Ik zag een beeld van een vrouw waarbij haar gezicht was gefilmd van onder af, zodat je heel duidelijk de rimpels in haar nek zag wat ondanks dat haar gezicht er vrij strak uitzag, haar leeftijd verraadde. Ik zag dat dit een reactie in mij gaf, bij het kijken naar de rimpels, voelde ik een energetische beweging in mij. Het riep meteen een beeld op van mijn eigen gezicht en de rimpels met name rond mijn mond. Rimpels staan voor ouderdom, het verouderen en dat is hetgeen waar mijn rimpels mij aan doen herinneren. Het is niet eens zozeer dat ik het plaatje van mijzelf niet goed genoeg vind met rimpels, maar het is die herinnering aan mijn eindigheid wat mij beroerd.
Nu heb ik wel het idee dat mijn vel snel rimpelt en wanneer ik naar leeftijdgenoten kijk dan zie ik minder rimpels. Na 2 zwangerschappen kwam ik erachter dat mijn vel absoluut niet erg elastisch is. Waar sommige vrouwen na 4 kinderen nog als een elastiekje weer terug in vorm springen, raapte ik de brokken van gescheurde huid en een gescheurde spier. Dus ik weet dat mijn huid niet elastisch is en ik weet dat dit dus betekent dat ik vroegtijdig rimpel. Ik gebruik geen crèmes en gels, omdat mijn huid heel slecht dit soort producten opneemt en een viezige laag op mijn vel achter laat. Per slot van rekening is onze huid het grootste orgaan dat we bezitten en die zou ik niet graag willen verstikken met goedjes die mij beloven dat ik minder zal rimpelen.
Dus daar zit ik dan met rimpels en het idee eraan gekoppeld dat dit het begin van het einde is. Wanneer de ouderdom intreed is er geen weg meer terug en dit sluit weer aan op mijn blog “de dood in al haar facetten’, waar ik mij realiseerde dat het leven bestaat uit geboren worden en doodgaan en dat dit een proces is van A zeggen en B doen. Niemand wordt geboren en sterft vervolgens niet, je kunt wel sterven alvorens je wordt geboren, dus dat maakt sterven wel tot een zeer zekere factor. Wat mij zeker maakt van wat er uiteindelijk gaat gebeuren of ik nu klaar ben in mijn optiek met mijn leven of niet.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te ervaren bij het zien van rimpels bij anderen en dit op mijzelf te projecteren waardoor ik dit persoonlijk neem en de angst voor rimpels intern omzet in de angst voor de dood.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij slecht bedeeld te voelen als het gaat om elastische huid en jalousie voel jegens vrouwen die dat wel hebben.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij het zien van de rimpels om mijn mond te moeten denken aan mijn oma en door het beeld van een oma mij verongelijkt te voelen dat ik mijzelf met een oma vergelijk op 44-jarige leeftijd.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf gelijk aan een oude oma te stellen in mijn geest, terwijl ik mij fysiek niet ervaar als oud en daardoor een schok door mijn lijf voel gaan waarbij geest en werkelijkheid niet met elkaar stroken.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om rimpels als enige maatstaf voor ouderdom te nemen en mijn eind al in zicht te hebben omdat dat nu iets onvermijdelijks is, terwijl ik mij niet realiseer dat ons einde niet gerelateerd hoeft te zijn aan ouderdom.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat mijn rimpels een signaal afgeven van oud en ik zodoende door de maatschappij zal worden afgeschreven en niet meer in beschouwen zal worden genomen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om op een dwaalspoor te worden gezet door de maatschappij als zijnde niet meer productief en overbodig.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben niet meer mee te tellen nu ik met 1 teen in mijn graf sta als rimpelige vrouw en mij niet te realiseren dat we allemaal met 1 teen in ons graf staan en niet weten wanneer we erin duikelen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het vervelend te vinden om afgeschreven te zullen raken en niet meer een verschil uit te maken, waarbij mijn ego nu al op basis van deze gevoelens aan het rouwen is om zijn eigen ondergang.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat het voornamelijk mijn ego is die problemen heeft met deze rimpels en dat ik heel goed weet dat ik er altijd toe zal blijven doen wanneer ik verder ga in het proces om mijzelf hergeboren te laten worden als het fysieke en het energetische laat sterven, waarbij ik los ben van het ego en de geest en van waarde kan zijn voor mijzelf en de ander als mijzelf.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om rimpels en dood niet meer met elkaar te koppelen waardoor ik die energetische beweging in mijzelf wegneem en zo geen extra emoties en gevoelens accumuleer.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet meer als nutteloos en waardeloos te zien bij het intreden van rimpels, maar mijzelf te zie voor wie ik ben en wat ik kan inbrengen als mens.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet meer mee te gaan in de spelletjes en afleidingen van de geest en het ego, om mij te laten rouwen om de ondergang van beiden, terwijl damt in doel is wanneer ik mijzelf opnieuw in en als het fysieke geboren laat worden.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te realiseren dat het opbergen en afsluiten va noude patronen een proces is en waar de geest en het ego rouw aan zullen verbinden terwijl het eigenlijk een vreugdevol feit is en dus hoef ik niet in de mineur te zijn terwijl ik dit proces van afsluiten doorloop.
Een Veertiger haar Tocht naar Leven 