Dag 239 van 2555; de vagina de bron van al het kwaad – baren – deel 3

Dit is een vervolg op mijn vorige blog met zelfvergevingen met betrekking tot mijn baren, een gebeurtenis die alweer 13 en 16 jaar geleden heeft plaatsgevonden, maar waarvan ik inmiddels kan zien dat de gevolgen nog steeds aanwezig en actief zijn en dus opgeruimd dienen te worden om weer verder te kunnen zonder nog een nasleep van mijn verleden te ervaren. Begrijp goed dat dit een deel/dimensie is wat ik belicht, omtrent baren en het thema ‘de vagina de bron van al het kwaad’, wat ik nu zie als hetgeen dat als eerste opgeruimd dient te worden.

 

 

Wanneer en als ik mijzelf angsten zie opeenstapelen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik participeer in de geest en kan kiezen om gevangene te blijven van mijn angsten in de kooi van mijn geest of dat wat ik vrees te toetsen aan de werkelijkheid en zo te onderzoeken of de angst echt is. Ik stop de opeenstapeling van angst en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om angsten eerst te onderzoeken alvorens in de achtbaan van een opeenstapeling van angsten mee te gaan.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie aarzelen door angst voor fysieke pijn dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik eerst de emoties en gevoelens moet weg halen rond pijn. Ik stop de angst/emoties/gevoelens rond pijn en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het woord pijn te ontdoen van zijn lading, die energetische lading waardoor ik mijzelf terugtrek in angst of de pijn nu reëel is of niet.

 

Wanneer en als ik mijzelf opstandig zie zijn tegen de mening van het systeem, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat het systeem aanpakken door mij ervan te separeren niet de weg is om te gaan. Ik stop het opstandig zijn en buig het om naar kritisch zijn, 1 en gelijk aan het systeem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om uitlatingen van het systeem die niet correct zijn naast mij neer te leggen in het moment, omdat ik het niet alleen in dat moment kan veranderen, en ik in plaats daarvan kan onderzoeken hoe dingen anders zouden kunnen zodat wanneer het moment daar is ik een oplossing kan aanbieden in het belang van een ieder en mijzelf zo heb aangestuurd inplaats van af te zetten tegen en te separeren van.

 

Wanneer en als ik mijzelf in de angst zie gaan dat ik mijn oude vagina nooit meer terug krijg dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik nog niet klaar ben voor verandering. Ik stop de angst voor het nieuwe onbekende en ga verder met wat hier is/zich aandient.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn handelen en de gevolgen hiervan goed te begrijpen en te kunnen volgen om zo niet verrast te worden met de angst voor het nieuwe/onbekende.

 

Wanneer en als ik mijzelf angst zie hebben voor de aanblik van mijn vagina, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik angst heb dat alles anders is en dat ik zal walgen van de nieuwe situatie en walgen van mijzelf als het startpunt voor mijn kinderwens zonder dit bewust te begrijpen. Ik stop het walgen van mijzelf en doorloop dat wat ik gecreëerd heb.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet te walgen van mijn lichaam/vagina maar te zien dat deze walging voortkomt uit de vrees voor verandering en mijn werkelijke motieven voor mijn handelen zoals eigenbelang.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vrezen dat mijn vagina voor altijd ‘buiten werking’ zal blijven, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet verder kan kijken dan mijn huidige situatie, omdat ik bevangen ben door angst en mijn gezond verstand ‘buiten werking’ is. Ik stop de angst en kijk verder dan mijn angst.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet door angst te laten verblinden maar mijn situatie aan te sturen in plaats van geleid te worden door de situatie en de angst.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie handelen en beslissingen nemen op basis van angst dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat de kans dat ik een totaal ruptuur zou krijgen, statistisch niet zo groot is en ook niet te voorspellen is tot het moment dat het gebeurd. Ik stop het handelen in angst en leef 1 en gelijk aan wat zich hier aandient.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zelfverantwoordelijkheid te nemen voor hetgeen ik lees en zie en daar waar ik een energetische lading zie dit te onderzoeken door zelfvergeving en mijzelf te corrigeren in de fysieke werkelijkheid.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie leven in een surreële wereld aangestuurd door plaatjes en angsten, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik kijk door de ogen van de geest in angst en zo niet kan zien wat daadwerkelijk zich hier aandient. Ik stop mijn participatie in mijn zelf gecreëerde surreële wereld en neem deel aan het leven 1 en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het niet durven kijken om te zetten in kijken om zo te kunnen zien of mijn angst gegrond is of niet. En zo gezond verstand te gebruiken en niet te denken dat mijn vagina ‘stuk is’, wanneer er niet noemenswaardig iets aan de hand is anders dan het ‘stuk zijn’ van mijn vagina in mijn geest.

 

Wanneer en als ik mijzelf moeite zie hebben met de overgang van ik naar wij, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik besta in eigenbelang en deze verandering zal mijn eigenbelang gaan uitdagen en mijn angsten aanwakkeren wanneer ik niet stevig in mijn schoenen sta. Ik stop de twijfel om over te gaan naar wij en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het baren als een ervaring van verandering te zien en een ervaring die niet alleen gekoppeld is aan het krijgen van kinderen. Het mijzelf geboren laten worden in het fysieke is net zo’n ervaring van verandering waarbij mijn ik overgaat in wij als het belang van een ieder.

 

Wanneer en als ik mijzelf afgedankt zie zijn als vrouw, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat mijn zijn als moeder mijn zijn als vrouw niet uitsluit, simpelweg verschillende verantwoordelijkheden. Ik stop het slachtoffer te zijn van persoonlijkheden en zie de verschillende facetten en kanten van mij als mens.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf als mens te zien en niet als verschillende afgescheiden rollen, waarbij de ene verantwoordelijkheid de andere niet uitsluit.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie geloven dat na het baren ik geen plezier meer aan mijn vagina kan bleven, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik een opinie heb ontwikkeld op basis van angst en aannamens en alleen ervaring/onderzoek het tegendeel kan bewijzen. Ik stop de opinie en onderzoek deze in mijn fysieke werkelijkheid.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het plezier hebben van mijn vagina niet op te hemelen tot irreële beelden en verwachtingen om zo elke ervaring als negatief en niet voldoening gevend af te strepen.

 

Wanneer en als ik mijzelf angst zie hebben voor het baren dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik angst heb voor verandering. Ik stop de angst voor het baren en geef leven aan mijzelf in mijn fysieke werkelijkheid.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het baren van toen en de angst van toen niet over te zetten op het mijzelf herboren laten worden in de fysieke werkelijkheid en de verandering te omarmen.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn vagina de schuld zie geven van zaken die niet de schuld/het gevolg zijn van mijn vagina, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat mijn band met mijn vagina is aangetast en dat het herstellen mijn enige weg is om heel te worden. Ik stop met het beschuldigen en ga 1 en gelijk in n aan het leven staan.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om voordat ik mijn vinger naar mijn vagina wijs en het de schuld te geven, eerst naar mijzelf moet wijzen om te zien waar ik mijn zelfverantwoordelijkheid niet neem en dat te herstellen.

