenst te worden opgegeven/verwijdert. Dit maakt dat ik innerlijke strijd heb bij opdrachten die ik in mijn beleving moet uitvoeren en wat ten koste gaat van mijzelf/ego. In dit soort situaties kan ik dus niet het onderscheid maken tussen mijzelf en mijn ego/geest.

 

Oplossing:

 

Een opdracht/suggestie zien voor wat het is, hoe is de impact op mijn fysieke werkelijkheid ervan? Wanneer ik mijzelf en anderen met de uitvoering niet compromitteer en de opdracht/suggestie ook niet op een onacceptabele manier wordt gebracht dan is er geen reden om de opdracht/suggestie niet uit te voeren.

 

Het is dan ook zaak om te zien/realiseren/begrijpen wanneer het ego/de geest mij probeert aan te sturen vanuit een punt van frictie en energie generen en dit te onderscheiden van het aansturen van mijzelf in het belang van een ieder.

 

Beloning:

 

Niet het gevoel te hebben dat ik dingen moet doen van anderen en dit als zwaar te ervaren, maar dingen te doen vanuit mijzelf of indirect via de suggestie/opdracht van een ander, omdat ik in gezond verstand kan zien dat het iets is dat ik kan/zou moeten doen in het verlengde van mijn verantwoordelijkheden.

 

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om weerstand in mij te voelen wanneer ik denk dat een ander mij wil aansturen en ik dus mijzelf voorstel dat ik niet meer de controle heb over mijzelf.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om aangestuurd te worden door anderen en daardoor mijzelf te verliezen en mij niet te realiseren dat het een verlies van ego is wat mij hier parten speelt en waarin ik geloof.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geen onderscheid tussen mijzelf en het ego te maken wanneer iemand mij iets vraagt te doen in een meer dwingende toon.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf achter het ego te verschuilen en mijzelf als slachtoffer op te stellen zodat ik een excuus heb om niet dat te doen wat van mij gevraagd wordt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boos te worden op de ander die ik zie als iemand die boven mij staat omdat ik iets moet doen in mijn optiek van de ander en mij niet te realiseren dat ik boos op mijzelf ben uit angst dat ik de controle over mijzelf verlies die ik al verloren ben door het ego voor mijzelf aan te zien.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn fysieke werkelijkheid met mijn geest werkelijkheid te mixen en niet meer te snappen waar de ene wereld in de andere overgaat.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ander als meer en boven mij te stellen en zo als een slachtoffer te denken dat ik de ander moet gehoorzamen waarbij ik protesteer om mijzelf als het ego te behouden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij als minder dan de ander te zien waardoor er ongelijkheid wordt gecreëerd en er dus niet meer in het belang van een ieder gehandeld kan worden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ander als de ouder die meer is dan mij te zien en te vrezen dat ik de ander als meer moet gehoorzamen waardoor ik als een tiener ga sputteren wat ik als tiener nooit gedaan heb als een soort van verlate puberteit.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bijna misselijk te worden bij het idee dat ik mijzelf moet opgeven en nooit meer zal zijn en mij niet te realiseren dat dit het ego is dat spreekt alsof ik het zelf ben.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om back chat tegen/over de ander te hebben die mij in mijn optiek onderdrukt om zo terug te kunnen vechten en niet mijzelf te laten annexeren als een land.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat back chat een middel is om daadwerkelijk de aansturing over mijzelf terug te krijgen en mij niet te realiseren dat de gevolgen voor mij zijn en niet voor de ander.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik nooit de controle over mijzelf terug krijg wanneer ik al onder de controle/besturing van het ego sta en dus bevecht ik iets dat al aan de hand is maar de dader is niet de ander maar het ego dat ik heb toegestaan en heb geaccepteerd om mijn recht in handen te nemen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een gevecht in mijzelf te voeren en te denken dat ik een gevecht voer tegen de ander in mijn fysieke werkelijkheid.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik mijn pubertijd die ik nooit echt heb gehad in de zin van puberen nu in mijn volwassen leven aan het leven ben.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om wars te zijn van mensen die meer of als meerdere over mij zijn, uit angst dat ik daardoor dus als mindere eindig en mij niet realiseer dat ik mijzelf al als mindere heb opgesteld in mijn geest door ondergeschikt aan het ego te zijn en dit dus in mijn buiten wereld uit zal spelen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie steigeren van autoriteit dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dan dat ik mijn binnenwereld, als onderschikt zijn aan mijn ego, uitspeel in mijn fysieke wereld. Ik stop de reactie op autoriteit, haal diep adem en neem mijn eigen aansturing weer in handen.

 

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn ego niet de controle op mijn binnen en buitenwereld te laten hebben.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het woord autoriteit in een andere blog nog eens onder de loep te nemen.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in gezond verstand te beslissen wat er gedaan moet worden of dat nu van mijzelf uitkomt of indirect vanuit een ander geadopteerd door mijzelf het blijft mijzelf aansturen in het belang van een ieder.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om reacties en back chat niet meer te gebruiken om te vechten tegen de verkeerde vijand, maar te onderzoeken waar ik het tegen denk op te nemen

Dag 201 van 2555; een harnas om de longen als de greep waarin ik mijzelf gevangen hou

