Dag 201 van 2555; een harnas om de longen als de greep waarin ik mijzelf gevangen hou

De afgelopen dagen voelde ik mij fysiek niet optimaal, er zat als het ware een strak harnas over mijn longen aan de voorzijde en achterzijde van mijn lijf. Ook was ik al moe wanneer ik opstond. Dat drukkende strakke gevoel om mijn longen voelde echt vervelend aan, ik hoestte niet meer dan anders, dus een opkomende vastzittende hoest leek het niet te zijn. Op een gegeven moment voelde ik als het ware energie bewegen in mijn long gedeelte, ik ging daar eens op letten, en elke keer wanneer ik in gedachten wegzonk dan begon die energie als een razende te bewegen in mijn longgedeelte/borst. De borst/longen staan voor familie/familie aangelegenheden en meteen moest ik denken aan het ja-nee-ja gebeuren van dit weekend en de week ervoor. Dat was een familie aangelegenheid en een herhalend patroon van de familie. Ik had in het nee-moment wel gevoeld wat een dreun dat op mijn fysiek als stress had gegeven, maar was in de veronderstelling dat het met een sisser af was gelopen. Mijn partner had vrij direct al fysieke symptomen gekregen en ik dacht echt dat de dans mij ontsprongen was. Maar niets was minder waar, ik had de stress in mijn lijf in dat nee-moment gevoeld dus het was er, ontkennen had geen zin.

 

Dus heb ik van de week meerdere malen met mijn lijf gesproken en het bedankt dat het zijn afweermechanisme in werking had gesteld, maar gezegd dat het niet nodig was in dit moment. Dit afweermechanisme maakt deel uit van eerdere ervaringen met de familie en op dit moment was er geen sprake van daadwerkelijk (fysiek) gevaar. Het was het oprakelen van ervaringen die ook in mijn lijf, in het vlees opgeslagen liggen die weer actief werden. Nu zou ik dit als een soort van falen kunnen oppakken, in de trant van waarom kan ik hier niet tegenop na zoveel zelfvergeving op de verschillende dimensies van deze relatie met de familie, maar dat zou destructief zijn. Wat hier speelde was een confrontatie met de werkelijkheid en een toets van hoever ik in bepaalde zaken sta. Ik kan mijzelf wel vergeven en corrigeren, maar uiteindelijk moet ik het doen en toepassen in de fysieke werkelijkheid, wat niet zonder vallen en opstaan kan gebeuren wanneer het een diepgeworteld probleem is.

 

 

Probleem:

 

Het geen vertrouwen in de familie hebben en daarmee geen vertrouwen in mijzelf hebben over hoe ik in dit geheel sta en mij zal gedragen in de zin van wat ik accepteer en toesta.

 

 

Oplossing:

 

Vertrouwen in mijzelf bewerkstelligen dat ik niet, wie ik ben, laat afhangen van de situatie waarin ik mij bevind met de familie, maar dat ik altijd stabiel ben wie ik ben. Hierdoor hoef ik gebeurtenissen ook niet te internaliseren en fysiek te maken op basis van herinnering.

 

 

Beloning:

 

Geen argwaan en angst jegens de familie hebben over hoe hun impact mij kan veranderen als wie ik ben, maar te staan in het belang van een ieder en vrij te zijn van oordelen van de ander als mij.

 

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boosheid als energie in mijn borstkas te laten rond waaien en mij een naar en ziek gevoel te laten beleven.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om stress te internaliseren en vast te zetten in het vlees, waar het een consequentie wordt die ik eerst moet doorlopen en ik niet meer preventief te werk kan gaan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de stress als stress te labelen en niet te zien wat er achter de stress zich verborgen houdt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren in het moment dat de stress in mijn borst een uiting is van wantrouwen in mijzelf en de ander als mijzelf.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat door dit wantrouwen er geen stabiliteit is en ik dus geen houvast meer heb om mijzelf aan te sturen

