Dag 302 van 2555: slacht-offer van medische stigma’s – zelfvergeving en zelfcorrectie

Deze blog is een vervolg op de vorige blog en het is aan te raden om voor enige context de vorige blog te lezen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat mijn dochter niet medisch wordt geholpen wanneer dat wel nodig is.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst te hebben geen hulp te ontvangen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik angst heb overgeslagen te worden en geen adequate hulp krijg door het medische label van mijn kind. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om angst om geen hulp te krijgen om te zetten in handelen binnen mijn fysieke werkelijkheid in plaats van vast te bijven zitten in de ‘geest’ zonder de mogelijkheden in mijn fysieke werkelijkheid te testen/onderzoeken.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boos te zijn op artsen die niet willen kijken naar een lichaam maar wel oordelen over een lichaam.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van boosheid op de ander waar ik van afhankelijk ben, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik angst heb om geen adequate hulp te krijgen en vorm deze emoties en gevoelens om tot een andere expressie te weten boosheid om nog enigszins mijn energetisch gram te halen. Ik stop deze emoties en gevoelens en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet langer door geen adequate hulp te krijgen van anderen mijn gram te willen halen door via mijn ‘virtuele wereld’ in de ‘geest’ wraak te willen nemen in de vorm van boosheid en de daaruit voortvloeiende reactieve handelingen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn vertrouwen in de medische wetenschap die ik weer wat had opgebouwd vanuit reactie in de prullenbak te willen gooien.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van manipulatie/chantage aangaande vertrouwen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik hier mijzelf manipuleer in een polariteit van geen vertrouwen en wel vertrouwen in de medische wereld. Ik stop de manipulatie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet in een tangpositie te plaatsen waar ik mijzelf dreig met het ontnemen van enige vorm van vertrouwen in de medische wereld vanuit reactief denken, maar zal per moment en gelegenheid kritisch zijn naar de medische wereld om zo niet een deur te sluiten die ik vast en zeker nog nodig heb in mijn leven.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te willen accepteren dat er niet gekeken wordt naar de elleboog van mijn dochter.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van superioriteit ten opzichte van de medische wetenschap, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik door niet te accepteren dat de medici fouten maken, sluit ik communicatie vanuit mijzelf met de medici uit. Ik stop de superioriteit en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet vanuit superioriteit naar de medische wetenschap te kijken, maar vanuit gelijkheid, zodat ik door communicatie kan aangeven dat ik graag zou willen dat er naar de elleboog gekeken wordt met een open vizier. Vanuit superioriteit ben ik niet meer instaat om effectief te communiceren, aangezien ik hen te ‘dom’ vind en niet waardig voor hun beroep en zo mijn kans verbruit op verdere medische zorg.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij door dit voorval met mijn dochter het slacht-offer te voelen van de medische wanpraktijken.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van de slacht-offer rol aannemen wanneer het niet loopt zoals ik verwacht had, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik flexibel zal moeten zijn en mij in elke situatie moet aanpassen aan de situatie en dat doe wat in gezond verstand de situatie van mij verlangt. Ik stop de slacht-offer rol en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet vast te zetten in de slacht-offer rol en mijzelf zo op te offeren aan mijn emoties. gevoelens en angsten.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het onrecht dat ik zie te vertalen naar het zijn van een slacht-offer.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van slacht-offer zijn als laatste redmiddel en manipulatie gereedschap, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik onrecht niet kan stoppen door mijzelf op te offeren aan mijn emoties, gevoelens en angsten. Ik stop de manipulatie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te realiseren dat ik niets gedaan krijg in mijn fysieke werkelijkheid zolang ik onderhevig ben aan mijn ‘geest’, wanneer ik onrecht wil aanpakken dan moet ik dat in mijn buitenwereld en binnenwereld aanpakken en niet alleen in mijn binnenwereld laten rondzingen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de neiging te hebben om mij af te sluiten van de buitenwereld als ik die als niet leuk/aardig label.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf afsluiten van de buitenwereld als ik die niet aankan, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet in het hier en nu kan functioneren als ik mijzelf afsluit van mijn buitenwereld terwijl ik nog steeds present ben in mijn buitenwereld. Ik stop het afsluiten en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te realiseren dat mijn binnen -en buitenwereld als een geheel functioneren en ik mij uit geen van beiden kan onttrekken zonder gevolgen, dus zal ik binnen en buiten moeten participeren in het belang van een ieder om effectief te kunnen functioneren.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat ik als het zo moet ook niemand nodig heb en dat iedereen in de blubber kan zakken.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van back-chat als ik vastzit en niet meer weet hoe verder, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik alleen maar meer gevolgen over mijzelf heen trek met deze back-chats en mij eenvoudigweg niet kan onttrekken aan mijn beide werelden. Ik stop de back-chat en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn onmacht niet te vertalen in back-chats, maar mijn onmacht te onderzoeken en te zoeken naar oplossingen/mogelijkheden om een op het eerste gezicht uitzichtloze situatie om te kunnen zetten in een werkbare situatie.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te realiseren wat het betekent wanneer ik mijzelf tot slacht-offer maak.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van ik wordt niet geaccepteerd en ben daarom het slacht-offer, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn angst om niet geaccepteerd te worden met een kind met fibromyalgie mij in deze slacht-offer rol doet glijden. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn angst om niet geaccepteerd te worden en aan de rand van de samenleving verder te moeten gaan te zien voor wat het is, een overlevingsdrang en dan vervolgens te kijken of dit daadwerkelijk hetgeen is wat in mijn fysieke wereld aan de hand is of dat mijn binnenwereld mij die dingen wil doen geloven.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in het moment niet door de emoties heen te willen zien, omdat opgeven makkelijker lijkt dan doorgaan.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van blijven zitten in emoties als ‘comfort zone’, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de gemakkelijke weg wilde nemen en mij niet realiseerde wat de gevolgen hiervan zijn. Ik stop mijn ‘comfort zone’ en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te staan in elk moment en niet te wankelen wanneer emoties de gemakkelijke uitweg lijken.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet harder te durven zijn en af te dwingen dat een dokter er naar kijkt.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst om hard te zijn, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet hard wil zijn omdat ik als zacht gevonden wil worden. Ik stop deze polariteit en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te realiseren dat ik als geheel niet zacht of hard hoef te zijn, maar dat moet zijn wat de situatie van mij verlangt om vanuit eenheid en gelijkheid in een ieders belang te kunnen handelen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat harder optreden van mijn kant nare consequenties zal hebben.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst te hebben voor de gevolgen van mijn handelen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik weet dat ik niet sta in een bepaald punt en dus angst heb de verkeerde beslissingen te nemen met de nodige gevolgen als resultaat. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te staan in situaties waar het handelen van de ander onacceptabel is en hen hierop te wijzen, wat hun reactie ook mag zijn, die kan ik niet persoonlijk nemen wanneer ik handel vanuit het belang van een ieder in zelfoprechtheid, dan sta ik en heb ik het recht om de ander te wijzen op onacceptabel gedrag.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij aan de regels te houden uit angst dat ik als ouder wordt afgerekend en mijn kind daar de dupe van zal zijn.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst om mijn kind kwijt te raken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik veel te ver door denk door mee te gaan op de golf van mijn angst. Ik stop deze angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de werkelijkheid niet uit het oog te verliezen en te bekijken of ik echt in de problemen kom als ik op mijn strepen sta en mijn kind te willen laten zien door een arts.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in verbazing dit moment aan de telefoon met de huisartsenpost binnen mijn eigen leven aan mij voorbij te laten gaan en vanuit separatie niets meer denken te kunnen doen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van verbazing over wat mij overkomt, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij separeer van mijn fysieke werkelijkheid en zo mijn zelfverantwoordelijkheid weggeef. Ik stop de verbazing en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om verbazing niet meer te gebruiken om mijzelf te separeren en te inactiveren, maar het als een rode vlag te gebruiken en te zien dat dit een punt is waarop ik eerst moet reflecteren, een diepe adem moet nemen en dan te handelen in het belang van een ieder.