De afgelopen dagen voelde ik mij fysiek niet optimaal, er zat als het ware een strak harnas over mijn longen aan de voorzijde en achterzijde van mijn lijf. Ook was ik al moe wanneer ik opstond. Dat drukkende strakke gevoel om mijn longen voelde echt vervelend aan, ik hoestte niet meer dan anders, dus een opkomende vastzittende hoest leek het niet te zijn. Op een gegeven moment voelde ik als het ware energie bewegen in mijn long gedeelte, ik ging daar eens op letten, en elke keer wanneer ik in gedachten wegzonk dan begon die energie als een razende te bewegen in mijn longgedeelte/borst. De borst/longen staan voor familie/familie aangelegenheden en meteen moest ik denken aan het ja-nee-ja gebeuren van dit weekend en de week ervoor. Dat was een familie aangelegenheid en een herhalend patroon van de familie. Ik had in het nee-moment wel gevoeld wat een dreun dat op mijn fysiek als stress had gegeven, maar was in de veronderstelling dat het met een sisser af was gelopen. Mijn partner had vrij direct al fysieke symptomen gekregen en ik dacht echt dat de dans mij ontsprongen was. Maar niets was minder waar, ik had de stress in mijn lijf in dat nee-moment gevoeld dus het was er, ontkennen had geen zin.

 

Dus heb ik van de week meerdere malen met mijn lijf gesproken en het bedankt dat het zijn afweermechanisme in werking had gesteld, maar gezegd dat het niet nodig was in dit moment. Dit afweermechanisme maakt deel uit van eerdere ervaringen met de familie en op dit moment was er geen sprake van daadwerkelijk (fysiek) gevaar. Het was het oprakelen van ervaringen die ook in mijn lijf, in het vlees opgeslagen liggen die weer actief werden. Nu zou ik dit als een soort van falen kunnen oppakken, in de trant van waarom kan ik hier niet tegenop na zoveel zelfvergeving op de verschillende dimensies van deze relatie met de familie, maar dat zou destructief zijn. Wat hier speelde was een confrontatie met de werkelijkheid en een toets van hoever ik in bepaalde zaken sta. Ik kan mijzelf wel vergeven en corrigeren, maar uiteindelijk moet ik het doen en toepassen in de fysieke werkelijkheid, wat niet zonder vallen en opstaan kan gebeuren wanneer het een diepgeworteld probleem is.

 

 

Probleem:

 

Het geen vertrouwen in de familie hebben en daarmee geen vertrouwen in mijzelf hebben over hoe ik in dit geheel sta en mij zal gedragen in de zin van wat ik accepteer en toesta.

 

 

Oplossing:

 

Vertrouwen in mijzelf bewerkstelligen dat ik niet, wie ik ben, laat afhangen van de situatie waarin ik mij bevind met de familie, maar dat ik altijd stabiel ben wie ik ben. Hierdoor hoef ik gebeurtenissen ook niet te internaliseren en fysiek te maken op basis van herinnering.

 

 

Beloning:

 

Geen argwaan en angst jegens de familie hebben over hoe hun impact mij kan veranderen als wie ik ben, maar te staan in het belang van een ieder en vrij te zijn van oordelen van de ander als mij.

 

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boosheid als energie in mijn borstkas te laten rond waaien en mij een naar en ziek gevoel te laten beleven.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om stress te internaliseren en vast te zetten in het vlees, waar het een consequentie wordt die ik eerst moet doorlopen en ik niet meer preventief te werk kan gaan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de stress als stress te labelen en niet te zien wat er achter de stress zich verborgen houdt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren in het moment dat de stress in mijn borst een uiting is van wantrouwen in mijzelf en de ander als mijzelf.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat door dit wantrouwen er geen stabiliteit is en ik dus geen houvast meer heb om mijzelf aan te sturen

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de overtuiging te hebben dat ik stuurloos ben eenmaal in de greep van de ander wanneer wantrouwen het overneemt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik alles moet accepteren en toestaan wanneer ik niet in mijn kracht kan staan door gebrek aan zelfvertrouwen en daarmee mijn daadkracht weggeef.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik zal veranderen wanneer ik uit wantrouwen en geen zelfvertrouwen alles accepteer en toesta van de ander en mij niet te realiseren dat ik niet kan veranderen door externe factoren alleen dan wanneer ik beslis te veranderen en dus mijn daadkracht hiervoor gebruik/misbruik.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om teleurgesteld te zijn in mijzelf wanneer ik mijn correctie nog niet perfect kan doorlopen en mij niet te realiseren dat corrigeren oefening en tijd nodig heeft en geen ‘short cut’ of wondermiddel is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij van mijn stuk te laten brengen door externe factoren en mij niet te realiseren dat ik om moet gaan met deze externe factoren en ze niet moet vrezen en uit de weg moet gaan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat mijn fysieke lijf, als deel van mij, met afweermechanismen reageerde op oude ervaringen die nog opgeslagen in het vlees lagen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet in eerste instantie te realiseren dat ik ook de relatie met mijn lijf moet opbouwen om tezamen de patronen in mij aan te pakken en zo preventief te voorkomen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf naar beneden te halen over het feit dat ik niet stabiel genoeg ben naar de familie toe om mij niet te laten beïnvloeden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om min over mijzelf te denken nu ik niet stabiel genoeg gebleken ben ten opzichte van de familie en mij niet te realiseren dat ik hiermee mijn zelfvertrouwen niet opbouw maar afbreek en dus mijzelf misbruik wat onacceptabel is en niet toegestaan kan worden wanneer ik in mijn kracht ga staan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf slap en ziek te voelen ten opzichte van de familie door het ontbreken van zelfvertrouwen en daadkracht en dat terug te zien in mijn fysieke gesteldheid en mij niet te realiseren dat dit alles aan geld gekoppeld is en overleveningsdrang waarbij ik het gevoel heb te moeten dansen naar de pijpen van diegene waar het geld vandaan komt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik niet hoef te dansen naar de pijpen van de geldverstrekker wanneer ik afspraken heb gemaakt over het verstrekken van geld waar ik achter kan staan en aan kan meewerken en te zie dat het gaat om geld en niet het “pleasen’ van de ander uit angst dat het geld verstrekken in de problemen komt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat de geldkraan weer dicht gaat en de ja weer in een nee wordt omgezet door de wispelturigheid die ik vrees in de familie ,waardoor ik het gevoel heb een marionet te zijn in de handen van de familie.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik nooit een marionet kan zijn in de handen van de familie wanneer ik dat niet accepteer en niet toesta.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te gruwen van afhankelijkheid van anderen uit angst dat zij hun goedheid zullen ombuigen naar kwaadaardigheid wanneer zij zien hoe afhankelijk ik ben.

