Deze blog is een vervolg op de vorige blog, het is raadzaam om eerst de vorige blog te lezen voor context. De zelfvergevingen en zelfcorrecties zullen voornamelijk gericht zijn op de handelingen/uitingen die mijn partner doet waar ik plaatsvervangende schaamte door denk te krijgen. Voor het gemak neem ik het gapen als handeling/uiting wat inwisselbaar is voor de andere handelingen/uitingen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het ongepast te vinden dat mijn partner uitgebreid en met wijd open mond gaapt en publiek, zonder mij te realiseren dat ik niet weet waarom ik het ongepast vind.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van handelen vanuit een opinie overgenomen van anderen zonder die te toesten, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik eerst voor mijzelf duidelijk moet krijgen wat ongepast is om iets te duiden als ongepast. Ik stop het automatisch gebruiken van mijn opinie over ongepast en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te kijken wat gapen en publiek met de mond wijd open voor mij ongepast maakt en gapen achter b.v. een hand gepast maakt.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te handelen op mijn programmering en mij niet realiseer waarom.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van handelen vanuit programmering, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik geen zelfverantwoordelijkheid neem voor mijn handelen en denken. Ik stop de programmering en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te realiseren dat de code en de etiquette van de samenleving één is van aangepast gedrag vertonen op basis van cultureel bepaalde gewoonten en tradities en dat ik dus reacties heb op afwijkend gedrag doordat ik als kind gedrild ben in deze gewoonten en tradities alsof ik gestraft zal worden voor het niet naleven van de regels ook als ik een ander zie afwijken van de regels.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om vanuit de reactie op het afwijkend gedrag van mijn partner en de angst om door mijn partners gedrag zelf ook als onaangepast gezien te worden, het gapen met open mond vervolgens als onbehoorlijk en vies te zien waarbij het gapen het “zwarte schaap’ is.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van te gruwelen wanneer mijn partner met open mond gaapt, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik het gapen met open mond in een verdom hoekje stop, uit angst wat de uitwerking op mij zal zijn, binnen de context van sociaal aangepast of onaangepast te zijn. Ik stop het gruwelen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het gruwelen als trigger point te zien en van daaruit mijzelf aan te sturen en te corrigeren om te zien dat het hier gaat om mijn zelfbeeld en mijn beeld naar buiten toe en niet het gruwelen ansich.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat ik het gapen met open mond vies vindt en mij niet te realiseren dat het gapen met open mond een symbool voor mij is geworden van onaangepast gedrag wat mij alarmeert en waarschuwt voor afwijkend gedrag binnen de samenleving en zo mogelijkerwijs niet geaccepteerd te worden/blijven binnen de samenleving.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst om niet geaccepteerd te worden binnen de samenleving, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat angst heb om niet te overleven wanneer ik buiten of aan de rand van de samenleving wordt geplaatst zonder daar controle op uit te kunnen oefenen. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om deze overlevingsdrang in proportie te blijven zien en mij te realiseren dat dit de drijvende kracht is achter het vies vinden van gapen met open mond, echter het blijft een angst die dan ook niet reëel is.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om jarenlang deze afkeer van het gapen onder het tapijt te hebben gestoken en als onbelangrijk te hebben afgedaan, terwijl hier een kern ligt waarin ik kan zien dat ik niet graag uitgedaagd word om te veranderen of mijn kans wil verspelen om buiten de samenleving/groep te vallen.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijn plek behouden in de samenleving, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet graag verander of het lot wil tarten als het aankomt op mijn overlevingsangst. Ik stop het starre behouden van mijn plek vanuit hersenschimmen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zaken niet zonder meer als onbelangrijk af te schrijven om zo niet met deze zaken geconfronteerd te hoeven worden, terwijl ik goed weet dat dit ondergronds aan het woekeren is.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet graag door het gedrag van mijn partner zonder dat ik daar controle op kan uitoefenen als onaangepast te boek wil staan.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst om de controle over mijn leven te verliezen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat anderen de schuld geef van het niet onder controle kunnen houden van mijn leven en daarmee mijn zelfverantwoordelijkheid weggeef door mijzelf te separeren van het probleem. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet te blijven hangen in het willen hebben van controle over mijn leven, wanneer ik daadwerkelijk mijn leven aanstuur dan had ik allang op opbouwende wijze mijn partner gevraagd waarom hij zo gaapt en publiek en hem uitgelegd wat dit bij mij teweeg brengt, in plaats van er als een zeurende echtgenote over te spreken en zo niet serieus genomen te worden.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat het beeld dat ik van mijzelf naar buiten wil brengen schade zal ondervinden door onaangepast gedrag van mijn partner.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst te hebben dat mijn beeld van mijzelf in de samenleving aan diggelen gaat, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat alleen maar als goed en prefect gezien wil worden en alles dat dit in de weg staat graag wil elimineren. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om eerst mijn zelfbeeld op orde te krijgen door meer zelfvertrouwen op te bouwen en mij pas daarna bezig te houden met reële zaken in mijn buitenwereld die mijn reputatie daadwerkelijk zouden kunnen schaden.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om alleen dan te veranderen wanneer ik het idee heb dat ik dat zelf veroorzaak en geen mogelijke negatieve verandering duld in mijn leven door het toedoen van een ander.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van krampachtige vasthouden aan mijn eigen kracht, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat deze eigen kracht aangedreven wordt door angst-energieën en niet mijn daadwerkelijke innerlijke kracht is. Ik stop deze energie gedreven kracht en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te realiseren waar ik echt in mijn eigen kracht sta en waar dit geboost wordt door angst om zo het verschil te kunnen zien en bemerken en keuzes te maken vanuit mijn echte eigen kracht.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als een gelijke een agreement met mijn partner te willen hebben maar hem niet te accepteren zoals hij geworden is door zijn programmering als mijn gelijke maar hem te zien als de vijand die mijn beeld van mijzelf binnen de samenleving kan doen afbrokkelen.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van ongelijkheid aan de ander als mijzelf, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat in zo’n moment de angst als reëel zie en mij van daaruit niet meer als gelijke kan opstellen maar mij verlaag tot polariteit en angst. Ik stop en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn bevindingen omtrent het gapen van mijn partner met open mond en publiek met hem door te spreken om zo te zien waar we beiden kunnen veranderen vanuit zelfmotivatie en zelfbeweging los van angsten.
Een Veertiger haar Tocht naar Leven 