Dag 300 van 2555: bestaat er passend onderwijs?- zelfvergeving en zelfcorrectie

Deze blog is een vervolg op de vorige blog, het is aan te raden om eerst de vorige blog te lezen voor context.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boos op de wet te zijn.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van boos zijn op de wet, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij hiermee separeer van de wet. Ik stop de boosheid en separatie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet te separeren van de wet uit boosheid op de wet, maar te begrijpen waarom de wet de wet is in de huidige samenleving.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boos op de uitvoerders van de wet te zijn.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van boos te zijn op de ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn onmacht vertaal in boosheid. Ik stop de onmacht in mij en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf door onmacht niet mijn zelfverantwoordelijkheid weg te geven met als excuus mijn boosheid op de ander.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn teleurstelling in de ander te vertalen in boosheid

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van teleurgesteld te zijn in de ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik een hoop op de ander had gevestigd om dat voor elkaar te krijgen wat ik wilde. Ik stop de teleurstelling en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn teleurstelling niet te verwarren met boosheid, maar te onderzoeken waar die teleurstelling nu precies vandaan komt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om teleurgesteld te zijn in de ander als de uitvoeder van de wet.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van teleurgesteld te zijn in de ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik had gehoopt dat de ander mij zou steunen in mijn zoektocht naar passend onderwijs voor mijn kind. Ik stop de teleurstelling en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te realiseren dat mijn startpunt voor passend onderwijs niet het startpunt van de ander is voor passend onderwijs en wij dus al vanaf de start langs elkaar heen praten en verkeerde verwachtingen bij elkaar scheppen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om teleurgesteld te zijn in de wet en de uitvoerder van de wet.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van teleurgesteld te zijn in de wet en de uitvoerder van de wet, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik tegelijkertijd teleurstelling in mijzelf ervaar door niet instaat te zijn dat voor elkaar te krijgen wat ik zie als de perfecte oplossing. Ik stop de teleurstelling in mijzelf en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om teleurstelling als een emotie van het ego te zien, waar ik niet krijg wat ik wil en dus ook niet meer instaat ben vanuit zo’n ‘state of mind’ om nog te komen tot een oplossing te komen waar beiden een beetje krijgen wat ze willen, simpel en alleen omdat ik mij laat leiden door een emotie.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij door emotie te laten leiden en mij in de situatie te voelen als die emotie.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van de emotie tot mijn fysieke werkelijkheid te maken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik op die manier ‘geesteswerkelijkheid’ en de fysieke realiteit met elkaar probeer te verweven. Ik stop de verweving en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om een situatie als de situatie waar te nemen en het niet te beleven door emoties en gevoelens, waardoor ik ver van de werkelijkheid af kom te staan en geen daadkracht in de werkelijkheid meer heb.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boosheid te gebruiken als excuus om niet meer nader tot elkaar te kunnen komen en daarmee de onderliggende emoties te negeren.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van boosheid als excuus gebruiken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik er gemakkelijk probeer af te komen, mij separeer en geen zelfverantwoordelijkheid neem. Ik stop de boosheid als excuus en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de emotie van boosheid te voelen opkomen in mijzelf en direct te zien wat er werkelijk aan de hand is om zo weer zelfverantwoordelijkheid te kunnen nemen voor hetgeen waar ik deze heftige emoties bij voelde.

Dag 290 van 2555: leven of geleefd worden – zelfvergevingen en zelfcorrectie

Deze blog is een vervolg op de voorgaande blog, het is aan te raden om de vorige blog te lezen voor context.

 

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om afspraken gemaakt met mij, als vaststaande feiten aan te nemen en mij in allerlei bochten te wringen om hier gehoor aan te kunnen geven.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van afspraken zien als bevelen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de generaal ben die mijzelf het bevel geeft om alles te doen wat in mijn macht ligt om de afspraak door te laten gaan. Ik stop het onderdanig opvolgen van mijn bevelen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te realiseren dat ik het ben die de afspraak tot een bevel maakt en ik dus de generaal die iedereen wil ‘pleasen’ moet ontslaan om een balans in mijn agenda en leven te behouden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om afspraken te maken en tegelijkertijd back chat te hebben bij de manier van afspreken, wanneer ik mij ‘gedwongen’ voel.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijn gevoelens uiten middels back chat, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik energie creëer op punten waar het niet nodig is en zo gewone handelingen en afspraken tot loodzware zaken maak. Ik stop de back chat en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om back chat niet te gebruiken als uitlaatklep wanneer ik het niet eens ben met een situatie, maar simpelweg te communiceren zonder angst te hebben dat ik een proces boycot door onwelwillendheid.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij gedwongen te voelen wanneer iemand met mij een afspraak maakt op een dwingende niet te onderhandelen manier.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van bang te zijn van mijn vrijheid te worden beroofd, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet hoef mee te gaan in die ‘dwingende’ energie van de ander en zo zelf bepaal of ik van mijn vrije tijd wordt beroofd. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te realiseren dat ik altijd de laatste beslissing heb in het wel laten afnemen van mijn vrijheid of niet.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de afspraak zwaar te gaan vinden/voelen door de emoties die met het maken van de afspraak gepaard gingen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van zaken als zwaar te ervaren door de toegevoegde energie, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik het moeilijker voor mijzelf maak dan nodig is. Ik stop met het toevoegen van energie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om altijd te checken wanneer ik iets als zwaar ervaar of het komt door de fysieke hoeveelheid van zaken die ik te doen heb of door de emotionele lading gekoppeld aan de fysieke zaken.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn leven zwaar te gaan vinden/voelen door een reeks van afspraken die mijn leven zwaarder doen voelen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van gevoel als graadmeter te laten zijn voor mijn fysieke welbevinden/werkelijkheid, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn leven door de ‘geest’ aan het leven ben en niet daadwerkelijk in mijn fysieke werkelijkheid. Ik stop dit gevoel en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn leven niet te generaliseren tot een zwaar leven, terwijl ik te maken heb met het zwaarder maken dan nodig is van mijn fysieke leven door energieën van gevoelens en emoties.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om emotionele ballast aan handelingen zoals afspraken te koppelen in plaats van gezond verstand en daardoor met gezond verstand te filteren om te beoordelen wanneer een dag gevuld is en wanneer er meer bij kan.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van emotionele ballast te koppelen aan handelingen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik hetgeen ik op mijn bordje heb verzwaar waardoor ik minder effectief kan zijn. Ik stop koppelen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om een effectief leven in zelfeerlijkheid te leiden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ‘gedwongen’ afspraken als zwaar te ervaren in plaats van mij te realiseren dat de emotionele ballast hetgeen is dat mij een zwaarte doet ervaren/voelen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het beestje niet bij de naam te noemen en zo zaken beschuldig die niet relevant zijn, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik hier de afspraak beschuldig van zwaar zijn terwijl het de door mijzelf gecreëerde emoties en gevoelens zijn die de oorzaak van mijn niet welbevinden zijn. Ik stop het beschuldigen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet af te reageren op zaken die niet de oorzaak zijn van mijn ongenoegen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet aan te geven dat een dergelijke afspraak mij niet uitkomt op die dag.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mij anders voordoen dan ik werkelijk ben, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik wil overkomen als makkelijk in de omgang, terwijl ik makkelijk een afspraak kan verzetten zodat het iedereen uitkomt. Ik stop met het mij anders voordoen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om duidelijk, helder en zelfoprecht te zijn naar de ander en mijzelf toe met het maken van afspraken.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om wanneer ik mij eenmaal zwaar/’gedwongen’ voel geen time-management meer kan doen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van passiviteit wanneer ik mij gedwongen voel, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik eerst moet kijken of de afspraak uitkomt en dan de afspraak maken of verzetten. Ik stop de passiviteit en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn ongenoegen niet te uiten door passiviteit maar weer actief aan mijn eigen leven deel te nemen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet voor mijzelf en mijn agenda op te komen zodra ik denk dat de afspraken teveel worden.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van onderdanigheid aan een ander zijn/haar agenda, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet voor mijzelf opkom en dus niet mijzelf aanstuur. Ik stop het niet opkomen voor mijzelf en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het vullen van mijn agenda als een logistieke handeling te zien zonder energie labels als emoties en gevoelens

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het luisteren naar mijzelf en het opkomen voor mijzelf te onderdrukken om gezien te kunnen worden als een vrouw die flexibel en meewerkend is.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het onderdrukken van mijn behoeften ten aan zien van rust en afspraken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik omwille van het beeld dat ik van mijzelf wil neerzetten te ver doorschiet en het tegenovergestelde bereik. Ik stop het onderdrukkenen stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om onderdrukken niet als normaal te zien om een doel te behalen, maar mijzelf te leren zijn los van personages.