 

 

Wanneer en als ik zie dat ik in het patroon van geen vertrouwen hebben in mijzelf als de ander verdwijn dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik eerst mijzelf moet stabiliseren en mijn daadkracht moet terug nemen om zo in mijn kracht te staan en te zijn wie ik ben en mij te realiseren dat ik niet kan veranderen door externe factoren tenzij ik het toesta. Ik stop dit patroon van wantrouwen en haal adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in elke situatie met de familie eerst te kijken hoe mijn stabiliteit ervoor staat alvorens ik in de stress schiet en in de geest schiet waar allerlei angsten klaar liggen om aangegrepen te worden.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de stress niet meer te internaliseren, maar meteen preventief te tackelen, zodat ik niet meer met een fysieke terugslag aan de slag hoef alvorens met dat te werken wat in het moment nodig is.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn zelfvertrouwen en daadkracht te bestendigen ten opzichte van de familiezaken.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat familie mij niet kan veranderen en dat ik het altijd ben die verandering accepteert en toestaat.

Dag 195 van 2555; de geest als mijn voorbeeld voor zelf-discipline

Probleem:

Vandaag zag ik dat ik een reactie op mijn dochter had, die het moeilijk vindt om gedisciplineerd te zijn en consequent. Nu zorgt haar fysieke toestand er vaak voor dat zij gehinderd wordt en tegelijkertijd zie ik dan dat een zekere regelmaat die dan was opgebouwd weer volkomen op z’n gat ligt. Het is dan een grote drempel om het weer op te pakken. Nu zag ik dat ik reageerde op het stukje van niet gedisciplineerd zijn. In eerste instantie zag ik die ongedisciplineerdheid als zonde dat ze die kans laat liggen, maar dat was natuurlijk de rollen omdraaien. Wanneer ik een reactie heb dan gaat het over mij en als ik dan nadenk over de ongedisciplineerdheid van een ander dan verberg ik dus iets voor mijzelf.

Dus keek ik er nogmaals naar, maar nu vanuit mijzelf als het uitgangspunt. Ik leg normaal gesproken mijzelf discipline op om zo effectief te kunnen leven en wanneer ik niet consistent ben dan ervaar ik dat als een falen, en zo zie ik dat ook van mijn kind, het falen in het leven. Dus dat is één dimensie en een andere is dat ik zie dat ik b.v. heel gedisciplineerd kan zijn als het gaat om gedachten, het volgen van de gedachten van de geest, het participeren in gedachten van de geest, het participeren in herinneringen, emoties en gevoelens. Wanneer ik hierin gedisciplineerd deelneem dan zie ik dat als falen. Dus het woord discipline heeft op deze manier een negatieve lading, het is slecht als ik het niet heb en het is slecht wanneer ik het in combinatie met de geest gebruik. Grappig want dit zijn juist de twee manieren waarop ik discipline gebruik, ik gebruik het om mijzelf af te zeiken en aan te tonen dat ik het niet kan op de manier zoals ik het voor ogen heb. En die manier is als iemand die het allemaal al onder de knie heeft, waar ik dus nooit aan kan tippen. Mijn probleem hier is dan ook dat ik mijn persoonlijke lat te hoog leg en die tegelijkertijd gebruik voor de mensen in mijn omgeving.

Oplossing:

Mijn oplossing is mijn lat zo neerleggen dat iets realistisch is/wordt om te veranderen/behalen/beheersen, zodat ik het kan bereiken binnen een mensenleven. Wanneer mijn lat te hoog ligt zal ik altijd falen en altijd een teleurstelling voor mijzelf zijn en de ander als mij op deze zelfde manier afrekenen en zo teleurgesteld zijn in hen als mijzelf.

Daarnaast zal ik het woord discipline moeten ontdoen van zijn negatieve lading om zo met de daadwerkelijke essentie van het woord verder te kunnen.