 

Wanneer en als ik mijzelf geesteswerkelijkheid boven mijn fysieke werkelijkheid zie verkiezen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de makkelijke uitweg kies en mij niet de gevolgen gewaar ben. Ik stop het kiezen van de makkelijke uitweg en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn fysieke werkelijkheid als mijn anker te hebben in het leven en alleen dat wat getoetst is door mij aan de fysieke werkelijkheid is van waarde.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie focussen op het positieve dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij in een polariteit bevind. Ik stop mijn participatie in deze polariteit en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet op het positieve noch negatieve te focussen aangezien ze beiden meer van hetzelfde zijn, maar deze energetische frictie te zien als van de geest en mij te richten op dat wat zich hier aandient in het fysieke.

 

Wanneer en als ik mijzelf in spijt over de gevolgen van mijn zwangerschap zie gaan, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat de elasticiteit van mijn lichaam van vele factoren afhankelijk is en dat spijt hier geen verandering in gaat brengen. Ik stop mijn spijt en participeer 1 en gelijk aan en in het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te realiseren dat sommige zaken eerst fysiek gelopen moeten worden om te zien wat de gevolgen zijn en dat niet alles voorkomen kan worden, mits de schade maar niet ten koste van iets of iemand gaat op de langere termijn.

 

Wanneer en als ik mijzelf doormiddel van fantasie een situatie zie aanpakken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dan da de situatie te groot is voor mijn geest om te kunnen behappen en mee om te gaan. Ik stop de fantasie en neem 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet langer fantasie als overlevingsmechanisme te gebruiken wanneer ik als geest/ego de fysieke werkelijkheid niet aankan.

 

Wanneer en als ik mijzelf verraden voel door mijn vagina, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf verraden heb door de impact van een zwangerschap niet te kunnen inschatten. Ik stop het gevoel van verraad en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet langer verraden te voelen door mijn verlangens en zodoende mijn vagina niet als het kwaad te ervaren, maar als deel van mijn fysieke lichaam.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn lichaam als de vijand te zien, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf tegen mijzelf keer en niet meer in eenheid besta, maar verdeeldheid zaai. Ik stop met het zaaien van verdeeldheid en leef 1 en gelijk aan en in het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet als de vijand te zien, maar evenredig met alle delen samen te werken om zo optimaal te kunnen leven en mijzelf en anderen te kunnen ondersteunen.

 

Wanneer en als ik mijzelf verminkt voel als vrouw na het baren dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat dit een punt is waar ik zal moeten geven wat ik graag zelf ontvangen had. Ik stop mijn eigen belang en de energetische ladingen die mij leiden tot een slachtofferrol.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om dat te geven wat ik zelf had willen ontvangen als kind vanuit een 1 en gelijk positie en niet vanuit een slachtofferrol.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie rouwen wanneer het ego plaats moet maken voor leven, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat het ego zich niet zomaar gewonnen gaat geven. Ik stop het rouwen als participatie in de geest/ego en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het rouwen niet te zien als echt verdriet, maar als een dekmantel om het ego instant te kunnen houden.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn vagina in een negatief daglicht zie stellen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik participeer in polariteit. Ik stop de participatie in deze polariteit en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn band met mijn vagina te herstellen zonder in positief en negatief te denken.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn angst fysiek zie maken dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dan dat ik de gevolgen niet kan overzien vanuit angst en niet daar zal zoeken waar de oplossing is. Ik stop het fysicaliseren van mijn angst en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de angst te stoppen alvorens het fysiek wordt en beter op mijn lijf te letten en de signalen te leren kennen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie separeren van mijn vagina/lichaam dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik uit angst voor het onbekende mij afsluit/separeer van mijn vagina/lijf. Ik stop de separatie en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet langer te separeren van mijn vagina/lijf en in eenheid en gelijkheid te leven met de mogelijkheden van mijn lijf.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn vagina zie beschuldigen voor inflexibiliteit, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet flexibel ben en niet flexibel kan omgaan met verandering. Ik stop de inflexibiliteit en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om flexibel in het leven te staan en te omgaan met wat het leven, als mijzelf als de schepper, op mijn bordje gooit.

 

Wanneer en als ik mijzelf spijt zie hebben omdat ik geen band heb opgebouwd met mijn vagina, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat dat het nooit te laat is om de spijt te gebruiken om een nieuwe start te maken. Ik stop de spijt en leef.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn spijt van een gemiste kans niet te zien als iets onherstelbaars, maar het simpel te herstellen en verder te leven, gelijk en 1 aan het leven.

Dag 227 van 2555; spiegeltje spiegeltje aan de wand van wie is die reflectie aan de andere kant? – deel 3

Na mijn blog van gisteren met zelfvergevingen zal ik vandaag het probleem tastbaar gaan maken door correctieve zinnen en  verbintenissen te schrijven.

 

 

Wanneer en als ik mijzelf in angst zie gaan om niet meer gezien te worden dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat dit een angst is die zolang ik hem omarm en verwelkom  er een reden is om deze angst niet los te laten, alleen wanneer ik zie dat deze angst bestaat in mijn geest en ik beslis of ik meetel door mijn participatie in de maatschappij, dan kan ik de angst loslaten. Ik stop de participatie in de angst om niet mee te tellen en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de angst om niet meer mee te tellen om te zetten in fysiek aanwezig te zijn in mijn werkelijkheid en 1 en gelijk te participeren in mijn fysieke werkelijkheid, zodat de angst om niet mee te tellen alleen nog in mijn geest bestaat en niet aan de werkelijkheid getoetst kan worden.

 

Wanneer en a s ik mijzelf vergelijk met een wegwerpartikel dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dan dat ik naar binnen moet kijken om te zien wat ik wil wegwerpen om op deze manier over mijzelf in angst te denken. Ik stop de vergelijking en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat ik als 1en gelijk aan leven geen wegwerpartikel kan zijn. Ik werd gecreëerd uit stof van de aarde en zal weer wederkeren als stof op de aarde, wat mij maakt tot een gerecycled product, een ecologisch verantwoord product dat daarom 1 en gelijk aan haar leefomgeving en al het leven daarin kan staan en altijd van waarde zal zijn als een schakel in de ketting.

