Dag 225 van 2555; spiegeltje spiegeltje aan de wand van wie is die reflectie aan de andere kant? – deel 1

Alvorens ik naar buiten ging liep ik in mijn hal langs de spiegel, ik deed mijn jas aan en keek nog even in de spiegel of alles goed zat. In een fractie van een seconde zag ik mijn spiegelbeeld waarbij de vraag rees, wie is dat? Ik herkende mijzelf niet, maar wist wel dat ik het was. Met andere woorden het plaatje klopte niet. Ik keek nog een keer in de spiegel en nu wat aandachtiger en ja mijn plaatje in mijn hoofd van mijzelf is een stuk jonger dan mijn reflectie in de spiegel. Ik keek in de spiegel en dacht, wat ben je oud geworden, waarom heb je jezelf zoveel zorgen gemaakt? Waarom ben je zo angstig geweest? Het heeft fysiek aan je geknaagd en dat is te zien.

 

Al eerder schreef ik over rimpels in deze blog ‘rimpels als teken van de dood‘, ook heb ik al geschreven over mijzelf niet herkennen door andere kapsels, maar nu was het net weer anders. Ik boor zo gezegd weer een andere laag aan, die ik in de komende blogs zal proberen bloot te leggen.

 

Het weigeren oud te worden en het eeuwig jong willen blijven, nog niet zozeer uit een punt van ijdelheid maar meer om zogenaamd tijd te winnen. En nog niet afgedankt te worden door de maatschappij, om nog even mee te mogen tellen. Daar komt waarschijnlijk ook de drang vandaan bij velen om grijze haren te kleuren en rimpels glad te laten trekken of spuiten. Iets waar ik wars van ben en geen geld voor over zou hebben, maar ik begrijp wel uit welke hoek deze wind waait omdat ik het nu aan den lijve ervaar hoe dat is als je langzaam ouder wordt en het niet door hebt en straks ineens aan de andere kant van de lijn staat waar de spelers er niet meer toe doen.

 

 

Probleem:

Niet mijn fysieke leeftijd in mijn fysieke werkelijkheid willen aanvaarden uit een angst om afgedankt te worden en niet langer mee te tellen.

 

Oplossing:

Mijzelf niet bekijken door de ogen van de geest en mij laten verleiden door beelden van weleer, maar diegene te zijn wie ik ben als vlees hier en nu en te staan in en als het leven, waardoor mijn werkelijke daadkracht voortvloeiend uit zelfoprechtheid mij recht op bestaan geeft in de maatschappij en niet hoe ik eruit zie en hoe oud ik ben.

 

Beloning:

Mijzelf te zien staan en te beseffen dat mijn reflectie naar buiten toe ertoe doet.

 

In mijn volgende blog zal ik verder ingaan op het probleem, oplossing en beloning doormiddel van zelfvergeving.