Dag 281 van 2555: revalideren, rehabiliteren en remediëren – deel 1

Na weken wachten na de constatering van fibromyalgie door de reumatoloog  werd mijn dochter in juni opgeroepen voor een gesprek in het revalidatiecentrum in onze woonplaats. Uit dit gesprek bleek dat zij niet de hulp konden bieden die zij vonden dat mijn dochter nodig heeft, dus werden wij naar de hoofdvestiging doorverwezen. Ook hier hebben we weer weken gewacht voor een afspraak met de revalidatiearts aldaar.  5 September konden we terecht, waarna 3 weken volgden waarin wij wekelijks op het revalidatiecentrum waren om een intake en mogelijke opname af te ronden. Aankomende maandag 30 september is het dan zover en wordt mijn dochter voor 9 weken intern opgenomen in het revalidatiecentrum als pijn -en chronisch vermoeid patiënt.

 

Deze week kregen we een rondleiding, maakten kennis met verschillende mensen en hoorden de verschillende regels aan. Mijn dochter wordt niet zo snel opstandig van regels, ik in tegenstelling kan nog steeds opgewonden raken van nutteloze en in mij ogen contra productieve regels. Dit bevestigt een diep niet direct heel bewust gevoel in mij van een keurslijf en gevangenschap. Terwijl wij zo rondliepen was mijn dochter eigenlijk erg enthousiast en ik moet zeggen het is een hele mooie kliniek. Zo krijgt ze 2x per week houtbewerking in haar revalidatierooster en ik zag mijn kind helemaal opfleuren, terwijl ik zelf allerlei ruis op de achtergrond aan het verwerken was.

 

Ik ben blij voor mijn dochter dat zij dit zo goed oppakt, want lang van huis zonder ons is ze nooit geweest, maar ik voelde mij niet echt blij nog verdrietig. Ik voelde mij op mijn hoede, ik denk dat dit wel aardig omschrijft wat het gevoel op de achtergrond was dat ik helder probeerde te krijgen. Tijdens de rondleiding keek men er van op dat mijn dochter op een dieet is vanwege de hypermobiliteit en de fybromyalgie en haar chloorallergie anderzijds. Niet zozeer de verbazing denk ik, maar meer een ongemak dat men niet  zo 1 2 3 wist aan te pakken. Ook wanneer ik naar de regels en eisen kijk dan denk ik, dat hebben we zelf al allemaal uitgeprobeerd. Je kunt niets eisen van een lijf dat niet mee kan doen. Je kunt wel stellen dat er om 8:15 ontbijt is, maar wat als je nog geen 3 uur hebt geslapen rond die tijd en zodra je er toch uitkomt je misselijk wordt zodra je opstaat. Wat heb je dan aan een ontbijt om 8:15?

 

Vanuit verschillende mensen is mij al geadviseerd om het over mij heen te laten komen en het te lopen en ik vind dat echt moeilijk wanneer ik zie dat er met veel gemak dingen worden gesteld die ons niet mogelijk gebleken zijn, ook niet op de goede momenten binnen mijn dochter haar conditie. Dit revalidatieproces komt mij over als een rehabilitatie om weer deel te nemen aan de maatschappij, want dat is je plek en dan hebben we wat aan jou als individu.

 

Maar goed wat zegt dat over mij als mens en moeder? Heb ik het idee/gevoel dat ik gefaald heb, omdat het revalidatieteam het wel eventjes voor mij op een rijtje zal zetten. Het zou goed kunnen dat dit eraan ten grondslag ligt, het voelt wel als een soort van afpakken van mijn kind. En dan met alle informatie en kennis die ik heb opgedaan en de laatste tijd veel zie langskomen over kinderen die om verkeerde redenen of om niets uit huis worden geplaatst. Dan voel ik de angst opkomen die ik ook voelde toen ik voor de rechter moest verschijnen na een jaar mijn kinderen thuisonderwijs te hebben gegeven en voor slechte moeder werd uitgemaakt/uitgescholden door het OM. Ik vecht al jaren voor mijn kind, is het niet lichamelijk dan wel op het gebied van school, mijn manier van opvoeden wijkt af van de main stream manier en dat kan je soms duur komen te staan. In feite beleef ik deze nieuwe ervaring niet als een nieuwe ervaring, maar als een ervaring gekleurd door de ruis van kennis/informatie/herinnering/angst, wat mij niet de mogelijkheid geeft om echt te zien wat wel of niet werkt.

 

Ik zie dat ik bang ben voor het systeem en zijn macht om zomaar de dingen die mij dierbaar zijn uit mijn handen te pakken, omdat het niet alleen en exclusief in het belang van het systeem is. Ik zie instituten als instituten van het systeem die niet in het belang van een ieder werken, maar je dit met een big smile wel brengen alsof het in het belang van een ieder is. Dus de komende 9 weken worden ook voor mij een proces van revalideren, het revalideren/remediëren van opinies/angsten/kennis/informatie om zo de gevoelens die het oproept een plaatsje te kunnen geven en te zien voor wat ze zijn.

 

De zelfvergevingen volgen in de opvolgende blog en deze serie zal de komende 9 weken een plekje binnen mijn blogsite krijgen.