Beloning:

De beloning bij het toepassen van deze oplossing zal zijn dat ik stapsgewijs mijzelf vooruitgang zie maken, en door de lading weg te nemen van het woord discipline, zal ik wanneer iets niet meteen lukt mijzelf niet omlaag halen maar gewoon doorgaan totdat het mij wel lukt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als falend te beoordelen wanneer ik niet slaag in het toepassen van discipline in mijn leven op een specifiek punt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat wanneer ik mij als falend zie/beschouw ik niet verder kom maar in deze emotie blijf hangen enzo angsten ontwikkel om nog verder te gaan uit angst dat ik opnieuw zal falen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in een ‘loop’ te brengen van falen en vervolgens in de angst voor falen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het woord discipline als negatief te labelen door de ervaringen die ik ermee heb opgebouwd.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het falen in mijn leven als onoverkoombaar te ervaren en niet te zien als een voortgaand proces.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de discipline waarmee ik deelnaam aan de geest als slecht en negatief te labelen en niet als feit te constateren en iets dat veranderd kan worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om participatie in de geest een negatieve lading te geven en daarmee deze discipline niet meer als een aanwezig middel te zien, maar het af te schrijven als een besmet negatief iets.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in mijn totale zijn als negatief te zien wanneer ik participeer in de vorm van discipline die ik negatief geladen heb als woord.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door discipline in mijn leven toe te passen mijn zijn veranderd in de lading van het woord discipline en mij niet realiseer dat ik participeer in energie, omdat mijn totale zijn kan veranderen door de rol/personage van een gedisciplineerd iemand aan te nemen op basis van mijn definitie gevormd door herinneringen en daaraan gekoppelde emoties/gevoelens/angsten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te zien/realiseren/begrijpen wat discipline inhoudt vanuit een gelijk en één uitgangspunt/principe en het daardoor in oneerlijkheid en zelfverwijt, in afscheiding van mijzelf, toe te passen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf af te scheiden van mijzelf door discipline te gebruiken als een zelfverwijt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in oneerlijkheid te zijn met mijzelf, door discipline dat een hulpmiddel is, als separatiemiddel te gebruiken als zelfverwijt.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de lading van het woord discipline weg te nemen.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet als eerste reactie naar beneden te halen wanneer ik niet altijd slaag in mijn toepassing van discipline, maar mij te realiseren dat het een voortgaand proces is als werk in uitvoering.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het woord discipline in een andere blog te herdefinieerden.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn lat in het leven zo neer te leggen dat het realistisch blijft en ik mij stap voor stap kan verbeteren.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de lading van een woord niet langer mijn zijn te laten bepalen.

Dag 191 van 2555; beloning – leven in het hier en nu door de ogen van de geest

Deze blog is een voortzetting op de blog van gisteren, dag 190 van 2555; oplossing – leven in het hier en nu door de ogen van de geest

 

 

Waarbij ik gisteren heb gekeken naar de problematieken en oplossingen binnen mijn fietsrit voorbeeld, zal ik vandaag mij bezig houden met de beloning. Wat zal mijn beloning zijn wanneer ik de oplossingen implementeer in mijn dagelijkse fysieke leven en ik spreek hier dan niet over cadeautjes/chocolade/verwen weekendjes, nee ik heb het hier over een natuurlijk gevolg van de oplossing die een beloning is voor mij en een sleutel is om te zien waarom ik die weg in zou moeten slaan en hoe ik door consequent handelen op deze weg blijf. Ik zal de oplossingen die min of meer gelijk zijn aan elkaar van gisteren groeperen en voorzien van de beloning die daarbij hoort.

 

Niet meegaan op een herinnering / Geen participatie in de geest / Rebelleren is geen vrijheid, vrijheid is vrij zijn van participatie in de geest / Mijzelf niet meer afleiden om aan het hier en nu te ontsnappen.

Beloning: door niet af te dwalen in de geest, blijf ik in de fysieke werkelijkheid. Mijn beloning is het stabiel zijn, genieten van het hier en nu en niet meer heen en weer geslingerd worden tussen de ene emotie en de andere.

 

Loslaten van opinie en jaloezie.

Beloning: door mij niet te vergelijken met anderen en te zijn wie ik ben los van vergelijkingen kan ik aan mijn toekomst bouwen en vooruit komen, zonder mijzelf tegen en vast te houden.

 

Geen dingen persoonlijk nemen die niet hier en nu aan de orde zijn.

Beloning: vrij zijn van oordelen en het kijken door de ogen van de ander.

 

Stoppen slachtoffer te zijn en mijn eigen kracht terug nemen.

Beloning: mijzelf aan te sturen en zo in het belang van een ieder te kunnen handelen.

 

In mijn blog van morgen zal ik dit alles verwerken in zelfvergevingszinnen en verbintenissen die ik met mijzelf aanga.

 

Dag 190 van 2555; oplossing – leven in het hier en nu door de ogen van de geest

Deze blog is een voortzetting op de blog van gisteren, Dag 189 van 2555; probleem – leven in het hier en nu door de ogen van de geest

Het vinden van oplossingen kan alleen dan gebeuren wanneer ik het probleem zie/begrijp en het dus kan doorgronden. Dat is dan ook precies wat ik ga doen naar aanleiding van mijn voorbeeld van gisteren.

 

Ik sta buiten om mijn fiets van het hangslot te bevrijden, waar ik tegenop zie, omdat meerdere keren voorafgaand aan vandaag het slot niet goed opende en mijzelf vertraagde in tijd. 