 

Wanneer en als ik mijzelf in vertwijfeling zie gaan en denk dat ik het leven misloop dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik het leven niet kan mislopen als en gelijk aan het leven. Ik stop dit gevoel van mislopen en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet te laten verleiden door gevoelens van mislopen als een gemiste kans dat het leven doorgaat zonder mij. Ik zie dat dit een angst van mijn ego is om niet alles te hebben wat zijn hartje begeert, terwijl ik als leven het leven niet al te serieus neem en elke adem die ik niet neem niet als een gemiste kans beschouw. Ik ga dus met mijzelf de verbintenis aan om het leven als een serieuze zaak te zien en elke adem te nemen om zo mijn leven in volledigheid en het belang van een ieder te leven en geen angst hoef te hebben om kansen te missen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vergelijken met jongere mensen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat het niet uitmaakt wat voor leeftijd ik heb of de ander, iedereen doorloopt zijn/haar proces en kiest zijn/haar kansen in het leven door acceptatie en aanvaarding. Ik stop de vergelijking en participeer 1 en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te realiseren dat vergelijken voortkomt uit gebrek aan eigenwaarde/zelfvertrouwen en bang te zijn om kansen te missen zoals een goed consument betaamt.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vrezen dat het leven zal verdergaan zonder mij wanneer ik ouder word dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik bepaal of het leven verder gaat zonder mij en of ouderdom/ouder worden het startpunt is om uit de trein van het leven te stappen. Ik stop de angst dat het leven verder gaat zonder mij en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn angst voor het niet eeuwig te blijven doorleven in mijn fysieke hoedanigheid te stoppen en te zien dat mijn bestaan/ wie ik ben niet afhankelijk is van mijn fysieke vorm, zodra een wedergeboorte in het fysieke mij is gelukt zal ik voortbestaan als wie ik werkelijk ben in welke vorm dan ook.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie kijken door de ogen van mijn voorprogrammering en mijzelf als oud beschouw dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat dat oud voelen naar aanleiding van mijn reflectie een gewaarwording van de geest is en niet mijn werkelijke fysieke status quo is. Ik stop het kijken door mijn voorprogrammering en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn voorprogrammering elke keer wanneer ik hem zie te ontmantelen en af te breken om zo achter de sluier va de geest de fysieke werkelijkheid te aanschouwen  en in te participeren.

 

Wanneer en als ik mijzelf niet herken als de reflectie in de spiegel dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dan dat ik niet wil zien wie ik geworden ben als de reflectie van mijn binnenkant. Ik stop de ontkenning van de reflectie van wie ik ben geworden en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te realiseren dat ik niet wil zien wie ik geworden ben door alles wat ik heb geaccepteerd en toegestaan, wat maakt dat ik mij niet kan herkennen in mijn reflectie in de spiegel en pas als binnen en buiten 1 en gelijk is aan het leven dan zal ik de reflectie in welke vorm dan ook kunnen velen en herkennen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie dat ik mijzelf saboteer door niet te zien wat /wie hier is als mijn reflectie dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik nu leef als een fantasie van mijzelf en niet met dat wat hier is. Ik stop de zelfsabotage en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet langer als de fantasie van mijzelf te leven, maar te participeren in het leven in elke fase van mijn leven, omdat ik leven ben door elke ademhaling.

 

Wanneer en als ik mij mijzelf zie bevechten om geen verandering te hoeven doormaken dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dan dat door mijzelf als leeftijdsloos te willen zien ik alles zo probeer te behouden als het was en doet de angst voor verandering mij mijzelf bevechten als en gelijk aan het systeem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet langer te bevechten als het systeem en mij te realiseren dat ik angst voor verandering heb en daardoor niet oud wil worden of hier door mijn reflectie aan herinnerd te worden.

 

Wanneer en als ik mijn reflectie zie ontkennen dan stop ik en haal ik adem, Ik realiseer mij dat ik een deel van mijzelf niet wil erkennen en onder ogen wil komen. Ik stop de ontkenning en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zelfoprecht te zijn en dat wat ik in mijzelf als goed  en in het belang van een ieder acht te behouden en alles dat ik als slecht acht onder ogen te komen.

 

Wanneer en als ik paniek voel bij het zien van mijn reflectie in de spiegel dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dan dat er oneerlijkheid in mij is en dat ik nog delen in mij heb die ik onder ogen moet komen. Ik stop de paniek als de oneerlijk en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de paniek te zien voor wat het is, oneerlijkheid in mijzelf, en het navenant te behandelen.

 

Wanneer en als ik mijzelf teleurgesteld zie zijn in mijn fysieke verouderde lichaam dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat het leven altijd van jong naar oud gaat als  een natuurlijk verloop en dat een teleurstelling een teleurstelling in het leven is oftewel een teleurstelling in wie ik ben of ben geworden. Ik stop de teleurstelling in mijzelf en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet langer teleurgesteld te zijn in het leven 1 en gelijk aan mijzelf, maar de daadkracht van het leven te ervaren en 1 en gelijk te willen participeren aan het leven.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn fysieke lichaam even stop zie zetten dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer dat starheid en stokken van mijn adem en manier van mijn geest zijn om niets te laten veranderen en even de tijd stil te willen zetten. Ik stop dit fysiek stop zetten en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn fysieke lichaam niet te misbruiken voor verlangens van de geest  en dus niet de tijd stil te zetten door fysiek in starheid te gaan en mijn adem te laten stokken.

 

Wanneer en als ik mijzelf opgelaten voel dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dan dat ik mij opgelaten voel over de positie die ik inneem in mijn leven in oneerlijkheid. Ik stop de opgelatenheid en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn positie in het leven niet in oneerlijkheid aan te nemen en mij zodoende ook niet opgelaten te hoeven voelen voor wie ik ben geworden.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie leven op basis van een idee uit mijn geest dat ouderdom betekent niet meer meetellen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik zelfverantwoordelijkheid zal moeten nemen voor mijn leven en dat er zo geen enkele reden is om niet meer mee te doen in welke vorm dan ook, maar dat het de angst voor verandering is die mij aanstuurt. Ik stop het leven als een idee uit de geest en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het leven adem na adem te nemen en geen angst te hebben als mijn leidraad, zodat ik niet mijzelf zal opgeven en mijn leven zal laten doorlopen in volle bewustzijn, in zelfoprechtheid, wat mij de levenskracht zal geven om door te gaan.

Dag 200 van 2555; omgelabelde woede als consumentisme

Na de realisatie dat ik boosheid/woede omlabel naar andere emoties/gevoelens die mijn “ik word nooit boos’ personage welgevallen, viel mijn oog op de link naar de commercie waar producten ook omgelabeld worden en zo opnieuw worden aangeboden om toch verkocht te worden. Het aloude winstprincipe van ons kapitalistische stelsel dat hoog in het vaandel gehouden dient te worden, want groei naar meer en dus winstbejag is alles zaligmakend binnen onze consumentistische maatschappij. Wij zijn de kip en het ei van het consumentisme, wij houden het in stand door te participeren en wij hebben het tot stand gebracht door erin te gaan participeren. Verlangend naar meer en beter, waarmee we meer voor minder kregen en beter moest plaatsmaken voor inferieur. En dat is wat er is gebeurd we zijn inferieur geworden aan ons verlangen. Kijk maar naar mijn boosheid/woede, door het niet te erkennen en om te labelen, verlang ik naar het zijn van een goed en niet boosaardig/haatdragend persoon. In dit verlangen ben ik dan inferieur aan dat verlangen door het onderdrukken van de boosheid/woede en iets te wensen wat ik niet ben. Ik voel mij echter superieur door mij te personifiëren met het zijn van iemand die niet boos wordt, wat niet de fysieke realiteit is en een gevolg van polariteit.

