De vagina en het geniep, twee beste vrienden, als we dat moeten geloven wat onze maatschappij ons via verschillende kanalen influistert. Al heel vroeg wordt een rokje omlaag gedaan wanneer een kindje/meisje het omhoog houdt, en dit is niet om de reden waarom het kindje het rokje omhoog houdt. Het kindje is nog onbevangen, maar de volwassene kijkt door de ogen van de geest oftewel het geestesbewustzijnsysteem, hetgeen een verzameling is van al onze gedachten/opinies/emoties/gevoelens. De volwassene ziet een geslachtsorgaan in een broekje dat misschien teveel in de picture komt bij het oplichten van het rokje. De volwassenen die niet meer onbevangen zijn, bevlekken/bezoedelen zo de volgende generatie met ideeën gebaseerd op angst.
Het kindje wordt gedrild/geprogrammeerd en zal uiteindelijk haar rokje niet meer optillen, maar gaan voor handelingen die positieve feedback opleveren. Zo mochten meisjes van mijn generatie ook niet met hun benen wijd zitten, dat begreep je werkelijk niet als kind. Waarom mag ik niet met mijn benen wijd zitten en mijn broertje wel? Nu waren dit nog zaken die ik als kind niet direct verbond met mijn vagina totdat ik ouder werd. Maar het niet aan je vagina mogen zitten en je vagina niet mogen betrekken in spel dat waren directe boodschappen dat, dat ding tussen mijn benen die ze een spaarpot noemden, niet echt pluis was. Het was iets dat je beter kon verbergen, om geen gezeur te krijgen. Gaandeweg ga je het normaal vinden, die geheimzinnigheid rondom je vagina.
Maar goed als kind probeer je natuurlijk regels altijd een beetje op te rekken en werd er wel in het spel gespeeld met de vagina. Ik heb het hier niet over betasten, maar betrekken in het spel. Als wij speelden dat we zwanger waren en een kind gingen baren dan ging ons onderbroekje uit. Of wanneer we doktertje speelden dan deed ons hele lijf mee. Op 1 of andere manier gaf dat wel een bepaalde vorm van opgewondenheid, maar geen seksuele opgewondenheid. Het was het rebelleren tegen de regels van het systeem, we deden iets dat eigenlijk niet mocht, dus deden we het in het geniep.
En daar ontstond de connectie dat alles wat je met je vagina deed in het geniep moest gebeuren, want het kon het daglicht niet verdragen. De vagina was verdorven en werd je gespot door een volwassenen dan zag je de walging op hun gezicht. De vagina is vies, daar blijf je vanaf en als je er dan zonodig iets mee wilt, dan doe je dat in het geniep om gezeur te voorkomen. Ik bouwde dus een genieperige band op met mijn vagina.
En ja toen werd ik zelf moeder en je raad het al ik was wars van hoe men mij geen relatie met mijn vagina had gegund. Ik zag de vagina als iets dat ellende oplevert in vele opzichten, maar wilde dat niet voor mijn dochter. Niet dat mijn dochter bloot door het huis rende en voortdurend sprak over haar vagina, nee, zij ontwikkelde een normale band met haar vagina net als met al haar andere lichaamsonderdelen. Totdat ze 3 werd en heftig begon te masturberen en ik niet goed wist wat ik ermee aan moest. Het liefst deed zij dit op de poef voor het kamerhoge raam. Al mijn alarmbellen gingen af, dit kan niet, wat zullen anderen zeggen, ik voelde dat ik moest ingrijpen, maar ik zag dat ik het door de ogen van een vrouw zag, die nog steeds diep van binnen de vagina als vies en een taboe zag. Ik liet het gaan en probeerde haar af te leiden met andere dingen, wat moeilijk was als zij door ging totdat zij zwetend op het poefje lag. Na een jaar was dit over en zij herinnerd zich er nu niets meer van, het was een fase, waarin ik zag waar ik tegenaan liep maar het nog geen handen en voeten kon geven door zelfvergeving. Ook mijn dochter heeft door andere kanalen van de maatschappij dan haar opvoeding de nodige informatie binnen gekregen over hoe wij het liefst in het geniep de vagina bewonderen/aanraken/over fantaseren. Dat zijn zaken die je bijna niet kan voorkomen in een samenleving als de onze.
Ik ben nu een veertiger en het is tijd om te breken met deze onnodige ballast omtrent mijn vagina, ik zal het probleem, de oplossing en mijn beloning hieronder benoemen om in mijn volgende blog door zelfvergevingen dieper op het probleem in te gaan.
Probleem:
Geloven dat de vagina een minderwaardig onderdeel van mijn lijf is dat verstopt dient te worden en alleen benaderd kan worden in het geniep.
Oplossing:
De energetische ladingen van het woord en beeld van de vagina afhalen en begrijpen dat die door voorprogrammering van generatie op generatie zijn overgebracht en dat ik dat kan stoppen.
Beloning:
In eenheid en gelijkheid met mijn vagina kunnen leven en mijzelf aan te sturen wat betreft mijn kijk op/denkbeelden over mijn vagina en niet te handelen volgens mijn voorprogrammering.
Een Veertiger haar Tocht naar Leven 