Ik ben hier bezig met een fysieke handeling waarbij er een herinnering opkomt die ik besluit te volgen, waardoor de fysieke handeling in het nu ineens iets word waar ik tegenop zie en wat mij vertraagt. Dus het probleem hier is het meegaan met een herinnering en het accepteren en toestaan van emoties die gekoppeld zijn aan de herinnering en niet aan de fysieke handeling. Wat maakt dat ik een probleem/issue creëer dat er nu op dit moment niet is binnen mijn fysieke werkelijkheid, maar die ik wel als zodanig ervaar als echt door het participeren in de geest. De oplossing is dan ook om niet mee te gaan met die herinnering waardoor ik ook geen emoties opwek die los staan van mijn fysieke moment in het hier en nu en dus het slot openen doe en niet ervaar als iets waar ik tegenop moet zien. Daarnaast kan ik het slot inspuiten met olie wat het openen vergemakkelijkt.

Ik stap op mijn fiets om over de stoep voor ons huis naar de eerste straat linksaf te fietsen. Ik zit niet gemakkelijk op de fiets, omdat ik weet dat ik niet mag fietsen op de stoep en ik overal vandaan in mijn verbeelding agenten of stadswachten tevoorschijn zie komen. 

Op dit moment doe ik iets dat volgens de regels van het systeem niet is toegestaan, dus de politieagent in mijn geest maakt dat ik mij angstig voel en van alle kanten bekeken voel. Dit is een gevoel waar ik in mijn jeugd mee heb kennis gemaakt, iets doen wat eigenlijk niet mag om zo je grenzen te verleggen en zogenaamd je vrij te voelen in de kooi van het systeem. Dus mijn probleem is dat ik zoek naar vrijheid, maar wordt terug gefloten door de politieagent in mij, oftewel het systeem als mijn geest en het systeem als de samenleving. De oplossing is het begrijpen wat vrijheid is en waar vrijheid door wordt gekenmerkt en dus te zien dat rebelleren geen vrijheid is maar schoppen tegen de kooi waar ik mij in bevindt. Vrijheid is vrij zijn van participatie in de geest waardoor ik mijn werkelijkheid als fysieke werkelijkheid ervaar en niet als geesteswerkelijkheid.

Terwijl ik langs de huizen van de verschillende buren fiets krijg ik een warm gevoel bij het ene huis een koud gevoel bij het andere en bij 1 huis een neutraal gevoel. 

Het beoordelen van mensen op basis van een goed gevoel of een slecht gevoel is een participatie in de geest wat veel stuk maakt in onze wereld. We zien elkaar niet meer maar we zien elkaar door onze opinies heen gefilterd. Daarnaast zijn dat vaak opinies gevormd op basis van een aantal ervaringen die de ander dan afrekenen voor zolang je aan ze herinnerd word. Dus mijn probleem hier is het kijken naar mensen op basis van ervaring in het verleden wat mij een positief of negatief gevoel geeft in het heden, maar niets met het heden te maken heeft. De oplossing hier is het waarnemen van huizen als huizen en niet aan de hand van de bewoners en niet de bewoners aan de hand van gevoelens gebaseerd op herinnering.

Toch zie ik grote huizen aan de ene kant en kleine huizen aan de andere kant en besluit in mijn geest dat het zielig is voor de mensen in de kleine huizen dat ze zo beroerd wonen. 

Hier beoordeel ik de woonsituatie van anderen aan de hand van mijn opinie over kleine huizen en mijn ervaring met kleine huizen, wat niets zegt over het woongenot wat deze mensen al dat niet of wel hebben in hun huizen. Dit heeft alles te maken met mijn angst om in een te klein huis op elkaars lip te moeten wonen en dat wonen te bestempelen als overleven. Mijn probleem hier is een opinie door ervaring gevormd die ik nog steeds geloof en gebruik in dat moment om mijzelf af te leiden van het feit dat het mij niet lukt in het hier en nu te zijn en dat als teleurstelling te ervaren. De oplossing is het loslaten van deze afleidingsmanoeuvres, zodat ik al deze dingen om mij heen zie, maar er niets aan verbind en simpelweg geniet van de fysieke waarnemingen die ik doe zoals de wind die langs mij heen waait, het geluid van de stad en de geur van de winter.

Ik sla rechtsaf een asfalt weg op om even te onthobbelen en langs het kinderdagverblijf te rijden, waar ik altijd even naar binnen kijk en allerlei horror verhalen over kinderdagverblijven door mijn hoofd spelen. 

Op dit punt in mijn rit is het kinderdagverblijf een trigger punt om horror verhalen naar boven te laten borrelen in mijn geest en aan te grijpen als afleiding. Ook hier is het probleem het niet kunnen blijven in mijn fysieke werkelijkheid en niet met het gevoel van teleurstelling geconfronteerd te willen worden en zodoende mijn geest bezig te houden door alles aan te grijpen wat het mij presenteert. De oplossing is het onder ogen zien van mijn teleurstelling en mij te realiseren dat het mij ontdoen van gedachten een proces is wat los staat van gelukt of mislukt te zijn hierin, het gaat om de continuïteit van dit proces en het leren van wat is geweest.

Ik fiets langs een school en beoordeel de ouders als alternatieve stadse ouders. 

Dit is een gedachten vorm die backchat heet en zijn origine vindt in jaloezie. Met alternatieve ouders bedoel ik ouders met bakfietsen waar kinderen in vervoerd worden. Kinderen in merk kleding, dus eigenlijk de yup ouder met genoeg geld. Wat mijn probleem maakt tot een punt van jaloezie op het hebben van genoeg geld van de ander, wat geheel en enkel voortkomt uit opinie en is niet getoetst aan de werkelijkheid. De oplossing is het loslaten van opinie en jaloezie en mij alleen bezig te houden met wat werkelijk hier is en wat ik heb getoetst aan de werkelijkheid.