Ik ben een product van het consumentisme door acceptatie en mijn toestemming, en zo is mijn boosheid/woede als het principe van het consumentisme om de boosheid zo weg te zetten dat ik het aan mijzelf kan verkopen als iets goeds/nobels. Ik volg de wetten van het consumentisme zelfs zonder dat ik mij ervan bewust ben in elk moment en elke ademhaling. Hier zit de verandering, hier kan ik het tij keren. Door mijn boosheid/woede te erkennen hoef ik het niet om te labelen en te verkopen, ik kan het erkennen en aansturen en zelfs preventief voorkomen. Zo ook binnen het consumentisme kunnen we erkennen dat we bepaalde producten niet nodig hebben of in deze hoeveelheden nodig hebben en kunnen we preventief voorkomen dat de ‘rat race’ van consumentistisch produceren in lage loonlanden in werking gaat. We hoeven dat niet te verkopen waarvan we weten dat het niet nodig is/overbodig is. Dus wanneer ik mijzelf kan aansturen dan kan ik mij ook als het consumentisme aansturen en dat kun jij ook, totdat we samen 1 luide stem zijn die een halt toe roept aan het winstbejag om een systeem te handhaven wat niet nodig is en wat niet in het belang van al zijn deelnemers is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn boosheid/woede om te labelen als een product dat verkocht moet worden om de winst marges/ de energie hoog te houden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn emotie van boosheid/woede opnieuw aan mijzelf aan te bieden in een acceptabele vorm die aansluit bij mijn personage van niet boos worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik mijn gevoelsleven niet aan mijzelf hoef te verkopen in een acceptabelere vorm, het is wat het is in het moment en het kan of voorkomen worden of gecorrigeerd, mijn emoties/gevoelens geven mij aan waar ik ben in mijn proces en het ombuigen hiervan is gelijk aan het proberen toepassen van mijn geest werkelijkheid im mijn fysieke werkelijkheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om hoe ik geprogrammeerd/gevormd ben als consument te leven in mijzelf en buiten mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het systeem van winst in stand te houden door te verlangen naar meer energie om mijn geest op te laten draaien.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om inferieur aan het verlangen van meer energie te zijn geworden door mij superieur te voelen wanneer ik in zelfoneerlijkheid mijn omgelabelde boosheid/woede alsnog aan mijzelf verkoop als acceptabel.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een product van het consumentisme te zijn om zo mijn verlangens te kunnen honoreren en mijzelf te verschuilen achter een masker van goed en niet haatdragend zijn en niet te durven zien dat ook boosheid/woede deel uit maken van mijn fysieke werkelijkheid en dat deze emoties preventief voorkomen kunnen worden of gecorrigeerd en niets zijn om bang voor te zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een mechanisme/patroon van omlabelen en verkopen te behouden terwijl ik kan zien dat het niet in het belang van een ieder is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in oneerlijkheid met mijn boosheid/woede om te gaan en zo mijzelf niet kan leren kennen/aansturen/verbeteren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij onprettig te voelen in de rol van consument, omdat de oneerlijkheid mij duidelijk in het gezicht schreeuwt, en tegelijkertijd mijzelf goed te voelen wanneer ik de patronen van het consumentisme in mijzelf toepas en mij niet realiseer dat het beide dezelfde principes/patronen zijn waarbij ik mij goed voel bij de ene en onprettig bij de ander.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de patronen van het consumentisme in mijzelf te herkennen die ik heb geaccepteerd en toegestaan om zo van binnen naar buiten toe te kunnen werken aan verbetering en preventie.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het beestje bij het naampje te noemen en ook de emoties/gevoelens die ik niet waardeer in mijzelf te benoemen en aan te sturen in het belang van een ieder.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om winst/energie niet langer als een hoger doel te zien, hetzij bewust of onbewust, wat mij afleid van wat werkelijk hier is en hier gedaan moet worden.

Dag 136 van 2555; laat mij in mijn plaatjeswereld, ik heb het goed

Deze foto zag ik langskomen op Facebook, waarbij de man zich zogenaamd warmt aan het vuur dat hij heeft geschilderd. We lachen om zo’n plaatje en vinden het naar alle waarschijnlijkheid grappig en zien de absurditeit ervan in. Wat we ons tegelijkertijd niet realiseren is dat wij ons bestaan in handen leggen van plaatjes en dat als de gewoonste zaak van de wereld beschouwen. Plaatjes die zich als een diashow zich de hele dag door vertonen aan onszelf binnen onze geest, die wij beschouwen als 1 en gelijk aan onze fysieke realiteit hebben grote invloed op onze beslissingsvaardigheden. Ik gebruikte vroeger deze plaatjes als een startpunt voor een verlangen om iets tot stand te laten komen. Zeg maar het plaatje als het recept voor het manifesteren van de taart. Ik deed eigenlijk niets zonder dat er een regisserend plaatje aan vooraf ging.

Als Reiki behandelaar zag ik eerst een plaatje dat mij vertelde waar ik mijn handen moest neerleggen op de client, dat ging dan de hele behandeling zo verder. Ik ‘voelde’ dat als het geleid worden door een hogere macht, maar ik werd in wezen geleid door mijn eigen geest die inmiddels vol zat met Reiki plaatjes nadat ik mij er in verdiept/gestudeerd had. Wanneer de plaatjes niet duidelijk waren dan ervoer ik dat als het af laten weten van de hogere macht en ervoer ik mijzelf als minder krachtig als Reiki behandelaar. Een totaal mijzelf voor de gek houden, maar niet bekeken vanuit het perspectief dat ik deze plaatjes in mijn geest gelijk zette aan mijn fysieke realiteit, deze plaatjes waren mijn wereld.

Dit gedrag zie ik bij velen terug en is een bestaansreden geworden los van de fysieke realiteit. We werken voor een baas om ons bestaan te kunnen bekostigen, maar los daarvan is de drijfveer om onze plaatjes bevredigt te krijgen vele malen groter. Die auto, vakantie, computer, tv, kleren en noem het maar op die allemaal als plaatjes in onze geest zijn opgeslagen en ons doel in ons leven zijn geworden. Dit noemen we geen egoïsme, hebberigheid of inhaligheid, nee dat is je dromen uit laten komen van je zuur verdiende centen.

Ik woon nu in een huurhuis, waar zeer duidelijk de plaatjes die men had vergaart in de geest over hoe trendy te wonen, bij elkaar zijn gebracht en tot leven zijn gekomen in de fysieke realiteit. Men noemt dat dan hun stijl of dat wat zij graag zien in hun huis als hun eigen identiteit, maar is dat wel zo? Is het niet zo dat wij ons laten programmeren door de plaatjes die wij zien in onze fysieke wereld? Is het niet zo dat de reclame jongens doormiddel van slimme NLP (neuro-linguistic-programming) ons doen geloven dat wij deze plaatjes in onze geest willen en tot hoger doel in ons leven stellen? Zijn wij niet gewoon een grote mierenhoop die vlijtig dat aan het manifesteren is wat er in ons geprogrammeerd is/wordt?