Dag 275 van 2555: woorden, de bouwstenen van ons bestaan

Ik ga een nieuwe blog serie starten waar ik per keer een woord zal bekijken. Bekijken in de zin van onderzoeken hoe het woord binnen mijn bewustzijn zich afspeelt binnen mijn realiteit. Wat de emoties en gevoelens en herinneringen zijn die ik eraan heb geplakt door de jaren heen of al in een vroeg stadium van mijn leven. Vervolgens zal ik kijken hoe ik het woord leef en wat de gevolgen en eventuele directe beperkingen hiervan zijn. Om zo instaat te zijn om te zien wat het gebruiken/leven van dit woord met zijn huidige betekenis voor gevolgen heeft op mijn relaties in en met mijn wereld en uiteindelijk te zien wat dit woord in de zin van hoe het geleefd wordt op een globaal niveau voor gevolgen en effecten heeft. Deze persoonlijke, interpersoonlijke en mondiale aspecten van een woord zullen verspreid worden over meerdere blogs waar ik zelfvergeving en correctieve zinnen toevoeg om zo inzichtelijk te maken wat ik heb geleefd tot nu toe in relatie tot dat woord en hoe dat te corrigeren in mijn fysieke werkelijkheid.

 

Woorden zijn de eerste dingen die we leren, alles wat daarvoor komt zijn geautomatiseerde processen van het fysieke lijf, zoals een zuigreflex om te drinken, een peristaltische beweging van de darm om het voedsel/de melk door het darmkanaal te bewegen en uiteindelijk uit te scheiden. Woorden worden in eerste instantie fysiek ervaren door een baby en al in die fase kunnen er emoties en gevoelens gelinkt worden aan woorden. Een hoge stem die een bepaald woord zegt kan de baby als ‘naar’ ervaren en het woord als zodanig labelen als negatief. Dus ervaringen die positieve of negatieve emoties/gevoelens opleveren worden door ons aan woorden geplakt en vervolgens gaan we die woorden leven volgens de nieuwe energetische definitie die we het gegeven hebben. Later als we ouder zijn komen er ook nog eens opinies en ideeën bij die een woord totaal uit zijn oorspronkelijke betekenis halen. Het is dan ook belangrijk om woorden weer terug te brengen naar wat ze daadwerkelijk zijn los van onze persoonlijke perceptie.

 

Wanneer je jezelf beseft dat ‘woorden de man maken’, dan kun je ook zien dat enige vooruitgang in je leven alleen kan plaatsvinden door in je woorden te zien wie je bent in elk moment dat je woorden gebruikt. Hetzij fysiek gesproken, hetzij gesproken/gehoord in je ‘geest’, hoe dan ook zij bepalen door de macht die je eraan weggeeft wie jij bent. Ik zal mij dan ook laten leiden in mijn keuze van woorden om te onderzoeken door de woorden die mij opvielen tijdens mijn dag als een aandachtspunt of waardevol om naar te kijken. En dat hoeven niet altijd groteske woorden te zijn, want elk woord is er 1 en elk woord draagt zo zijn dimensies met zich mee in mij en zijn dus allen gelijk en even belangrijk om aangepakt te worden.

 

Om een kort voorbeeld te geven van een woord wat ik heb onderzocht is het volgende woord: bloemkool. Als kind vond ik bloemkool niet lekker om te eten, maar omwille van de kindertjes in Afrika die niets hadden, moest ik toch netjes mijn bordje leegeten. Bij het woord bloemkool ging er niet door mij heen dat het een groente is die wit is en een bloemvormige structuur/vormheeft. Nee, bij bloemkool dacht ik aan ‘vies’, waarbij ik in het moment de geur en smaak herbeleefde en al griezelde bij het idee. Het was voor mij niet meer het ondersteunen van mijn fysieke lijf door het eten van bloemkool, maar een nachtmerrie waar ik gedwongen werd iets te eten waar ik van kokhalsde. Wanneer ik werd uitgenodigd om b.v. bij een vriendinnetje te blijven eten, dan zou ik niet ingaan op de uitnodiging wanneer zij bloemkool aten. Als volwassenen heeft het lang geduurd voordat ik bloemkool van mijn eigen geld kocht en het durfde te eten zonder al die herinneringen. En op een globaal niveau kunnen we zien dat we niet alleen onszelf beperken wanneer het aankomt op de keuze van wat we eten, maar dat we ons koopgedrag laten afhangen van voorkeur alleen en niet gezondheid en voorkeur in het moment. Daarnaast is dit natuurlijk ook een luxe probleem, want wanneer ik niets anders dan bloemkool kon eten dan at ik bloemkool om mijzelf in leven te houden. Dus onze zogenoemde vrije keuzes die wij denken te hebben, komen vaak niet voort vanuit vrijheid maar gaan terug naar onze eigen onderwerping aan woorden door het labelen van een woord met meer dan alleen zijn feitelijke betekenis.

Dag 271 van 2555: we zijn zooo blij

Bij mijn bezoek aan de biologische winkel in onze woonplaats stuitte ik bij de kassa op een medewerkster die zooo blij was. Ze was net terug van vakantie en had in Drente een sjamanen week gedaan. Ze was zoooo blij dat haar werkdag erop zat, wat ze tussen neus en lippen door zei, terwijl ze doorvertelde hoe geweldig het daar in Drente was. Zij sprak tegen de klant voor mij en tegen mij en mijn dochter. De andere klant wilde ook zo graag eens een sjamanen iets bijwonen dat leek haar helemaal te gek. Ik voelde een lichte reactie opkomen en veroordeelde deze vrouwen als het toch niet helemaal op een rijtje te hebben. Ik observeerde de medewerkster en het was bijna alsof zij aan de drugs was, zo was haar gezichtsexpressie.

Toen zij zag dat de klant voor ons en wij een pakje cocosdrink hadden meegenomen begon zij kortingskaarten uit te delen. Daar bleef het niet bij ze gaf nog een kaart en nog één totdat we er allemaal 4 hadden. Het leek wel een reclame waarin zij blij in de lucht keek en kortingskaarten bleef vouwen en uitdelen. Tijdens het uitdelen werd ook weer veelvuldig verteld hoe blij ze wel niet was. En dat was het moment dat het in mijn verkeerde keelgat schoot. Ik stond daar met die kaartjes en keek daar in het leipe happy gezicht van de medewerkster en zag dat het geen zin had om haar attent te maken dat zij niet zoveel kaartjes aan ons moest uitdelen tegen de regels van haar baas in, enkel en alleen omdat zij blij was. Maar dat slikte ik in en vervolgens kwam er wat anders uit. Ik zei: “weet wel dat blij maar zo lang duurt”. En ik schrok een beetje van de hardheid van mijn boodschap tegen deze high van blijdschap zijnde dame, en zei onmiddellijk: “het klinkt misschien een beetje hard maar blij zijn duurt niet eeuwig”. Waarop de medewerkster wel heel even ontnuchterd leek te zijn en zei: “ja, maar zonder verdriet hebben we geen blijdschap”. “Precies”: zei ik, “daar zit het hem nu juist in, je beweegt je tussen twee polen, probeer er niet in mee te gaan en gewoon te zijn”. Waarop de medewerkster weer blij verder sprak met de klant die voor mij was en nog altijd was blijven staan praten.