Ik steek een weg over en rij langs een enorm oud herenhuis en elke keer probeer ik te ontdekken of daar inderdaad maar 1 gezin in woont of dat het er toch meerdere zijn, 

Deze gedachte is gebaseerd op de opinie dat het huis te groot zou zijn voor een ouder stel. Mijn fantasie na aanleiding van de inrichting is dat er een ouder stel woont zonder kinderen. Wat dit tot een punt van jaloezie maakt wat ik afdek met het feit dat het niet fair is dat zo’n groot huis bewoont wordt door maar 2 mensen. Mijn probleem is jaloezie dat anderen het beter hebben en de oplossing is het loslaten van mijzelf te vergelijken met anderen endaar mijn zelfwaarde aan af te meten.

vervolgens rijd ik langs een stoffen winkeltje waar ik gecharmeerd ben van de etalage en mij meteen bedenk wat ik allemaal zou kunnen maken van al die mooie dure stoffen. 

Deze gedachte lijkt vol van enthousiasme, maar is in feite een dekmantel van het  gegeven dat ik weet dat ik het mij niet kan veroorloven om zulke dure stof aan te schaffen om mee te hobby-en. Dus mijn probleem is indirecte jaloezie op de mensen de wel kunnen kopen in dit soort exclusieve winkeltjes. De oplossing ook hier is stoppen met mij te vergelijken met onbekenden en alleen vast te stellen dat er een winkel zit die stoffen van het hogere segment verkoopt.

Ik steek een grotere weg over en zie schuin aan de overkant een cateringbedrijf zitten en voel irritatie, dit omdat zij vaak de weg blokkeren voor hun bedrijf wat het voor fietsers onveilig maakt. 

Irritatie voelen over iets dat met zekere regelmaat gebeurd maar niet in dit moment, wat dit moment bepaald en definieert door mijn participatie in deze irritatie, is wat hier gebeurd. Mijn probleem is het participeren in de geest wat mijn fysieke werkelijkheid maakt tot een geest werkelijkheid. De oplossing is het stoppen met participeren in de geest.

Ik kijk naar rechts om te zien of ik kan oversteken en zie de opvang voor daklozen wat mij een verloren en unheimisch gevoel geeft. 

Hier neem ik door dit gevoel het beeld van de daklozenopvang persoonlijk, het unheimische gevoel is de angst dat ik misschien ooit door de verkeerde omstandigheden op straat terecht zou kunnen komen. Dit geeft mij even in het moment een zwaar gevoel en het probleem is dan ook het persoonlijk nemen van iets dat mij misschien ooit nog eens zou kunnen overkomen, zoals zoveel andere zaken in het leven. De oplossing is het leven in het moment en mijn fysieke werkelijkheid laten bestaan uit dat wat aanwezig is en echt aan de orde is.

Ik rijd nu op een singel met herenhuizen, meteen rechts staan een aantal huizen met veel donkerbruin eraan en rookglas in de ramen wat ik als niet fijn/leuk bestempel en de openheid van de brede straat met de witte grote herenhuizen totaal teniet doet. 

Hier laat ik mij door de emoties die deze gedachte bij mij oproepen mijn fysieke ervaring in het moment bepalen. Donker staat voor dicht en onvoorspelbaar en licht voor open en veilig in dit geval. Allemaal opinies, ervaringen en herinneringen die dit moment vormen en niet het moment dat het moment bepaald. Mijn probleem is dus weer het waarnemen van mijn fysieke werkelijkheid door ideeën over de fysieke werkelijkheid. De oplossing is het niet langer accepteren en toestaan van deze ideeën.

Ik kom aan op een kruising waar een groot kantoor van de ABN-AMRO mij aanstaart, ik vind dit zeer onplezierig en zou het liefst door een andere straat rijden, maar dit is de kortste weg en ik zeg in mijn geest tegen mijzelf dat dit kinderachtig gedrag is. 

De ABN-AMRO staat door ervaring voor mij gelijk aan starheid en mensen duperen, twee zaken die ik niet graag in een ander of mijzelf zie en dus separeer ik mij ervan en heb ik de neiging om het gebouw te ontwijken. Mijn probleem is het nog niet willen loslaten van deze ervaring vanwege de nog altijd aanwezige energetische beloning die hieraan verbonden is door mijzelf als slachtoffer te zien. De oplossing is verder te gaan en mijn kracht terug pakken en mijn eigenleven aansturen, wat niet kan vanuit de rol van slachtoffer.

Aan de andere kant zit een makelaars kantoor dat ons zou helpen met het uitzoeken van foutieve/niet geclaimde meldingen bij de ING en een gevoel van in de steek gelaten zijn bekruipt mij. 

De werkelijkheid is een makelaars kantoor, maar ik ervaar mijzelf als in de steek gelaten door de eigenaar van het kantoor die geen verbintenis met mij aanging, maar een verbintenis met geld aanging. Geld verviel in deze zaak en daarmee ook de verbintenis. Mijn probleem hier is het niet willen snappen van het systeem en mij alleen maar als slachtoffer willen zien wat mijn daadkracht ontneemt. De oplossing is geen verwachtingen van anderen te verwachten wanneer er geen geld tegenover staat en de fysieke werkelijkheid niet te verwarren met de geesteswerkelijkheid.

