Dag 213 van 2555; het kan altijd beter en meer

Vandaag had ik een heerlijk dagje, ik heb van alles gedaan en zelfs wat dingen afgerond. Ik had met mijzelf afgesproken om meer verschillende dingen op een dag aan te pakken om het wat luchtiger te houden. Vandaag was voorheen mijn vertaaldag en dat heb ik ook vandaag gedaan, maar daarnaast ook andere zaken en enigszins tot mijn verbazing was ik ook nog eens effectief. Toch bemerkte ik vanavond dat ik op de achtergrond in mijn geest een gevoel bespeurde van ‘het is niet genoeg’, met andere woorden het is leuk wat je gedaan hebt maar het is niet genoeg. Raar want aan de ene kant was ik dik tevreden en aan de andere kant leverde dat teleurstelling op. Welke kant is nu realistisch? Mijn fysieke werkelijkheid aan de ene kant waar ik niet gehaast heb maar netjes achter elkaar steeds weer wat anders aangepakt en nog even van het zonnetje genoten ook, en mijn geest aan de andere kant die een beeld schets waarin ik bijna alles wat nog afgerond moet worden geklaard zie. De geest schets een beeld dat ik zou kunnen verlangen, maar mijn fysieke werkelijkheid schets een beeld dat fysiek haalbaar is.

 

Probleem:

 

Door de consumentistische aard van de geest wat ik aanneem alsof ik het zelf ben denk ik dat ik het altijd beter had kunnen doen en meer had kunnen doen, waardoor ik mijzelf als een teleurstelling ervaar terwijl ik juist lekker en effectief bezig ben geweest. Wat het probleem tot zelfsabotage maakt.

 

Oplossing:

 

Mijzelf niet vereenzelvigen met de geest en in mijn fysieke werkelijkheid in zelfoprechtheid zien of ik op een juiste manier bezig ben geweest en of ik tevreden over mijzelf en mijn werk kan zijn. Door mijzelf te valideren heb ik geen validatie van mijn geest nodig die altijd zal aansturen op frictie.

 

Beloning:

 

Heerlijk bezig kunnen zijn en genieten van mijzelf in het moment, zodat ik aan het einde van de dag tevreden over mijzelf naar bed kan gaan en geen stemmetje in mijn hoofd hoor die mij probeert te saboteren.

 

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn effectiviteit onderuit te halen door te luisteren naar de geest alsof ik het zelf ben en mijzelf van een afstandje beoordeel.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de stem in mijn hoofd als de geest te beschouwen als mijn stem waardoor ik denk mijzelf aan te sturen totdat ik besef dat het zelfsabotage is en het euvel al gebeurd is en de gevolgen moeten worden doorlopen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf een rotgevoel aan te praten en mijzelf als de geest te laten geloven dat ik niet genoeg heb gedaan op een effectieve dag.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik al die dingen die mijn geest opsomt in 1 dag kan doen binnen het tijdsbestek op aarde.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mee te gaan in de consumentistische aard van de geest en te denken dat beter en meer de juiste maatstaf zijn en mij niet te realiseren dat de maatschappij hierop gebaseerd is en dit hetzelfde principe is dat ons hebzucht en crisis heeft gebracht.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat deze zelfsabotage voortkomt uit een vorm van hebzucht naar meer en beter waar ik niet aan heb voldaan en dus wordt gelabeld als falend en een teleurstelling voor mijn geest/maatschappij.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te zien als falend en een teleurstelling terwijl ik in het moment in mijn fysieke werkelijkheid zo tevreden over mijzelf was en de gedane arbeid in de gegeven tijd.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik heel veel moet doen op een dag om mijzelf als goed te ervaren en anders mijzelf als een lapswans en nietsnut te zien.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat ik luier en te weinig doe en niet dat opbreng wat ik zou moeten opbrengen als deel van mijn gezin/maatschappij/wereld.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een gevoel van falen/teleurstelling serieus te nemen, terwijl met gezond verstand direct te zien is dat dit niet klopt, en mijzelf hierop af te rekenenen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zelfsabotage als normaal te zien en mij niet te realiseren dat ik in het moment dat ik het mij zie doen moet stoppen en even naar mijzelf te kijken in zelfreflectie om de fysieke werkelijkheid niet uit het oog te verliezen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om nooit te kunnen voldoen aan de eisen van de geest en dus altijd mijzelf als falend en als een teleurstelling te moeten zien wanneer de geest mij aanstuurt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te identificeren met de geest en mij niet te realiseren dat de geest een middel/gereedschap kan zijn om te zien waar ik aandachtspunten heb liggen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn mate van geluk en zelfwaarde van de geest te laten afhangen door mij te vereenzelvigen met gevoelens en emoties en die als mijn standaard van zijn te laten functioneren.