Tijdens het naar buiten gaan siste mijn dochter: “mama dat moet je niet doen, de mensen begrijpen dat niet”. En ik voelde mij een beetje betrapt en sputterde dat ik wel een zaadje mogelijkerwijs had kunnen planten. Als de medewerkster vanmiddag thuis komt en zich niet meer zo blij voelt dan denkt ze misschien aan mijn woorden. “Dat betwijfel ik”, zei mijn dochter. “Mensen denken niet over zulke dingen na”, voegde ze er nog aan toe.

En dat is ook wel zo, mensen willen niet nadenken over het feit en het waarom ze zooo blij zijn. Ik had ook kunnen vragen welk verdriet de medewerkster dan wel niet aan het onderdrukken was dat zij er zoveel extreme blijheid tegenover moest zetten, maar dat had volgens de sociale omgangsetiquette waarschijnlijk echt niet gekund. Toch zou het handig zijn wanneer wij onszelf een beetje beter zouden begrijpen. Hoe komt het dat wij ineens zooo blij zijn? Wat ging eraan vooraf dat vermeden moest worden en overspoeld moest worden door extreme blijdschap. Mogen we het verdrietige niet onder ogen zien? Mogen we niet zien wie wij zijn in elk moment en elke adem? Is dat een te benauwend gevoel?

Ik was in het moment in de winkel niet alleen degene die een zaadje wilde planten bij een ander, ik was diegene, die de ander veroordeelde in haar origine van blij zijn uit frustratie dat het verdriet niet erkend werd. Het verdriet van ons allen om het bestaan dat wij leiden door van de ene polariteit over te gaan in de andere en vooral niet onszelf te confronteren met onszelf of het nare beeld van de ander en de wereld. Pingpong ballen zijn we die van de ene kant naar de andere kant gestuiterd worden door onze emoties en gevoelens, terwijl wij de illusie willen hoog houden dat wij het tafeltennisbatje onder controle hebben en niet door de ruimte geslingerd worden door onze emoties en gevoelens.

Eens kijken hoe mijn volgende bezoekje verloopt aan de biologische winkel of het zaadje al aan het kiemen is of dat het is afgestorven door mijn reactieve opmerking…

Zelfvergevingen volgen.

Dag 239 van 2555; de vagina de bron van al het kwaad – baren – deel 3

Dit is een vervolg op mijn vorige blog met zelfvergevingen met betrekking tot mijn baren, een gebeurtenis die alweer 13 en 16 jaar geleden heeft plaatsgevonden, maar waarvan ik inmiddels kan zien dat de gevolgen nog steeds aanwezig en actief zijn en dus opgeruimd dienen te worden om weer verder te kunnen zonder nog een nasleep van mijn verleden te ervaren. Begrijp goed dat dit een deel/dimensie is wat ik belicht, omtrent baren en het thema ‘de vagina de bron van al het kwaad’, wat ik nu zie als hetgeen dat als eerste opgeruimd dient te worden.

 

 

Wanneer en als ik mijzelf angsten zie opeenstapelen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik participeer in de geest en kan kiezen om gevangene te blijven van mijn angsten in de kooi van mijn geest of dat wat ik vrees te toetsen aan de werkelijkheid en zo te onderzoeken of de angst echt is. Ik stop de opeenstapeling van angst en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om angsten eerst te onderzoeken alvorens in de achtbaan van een opeenstapeling van angsten mee te gaan.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie aarzelen door angst voor fysieke pijn dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik eerst de emoties en gevoelens moet weg halen rond pijn. Ik stop de angst/emoties/gevoelens rond pijn en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het woord pijn te ontdoen van zijn lading, die energetische lading waardoor ik mijzelf terugtrek in angst of de pijn nu reëel is of niet.

 

Wanneer en als ik mijzelf opstandig zie zijn tegen de mening van het systeem, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat het systeem aanpakken door mij ervan te separeren niet de weg is om te gaan. Ik stop het opstandig zijn en buig het om naar kritisch zijn, 1 en gelijk aan het systeem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om uitlatingen van het systeem die niet correct zijn naast mij neer te leggen in het moment, omdat ik het niet alleen in dat moment kan veranderen, en ik in plaats daarvan kan onderzoeken hoe dingen anders zouden kunnen zodat wanneer het moment daar is ik een oplossing kan aanbieden in het belang van een ieder en mijzelf zo heb aangestuurd inplaats van af te zetten tegen en te separeren van.

 

Wanneer en als ik mijzelf in de angst zie gaan dat ik mijn oude vagina nooit meer terug krijg dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik nog niet klaar ben voor verandering. Ik stop de angst voor het nieuwe onbekende en ga verder met wat hier is/zich aandient.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn handelen en de gevolgen hiervan goed te begrijpen en te kunnen volgen om zo niet verrast te worden met de angst voor het nieuwe/onbekende.

 

Wanneer en als ik mijzelf angst zie hebben voor de aanblik van mijn vagina, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik angst heb dat alles anders is en dat ik zal walgen van de nieuwe situatie en walgen van mijzelf als het startpunt voor mijn kinderwens zonder dit bewust te begrijpen. Ik stop het walgen van mijzelf en doorloop dat wat ik gecreëerd heb.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet te walgen van mijn lichaam/vagina maar te zien dat deze walging voortkomt uit de vrees voor verandering en mijn werkelijke motieven voor mijn handelen zoals eigenbelang.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vrezen dat mijn vagina voor altijd ‘buiten werking’ zal blijven, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet verder kan kijken dan mijn huidige situatie, omdat ik bevangen ben door angst en mijn gezond verstand ‘buiten werking’ is. Ik stop de angst en kijk verder dan mijn angst.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet door angst te laten verblinden maar mijn situatie aan te sturen in plaats van geleid te worden door de situatie en de angst.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie handelen en beslissingen nemen op basis van angst dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat de kans dat ik een totaal ruptuur zou krijgen, statistisch niet zo groot is en ook niet te voorspellen is tot het moment dat het gebeurd. Ik stop het handelen in angst en leef 1 en gelijk aan wat zich hier aandient.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zelfverantwoordelijkheid te nemen voor hetgeen ik lees en zie en daar waar ik een energetische lading zie dit te onderzoeken door zelfvergeving en mijzelf te corrigeren in de fysieke werkelijkheid.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie leven in een surreële wereld aangestuurd door plaatjes en angsten, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik kijk door de ogen van de geest in angst en zo niet kan zien wat daadwerkelijk zich hier aandient. Ik stop mijn participatie in mijn zelf gecreëerde surreële wereld en neem deel aan het leven 1 en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het niet durven kijken om te zetten in kijken om zo te kunnen zien of mijn angst gegrond is of niet. En zo gezond verstand te gebruiken en niet te denken dat mijn vagina ‘stuk is’, wanneer er niet noemenswaardig iets aan de hand is anders dan het ‘stuk zijn’ van mijn vagina in mijn geest.

 

Wanneer en als ik mijzelf moeite zie hebben met de overgang van ik naar wij, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik besta in eigenbelang en deze verandering zal mijn eigenbelang gaan uitdagen en mijn angsten aanwakkeren wanneer ik niet stevig in mijn schoenen sta. Ik stop de twijfel om over te gaan naar wij en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het baren als een ervaring van verandering te zien en een ervaring die niet alleen gekoppeld is aan het krijgen van kinderen. Het mijzelf geboren laten worden in het fysieke is net zo’n ervaring van verandering waarbij mijn ik overgaat in wij als het belang van een ieder.