Ook dit is een open brede straat, waar ineens een herinnering opkomt aan een man die tegen mij zei dat ik de weg blokkeerde door naast mijn dochter te fietsen, die ik bestempelde als leugenaar. 

De brede straat staat voor mij voor openheid en vrijheid en deze man zegt iets dat niet klopt wat frictie oplevert in mijn beleving van het moment in deze open brede straat. Mijn probleem is dus de frictie tussen geest en fysieke werkelijkheid. De oplossing is om te beslissen 1 werkelijkheid te ervaren die altijd is wat het is en niet liegt.

Ik ben bijna bij de winkel die ik ga bezoeken en kijk goed of ik met de fiets makkelijk naar de stoep kan komen of dat auto’s alles dicht gezet hebben, dat vind ik vervelend. 

Door het participeren in deze gedachte ben ik opzoek naar iets dat in mijn geest bestaat en niet perse in mijn fysieke werkelijkheid en op voorhand vind ik dit vervelend. Vervelend als in bang dat ik een auto raak als ik er tussendoor moet of er een gevaarlijke situatie ontstaat doordat ik op de weg stil moet staan om tussen de auto’s door met mijn fiets te komen. Mijnprobleem hier is het bedenken van allerlei zaken die niet aan de orde zijn maar mij wel de nodige emoties en gevoelens opleveren om zo in de geest te blijven participeren. De oplossing is kijken naar de situatie met de auto’s vanuit mijn fysieke werkelijkheid en handelen naar de situatie zodat er geen gevaarlijke situaties ontstaan.

Dan zoek ik of er nog een plekje is voor mijn fiets voor de winkel en dat is er, maar ik voel een irritatie door een herinnering opkomen aan mensen die hun fiets zo neerzetten dat anderen geen plek meer hebben. 

Hier bederf ik eigenhandig een goed gevoel door mee te gaan in een herinnering. In eerste instantie ben ik blij dat ik mijn fiets kan parkeren, maar dat is door de irritatie van korte duur. Wat heel duidelijk aangeeft hoe onecht zo’n gevoel als blijheid is, wanneer het door een kleinigheidje om zeep geholpen kan worden. Mijn probleem is dus het generen van energie, hetzij door positief of negatieve gevoelens/emoties. De oplossing is het blijven bij mijn fysieke werkelijkheid en mij niet laten afleiden van wat hier is en wat hier gedaan moet worden.

Over de hele lijn van mijn fietsrit ervaring kijkend, dan spelen 2 zaken de hoofdrol, enerzijds het ontvluchten van de werkelijkheid door energetische beloningen en anderzijds jaloezie en het vergelijken van mijzelf wat uiteindelijk ook een energetische beloning oplevert. In mijn volgende blog zal ik ingaan op wat een beloning zou moeten zijn die aansluit bij de oplossingen om zo mijzelf stabiel in de fysieke werkelijkheid te houden.

Dag 19 van 2555 dagen; niet langer be-loon ik mijzelf als motivator voor egoïstisch gedrag

Na aanleiding van het artikel “dementia – the rotten child syndrom” en “rotten love” van Bernard Poolman, ben ik eens terug gaan kijken waar ik mijn kinderen manipuleerde door een beloningssysteem en waar ik dat zelf ben geweest in de opvoeding die ik genoot.

Ik herinner mij nog dat ik grote moeite had om mijn dochter van nu 15 en toen 4/5 haar kamer te laten opruimen en ik had zo’n beetje de gehele trukendoos al wel geprobeerd toen ik mij bedacht dat ik haar geld kon geven wanneer zij de hele week haar kamer opruimde. Aan het einde van de week zou ze dan €2 krijgen en dat noemden we dan zakgeld voor het opruimen van haar slaapkamer. Ook haar jongere broertje mocht meedoen, maar die ruimde uit zichzelf al op. Tot mijn grote verbazing kon het geld haar absoluut niets schelen en was het dan ook geen beloningssysteem te noemen. Haar vriendinnetje echter die dit thuis vertelde aan haar moeder en ook zo’n overeenkomst wilde, ruimde netjes elke dag haar kamer op en vroeg dan aan het einde van de dag €2 aan haar moeder. De moeder was blij met de opgeruimde kamer maar vond €14 per week voor een 5 jarige toch wat veel en kwam dus bij mij vragen wat dat nu allemaal inhield. Toen ik haar vertelde dat zij flink in de maling was genomen door haar dochter die elke dag het weekbedrag vroeg, hebben we er smakelijk om gelachen. De bittere waarheid die hierachter schuil gaat is minder om te lachen. Waar we onze kinderen op kleine schaal leren, dat het okay is om te manipuleren en te zoeken naar beloningen buiten onszelf om zo gelukkig te zijn in het leven, neemt minder schattige vormen aan wanneer onze kinderen volwassenen worden.

Voor mijn jongste werd ik aangeraden om een beloningssysteem te gebruiken voor het op de wc plassen. Elke plas beurt op de wc leverde hem een sticker op, maar het kon hem echt niet boeien of hij nu een sticker kreeg of niet en deed het zindelijk worden op zijn eigen ritme zoals hij alles doet. Snoep werd nagenoeg niet gegeten door ons en was dus absoluut geen chantage middel om gewenst gedrag af te dwingen.