 

Wanneer en als ik mijzelf in zelfsabotage mijn effectiviteit om zeep zie helpen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik mijzelf meet door de geest die frictie als doel heeft. Ik stop de zelfsabotage en haal adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet te identificeren met de geest, maar dat wat hier is in mijn fysieke werkelijkheid te gebruiken om te zien of ik dat doe wat gedaan moet worden in zelfoprechtheid.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zelfsabotage de rug toe te keren en als onacceptabel te labelen.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om tevreden met mijzelf te zijn wanneer daar aanleiding toe is en zo te genieten van mijzelf in het moment.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat frictie komt door de geest door mijn participatie erin en door het toestaan van de geest als mijn aanstuurder.

Dag 185 van 2555; wonderen bestaan niet, wij zullen bergen moeten verzetten

Vandaag kwam ik op Facebook een citaat tegen waarbij ik even stilstond. Er werd gesteld dat angst voor liefde in de plaats komt, maar tegelijkertijd dat liefde als emotie niet te vervangen is. Angst en liefde werden allebei als emotie afgeschilderd, waarbij angst volgens “A Course in Miracles”, een emotie is die versplinterd is en dus in vormen zich voordoet die wij niet meer als zodanig herkennen. Wat inhoud dat wij deze angsten niet meer kunnen identificeren door de verwrongen vorm waarin angst zich presenteert. Maar wees niet getreurd want binnenin je is innerlijke gezondheid en liefde als remedie om hier doorheen te komen.

Wanneer je dit even en passant snel leest dan klinkt het misschien nog niet eens zo gek, maar mijn hersenen gingen er een beetje van in de knoop door de tegenstrijdige berichten. Want wanneer liefde onvervangbaar is hoe kan angst het dan toch vervangen? En wat maakt dat angst en liefde allebei emoties zijn? En hoe kan de innerlijke gezondheid en de liefde die vervangen is door angst je van de angst afhelpen? Nu snap ik dat dit citaat van “A Course in Miracles” gebaseerd is op het denkkader dat vereist is om deze materie aan te nemen als een ‘waarheid’ en dat het niet mijn ‘waarheid’ is als ik al kan zeggen dat ik de waarheid najaag.

Mijn uitgangspunt is het hier en nu binnen mijn fysieke werkelijk wat maakte dat ik frictie ervoer bij het lezen van dit citaat, omdat het niet werkt met wat hier is. Ik zal proberen mijn 3 vragen te beantwoorden die ik hierboven stelde, om zo te zien hoe ik de frictie die ik ervoer te kunnen identificeren en te corrigeren.

En wat maakt dat angst en liefde allebei emoties zijn?

In mijn definitie, als ik uitga van wat hier is, dan is angst een emotie en liefde een gevoel.

Emoties zijn, binnen mijn definitie, negatief geladen ervaringen/opwellingen/reacties binnenin en als mijzelf, die door het geest bewustzijn systeem worden geladen. Waarbij het geest bewustzijn systeem alle, gedachten/emoties/gevoelens/back-chats/interne conversaties/herinneringen/plaatjes/energie en ga zo maar door, omvat. Angst binnen deze context is een emotie, wanneer ik deze definitie toepas, waarbij ik angst ervaar en merk dat ik defensief en gespannen wordt waarbij mijn lichaam zich aanspant en ik mij in mijzelf terugtrek uit mijn fysieke werkelijkheid.

Gevoelens zijn, binnen mijn definitie, positief geladen ervaringen/opwellingen/reacties binnenin en als mijzelf, die door het geest bewustzijn systeem  worden geladen. Liefde binnen deze context is een gevoel die we als een positief iets ervaren binnenin onszelf. Wanneer we liefde ervaren dan staan we meer open en zijn liefhebbender daarnaast zijn we geneigd om ons harmonieuzer en vrediger te voelen.

Dus in mijn definitie zijn liefde en angst niet beide emoties, wel zijn het beide geladen ervaringen in de geest en als zodanig niet iets dat zich afspeelt in onze fysieke werkelijkheid. Wanneer ik angst heb dan kan ik mij daar naar gedragen, maar de eigenlijke angst is niet zichtbaar voor anderen. Precies hetzelfde geldt voor liefde.

Wanneer we naar de origine kijken van beide angst en liefde dan kunnen we zien dat liefde een voortvloeisel is van angst. Om maar een voorbeeld te noemen, je gaat pas van iets of iemand houden zodra je jezelf bewust bent van het feit dat je het ook weer kunt verliezen.