Ik heb mij inmiddels van heel wat plaatjes ontdaan en van de overige plaatjes zie/realiseer/begrijp ik dat het geprogrammeerd is en niet werkelijk is wie ik ben. Dat is een stuk rustiger leven, dat kan ik wel zeggen. Nu dient zich over een paar maanden de situatie aan dat ik ga verhuizen en dat huis mag ik naar wens inrichten. Waarbij ik vroeger niet had kunnen wachten, de verfstalen al klaar had liggen en een totaal interieur plan had geproduceerd, weet ik nu niet eens wat voor kleur ik op de muur zou willen hebben. Niet dat ik het gewoonweg niet weet, maar meer dat het niet uitmaakt. Er verandert significant niets aan het leven wanneer ik blauw/wit/beige/rood op de muur smeer. Het is meer een kwestie van een praktische leefomgeving maken, dan kan elke kleur een juiste kleur zijn, die past binnen dit beginsel.

Probeer maar eens zonder plaatjes beslissingen te maken, ga maar eens naar de supermarkt en stel een maaltijd samen die niet geregisseerd is door plaatjes. Koop maar eens een nieuwe jeans of ga eens naar de kapper zonder al die plaatjes in je geest en maak eens echt een keuze die in het belang van een ieder is. Als de plaatjes in onze geest echt zo krachtig en machtig waren als we onszelf doen geloven dan hadden we met plaatjes al lang alle problemen opgelost, maar de realiteit is een andere.

De volgende zelfvergevingszinnen zijn voornamelijk vergeving op de periode dat ik voornamelijk leefde vanuit de plaatjes in mijn geest.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik een wereld heb gecreëerd naast mijn fysieke realiteit die bestaat uit plaatjes en die ik als mijn realiteit beschouw boven mijn tastbare fysieke realiteit.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat de plaatjes in mijn geest niet van mij zijn, maar geleend van het systeem waar ik deel van uitmaak, die ik gebruik om mij als individu te plaatsen/in eenhokje te stoppen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat het mijzelf plaatsen in een hokje doormiddel van de plaatjes in de geest een uiting is van niet weten wie ik ben en een naarstig zoeken buiten mijzelf naar wie ik dan wel ben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat het volgen van de plaatjes het uit handen geven van de regie van mijn leven is, waardoor ik nooit zal ervaren dat de kracht in mij is om mijnleven te regisseren in het belang van een ieder.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik nooit zal weten wie ik ben zolang ik het buiten mijzelf zoek in algemene plaatjes die geen optelsom zijn van wie ik werkelijk ben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat wanneer plaatjes tot nu toe nog nooit een verschil in de wereld hebben gemaakt, plaatjes dus ook geen verschil in mijn leven kunnen maken, als zijnde een deel van het leven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik mijn hele leven ben geprogrammeerd door de plaatjes in mijn buitenwereld, zodat mijn geest genoeg materiaal had om mij te doen geloven dat mijn binnenwereld een veilige haven is voor mij, een plek die vertrouwd aanvoelt en te verkiezen valt boven mijn fysieke realiteit.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat die vertrouwde wereld geschapen door mijn geest met toestemming van mijn kant, een uitvalsbasis werd voor al die momenten dat ik de fysieke werkelijkheid niet dacht aan te kunnen en mij terugtrok in een plaatjeswereld om mijzelf te sussen en het negatieve gevoel dat mij beheersde te vervangen met positieve gevoelens.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat mijn fysieke realiteit niet draait om positieve en negatieve gevoelens, maar om wat daadwerkelijk hier is als mijzelf in het moment en dat ik daarmee in overeenstemming moet komen in het belang van een ieder.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat het geloven in een plaatjeswereld niet de manier is om de wereld te redden, maar dat plaatjes als middel wel mensen kan wakker schudden en tijdelijk kan terug plaatsen in de fysieke werkelijkheid.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om plaatjes als middel in mij fysieke wereld te zien en mij te onthouden van energetische relaties aan te gaan met plaatjes binnen mijn geest.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om plaatjes niet als waarheid en dus als meer dan mijzelf, gelijk aan de fysieke werkelijkheid, te beschouwen.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de regie over mijn leven in handen te geven van plaatjes die als een programmering gedurende mijn leven zijn geïnstalleerd en mij te realiseren dat ik die plaatjes niet ben en dat die plaatjes niet mijn fysieke werkelijkheid zijn maar in het leven geroepen om te manipuleren voor het vergaren van winst in welke vorm dan ook.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om beslissingen te nemen in het belang van een ieder vrij van programmering en altijd eerst een moment van bezinning te nemen om te zien wie de beslissing neemt, ik of mijn programmering.

Dag 44 van 2555; reclame doet mij niets, ik kan zelf beslissen

Uit de documentaire “Psywar” een vertaald citaat:

” Dingen/produkten maken ons niet gelukkig. Wat mensen gelukkig maakt, blijken geen materiële zaken te zijn. Wat mensen gelukkig maakt, zijn die dingen die gekoppeld zijn aan sociale zaken, autonomie en ontspanning.”

” Wanneer we vragen wat mensen gelukkig maakt, zijn het zelden materiële zaken. Het probleem is dat kapitalisme materiële zaken moet verkopen. reclame neemt beelden van het leven dat wij graag willen hebben zoals:  connectie voelen, sociaal leven, vriendschap, familie, intimiteit en seksualiteit. Dat zijn de beelden die worden gelinkt aan objecten/produckten. Dat maakt reclame een waarheid en een leugen op hetzelfde moment. reclame is de waarheid, omdat het onze echte verlangens reflecteert.”