 

Wanneer en als ik mijzelf afgedankt zie zijn als vrouw, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat mijn zijn als moeder mijn zijn als vrouw niet uitsluit, simpelweg verschillende verantwoordelijkheden. Ik stop het slachtoffer te zijn van persoonlijkheden en zie de verschillende facetten en kanten van mij als mens.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf als mens te zien en niet als verschillende afgescheiden rollen, waarbij de ene verantwoordelijkheid de andere niet uitsluit.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie geloven dat na het baren ik geen plezier meer aan mijn vagina kan bleven, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik een opinie heb ontwikkeld op basis van angst en aannamens en alleen ervaring/onderzoek het tegendeel kan bewijzen. Ik stop de opinie en onderzoek deze in mijn fysieke werkelijkheid.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het plezier hebben van mijn vagina niet op te hemelen tot irreële beelden en verwachtingen om zo elke ervaring als negatief en niet voldoening gevend af te strepen.

 

Wanneer en als ik mijzelf angst zie hebben voor het baren dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik angst heb voor verandering. Ik stop de angst voor het baren en geef leven aan mijzelf in mijn fysieke werkelijkheid.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het baren van toen en de angst van toen niet over te zetten op het mijzelf herboren laten worden in de fysieke werkelijkheid en de verandering te omarmen.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn vagina de schuld zie geven van zaken die niet de schuld/het gevolg zijn van mijn vagina, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat mijn band met mijn vagina is aangetast en dat het herstellen mijn enige weg is om heel te worden. Ik stop met het beschuldigen en ga 1 en gelijk in n aan het leven staan.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om voordat ik mijn vinger naar mijn vagina wijs en het de schuld te geven, eerst naar mijzelf moet wijzen om te zien waar ik mijn zelfverantwoordelijkheid niet neem en dat te herstellen.

 

Wanneer en als ik mijzelf geesteswerkelijkheid boven mijn fysieke werkelijkheid zie verkiezen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de makkelijke uitweg kies en mij niet de gevolgen gewaar ben. Ik stop het kiezen van de makkelijke uitweg en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn fysieke werkelijkheid als mijn anker te hebben in het leven en alleen dat wat getoetst is door mij aan de fysieke werkelijkheid is van waarde.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie focussen op het positieve dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij in een polariteit bevind. Ik stop mijn participatie in deze polariteit en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet op het positieve noch negatieve te focussen aangezien ze beiden meer van hetzelfde zijn, maar deze energetische frictie te zien als van de geest en mij te richten op dat wat zich hier aandient in het fysieke.

 

Wanneer en als ik mijzelf in spijt over de gevolgen van mijn zwangerschap zie gaan, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat de elasticiteit van mijn lichaam van vele factoren afhankelijk is en dat spijt hier geen verandering in gaat brengen. Ik stop mijn spijt en participeer 1 en gelijk aan en in het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te realiseren dat sommige zaken eerst fysiek gelopen moeten worden om te zien wat de gevolgen zijn en dat niet alles voorkomen kan worden, mits de schade maar niet ten koste van iets of iemand gaat op de langere termijn.

 

Wanneer en als ik mijzelf doormiddel van fantasie een situatie zie aanpakken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dan da de situatie te groot is voor mijn geest om te kunnen behappen en mee om te gaan. Ik stop de fantasie en neem 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet langer fantasie als overlevingsmechanisme te gebruiken wanneer ik als geest/ego de fysieke werkelijkheid niet aankan.

 

Wanneer en als ik mijzelf verraden voel door mijn vagina, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf verraden heb door de impact van een zwangerschap niet te kunnen inschatten. Ik stop het gevoel van verraad en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet langer verraden te voelen door mijn verlangens en zodoende mijn vagina niet als het kwaad te ervaren, maar als deel van mijn fysieke lichaam.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn lichaam als de vijand te zien, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf tegen mijzelf keer en niet meer in eenheid besta, maar verdeeldheid zaai. Ik stop met het zaaien van verdeeldheid en leef 1 en gelijk aan en in het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet als de vijand te zien, maar evenredig met alle delen samen te werken om zo optimaal te kunnen leven en mijzelf en anderen te kunnen ondersteunen.

 

Wanneer en als ik mijzelf verminkt voel als vrouw na het baren dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat dit een punt is waar ik zal moeten geven wat ik graag zelf ontvangen had. Ik stop mijn eigen belang en de energetische ladingen die mij leiden tot een slachtofferrol.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om dat te geven wat ik zelf had willen ontvangen als kind vanuit een 1 en gelijk positie en niet vanuit een slachtofferrol.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie rouwen wanneer het ego plaats moet maken voor leven, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat het ego zich niet zomaar gewonnen gaat geven. Ik stop het rouwen als participatie in de geest/ego en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het rouwen niet te zien als echt verdriet, maar als een dekmantel om het ego instant te kunnen houden.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn vagina in een negatief daglicht zie stellen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik participeer in polariteit. Ik stop de participatie in deze polariteit en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn band met mijn vagina te herstellen zonder in positief en negatief te denken.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn angst fysiek zie maken dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dan dat ik de gevolgen niet kan overzien vanuit angst en niet daar zal zoeken waar de oplossing is. Ik stop het fysicaliseren van mijn angst en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de angst te stoppen alvorens het fysiek wordt en beter op mijn lijf te letten en de signalen te leren kennen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie separeren van mijn vagina/lichaam dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik uit angst voor het onbekende mij afsluit/separeer van mijn vagina/lijf. Ik stop de separatie en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet langer te separeren van mijn vagina/lijf en in eenheid en gelijkheid te leven met de mogelijkheden van mijn lijf.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn vagina zie beschuldigen voor inflexibiliteit, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet flexibel ben en niet flexibel kan omgaan met verandering. Ik stop de inflexibiliteit en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om flexibel in het leven te staan en te omgaan met wat het leven, als mijzelf als de schepper, op mijn bordje gooit.

 

Wanneer en als ik mijzelf spijt zie hebben omdat ik geen band heb opgebouwd met mijn vagina, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat dat het nooit te laat is om de spijt te gebruiken om een nieuwe start te maken. Ik stop de spijt en leef.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn spijt van een gemiste kans niet te zien als iets onherstelbaars, maar het simpel te herstellen en verder te leven, gelijk en 1 aan het leven.

Dag 220 van 2555; een moeder doet dat – deel 2

Dit is een vervolg op mijn blog van gisteren waar ik eindigde met het probleem, de oplossing en de beloning. Vandaag zal ik met de zelfvergevingen verder gaan.

 

Probleem:

Opstaan voor mijzelf als moeder in de hoedanigheid van alle moeders en vervolgens niet kunnen geloven dat ik het gedaan heb en al bang te zijn voor de gevolgen waar ik zeker van ben dat ze zullen komen.

Oplossing:

In het hier en nu te blijven en te zien/begrijpen/realiseren wat mijn daden en woorden hebben teweeggebracht om zo geen twijfel te hebben over het feit dat wanneer ik sta ik ook echt sta.

Beloning:

Weten dat ik kan staan als en voor mijzelf als en in het leven voor het leven gelijk en 1 aan de ander.

 

Angstdimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben niet in mijzelf op te kunnen staan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat wanneer ik mijn kop boven het maaiveld steek als moeder ik de gevolgen daarvan zal bezuren.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat ik in de geest wel denk te kunnen staan, maar in mijn fysieke werkelijkheid het niet kan opbrengen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat de ander als mij zal terugslaan wanneer ik sta in mijzelf als leven en mij niet realiseer dat wanneer ik echt 1 en gelijk aan het leven sta, er geen ruimte voor angst is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om mij te strekken in mijzelf om zo door mijn weerstanden te breken en naar buiten te komen als een kuiken uit een ei en niet te snappen waar ik in terecht ben gekomen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben voor de gevolgen als ik opsta in mijzelf als de ander en mij niet realiseer dat ik alleen maar kan gaan staan wanneer ik de gevolgen kan overzien en er rekening mee kan houden om zo in het belang van alles te handelen.