Dus echte liefde kan alleen dan ontstaan wanneer wij er zelf sturing aangeven en niet angst hetgeen is dat ons beweegt in onze fysieke werkelijkheid. Echte liefde moet vrij zijn van alles dat het het geest bewustzijn systeem omvat, om omgezet te kunnen worden tot handelen, dat inzichtelijk is voor iedereen buiten jouw geest. Dus het jezelf in de schoenen van een ander plaatsen en dat te doen wat je graag zou willen dat een ander voor jou deed, dit alles bekeken vanuit het principe dat elke handeling in het belang van een ieder is.

Want wanneer liefde onvervangbaar is hoe kan angst het dan toch vervangen?

Vanuit dit citaat bekeken is liefde als emotie hetgeen dat ons angsten doet overkomen, wat dan automatisch maakt dat liefde niet vervangbaar is, om de doodeenvoudige reden dat anders het middel om de angst te bestrijden er niet is wanneer het nodig is.

Dit geeft frictie met mijn definities, mijn middel om angst te bestrijden ligt in het praktische en fysieke, wat meteen ook mijn volgende vraag beantwoord.

En hoe kan de innerlijke gezondheid en de liefde die vervangen is door angst je van de angst afhelpen?

Angst, binnen mijn definities, kan alleen bestreden worden wanneer je jezelf bewust bent van de angst, je vervolgens realiseert wat die angst teweeg brengt in jouw leven door het uit te schrijven en jezelf te vergeven. En dan kan je jezelf corrigeren door een verbintenis met jezelf aan te gaan, die je elke keer toepast wanneer je jezelf weer in een gelijksoortige situatie bevind. Pas wanneer je dit patroon van angst niet meer gebruikt kun je zien en ervaren dat het deprogrammeren van jezelf geslaagd is. En ja dit doe je vanuit echte liefde voor jezelf, wat inhoud dat je op jezelf kunt vertrouwen vanuit het principe dat je doet wat het beste voor iedereen is.

Varen op innerlijke gezondheid wanneer onze innerlijke wereld is gebaseerd op gevoelens en emoties die niet te toetsen zijn aan de fysieke werkelijkheid, staat voor mij gelijk aan de wereld waarin wij leven die wordt gerund door emoties en gevoelens. Kijk eens in welke staat de wereld zich verkeert dat kunnen we toch niet als gezond bestempelen en kijk eens wat er gebeurd wanneer wij deze emoties en gevoelens manifesteren. Wanneer liefde geen echte tastbare liefde kan zijn dan is dat waardeloos en een fictief stuk drijfhout waar we ons aan vastgrijpen terwijl het schip zinkt.

Dus de voornaamste frictie die ik ervaar door dit citaat zit hem in een geest realiteit versus de fysieke realiteit, waarbij ik mij richt op mijn fysieke werkelijkheid waar geen plaats is voor fantasie en fantastische middelen om verbetering te bewerkstelligen die nooit gaan gebeuren. We hebbende luxe niet om ons in mooie woorden te verliezen, terwijl het water aan onze lippen staat, op persoonlijke basis en mondiale basis.

Heb jij behoefte om je werkelijkheid meer fysiek en echt te maken voel je dan vrij om onze gratis online cursus te doen en te leren hoe je jezelf kan ondersteunen op het pad naar het leren kennen van jezelf en daarmee het leren kennen van de ander als jezelf en de wereld om je heen.

Dag 145 van 2555; o denneboom, o denneboom

Wij hebben al weer een aantal jaren geen denneboom in huis rond Kerst. In de periode dat mijn kinderen nog klein waren tuigde ik elke keer onze kunstboom op. Nu mankeert het mij niet aan creativiteit, maar zodra ik de kerstboom moest gaan optuigen dan kwam er zo’n zwaar gevoel over mij heen en zou ik hem het liefst zo weer in zijn doos terug doen. Ik deed dat niet omdat ik deze gevoelens als echt en bovenal als kinderachtig bestempelde. Dus bedacht ik van alles om het aantrekkelijk te maken om dit optuigen toch te doen en maakte ik heel wat ornamentjes voor in de boom. Ik had een kerstkrans voor op de voordeur vol met zelf gemaakte kersttrollen en maakte mijzelf wijs dat ik dit allemaal leuk en heerlijk vond. Nooit was ik tevreden over hoe de ornamenten in de kerstboom hingen of hoe de lampjes en kettingen erdoorheen liepen. Ik liet het maar en inderdaad dat is precies wat ik deed, ik liet het voor wat het was en keek niet naar binnen om te zien waar dit gevoel vandaan kwam wat eigenlijk niet strookte met mijn creatieve aanleg.