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de overtuiging te hebben dat ik stuurloos ben eenmaal in de greep van de ander wanneer wantrouwen het overneemt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik alles moet accepteren en toestaan wanneer ik niet in mijn kracht kan staan door gebrek aan zelfvertrouwen en daarmee mijn daadkracht weggeef.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik zal veranderen wanneer ik uit wantrouwen en geen zelfvertrouwen alles accepteer en toesta van de ander en mij niet te realiseren dat ik niet kan veranderen door externe factoren alleen dan wanneer ik beslis te veranderen en dus mijn daadkracht hiervoor gebruik/misbruik.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om teleurgesteld te zijn in mijzelf wanneer ik mijn correctie nog niet perfect kan doorlopen en mij niet te realiseren dat corrigeren oefening en tijd nodig heeft en geen ‘short cut’ of wondermiddel is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij van mijn stuk te laten brengen door externe factoren en mij niet te realiseren dat ik om moet gaan met deze externe factoren en ze niet moet vrezen en uit de weg moet gaan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat mijn fysieke lijf, als deel van mij, met afweermechanismen reageerde op oude ervaringen die nog opgeslagen in het vlees lagen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet in eerste instantie te realiseren dat ik ook de relatie met mijn lijf moet opbouwen om tezamen de patronen in mij aan te pakken en zo preventief te voorkomen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf naar beneden te halen over het feit dat ik niet stabiel genoeg ben naar de familie toe om mij niet te laten beïnvloeden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om min over mijzelf te denken nu ik niet stabiel genoeg gebleken ben ten opzichte van de familie en mij niet te realiseren dat ik hiermee mijn zelfvertrouwen niet opbouw maar afbreek en dus mijzelf misbruik wat onacceptabel is en niet toegestaan kan worden wanneer ik in mijn kracht ga staan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf slap en ziek te voelen ten opzichte van de familie door het ontbreken van zelfvertrouwen en daadkracht en dat terug te zien in mijn fysieke gesteldheid en mij niet te realiseren dat dit alles aan geld gekoppeld is en overleveningsdrang waarbij ik het gevoel heb te moeten dansen naar de pijpen van diegene waar het geld vandaan komt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik niet hoef te dansen naar de pijpen van de geldverstrekker wanneer ik afspraken heb gemaakt over het verstrekken van geld waar ik achter kan staan en aan kan meewerken en te zie dat het gaat om geld en niet het “pleasen’ van de ander uit angst dat het geld verstrekken in de problemen komt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat de geldkraan weer dicht gaat en de ja weer in een nee wordt omgezet door de wispelturigheid die ik vrees in de familie ,waardoor ik het gevoel heb een marionet te zijn in de handen van de familie.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik nooit een marionet kan zijn in de handen van de familie wanneer ik dat niet accepteer en niet toesta.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te gruwen van afhankelijkheid van anderen uit angst dat zij hun goedheid zullen ombuigen naar kwaadaardigheid wanneer zij zien hoe afhankelijk ik ben.

 

 

Wanneer en als ik zie dat ik in het patroon van geen vertrouwen hebben in mijzelf als de ander verdwijn dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik eerst mijzelf moet stabiliseren en mijn daadkracht moet terug nemen om zo in mijn kracht te staan en te zijn wie ik ben en mij te realiseren dat ik niet kan veranderen door externe factoren tenzij ik het toesta. Ik stop dit patroon van wantrouwen en haal adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in elke situatie met de familie eerst te kijken hoe mijn stabiliteit ervoor staat alvorens ik in de stress schiet en in de geest schiet waar allerlei angsten klaar liggen om aangegrepen te worden.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de stress niet meer te internaliseren, maar meteen preventief te tackelen, zodat ik niet meer met een fysieke terugslag aan de slag hoef alvorens met dat te werken wat in het moment nodig is.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn zelfvertrouwen en daadkracht te bestendigen ten opzichte van de familiezaken.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat familie mij niet kan veranderen en dat ik het altijd ben die verandering accepteert en toestaat.