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat meer en groter leidt tot beter, een beter leven, terwijl ik door dit geloof aan te hangen alleen maar inspeel op beelden in mij en deze trigger om dit geloof in meer en groter te rechtvaardigen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn leven zo in te richten dat er altijd meer en groter zou volgen op het voorafgaande zonder rekening te houden met het feit dat meer en groter met net zoveel gemak kunnen omslaan in minder en slechter.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geschokt te zijn en vol ongeloof toen meer en groter niet het logisch gevolg van mijn leven was en minder en slechter een trend werd die zich in een neergaande spiraal ontvouwde.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat de dingen die ik verlangde daar waren omdat ik gemanipuleerd werd door de reclame in mijn wereld die inspeelde op mijn diepste verlangens en dat omzette in produkten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te snappen waarom ik bepaalde produkten zou moeten kopen maar wel zie/voel dat er knoppen bij mij worden ingedrukt die mij een warm gevoel geven bij dit produkt en beantwoorden aan een diep verlangen in mij.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geluk en produkten/materiële bezittingen te koppelen ook al kocht ik ze niet.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een groter huis als vrijheid te zien en een connectie met het leven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om eenleven lang te zoeken naar vrijheid door steeds grotere huizen te wensen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als een looser te zien wanneer ik niet een groter huis heb en daardoor minder vrijheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mislukt te zijn in het leven wanneer de gevoelens die door de samenleving gekoppeld zijn aan beelden van produkten niet verwezenlijkt kunnen worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf af te vragen waarom anderen wel die produkten hebben die hun diepste gevoelens beantwoorden en waarom mij dat niet is gelukt. Waarin ik mij vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om jaloers te zijn op mensen die meer/betere produkten hebben dan mij en daardoor meer heel zijn dan mij.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het beantwoord krijgen van mijn diepste gevoelens te zien als mijn doel in het leven en totaal voorbij te gaan aan mijzelf en wie ik ben in dit leven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te hebben afgescheiden van consumentisme om zo mijzelf niet gemanipuleerd te voelen in het kopen van dingen die ik niet wens en mij niet realiserende dat ik daardoor met een soort van gat blijf zitten omdat daardoor niets beantwoord/resoneert aan/met de diepste gevoelens in mij.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn diepste gevoelens en wensen omtrent, vrijheid, connectie, socialiseren, vriendschap, intimiteit, seksualiteit te willen vervullen door zaken van buiten af en mij niet te realiseren dat deze gevoelens niet echt zijn, zolang het gevoelens zijn en geen handelingen/zelfexpressie gebaseerd op zelfvertrouwen en zelfintimiteit.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om reclame als een leugen te zien, maar tegelijkertijd wel een programmering toe te staan die bij het denken aan mijn diepste gevoelens opplopt of ik daar nu op handel of niet.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in een wereld waarin wij zoekende zijn naar vrijheid, intimiteit en connectie en bereidt zijn alles te geloven dat ons dichterbij brengt bij ons hoogste doel in het leven, maar ons niet realiseren dat wij al vrijheid, intimiteit en connectie hebben in onszelf die we niet vertrouwen omdat we nog niet instaat zijn onszelf te vertrouwen en zodoende ons liever keren naar produkten die deze gevoelens reflecteren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in een wereld waarin wij zien dat we in de maling worden genomen door de reclame technieken om produkten aan ons te slijten, maar waar wij niet willen zien dat diezelfde technieken worden gebruikt als propaganda om ons doen te geloven dat we oorlog moeten voeren, meer olie nodig hebben, het okay is dat wij eten en anderen niet en ons meer te voelen op basis van afkomst en nationaliteit.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in een wereld waarin wij geen vraagtekens zetten bij het feit waarom de één wel slaagt in het leven en de ander niet en enkel en alleen een leven lang vechten om tot de groep te behoren die geslaagd is in het leven en niet te willen inzien hoeveel lijken we achter ons moeten laten om dit doel te bereiken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in een wereld waarin wij niet meer instaat zijn en niet meer willen onderzoeken of de kennis die ons zo gretig wordt gegeven één van waarde is of een techniek om ons te manipuleren in die positie in het leven die van ons wordt verwacht als goede burgers.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in een wereld waarin wij onszelf identificeren met de produkten die wij kopen op basis van het onderliggende gevoel dat door beelden/reclame getriggerd wordt en ons niet te realiseren dat wij alleen dat kunnen zijn wat we zijn en alles van buitenaf opgelegd als een soort van decoratie is persoonlijkheid, wat ons alleen maar verderaf brengt van wie we eigenlijk zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in een wereld waarin wij toestaan dat reclame/propaganda ons zombifiseerd en ons als in een trance door het leven laat gaan om zo de minste last van ons te ondervinden en de kans te minimaliseren dat wij opstaan en onze stem laten horen.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om daar waar mogelijk anderen te informeren over de werking van reclame/propaganda om zo duidelijk te maken dat zelfverantwoordelijkheid nodig is om onderscheid te maken tussen wat er toe doet en verandering kan brengen voor al het leven op de aarde en dat wat ons helpt wegdromen in zombieland.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zelfverantwordelijkheid te nemen als het gaat om reclame/propaganda en het daar te stoppen waar ik merk dat ik toesta dat het grip op mij heeft en mij beïnvloed om niet meer te handelen in het voordeel van een ieder.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om gevoelens van meer willen en eigenwaarde afmeten aan het meer hebben, te stoppen en te zien dat ik handel vanuit jaloezie en het minder voelen dan, door te participeren in mijn ego.

Dag 38 van 2555; ik wil , ik wil, ik wil een ijsje mama

Sinds ik zelf gestopt ben met zoveel te willen, begon het mij op te vallen hoeveel anderen nog steeds willen. Ik wil zo’n auto, ik wil een huisje in Frankrijk, ik wil een leven zoals jij, ik wil alle luxe die mij toekomt etc. etc. Waar komt al dat willen toch vandaan? Dat willen begon al heel vroeg, nadat wij ons duidelijk konden maken als dreumesen door enkele woorden te gebruiken.Wij merkten al snel op dat “ik wil” voor dat enkele woord te zetten, grote impact op onze ouders had. Als een soort van magie begonnen je ouders te rennen voor je, een echte vorstelijke behandeling zullen we maar zeggen. Al snel na wat groter groeien werd dit gedrag ineens niet meer getolereerd, want ja kindjes die vragen worden overgeslagen. Dat is balen als kind, je hebt eindelijk je tactieken verfijnt om dat te krijgen wat je wilt, je werd toegejuicht voor dit gedrag en nu mag het niet meer. Het mag duidelijk zijn dat dit gedrag dus ondergronds gaat want het ego “wil” nu éénmaal en gaat over lijken als het gaat om zijn beloning te innen. Dus worden we subtieler en manipulatiever, we vragen niet meer wat we willen we nemen dat wat we willen. Ouders reageren daar vaak heel verbolgen over, maar het heeft maar een klein beetje zelf oprechtheid nodig om te zien dat jouw klokje als volwassene niet anders tikt. Je wil vrije dagen van je baas, je wil je zelf kunnen verwennen bij de kapper, je wil leuke dingen voor jezelf blijven kopen, je wil dat kunnen doen wanneer je het wil doen. Het is egoïstisch gedrag wat we door beloning van onze buitenwereld hebben aangeleerd en verfijnd door te kijken naar hen die ons voorgingen.

 

Het moment dat ik mijn “willen” onder de loep nam, zag ik dat dit willen inderdaad gebaseerd was op eigen belang en altijd en alleen eigen belang was. Een ander kwam niet eens voor in het plaatje, dan het zijn van figurant of kruiwagen om het “gewilde” resultaat te verwezenlijken. Daarnaast zag ik dat mijn “willen” altijd een vorm van verlangen was, altijd iets dat net te ver afstond van het zijn van een gewone handeling, er moest altijd eerst geknutseld en gekonkeld worden om het voor elkaar te krijgen. Ik heb het hier niet over “ik wil een glas water”, dat is misschien een ongelukkige woordkeuze en laat zien hoe iemand nog altijd vast zit in zijn “verwende kind syndroom”. Bij een glas water  kan je ook zeggen dat je dorst hebt en een glas water gaat drinken, daar heb je al op vrij vroege leeftijd geen hulp meer bij nodig en dat kan een zelf aangestuurde handeling zijn. Ik heb het hier over zaken waar mijn wereld ineens alleen maar uit mij bestond en daardoor konden mijn “willen” en “verlangens” immers ook niemand schaden, want ik was toch alleen op de wereld. Het moment dat je bereidt bent om rekenschap te houden met anderen omdat je hen behandeld zoals jij zelf behandeld zou willen worden, dan zie je dat veel van je “willen” ethisch gezien niet meer kan. Wanneer ik een huisje in Frankrijk wil dan sluit ik met die keuze anderen uit, want niet iedereen kan een huisje in Frankrijk hebben, daar is Frankrijk niet groot genoeg voor. Als ik veel geld wil, dan zullen anderen als gevolg op een houtje moeten bijten. Ik zag in dat ik me wel kon separeren van het geheel als een mind activiteit, maar dat maakte nog niet dat ik ook daadwerkelijk niet meer deel uit maakte van het geheel en dat mijn handelen consequenties vrij was.