 

Gedachtendimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf te zien wegkruipen in mijzelf en te hopen dat een ander opstaat.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in de geest te zien als niet capabel om te staan als mijzelf laat staan 1 en gelijk als een ander.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in de geest juist heroïsche daden te zien verrichten die in werkelijkheid nooit tot uitdrukking komen en mij niet te realiseren dat ik in polarisatie leef met het mijzelf zien wegkruipen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in de geest eerst te willen zien opstaan om het vervolgens in mijn fysieke realiteit ook echt te kunnen doen en mij niet te realiseren dat ik geen plaatjes en aanmoedigingen van de geest nodig heb om op te staan in mijzelf, maar dat het iets is dat gebeurd in een adem e niet iets dat door emoties en gevoelens moet worden gevoed en voorgewerkt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in de geest te houden om zo geen zelfverantwoordelijkheid te hoeven nemen om te staan voor wie ik ben 1 en gelijk aan het leven.

 

Verbeeldingsdimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als een begeestert spreker iedereen zie toespreken daar waar ik onrecht bespeur en mij niet realiseer dat dit een geest realiteit is maar dat is wat in mijn verbeelding zich afspeelt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf het onmogelijke te zien doen wat ik eigenlijk niet voor mogelijk hou en dan ook niet geloof wanneer ik daadwerkelijk opsta in mijzelf als de ander, maar het zie als een verbeelding die ik al zo vaak in verschillende versies heb gehad.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te verbeelden dat ik het niet was die opstond in haarzelf als de ander om zo misschien de gevolgen te kunnen ontspringen.

 

Interne gesprekken/backchatdimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de backchat ‘ wat heb ik nu gedaan/gezegd’ in mij te laten bestaan en zo aan mijzelf te twijfelen en niet 100% te zijn opgestaan in mijzelf.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om  de backchat ‘ik kan zo niet praten tegen de ander’ in mij te laten bestaan en zo de angst te voelen dat ze het op mij zullen munten.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de backchat ‘wat als ze nu gemeen tegen mij worden’ in mij te laten bestaan om te denken dat men zich tegen mij keert net zoals ik mij tegen mijzelf keer wanneer ik niet opsta in mijzelf.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de backchat ‘zo ik laat niet over mij heen lopen’ in mij te laten bestaan en zo toch mijn ego even uit de fles te laten komen door mij stiekem toch goed te voelen.

 

Reactiedimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf blij te voelen dat ik ben opgestaan en ben gaan staan voor datgene dat misbruik in de hand werkt en moeders op het gevoel speelt en manipuleert tot zaken waar ze met gezond verstand normaal gesproken niet voor gevallen waren.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij opgelucht te voelen dat ik dit niet oppotte zoals gewoonlijk maar daar ingreep waar het nodig was, waarbij ik door deze opluchting zag dat ik toch even had gedacht dat ik niet zou staan en ik dus niet 100% op mijzelf aan kan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boosheid in mijzelf te voelen nadat mij gezegd was dat ik als moeder zoiets zou doen en mij realiseerde dat ik dit persoonlijk nam en twijfelde voor een seconde of ik wel een goede moeder was.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om onrecht in mijzelf te voelen wat mij tot staan bracht omdat ik zag hoe ook anderen hieronder konden lijden en zichzelf zouden zien als slechte moeders en mij niet te realiseren dat onrecht bestrijden vanuit het ego/de geest als een gevoel komt en dus geen zuivere beweegreden om op te staan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om ongeloof te voelen dat wat tegen mij gezegd was misschien niet zo bedoeld was terwijl de woorden ‘dat zou een moeder toch doen voor haar kind’ luid en duidelijk waren.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf opgejaagd te voelen zodat ik snel moet handelen en niet langer kan wachten.

 

Fysieke gedragsdimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn handen te voelen samen ballen waarbij mijn nagels iets in mijn handpalmen drukken wat tot uitdrukking brengt dat ik twijfelde of ik zou handelen op de boosheid en het gevoel van onrecht dat in mij was.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om op het puntje van mijn stoel te gaan zitten en mijn fysieke lichaam in uiterste paraatheid te brengen om zo op te kunnen springen als ik het niet zou vertrouwen en ik voor de vijand moet vluchten om de gevolgen te ontlopen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn adem even te laten stokken toen mij werd verteld dat een moeder zoiets wel zou doen en mij zo voor een momet uit mijn fysieke werkelijkheid te halen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet gemakkelijk in mijn lichaam te zitten nu ik weet dat ik zal staan voor en als mijzelf als de ander.

 

Consequentiedimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat nu ik opgestaan ben in mijzelf als de ander mijn kinderen de negatieve gevolgen daarvan zullen plukken op school.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om nu ik zie dat ik nog niet 100% in zelfoprechtheid ben opgestaan ik dat misschien een volgende keer ook niet kan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat dit maar enkele keren in mijn leven zal gebeuren dit staan als wie ik ben en dus kan zien dat ik niet geloof dat ik sta uit eigen beweging en het niet iets is dat toevallig aan komt waaien of op mijn pad komt waarbij geen enkele vorm van zelfverantwoordelijkheid komt kijken.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te zien dat staan in mijzelf niet moeilijk is, maar te geloven dat dit te doen zonder emoties en gevoelens bijna niet kan.

 

 

 

In mijn volgende blog zal ik de correctieve zinnen en verbintenissen aangaan om zo mijn verandering tastbaar en fysiek te kunnen maken en de reis tot verandering, op dit punt van geloven in mijzelf dat ik kan opstaan in mijzelf, te aanvaarden.

Dag 216 van 2555; maar grootmoeder wat heb je grote oren – deel 1

Het moment was aangebroken dat ik mijzelf naar de kapper bewoog, dat klinkt misschien wat zwaar, maar het is eigenlijk wel een heel proces geworden over de jaren heen. In het kort komt het erop neer dat sinds ik mijn haar, dat tot op mijn billen groeide afknipte op aanraden van een vriendin die kapper is, ik ineens verantwoordelijkheid voor het model haar moest nemen. Die verantwoordelijkheid nam ik niet, elke keer wanneer ik weer naar de kapper ging werd mij gevraagd wat ik wilde en ik wilde gewoon makkelijk zittend haar. Ik liet het aan de kapsters over, mijn vriendin kon ik daarin vertrouwen, het werd altijd wel leuk. Anderen hadden minder succes en dat wreef ik ze dan fijntjes in door middel van interne gesprekken in mijn geest. Ik was altijd ontevreden over mijn kapsels, maar zag niet dat de sleutel zelfverantwoordelijkheid was.

Toen braken de jaren aan dat ik kaal was, wat niet een proces was van nou dat doen we morgen dan even. Toch was dat het eerste moment dat ik zelfverantwoordelijkheid voor mijn haar/kapsel nam. Na ruim 2 jaar liet ik mijn haar weer uitgroeien, het was een groepsbeslissing om het te scheren en een groepsbeslissing om het weer te laten groeien. En daar diende het oude probleem van geen zelfverantwoordelijkheid nemen zich weer aan, het was nooit aangepakt dus het keerde als een boemerang weer terug om aangepakt te worden. Ik had er al buikpijn over toen alleen maar het besluit viel dat we het zouden laten groeien. Ik heb het ook nog weer een keer geschoren, omdat ik het niet aankon. Maar zoals alles toch gelopen moet worden liep ik ook dit punt. Ik was tot voor kort nog maar 1 keer naar de kapper geweest om het matje uit mijn nek te laten knippen en bij te punten. En mijn haar groeide en groeide, af en toe maakte ik een staartje om het uit mijn gezicht te houden. Dus ik moest de keus maken, of laten groeien of naar de kapper voor een korter model en het laatste werd het.

