Wij hebben al weer een aantal jaren geen denneboom in huis rond Kerst. In de periode dat mijn kinderen nog klein waren tuigde ik elke keer onze kunstboom op. Nu mankeert het mij niet aan creativiteit, maar zodra ik de kerstboom moest gaan optuigen dan kwam er zo’n zwaar gevoel over mij heen en zou ik hem het liefst zo weer in zijn doos terug doen. Ik deed dat niet omdat ik deze gevoelens als echt en bovenal als kinderachtig bestempelde. Dus bedacht ik van alles om het aantrekkelijk te maken om dit optuigen toch te doen en maakte ik heel wat ornamentjes voor in de boom. Ik had een kerstkrans voor op de voordeur vol met zelf gemaakte kersttrollen en maakte mijzelf wijs dat ik dit allemaal leuk en heerlijk vond. Nooit was ik tevreden over hoe de ornamenten in de kerstboom hingen of hoe de lampjes en kettingen erdoorheen liepen. Ik liet het maar en inderdaad dat is precies wat ik deed, ik liet het voor wat het was en keek niet naar binnen om te zien waar dit gevoel vandaan kwam wat eigenlijk niet strookte met mijn creatieve aanleg.
Vandaag was ik bij mijn ouders die vol trots een tafel vol met verlichte huisjes in een winterlandschap lieten zien, hun alternatief op een kerstboom binnen in huis. Waarop ik iets zei in de trant van, dat is beter dan zo’n kerstboom. Waarop mijn moeder reageerde met, ja een kerstboom optuigen dat vond ik altijd zo verschrikkelijk om te doen. En op dat moment flitsten er beelden door mijn geest van een zuchtende moeder die tegen haar zin in een boom aan het optuigen was en alles bleef aan haar vingers plakken, niets kwam zo als zij het wenste, kortom 1 grote frustratie. En dat heb ik meegenomen als kind, de opinie dat kerstbomen optuigen niet leuk was en veel vervelend werk opleverde. De hele periode door moesten er naalden opgezogen worden en ook dat werd met zuchten gedaan. Dus zonder dat ik het door had was deze opinie met mij meegereisd tijdens mijn leven en ervoer ik weerstanden bij het optuigen van een kerstboom wat in principe voor mij niet een groot probleem zou moeten zijn. Mijn gevoel is dus niet mijn gevoel het is een geadopteerd gevoel dat absoluut geen waarde of relevantie heeft en dus ook zo de prullenmand in kan.
Helaas voor de denneboom gaat ook hij met de geadopteerde opinie/gevoel de prullenbak in, want inmiddels zie ik geen reden meer voor het vieren van consumentisme met als fysiek symbool de boom.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een gevoel gestuurd door een opinie van mijn moeder te adopteren als zijnde van mij.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat dit gevoel, dat frictie binnenin mij veroorzaakte, niet van mij was en niet echt was, maar geadopteerd door mijn geest om frictie te veroorzaken en meer emoties te genereren.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om herkenning bij mijn moeder haar reactie te ervaren over het niet leuk vinden van een kerstboom optuigen en mij niet te realiseren dat het geen herkenning is maar het overnemen van een opinie en het bijbehorende gevoel.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als origineel te ervaren en mij niet te realiseren dat ik een soort van omnibus ben van gevoelens/emoties/angsten en opinies die ik of genetisch of door blootstelling aan mijn omgeving aan mijzelf heb toegeëigend om te bestempelen als ‘dit ben ik’.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de zonden van de voorvaderen voort te zetten zonder dit te bevragen of kritisch te bekijken.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een geadopteerde aversie voor kerstbomen optuigen te beschouwen als van mijzelf en tegelijkertijd dit niet snap vanuit mijn beeld dat ik heb over mijzelf, maar het daar bij laat.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een zeurend gevoel van ik wil die boom niet optuigen geen plek kan geven door niet te kijken en te onderzoeken wie ik ben in ieder moment om zo te zien dat gevoelens en opinies niet van mij zijn of kunnen zijn omdat zij een product van de geest zijn.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te willen zien wie ik werkelijk ben in ieder moment en zodoende ook niet kan onderscheiden wat bij mij hoort of wat lichaamsvreemd is en afgestoten kan worden.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf voor raadselen te stellen over mijzelf zonder eerst de confrontatie met mijzelf aan te gaan.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om herkenning van eigenschappen in een ander te gebruiken om dichter tot die ander te komen en gevoelens van saamhorigheid te ervaren en mij niet te realiseren dat hetgeen ik zie in de ander van de ander is en door blootstelling eraan in mij geprogrammeerd is.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om vast te houden aan dit gevoel wat mij in zekere zin nieuwe gevoelens van speciaalheid opleveren door 1 van de weinigen te zijn die het, oh zo gezellige optutten van het huis en de boom, niet als leuk ervaart en mijzelf te zien als een kerst activiste die enig in haar soort is.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te ontdoen van de opinie die ik nu heb ontmaskert als geprogrammeerd.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om bij alles dat ik ervaar, voel en geloof mij af te vragen hoe dat in mij gekomen is en of het een deel van mijn echte zelf is.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om alert te zijn wanneer gevoelens frictie geven en niet lijken te kloppen en zo te kunnen zien wat ik heb geadopteerd vanuit mijn omgeving als kind dat een deel van mijzelf is geworden maar niet werkelijk mijzelf is.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geen opinies/gevoelens/angsten/emoties van anderen over te nemen, maar mij te focussen op mijzelf en mijn proces om dat te verwijderen dat niet langer van waarde is en niet meer zaken van anderen aan mijn lijst toe te voegen, maar simpelweg te zien wat ze zijn en te zien waarom ik ze heb en gehouden heb, om ze vervolgens los te kunnen laten en mij weer te focussen op mijzelf.
Een Veertiger haar Tocht naar Leven 