 

Dus waar stop je zoiets als “willen” en het “verwende kind syndroom”? Dat mag duidelijk zijn, dat kan al op vroege leeftijd gestopt worden binnen het gezin. En dat stoppen zit hem niet alleen in de opvoeding die je aan je kinderen geeft, het stoppen zit hem in jou als ouder. Wanneer wij als ouders stoppen te “willen” en in plaats daarvan te handelen in het belang van een ieder dan geven wij aan onze kinderen geen dubbele boodschap meer af, door onze woorden en daden op elkaar af te stemmen. Wie gunt het zijn/haar kind nu niet om een evenwichtig mens te worden die zijn weg door het leven niet hoeft te manipuleren om dat wat het “wil” te manifesteren, maar simpelweg een mens dat tevreden kan zijn met zichzelf en dat vraagt wat het nodig heeft en een wereld creëert waarin meer dan wat nodig is voor een ieder is weggelegd.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om “willen” te zien als iets dat mij toekomt ook als anderen daardoor benadeeld worden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te begrijpen waarom ik eerst wel alles mocht “willen” en niet veel later een stout kind was voor hetzelfde gedrag.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om dingen te “willen” die ontspruiten aan de mind en niet op één lijn zitten met de werkelijkheid en de bijbehorende consequenties.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn “willen” om te zetten in “niet willen” als tegenpool voor het onbevredigd zijn van mijn geboycotte “willen”.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om veel dingen “niet te willen” en mijzelf daarmee een identiteit te verschaffen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat het “niet willen” voortkwam uit vrije wil en mij niet te realiseren dat het de tegenpool van “willen” is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te limiteren door te “willen” of “niette willen”.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om dingen te “willen” die niet reëel zijn en mij niets extra’s geven in het leven dan het benadelen van anderen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door te “willen” mijn ego de vrije hand te geven in mijn leven en zeer heftig reageer als mijn willen wordt geboycot en het zie als een levensbedreigende zaak en het daardoor ook zo beschouw.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet mijn leven in eigen regie te hebben maar mijn autonomie uit handen te geven aan het ego door te “willen”.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om “willen” gelijk te zien aan eten/slapen/poepen en daarom wanneer ik gedwarsboomd word mijzelf bedreigd voel.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om “willen” als een recht te beschouwen en mij niet te realiseren dat een recht iets fysieks is en “willen” van de mind.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om manipulatief gedrag te ontwikkelen om mijn “wil” erdoor te kunnen drukken en mij dan een moment goed te voelen als een winnaar.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om “willen” tot een win en verlies spel te maken, waarbij ik mij niet realiseer dat er altijd een verliezer moet zijn als er een winnaar is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om “willen” als iets van mijzelf te zien en mij niet te realiseren dat het aangeleerd gedrag is en ik zo de zonden van de voorvaderen doorzet.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het “willen” te worden/beleven om mij zo af te scheiden van mijn fysieke realiteit en denk niet geconfronteerd te hoeven worden met de consequenties van mijn “willen”.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om “willen” een toekomst projectie te laten zijn en zodoende niet in het hier en nu ben om alle consequenties van dit “willen” te kunnen overzien om te bepalen of het in het belang van een ieder is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in een wereld waar we “willen” voorop stellen en “leven” erbij in laten schieten, niet realiserende dat “willen” alleen kan ontstaan als we leven en daarom “willen” alleen kan worden gecorrigeerd als we leven.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in een wereld waar wij onze individuele “willen” najagen en niet stil staan bij het collectief “willen”, zodat er een situatie kan ontstaan waar “willen” niet meer nodig is omdat wij het leven in al zijn omvang omarmen en dat hebben wat ons meer dan een fatsoenlijk leven biedt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in een wereld waar wij niet verder kunnen kijken dan onze eigen zielige verlangens en er met groot gemak overheen stappen dat het merendeel van de mensheid niets te “willen” heeft omdat zij het recht van bestaan is ontnomen door al het “willen” van de onwetenden.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet meer te “willen”, maar mijn energie/handelen in plaats daarvan te wijden aan het tot stand brengen van een wereld waar “willen” overbodig is omdat iedereen heeft.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om anderen er attent op te maken wat het “willen” teweeg brengt en hoe wij gevangen zitten in de kooi van het ego en ons niet realiseren dat die kooi een mind projectie is en de vrijheid in zelf eerlijkheid en zelf verantwoordelijkheid ligt.

 

 

 

Dag 25 van 2555; vogels als muzak

Het was zo’n lentemorgen waar alles buiten naar groen rook, de vochtige aarde van de regen in de nacht en de broeierige warmte van de ochtendzon. Ik hing de was buiten aan de lijn, ik voelde mij prettig met het getwetter van de vogels in mijn oren. Het was zoals het zou moeten zijn. Speciaal de vogels maakten alles echt alsof een plaatje dat mij bekoorde tot leven kwam. Tot het moment dat die ene gedachte in mijn mind kwam. Vanuit het niets vroeg ik mij af wat die vogeltjes mij nu echt deden, wat betekenden ze voor mij? En tot mijn ontsteltenis was er eerst een blanco moment en toen een gedachte ontsprongen aan een gevoel. Ik heb niets met deze vogeltjes, deze vogeltjes kunnen mij helemaal niets schelen. Ik schrok van mijzelf en probeerde nog eens naar binnen te kijken in zelf oprechtheid en weer kwam hetzelfde antwoord. De vogeltjes hielpen mee als achtergrondmuziek om mijn gewenste plaatje te verwezenlijken. Ik schrok en gelijk zag ik mijn mind iets fascinerends doen, zoeken naar iets positiefs om deze negatieve ervaring toe te dekken en excuses te bedenken waarom die vogeltjes mij niets konden schelen. Het werkte niet, ik vond niets, omdat ik in dat moment het ook niet accepteerde noch toestond om het beeld van mijzelf naar positiviteit om te buigen en niet af te rekenen met het negatieve in mij. Dat er negativiteit in mij is, dat is inmiddels niet meer een schok, dat is zo, maar het beeld van mijzelf willen herstellen door te participeren in deze polariteit is niet waar ik naar streef. Ik streef ernaar om een beter mens te zijn los van polariteiten zoals positief – negatief, een betere versie van mijzelf en dat betekent het doorbijten door dit soort verassingen. Het is niet iets dat in de krant moet en het is ook niet iets dat onder het tapijt geschoven moet worden als, zo zijn wij nu eenmaal als mens. Het is een vorm van egoïsme, waarbij er wordt genomen en niet wordt in acht genomen of alle partijen er baat bij hebben dat ik de vogeltjes plaats in een positie waar zij onderdanig zijn aan mij en mijn verlangens moeten vervullen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn omgeving te gebruiken/misbruiken om mijn verlangens te stillen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te nemen van mijn omgeving en niet te geven als het gaat om een verlangen te stillen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het middelpunt in mijn eigen bubbel te zijn en mij zo boven anderen in anderen bubbels te stellen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om onverschillig ten opzichte van de zingende vogels te zijn, maar ze tegelijkertijd nodig te hebben om mijn verlangen te stillen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een prettig gevoel als enig doel te hebben om zo vaak als mogelijk beloond te worden hierin.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om eigen belang als enige belang te stellen boven alles.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn omgeving in mijn mind te beleven en de juistheid van deze beleving af te meten aan mijn verlangens.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren in het moment van bevrediging van mijn verlangens, dat dit alleen mogelijk is door participatie in de mind en daardoor een actie van het ego is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te leven als mind en hierdoor leven te veronachtzamen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om beloond te willen worden door verlangens te honoreren en hierbij leven in de wind te slaan.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de regels van de mind te volgen die niet de regels van leven die haakrecht op elkaar staan.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in een wereld waar wij zoekende zijn naar beloning om zo het gevoel te hebben te bestaan, maar in de realiteit zijn wij afgesneden van deze realiteit door het ik-zijn voorop te stellen en niet te kunnen/willen zijn als de ander als onszelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in een wereld waar alles moet wijken voor eigen belang, maar wij noemen dat sociaal gedrag, om zo weg te komen met onaangepast gedrag dat slachtoffers achter zich laat zonder om te kijken.