Bij deze kapper was ik voor het eerst duidelijk en zelf sturend over wat ik wilde met mijn haar. Ik somde alles op wat ik graag wenste en vroeg de kapster of zij daar een model mee kon maken. Ik vroeg haar om het wat gedekt over mijn oren te laten, omdat mijn flap oren anders zo tevoorschijn komen. Waarbij de kapster verbaasd zei, heb je dan flaporen? Ik was verbaasd dat ze niet zag wat voor een zeilen ik aan mijn hoofd heb. Het was duidelijk dat dit meer een issue voor mijzelf is dan voor de ander. Dit deed mij besluiten om er eens nader naar te kijken.

Mijn ouders hebben beiden kleine plat aan het hoofd staande oren, ik en mijn broertje hebben beiden oren die aan de maat zijn en van het hoofd afstaan. Ik kan dit in de familie van mijn moeder terug traceren, dus het is een genetische factor die ons flaporen heeft doen krijgen. Mijn broertje zijn oren staan nog meer af en als jongen met kort haar viel het ook meer op dan bij mij met lang haar dat over de oren viel. Mijn broertje werd er ook mee gepest op school, in die mate dat hij met een elastieken band om het hoofd ging slapen in de hoop dat zijn oren platter aan het hoofd zouden gaan staan. Hierdoor werd ik ook meer bepaald bij mijn eigen oren en begon ik mijn oren ook als een niet mooi punt van mijn lijf te zien.

Ik heb altijd oren op steeltjes gehad, ik mocht altijd graag naar mensen luisteren wanneer ik buitenshuis was en deze mensen waren dan onbekende voorbijgangers of medereizigers in de trein. Een aantal jaren heb ik oorpijnen gehad door een onderdruk in mijn middenoor die eerst niet geconstateerd werd en afgedaan als psychologisch probleem in mij. Tijden heb ik slecht gehoord wat weer beter werd en meer met een volle geest te maken had. Toen ik nog oorbellen had kreeg ik zwerende oren van het zilver dat ik gebruikte als oorbellen. Dus wat zegt dat over mijn oren? Negatieve labeling en emoties/gevoelens gekoppeld aan de oren. Laag zelfbeeld, luistervink, pijn en allergische reactie dus afstoting van mijzelf.

Probleem:

Mijzelf definiëren door een deel van mijn fysieke lichaam dat niet voldeed aan het plaatje in mijn geest van het perfecte lichaam.

Oplossing:

Mijzelf als een geheel zien en niet definiëren aan de hand van een deel van mijzelf en mijn plaatje in mijn geest toetsen aan mijn fysieke werkelijkheid. Uitzoeken waar het plaatje zijn origine heeft, zodat ik dat kan ontmantelen.

Beloning:

Mijn zelfwaarde hervatten en mijzelf als een geheel kunnen ervaren en niet in afscheiding van mijzelf. Me andere woorden, durven te leven wie ik ben.

In mijn volgende blog/blogs zal ik door zelfvergeving, corrigerende zinnen en verbintenissen dit probleem aanpakken om zo de oplossing te kunnen toepassen en het leven te kunnen omarmen.

Dag 207 van 2555; sleur of humeur

Het is tijd om eens naar het woord sleur te kijken, het is een woord dat negatief geladen is voor mijzelf. Sleur is iets wat je moet voorkomen, want anders wordt het saai. Ik doe er aan de ene kant dan ook alles aan om sleur te voorkomen, maar aan de andere kant breng ik sleur in mijn leven vanuit het oogpunt van gemak. Ik breng een zekere mate van sleur in mijn leven, om zo het reilen en zeilen van mijn dagelijkse leven te vergemakkelijken. Dus wat is nu wel sleur en wat is niet sleur? Het heeft te maken met de mindset waar ik in ben en welke emoties/gevoelens een rol spelen in dat moment. Wat je haast humeur zo kunnen noemen, wanneer mijn muts ernaar staat dan is sleur okay en wanneer ik het zie als beperkend dan is het ineens niet meer okay. Vaak wanneer anderen erbij betrokken zijn dan slaat sleur sneller om naar negatief dan wanneer ik alleen met mijzelf te maken heb. Steeds hetzelfde doen met dezelfde mensen wordt een verplichting en een beperking maar elke week vaste gerechten in het menu is een geautomatiseerde gemakkelijkheid waar ik niet bij na hoef te denken wat ik dan als prettig ervaar. Het lijkt dat sleur veroorzaakt vanuit mijn eigen beweging, iets prettigs is en sleur veroorzaakt in samenhang met anderen is onprettig en een verplichting. Heet dat niet met 2 maten meten?

 

Betekent dit, dat wanneer een ander frequent in mijn leven is en herhalende zaken met mij beleeft mij in een sleur brengt? Nee zo eenvoudig ligt het niet, het is niet zo dat alle bemoeienis van buitenaf op frequente basis als sleur door mij wordt gelabeld. Ook kan ik plots zelf iets stoppen te doen omdat ik dat als beperkend en als sleur zie, dus wat maakt het tot sleur, wat is het triggerpoint dat mij de mindset van sleur doet laten binnengaan? Wanneer het niet voldoet aan mijn verwachtingen, ik schiet het dan liever af als sleur en maak het zo legitiem om te stoppen, dan te wachten tot het escaleert en ik mij als falend voel in de bezigheid die ik als te beperkend/herhalend beschouw. Dus sleur is een beschermingsmechanisme van mijn ego. Het is een vrijbrief om eruit te stappen alvorens ik/mijn ego gezichtsverlies gaat lijden. Ook de maatschappij ziet sleur als iets ongewenst/negatiefs, wat maakt dat niemand zal zeggen: hoe kun je die sleur nu opgeven, had nog even gewacht.

 

Sleur = S leur = S. is met zichzelf aan het leuren. Het dralen met mijzelf om te zien waar ik de sleur kan afkappen om zo uit een situatie/bezigheid te kunnen stappen op legitieme basis, zodat ik mijn gezicht niet verlies. Ik zou sleur ook kunnen zien als een sierlijke draai, een sleur geven aan mijn leven, zodat alles geautomatiseerd en vergemakkelijkt is en alles aan bod komt dat moet gedaan worden op een dag. Wanneer ik een sleur aan mijn dag geef en daar emoties/gevoelens aan koppel, ja dan wordt het een ander verhaal, dan wordt het onvoorspelbaar en eerder de polariteit van sleur zoals ik dat nu ervaar.

 

Probleem:

 

Ik heb het woord sleur als negatief gelabeld door ervaringen en programmering en koppel er vervolgens emoties/gevoelens aan wat een bezigheid/situatie op het ene moment positief maakt en op het andere moment negatief.

 

Oplossing:

 

Het woord sleur losmaken van emoties/gevoelens evenals de eraan gekoppelde bezigheden/situaties.

 

Beloning:

 

Het woord sleur zien/ervaren los van emoties/gevoelens, dus beleven in het hier en nu, waardoor ik in het moment kan zien of de sleur in het belang van alle participanten is of dat het beperkend is.

