Dag 213 van 2555; het kan altijd beter en meer

Vandaag had ik een heerlijk dagje, ik heb van alles gedaan en zelfs wat dingen afgerond. Ik had met mijzelf afgesproken om meer verschillende dingen op een dag aan te pakken om het wat luchtiger te houden. Vandaag was voorheen mijn vertaaldag en dat heb ik ook vandaag gedaan, maar daarnaast ook andere zaken en enigszins tot mijn verbazing was ik ook nog eens effectief. Toch bemerkte ik vanavond dat ik op de achtergrond in mijn geest een gevoel bespeurde van ‘het is niet genoeg’, met andere woorden het is leuk wat je gedaan hebt maar het is niet genoeg. Raar want aan de ene kant was ik dik tevreden en aan de andere kant leverde dat teleurstelling op. Welke kant is nu realistisch? Mijn fysieke werkelijkheid aan de ene kant waar ik niet gehaast heb maar netjes achter elkaar steeds weer wat anders aangepakt en nog even van het zonnetje genoten ook, en mijn geest aan de andere kant die een beeld schets waarin ik bijna alles wat nog afgerond moet worden geklaard zie. De geest schets een beeld dat ik zou kunnen verlangen, maar mijn fysieke werkelijkheid schets een beeld dat fysiek haalbaar is.

 

Probleem:

 

Door de consumentistische aard van de geest wat ik aanneem alsof ik het zelf ben denk ik dat ik het altijd beter had kunnen doen en meer had kunnen doen, waardoor ik mijzelf als een teleurstelling ervaar terwijl ik juist lekker en effectief bezig ben geweest. Wat het probleem tot zelfsabotage maakt.

 

Oplossing:

 

Mijzelf niet vereenzelvigen met de geest en in mijn fysieke werkelijkheid in zelfoprechtheid zien of ik op een juiste manier bezig ben geweest en of ik tevreden over mijzelf en mijn werk kan zijn. Door mijzelf te valideren heb ik geen validatie van mijn geest nodig die altijd zal aansturen op frictie.

 

Beloning:

 

Heerlijk bezig kunnen zijn en genieten van mijzelf in het moment, zodat ik aan het einde van de dag tevreden over mijzelf naar bed kan gaan en geen stemmetje in mijn hoofd hoor die mij probeert te saboteren.

 

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn effectiviteit onderuit te halen door te luisteren naar de geest alsof ik het zelf ben en mijzelf van een afstandje beoordeel.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de stem in mijn hoofd als de geest te beschouwen als mijn stem waardoor ik denk mijzelf aan te sturen totdat ik besef dat het zelfsabotage is en het euvel al gebeurd is en de gevolgen moeten worden doorlopen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf een rotgevoel aan te praten en mijzelf als de geest te laten geloven dat ik niet genoeg heb gedaan op een effectieve dag.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik al die dingen die mijn geest opsomt in 1 dag kan doen binnen het tijdsbestek op aarde.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mee te gaan in de consumentistische aard van de geest en te denken dat beter en meer de juiste maatstaf zijn en mij niet te realiseren dat de maatschappij hierop gebaseerd is en dit hetzelfde principe is dat ons hebzucht en crisis heeft gebracht.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat deze zelfsabotage voortkomt uit een vorm van hebzucht naar meer en beter waar ik niet aan heb voldaan en dus wordt gelabeld als falend en een teleurstelling voor mijn geest/maatschappij.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te zien als falend en een teleurstelling terwijl ik in het moment in mijn fysieke werkelijkheid zo tevreden over mijzelf was en de gedane arbeid in de gegeven tijd.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik heel veel moet doen op een dag om mijzelf als goed te ervaren en anders mijzelf als een lapswans en nietsnut te zien.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat ik luier en te weinig doe en niet dat opbreng wat ik zou moeten opbrengen als deel van mijn gezin/maatschappij/wereld.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een gevoel van falen/teleurstelling serieus te nemen, terwijl met gezond verstand direct te zien is dat dit niet klopt, en mijzelf hierop af te rekenenen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zelfsabotage als normaal te zien en mij niet te realiseren dat ik in het moment dat ik het mij zie doen moet stoppen en even naar mijzelf te kijken in zelfreflectie om de fysieke werkelijkheid niet uit het oog te verliezen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om nooit te kunnen voldoen aan de eisen van de geest en dus altijd mijzelf als falend en als een teleurstelling te moeten zien wanneer de geest mij aanstuurt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te identificeren met de geest en mij niet te realiseren dat de geest een middel/gereedschap kan zijn om te zien waar ik aandachtspunten heb liggen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn mate van geluk en zelfwaarde van de geest te laten afhangen door mij te vereenzelvigen met gevoelens en emoties en die als mijn standaard van zijn te laten functioneren.

 

Wanneer en als ik mijzelf in zelfsabotage mijn effectiviteit om zeep zie helpen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik mijzelf meet door de geest die frictie als doel heeft. Ik stop de zelfsabotage en haal adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet te identificeren met de geest, maar dat wat hier is in mijn fysieke werkelijkheid te gebruiken om te zien of ik dat doe wat gedaan moet worden in zelfoprechtheid.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zelfsabotage de rug toe te keren en als onacceptabel te labelen.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om tevreden met mijzelf te zijn wanneer daar aanleiding toe is en zo te genieten van mijzelf in het moment.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat frictie komt door de geest door mijn participatie erin en door het toestaan van de geest als mijn aanstuurder.