Ik ga de verbintenis met mijzelf aan om geen situaties te ensceneren in mijn mind om mijzelf te belonen met het mijzelf prettig voelen zonder te kijken wat de gevolgen zijn om alleen mijzelf voorop te stellen.

Dag 17 van 2555; als limitaties verdwijnen en de werkelijkheid wordt toegelaten

Tot voor kort hadden mijn partner en ik naar huurhuizen gezocht in de plaats waar mijn partner een baan heeft gevonden. Dit leek ons praktisch met het oog op hoge brandstofkosten en te lange reistijden van en naar het werk. Wij hadden er nooit bij stil gestaan dat sommige gemeenten een beleid hebben waarbij je daar makkelijk kunt gaan wonen en andere gemeenten hebben een strenger beleid waarbij men haast niet binnen deze gemeenten komt. Ik had dat niet bedacht aangezien mijn startpunt er één was van dat komt voort uit landelijke regelgeving, terwijl dat allemaal heel lokaal wordt geregeld.

 

Sinds afgelopen zondag hebben we dan ook onze zoektocht daadwerkelijk verbreed naar steden eromheen die ook goede voorzieningen hebben of dichtbij grotere steden zijn gesitueerd. De kinderen doen nu de middelbare school, maar ook weer met het oog op kosten is het handig als ze bij verder studeren dat vanuit thuis kunnen doen en niet op kamers hoeven.

 

Het was eigenlijk een hele grappige ervaring om te zien hoeveel huizen er werden aangeboden in een iets wat grotere straal, die qua huurprijs en oppervlakte nog met elkaar correspondeerden. Uit iets van 20 huizen maakte mijn partner een selectie van 4 huizen die ons het meest aanstonden. We waren benieuwd hoe snel deze website bericht aan de makelaars/verhuurders zou sturen en hoe snel we antwoord zouden krijgen. Inmiddels hebben we 3 reacties terug en twee afspraken voor bezichtiging. Waar tussen ook het huis dat ons het meest aanstond.

 

Dit geeft maar weer eens aan dat wanneer ik mij één maak aan mijn eigen limitaties ik die limitatie wordt en leef. Dat is niet de eerste keer dat zoiets gebeurd en het is een lastige om te bespeuren. Vaak zit er een degelijke redenering achter die mij dan doet geloven dat ik alles in ogenschouw heb genomen en daarmee mijn startpunt okay was. In dit geval had ik het verlangen om in de plaats te gaan wonen waar mijn partner zijn baan heeft, dus verlangen was mijn startpunt. Verlangen is een uiting van het ego en komt voort uit egoïsme. Dus ik kon in dit geval niet alles in ogenschouw nemen in het voordeel van een ieder, want het startpunt was ik en ik alleen. Achteraf kan ik het zien en ik ervoer al eerder frictie waarbij ik de situatie beschuldigde voor het vastzitten in een impasse, maar in het moment laat ik mij nog steeds een loer draaien door mijn ego om mijn verlangens te kunnen vervullen die niets anders dienen dan limitatie van mij en mijn situatie.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om limitatie in mijn werkelijkheid te accepteren wanneer ik het daar zelf plaats vanuit een punt van niet verder durven kijken en mij te focussen op het verlangen dat ik vervult wil zien worden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om limitatie te zien als iets dat bij het leven hoort, terwijl ik deze limitaties zelf creëer en opzettelijk daar plaats om mijzelf te limiteren.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als slachtoffer te voelen wanneer ik totaal vast zit in mijn eigen gecreëerde limitaties.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het een heerlijk gevoel te vinden wanneer ik mijzelf baad in de energieën van  mijn eigen limitaties.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet verder te willen kijken dan mijn limitaties. Waarin ik mij vergeef  dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet verder te durven kijken dan mijn limitaties en bang te zijn dat ik zal verliezen wat ik nog niet heb.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door limitaties te worden mijn wereldje zo klein te maken dat er maar 1 gedachte in mijn hoofd past en ik er totaal door geconsumeerd word.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te laten consumeren door mijn eigen gecreëerde limitaties en niet te realiseren dat ik mij in een totale mind realiteit begeef en niet meer met 2 voeten op de aarde sta.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om deel te nemen aan een wereld waarin limitaties als normaal worden gevonden en ik niet verder durf te kijken hoe ik uit die impasse kan komen en verandering kan aanbrengen in mijn wereld.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om verlangens te hebben die mij leiden naar limitatie en mij niet te realiseren dat zo’n daad tot niets leidt en aleen maar meer consequenties genereert.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om verlangens als iets natuurlijks te zien en mij niet te realiseren dat verlangens komen van een punt van egoïsme en bijna nooit in het voordeel van eenieder zijn.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om verlangens als vervanging te zien van daadwerkelijk handelen in mijn realiteit.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om verlangen en het weg te dromen in mijn mind te zien als echt leven.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn vleugels niet uit te willen slaan en daarbij de hulpmiddelen van verlangen en limitatie in de strijd gooi.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben voor de nieuw te ontstane situatie om weer terug te keren naar Nederland en in een regio te gaan wonen waar ik onbekend mee ben.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het verlangen te hebben om te verhuizen, maar op het zelfde moment mij te limiteren en mijzelf vast te houden in deze staat van verlangen.

 

Ik ga de verbintenis aan om mijzelf te bevrijden van deze verlangens en limitaties om weer echt te kunnen leven en mijn angsten, die door het bewandelen van mijn pad op mijn pad komen, onder de ogen te zien en mee af te rekenen.

 

Ik ga de verbintenis met mijzelf aan om mijn echte werkelijkheid te zien en niet door de ogen van mijn mind in de vorm van limitatie.

 

Ik ga de verbintenis met mijzelf aan om verlangens niet te zien als een nobel streven in het voordeel van een ieder wanneer mijn startpunt één van egoïsme is.