Dag 131 van 2555; leven één en gelijk aan het leven

Na het schrijven van mijn vorige blog over allergieën zag ik dat er nog een ander element in het gehele plaatje thuishoort. Waar allergie zoveel betekent als: het gevoelig reageren op bepaalde stoffen als een soort van afweermechanisme, zou je het ook kunnen betitelen als een lichaamseigenstof die als geen lichaamseigenstof door het lijf wordt afgestoten. Zo wil mijn lijf, wat leven is, stof dat leven is, afstoten als geen lichaamseigenstof, en daar zit em de bottleneck. Ik stoot als leven, leven af, terwijl ik er 1 en gelijk aan kan gaan staan en absoluut geen nadelen zal ondervinden. Maar dat is echt een knop omzetten, als ik kijk naar mijn leven en hoe ik ‘geleefd’ heb. Eigenlijk heb ik nooit geleefd, in ieder geval nooit voor de volle 100% en het is de vraag of ik ooit gesnapt heb wat leven daadwerkelijk inhoud, als leven gelijk en 1 aan het leven. In alles wat ik deed ervoer ik een terughoudendheid om mijzelf nooit volledig te geven/te storten in een avontuur. Een soort van terughoudendheid die geen stem in mijn hoofd is maar meer een gevoel dat mij zegt dat ik het niet waard ben en dat ik zodoende mijzelf het leven niet gun. Dus wanneer ik mijzelf het leven niet gun, zal niemand mij dat gunnen en dat zie ik ook wel in veel weerstanden in mijn dagelijkse beslommeringen, interacties en acties met mijn buitenwereld.

 

Alvorens ik deze blog ging of wilde schrijven ervoer ik een enorme hoeveelheid taai slijm en benauwdheid, nu ik aan het schrijven ben en eigenlijk in dat moment al mijn toewijding tot het leven te hebben gegeven, merk ik dat de slijm langzaamaan afneemt. Wat mij indiceert dat ik een punt te pakken heb dat aangepakt dient te worden. Het mijzelf als minder zien/ervaren dan het leven, terwijl ik leven ben.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het mijzelf niet te gunnen om als leven gelijk en 1 aan het leven te staan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn om gelijk en 1 aan het leven te staan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn om volledig te leven terwijl ik mij als mindere ten opzichte van het leven opstel.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn om dat te verliezen wat ik heb, terwijl het leven dat ik heb een compromise is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn wat ik zal vinden op mijn pad om 1 en gelijk aan het leven te worden, terwijl ik al zoveel punten heb aangepakt binnen mijn proces en geen 1 punt heeft de angst bewaarheid die vooraf vreesde alvorens de angst los te laten.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zelfs in mijn ademhaling een zekere terughoudendheid te voelen om geen volledige participatie aan het leven te willen geven uit angst bezeerd te worden door het leven en mij niet te realiseren dat ik dat wat ik geef ook terug krijg.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf minder te voelen dan het leven en te denken dat ik niet teveel ruimte mag innemen n er niet teveel mag zijn.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om wanneer ik wel even voor een moment 1 en gelijk aan het leven kan staan is er die stem die zich afvraagt of ik niet teveel aanwezig ben en mij niet meer voel dan het leven.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de stem van mijn geest te geloven en te denken dat ik soms mijzelf als meer dan het leven neerzet om vervolgens weer af te druipen als minder en zo de polariteit van de geest uitspeel.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om er net te durven zijn als het leven, bang voor de gevolgen die dat met zich meebrengt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te wegen als meer en minder dan het leven en daardoor niet te zien waar het daadwerkelijk om draait.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn benauwdheid als een bevestiging te zien dat ik het leven niet waard ben.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zaken uit de weg te gaan die ik aanwijs als oorzaak voor mijn benauwdheid, maar mijzelf daarbij buiten schot laat.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een dichtgeknepen keel te ervaren/voelen als iets dat bij mij hoort en wat ik verdien als onwaardige van het leven.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf niet voor te kunnen stellen als waardige van het leven en mij niet te realiseren dat dit slechts polariteit is en ik in elk moment en elke adem kan zien/realiseren/begrijpen dat ik leven ben.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te durven leven alsof er vreselijke dingen zouden kunnen gebeuren en niet te zien in wat voor een gevangenis ik mij plaats wanneer ik niet leef maar overleef.

 

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet meer in polariteit met de geest te leven, maar simpel te leven 1 en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om voorlopig de woorden waardig en minderwaardig aan het leven niet in deze context te leven omdat ik heb bewezen dat het niet in het belang van een ieder is om mijzelf eigenwaarde te verschaffen of te ontzeggen onder regie van de geest.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zodra ik benauwd wordt en taai slijm opkomt, voor een moment mijn ogen te sluit en bewust adem, terwijl ik leven visualiseer die als stofdeeltjes ronddwarrelen in mijn borstkas/longen.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te ontdekken en te oefenen wat het betekent om 1 en gelijk aan het leven te leven, zonder angsten die mij afleiden van dat wat ertoe doet en dat wat gedaan moet worden.