Dag 184 van 2555; rimpels als teken van de dood

Ik zag een beeld van een vrouw waarbij haar gezicht was gefilmd van onder af, zodat je heel duidelijk de rimpels in haar nek zag wat ondanks dat haar gezicht er vrij strak uitzag, haar leeftijd verraadde. Ik zag dat dit een reactie in mij gaf, bij het kijken naar de rimpels, voelde ik een energetische beweging in mij. Het riep meteen een beeld op van mijn eigen gezicht en de rimpels met name rond mijn mond. Rimpels staan voor ouderdom, het verouderen en dat is hetgeen waar mijn rimpels mij aan doen herinneren.  Het is niet eens zozeer dat ik het plaatje van mijzelf niet goed genoeg vind met rimpels, maar het is die herinnering aan mijn eindigheid wat mij beroerd.

 

Nu heb ik wel het idee dat mijn vel snel rimpelt en wanneer ik naar leeftijdgenoten kijk dan zie ik minder rimpels. Na 2 zwangerschappen kwam ik erachter dat mijn vel absoluut niet erg elastisch is. Waar sommige vrouwen na 4 kinderen nog als een elastiekje weer terug in vorm springen, raapte ik de brokken van gescheurde huid en een gescheurde spier. Dus ik weet dat mijn huid niet elastisch is en ik weet dat dit dus betekent dat ik vroegtijdig rimpel. Ik gebruik geen crèmes en gels, omdat mijn huid heel slecht dit soort producten opneemt en een viezige laag op mijn vel achter laat. Per slot van rekening is onze huid het grootste orgaan dat we bezitten en die zou ik niet graag willen verstikken met goedjes die mij beloven dat ik minder zal rimpelen.

 

Dus daar zit ik dan met rimpels en het idee eraan gekoppeld dat dit het begin van het einde is. Wanneer de ouderdom intreed is er geen weg meer terug en dit sluit weer aan op mijn blog “de dood in al haar facetten’, waar ik mij realiseerde dat het leven bestaat uit geboren worden en doodgaan en dat dit een proces is van A zeggen en B doen. Niemand wordt geboren en sterft vervolgens niet, je kunt wel sterven alvorens je wordt geboren, dus dat maakt sterven wel tot een zeer zekere factor. Wat mij zeker maakt van wat er uiteindelijk gaat gebeuren of ik nu klaar ben in mijn optiek met mijn leven of niet.

 

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te ervaren bij het zien van rimpels bij anderen en dit op mijzelf te projecteren waardoor ik dit persoonlijk neem en de angst voor rimpels intern omzet in de angst voor de dood.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij slecht bedeeld te voelen als het gaat om elastische huid en jalousie voel jegens vrouwen die dat wel hebben.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij het zien van de rimpels om mijn mond te moeten denken aan mijn oma en door het beeld van een oma mij verongelijkt te voelen dat ik mijzelf met een oma vergelijk op 44-jarige leeftijd.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf gelijk aan een oude oma te stellen in mijn geest, terwijl ik mij fysiek niet ervaar als oud en daardoor een schok door mijn lijf voel gaan waarbij geest en werkelijkheid niet met elkaar stroken.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om rimpels als enige maatstaf voor ouderdom te nemen en mijn eind al in zicht te hebben omdat dat nu iets onvermijdelijks is, terwijl ik mij niet realiseer dat ons einde niet gerelateerd hoeft te zijn aan ouderdom.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat mijn rimpels een signaal afgeven van oud en ik zodoende door de maatschappij zal worden afgeschreven en niet meer in beschouwen  zal worden genomen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om op een dwaalspoor te worden gezet door de maatschappij als zijnde niet meer productief en overbodig.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben niet meer mee te tellen nu ik met  1 teen in mijn graf sta als rimpelige vrouw en mij niet te realiseren dat we allemaal met 1 teen in ons graf staan en niet weten wanneer we erin duikelen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het vervelend te vinden om afgeschreven te zullen raken en niet meer een verschil uit te maken, waarbij mijn ego nu al op basis van deze gevoelens aan het rouwen is om zijn eigen ondergang.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat het voornamelijk mijn ego is die problemen heeft met deze rimpels en dat ik heel goed weet dat ik er altijd toe zal blijven doen wanneer ik verder ga in het proces om mijzelf hergeboren te laten worden als het fysieke en het energetische laat sterven, waarbij ik los ben van het ego en de geest en van waarde kan zijn voor mijzelf en de ander als mijzelf.

 

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om rimpels en dood niet meer met elkaar te koppelen waardoor ik die energetische beweging in mijzelf wegneem en zo geen extra emoties en gevoelens accumuleer.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet meer als nutteloos en waardeloos te zien bij het intreden van rimpels, maar mijzelf te zie voor wie ik ben en wat ik kan inbrengen als mens.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet meer mee te gaan in de spelletjes en afleidingen van de geest en het ego, om mij te laten rouwen om de ondergang van beiden, terwijl damt in doel is wanneer ik mijzelf opnieuw in en als het fysieke geboren laat worden.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te realiseren dat het opbergen en afsluiten va noude patronen een proces is en waar de geest en het ego rouw aan zullen verbinden terwijl het eigenlijk een vreugdevol feit is en dus hoef ik niet in de mineur te zijn terwijl ik dit proces van afsluiten doorloop.