Mijn beloningssysteem voor mijn kinderen ontwikkelde zich in een subtieler systeem en wanneer mijn kinderen niet wilden eten dan manipuleerde ik ze op een emotionele wijze en bracht onder de aandacht dat ze beter hun eten konden eten om gezond te blijven. Dus een goede gezondheid als een beloningssysteem, wat natuurlijk erg tricky is want wie kan gezondheid garanderen door altijd gezond te eten? Maar ook deze belonging werd als oninteressant in de wind geslagen en daar hielden mijn pogingen tot belonen eigenlijk wel op.

Zelf heb ik ook geen beloningen zo zeer gekend als kind, ten eerste was ik braaf en viel er in die zin niets te manipuleren. De enige vorm van beloning was het krijgen van een brommer of autorijlessen wanneer ik of tot mijn 16e jaar of tot mijn 18e jaar niet zou roken. Ik koos voor de rijlessen, maar heb nooit getaald naar het willen starten van roken ook niet toen ik die afspraak/belonging nog niet kende. Roken werd thuis als niet goed bestempeld en ik kende het verhaal van mijn vader die kettingroker was en van de ene dag op de andere was gestopt en zeer anti was. Dus gedreven door zijn angst werden mijn broertje en ik gechanteerd door deze beloning en het gewenste gedrag wat erbij hoorde, maar het is maar de vraag of ik überhaupt wel aan het roken was geslagen.

Wat veel subtieler was en eigenlijk ook een vorm van een beloningssysteem, was het net zo lang sparen van mijn zakgeld, totdat ik dat kon kopen wat ik begeerde. Dus het niet ontvankelijk zijn voor of niet krijgen van beloningen van buitenaf wil nog niet zeggen dat ik niet ontvankelijk was voor beloningen van binnen uit. Het gevoel dat het opriep was eender aan het gevoel wanneer iemand anders je beloont, het voelt zelfs sterker door de controle die je er zelf op denkt uit te oefenen. Intrinsieke beloningen daar ben ik altijd erg goed in geweest om mijzelf te motiveren en te manipuleren naar het punt dat ik begeerde. Dus doordat ik niet verwent werd door anderen, ontwikkelde ik een mechanisme waardoor ik mijzelf beloonde en daardoor een goed gevoel kreeg om mijzelf bevredigd te voelen. Wat mij maakte in een volwassene die geruisloos maar gestaag op haar doel afgaat zonder daar iemand bij nodig te hebben, het “ik doe het allemaal zelf wel” syndroom.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te overwegen om mijn kinderen te belonen om gewenst gedrag af te dwingen dat in het voordeel van mij was.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de gedachte om mijn kinderen te belonen voor gewenst gedrag te manifesteren en als een acceptabele actie te zien.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de voetsporen te treden van al die anderen die mij voorgingen om hun kinderen te manipuleren met beloningen en daar geen vragen bij te stellen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in een wereld waar we kinderen leren om buiten zichzelf te zoeken voor beloningen die henzelf tot bewegen brengen binnen het grid van de matrix.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn tekortkoming aan beloningen te compenseren door zelf de beloning te aan mijzelf te geven en zo een oefenplek te ontwikkelen voor manipulatief gedrag van mijzelf en anderen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat het bevredigen van verlangens in mij door materiële zaken buiten mijzelf een vrijbrief is voor het ontwikkelen van manipulatief gedrag in de relatie met mijzelf en anderen en het handelen uit egoïsme als normaal te gaan zien.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik als levend voorbeeld mijn kinderen had kunnen leren hoe in het leven te staan en dat manipulatief gedrag door belonen een boodschap afgeeft die ik niet kon/wilde overzien door te verkiezen om niet zelf-oprecht te zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om teleurgesteld te zijn dat mijn kinderen niet gevoelig waren voor belonen en zodoende buiten het normaal geaccepteerde beeld vielen dat ik had van kinderen in onze maatschappij.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het idee te hebben dat ik kinderen had met afwijkend gedrag, omdat zij niet volgens de heersende normen in de maatschappij reageerden op belonen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat mijn kinderen een produkt van mij zijn en alleen maar uitvergroten dat wat in mij is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te realiseren dat ik met mijn “ik doe het zelf wel” gedrag mij buiten de matrix plaatste, maar dat niet als een probleem zag en eerder als iets speciaals. Waarin ik mij vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf speciaal te voelen terwijl ik mij separeerde van de matrix en dus separeerde van mijzelf omdat ik een deel ben van de matrix, gewild of ongewild.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om intrinsieke beloning als goed te labelen en extrinsieke beloning als slecht.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als sterker te ervaren, doordat ik niet vatbaar was voor extrinsieke beloningen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een gevoel van controle te ervaren door mijzelf te belonen, terwijl ik niet zag dat ik hetzelfde stramien bewandelde als een ieder die extrinsiek beloont werd en mij klaarmaakte om een egoïstische volwassene te worden die haar verlangens/wensen/dromen najaagt zonder het voordeel van een ieder in het oog te houden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te realiseren dat de maatschappij is zoals hij is door mijn/onze participatie in het aannemen van beloningen als kind.

Ik ga de verbintenis aan met mijzelf om mij niet te laten verleiden in het opvoeden met beloningen maar in plaats daarvan een levend voorbeeld te zijn voor mijn kinderen en manipulatie niet nodig te hebben om het gevoel van controle te ervaren dat een nep gevoel is en geen vervanging kan zijn van het zelf aansturen en richting geven aan  mijn leven.

Ik ga de verbintenis aan om daar waar ik manipulatie door beloning zie anderen erop attent te maken wat de consequenties daarvan zijn en andere oplossingen aan te bieden.