 

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om sleur als negatief te zien en daarmee de ervaring meteen zwaar te maken, waardoor het moeilijk wordt om van deze zwaarte los te komen en daadwerkelijk te zien waar ik mee bezig ben.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om sleur door humeur/mindset te laten bepalen en zo door de bril van mijn eigen emoties/gevoelens van mijn verleden heen te kijken.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om sleur als excuus te gebruiken om gezichtsverlies te voorkomen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de opinie te hebben dat sleur iets is dat je moet voorkomen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om anderen eerder de schuld te geven van een ontstane sleur dan wanneer ik sleur in mijzelf constateer.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om sleur aan de ene kant makkelijk te vinden en aan de andere kant vervelend en mij niet te realiseren dat de vervelende sleur altijd een sleur is die met interactie met anderen te maken heeft en zodoende een situatie is waar gezichtsverlies geleden kan worden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te laten aansturen door mijn ego en daadwerkelijk te geloven in gezichtsverlies en mij niet te realiseren dat de emoties/gevoelens vanuit mijn verleden ervoor zorgen dat ik een gevoel van falen zou kunnen oplopen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om situaties/handelingen te stoppen omdat het niet voldoet aan mijn verwachtingen en mij niet te realiseren dat deze verwachtingen surreëel zijn wat in mijn geest ontwikkeld is en niet aan de fysieke werkelijkheid getoetst is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik faal wanneer ik niet voldoe aan mijn verwachtingen gebaseerd op fictie gemaakt in mijn geest.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om teleurgesteld te zijn in mijn falen door niet te voldoen aan mijn fictieve verwachtingen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om dit falen als de sleur te willen stoppen uit angst voor nog meer falen en gezichtsverlies.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik ook een sleur aan mijn leven kan geven als een sierlijke draai die het mij mogelijk maakt om gemakkelijk mijn dagelijkse leven te leiden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik tot op heden het woord sleur alleen vanuit een negatief perspectief heb bekeken en mij moeilijk kan voorstellen dat het ook iets positiefs kan zijn door jarenlange uitvoering van voorgeprogrammeerd zijn.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat wanneer ik aan het woord sleur emoties/gevoelens koppel ik dan te maken krijg met de polariteit van sleur, onvoorspelbaarheid wat alle stabiliteit om zeep helpt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in de polariteit van voorspelbaarheid en onvoorspelbaarheid.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat deze sleur oftewel systematisch zaken op herhalende wijze doen iets is dat naadloos aansluit met de manier van doen van mijn geest, waardoor er samengewerkt kan worden.

 

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de emoties/gevoelens van mijn verleden los te maken van het woord sleur.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de emoties/gevoelens van mijn verleden los te maken van de ervaring sleur.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in het hier en nu te blijven terwijl ik mijn herhalende taken en situaties beleef om zo niet te vallen voor de verwachtingen die door de geest geschapen zijn.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om sleur als een sleur aan het leven geven als een sierlijke draai te ervaren en zo in het moment te bepalen waar herhaling en voorspelbaarheid wenselijk zijn en waar niet om dat het niet in het belang van een ieder is.

Dag 199 van 2555; de open deur naar wat is

Wij mensen zijn liever zoekende dan dat wij werkelijk willen vinden wat is, dat te vinden dat fysiek hier is en het antwoord is op alles dat bestaat. De origine van alles is terug te vinden in de herhalende patronen waaruit wij bestaan en waaruit onze wereld is opgebouwd. De patronen die hun origine vinden in geluid en frequentie, zoals water dat veranderd van uiterlijk wanneer er een frequentie van geluid doorheen gaat, zo veranderen wij door het geluid van de woorden die wij gebruiken en horen. Door de invloed van geluid door woorden en de daarmee samenhangende energie als emoties en gevoelens bepalen de patronen die wij leven en het leven noemen wie wij zijn. Tezamen met anderen vormen wij meer en nieuwe patronen en zo gaan de kringen in het water aangestuurd door geluid als woorden steeds verder en verder, waardoor wij een buitenwereld opbouwen net zoals wij onze binnenwereld hebben gebouwd.

 

Deze patronen gestimuleerd door geluid/frequentie gevormd door en gevat in woorden vinden binnen en buiten ons plaats, maar de grootste creatie doen wij in onze geest. Dit creëren van de patronen komt tot stand door denken/gedachten, zonder denken zijn er geen patronen die wij volgen binnen de logische wetten van de geest. Denken is ons bestaan, denken is wat wij denken te zijn en het denken sluit ons af van wat werkelijk hier is. Het ruiken van de geur van een roos door de herinnering aan een mooi moment waar de geur van de roos een grote rol speelde is het herbeleven van het hier en nu door de ogen van de geest en zijn denken. Denken limiteert en toch is denken al eeuwen het hoogste goed in onze wereld.

 

Van denken komt denken en met denken vormen wij miljoenen interconnecties en kunnen we zien dat de herhalende patronen zo macht krijgen en boven het fysieke zijn, in onze werkelijkheid wordt uitgetild. Ons denken is uit de hand gelopen het is een sneeuwbal die een lawine is geworden en haast niet te stoppen is. Door dit denken menen wij echtheid, waarheid, puurheid en vrijheid te verkrijgen, maar zien niet hoe wij ons vast geketend hebben aan het hek van de geest, waar de deur open is maar waar wij de deur niet zien. Gelimiteerd door de geest zoeken wij naar geluk in de dingen buiten onszelf die wij door denken waarnemen geladen met energetische emoties en gevoelens. Maar we vinden het niet want de waarheid/origine ligt in ons binnen de patronen, de herhalende patronen die ons laten zien wie we geworden zijn en hoe we zo geworden zijn. Door het denken willen we dit niet zien, dat zou al te gemakkelijk zijn en volgens ons een ondoordachte stap zijn om tot de verandering te komen, die we zo verlangen, maar die wij zelf tegenhouden door ons denken, en als passievelingen in de geest blijven hangen in het vacuüm van het denken.

 

Door het onbegrip over onze origine en het niet begrijpen van onze origine als herhalende patronen, hebben we nooit echt een compleet beeld van onze fysieke werkelijkheid gehad. Waardoor het denken of bedenken van een oplossing altijd meer problemen met zich meebrengt dan dat het een aaneenschakeling van gezond verstand is dat een oplossing biedt die iedereen die betrokken is bij het probleem als een gelijke beschouwt.

 

Door al ons denken, verlangen we zoveel, dat er nooit een einde aan dit verlangen lijkt te komen en waarbij oplossingen vervagen in meer problemen. Het denken zal ons nooit bevredigen, het denken kan hoogstens de geest bevredigen, maar zal dan als een onbevredigde hoer blijven zeuren en hunkeren naar meer. Net als het consumentisme als de geest als het denken, dat nooit genoeg is waar er altijd plek is voor meer. Door dit alles zien wij niet meer waar het om gaat en zien wij de open deur naar ons zijn niet. Want achter de gedachten is diegene die de gedachten observeert, passief en niet meer instaat om het denken tot een halt te roepen.

 

Wij zitten gevangen in onze gedachten, wij denken onze gedachten te zijn en wij denken dat de geest onze fysieke werkelijkheid is. Vanuit dat perspectief wil het ego/de geest weten wie het is, het ego zoekt door denken naar het antwoord op de vraag wie we zijn en wat ons doel is in het leven. Alleen het ego vraagt zich af wat het doel is in het leven, wij als de adem, bewust in elk moment hoeven niet te weten wat ons doel is, want wij zijn ook zonder denken hier in elk moment als de aanstuurder van ons leven als het leven. Op deze manier  kunnen wij ons afvragen of wij zoeken naar de betekenis van het leven of dat wij het leven willen ervaren met al onze fysieke zintuigen los van het denken als energetische emoties en gevoelens.

 

Wij denken dat wij onze gedachten zijn, maar wij bestaan uit geluid dat door ons water gaat en wij komen tot leven door de patronen in ons die wij hebben geaccepteerd, toegestaan en gecreëerd. Zolang wij het denken niet als een hulpmiddel zien om onze patronen terug te lopen, te doorlopen en ons te realiseren hoe die patronen in de eerste plaats er zijn gekomen, dan pas kunnen wij onszelf verbeteren en ontdoen van de energetische lading die ons in interconnectie doet bestaan met al onze gedachten die wij koesteren alsof het, het leven zelf is.

 

Wil jij weten waar de open deur naar het zijn/het leven is, doe dan mee en start de gratis on-line cursus van Desteni Universe, DIP-LITE, en leer zelf hoe jij je patronen kan ontrafelen en teruglopen door te schrijven.