 

Vandaag was ik bij mijn ouders die vol trots een tafel vol met verlichte huisjes in een winterlandschap lieten zien, hun alternatief op een kerstboom binnen in huis. Waarop ik iets zei in de trant van, dat is beter dan zo’n kerstboom. Waarop mijn moeder reageerde met, ja een kerstboom optuigen dat vond ik altijd zo verschrikkelijk om te doen. En op dat moment flitsten er beelden door mijn geest van een zuchtende moeder die tegen haar zin in een boom aan het optuigen was en alles bleef aan haar vingers plakken, niets kwam zo als zij het wenste, kortom 1 grote frustratie. En dat heb ik meegenomen als kind, de opinie dat kerstbomen optuigen niet leuk was en veel vervelend werk opleverde. De hele periode door moesten er naalden opgezogen worden en ook dat werd met zuchten gedaan. Dus zonder dat ik het door had was deze opinie met mij meegereisd tijdens mijn leven en ervoer ik weerstanden bij het optuigen van een kerstboom wat in principe voor mij niet een groot probleem zou moeten zijn. Mijn gevoel is dus niet mijn gevoel het is een geadopteerd gevoel dat absoluut geen waarde of relevantie heeft en dus ook zo de prullenmand in kan.

 

Helaas voor de denneboom gaat ook hij met de geadopteerde opinie/gevoel de prullenbak in, want inmiddels zie ik geen reden meer voor het vieren van consumentisme met als fysiek symbool de boom.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een gevoel gestuurd door een opinie van mijn moeder te adopteren als zijnde van mij.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat dit gevoel, dat frictie binnenin mij veroorzaakte, niet van mij was en niet echt was, maar geadopteerd door mijn geest om frictie te veroorzaken en meer emoties te genereren.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om herkenning bij mijn moeder haar reactie te ervaren over het niet leuk vinden van een kerstboom optuigen en mij niet te realiseren dat het geen herkenning is maar het overnemen van een opinie en het bijbehorende gevoel.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als origineel te ervaren en mij niet te realiseren dat ik een soort van omnibus ben van gevoelens/emoties/angsten en opinies die ik of genetisch of door blootstelling aan mijn omgeving aan mijzelf heb toegeëigend om te bestempelen als ‘dit ben ik’.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de zonden van de voorvaderen voort te zetten zonder dit te bevragen of kritisch te bekijken.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een geadopteerde aversie voor kerstbomen optuigen te beschouwen als van mijzelf en tegelijkertijd dit niet snap vanuit mijn beeld dat ik heb over mijzelf, maar het daar bij laat.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een zeurend gevoel van ik wil die boom niet optuigen geen plek kan geven door niet te kijken en te onderzoeken wie ik ben in ieder moment om zo te zien dat gevoelens en opinies niet van mij zijn of kunnen zijn omdat zij een product van de geest zijn.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te willen zien wie ik werkelijk ben in ieder moment en zodoende ook niet kan onderscheiden wat bij mij hoort of wat lichaamsvreemd is en afgestoten kan worden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf voor raadselen te stellen over mijzelf zonder eerst de confrontatie met mijzelf aan te gaan.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om herkenning van eigenschappen in een ander te gebruiken om dichter tot die ander te komen en gevoelens van saamhorigheid te ervaren en mij niet te realiseren dat hetgeen ik zie in de ander van de ander is en door blootstelling eraan in mij geprogrammeerd is.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om vast te houden aan dit gevoel wat mij in zekere zin nieuwe gevoelens van speciaalheid opleveren door 1 van de weinigen te zijn die het, oh zo gezellige optutten van het huis en de boom, niet als leuk ervaart en mijzelf  te zien als een kerst activiste die enig in haar soort is.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te ontdoen van de opinie die ik nu heb ontmaskert als geprogrammeerd.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om bij alles dat ik ervaar, voel en geloof mij af te vragen hoe dat in mij gekomen is en of het een deel van mijn echte zelf is.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om alert te zijn wanneer gevoelens frictie geven en niet lijken te kloppen en zo te kunnen zien wat ik heb geadopteerd vanuit mijn omgeving als kind dat een deel van mijzelf is geworden maar niet werkelijk mijzelf is.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geen opinies/gevoelens/angsten/emoties van anderen over te nemen, maar mij te focussen op mijzelf en mijn proces om dat te verwijderen dat niet langer van waarde is en niet meer  zaken van anderen aan mijn lijst toe te voegen, maar simpelweg te zien wat ze zijn en te zien waarom ik ze heb en gehouden heb, om ze vervolgens los te kunnen laten en mij weer te focussen op mijzelf.