Dag 254 van 2555; de beslissing is genomen

 

In mijn laatste blog stelde ik mijn twijfels aan de kaak over het wel of niet laten doen van een uitstrijkje in het kader van het bevolkingsonderzoek. Ik vond informatie die niet in het voordeel van het uitstrijkje was en ik zag dat ik bleef hangen in een nare ervaring met het doen van een uitstrijkje. Zoals gezegd in de vorige blog, dit onderwerp behoeft nog enige overweging om tot een juiste keuze te komen. Ik stelde mijzelf een aantal vragen in de vorige blog en die zal ik in zelfoprechtheid gaan beantwoorden in deze blog om zo meer duidelijkheid  te krijgen.

 

1. Laat ik mij leiden door emoties/gevoelens/angsten/herinneringen?

 

Ja, ik zie dat het mij nestelen in deze oude ervaring waarin het uitstrijkje meer ongemak opleverde dan nodig zou moeten zijn, een geweldige vorm van afleiding is en mij afhoud van wat mij eigenlijk dwarszit. Terwijl ik naar binnen keek en mijzelf even vertraagde en de ruis van deze herinnering uitzette, ontmoette ik een stemmetje, het stemmetje was als een klein kind. Een drammerig klein kind dat de hele tijd op de achtergrond stampij had staan maken. Het stemmetje zei: ik wil helemaal niet weten of ik baarmoederhalskanker heb, laat het toch, doe je ogen dicht en dan is het onderzoek er niet meer, negeer het. Ik schrok best een beetje van deze boodschap, die mij zo duidelijk had geleid in het proberen maken van een weloverwogen beslissing. Ik was mij gewaar van iets in de achtergrond, al in het begin dat ik de brief opende. Ik weiger dus mijn zelfverantwoordelijkheid te nemen en stop het liefst mijn kop in het zand dan preventief een onderzoekje van niks te laten doen. Kan ik mijn lijf dit aan doen, gewoon wachten tot het mis gaat en dan moord en brand roepen? Is dit het beste voor een ieder? Nee dat is het niet, dat is het absoluut niet. En natuurlijk is dit 1 test en zijn er veel meer levensbedreigende zaken die je dan ook zou willen testen, maar goed de medische wereld is nog niet bezig in het belang van een ieder, dus zal ik het moeten doen met wat hier is.

 

2.  Waarom ben ik zo wars van bevolkingsonderzoeken?

 

Dat is de eeuwige strijd tussen mij en het systeem, ik vertrouw het systeem niet en daarin vertrouw ik mijn eigen handelen niet. Het systeem werkt/handelt nu uit eigenbelang en noemt dat dan volksgezondheid, maar moet ik een ‘gratis’ onderzoek, een preventief onderzoek dan maar overslaan omdat ik niet op al te goede voet met het systeem sta? Doe ik mijzelf en dan met name mijn lijf niet tekort? Ja, ook hier gebruik ik mijn gevecht met het systeem als dekmantel voor wat er echt gaande is binnenin mij.

 

3.  Wat als ik weer fysiek ruw behandeld word?

 

Dit is duidelijk een angst waar ik mij in vastgrijp. Ik zal tijdens het uitstrijkje de assistente vertellen dat ik vrij ruw behandeld ben de vorige keer en of zij voorzichtig wil doen. Dat lijkt mij de beste manier om door te communiceren met de ander als mijzelf duidelijk te maken waar ik mij zorgen over maak. Het kan niet zo zijn dat ik mij door 1 slechte ervaring laat limiteren en mijn lijf tekort doe.

 

4. Waarom is er een bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker terwijl de kans groter is dat ik baarmoederkanker krijg of onder een auto kom?

 

Dit blijft een vraag voor mij, waarom er preventief getest wordt op zaken die het minst voorkomen en waarom er b.v. vaccins worden uitgevonden voor zaken die minder relevant zijn. Zover als mijn kennis nu gaat, zie ik het als een geld principe. De gezondheidszorg wordt volgens winst principes geleidt, er wordt geen onderzoek/therapie/medicijn ontwikkeld zolang er niet grof aan verdiend kan worden of onderzoekskosten eruit kunnen worden gehaald wanneer er te weinig mensen in de doelgroep zitten. Het is nog een lange weg voordat de gezondheidszorg ook echt zelf gezond is, maar ondertussen moeten wij wel onze lichamen koesteren/genezen/preventief behandelen, we kunnen niet wachten tot het moment dat alles anders zal zijn.

 

5. Wat word mij hier niet verteld?

 

Er wordt zoveel verzwegen zodat de doorsnee vrouw geen twijfels heeft bij het lezen van zo’n folder en dus een afspraak maakt. De folder wordt erbij gestopt om zo een weloverwogen keuze te maken, maar hoe kan dat wanneer je alleen de positieve zaken hoort en de feiten net zo zijn neergezet dat het geen argwaan oplevert. Ik blijf erbij dat het raar is dat jarenlang pap-testen doen niet die data heeft opgeleverd waardoor het sterftecijfer van baarmoederhalskanker omlaag is gegaan. Of is het preventief doen van een uitstrijkje eigenlijk net zoiets als een beurt voor de auto? Mijn garage zegt altijd: garantie tot aan de deur. Dus ja, de kans dat je preventief in een 5 jaar tijdsspanne gespot wordt met kanker in een nog niet vergevorderd stadium, is wel een beetje ‘garantie tot aan de deur’ . En helemaal geen preventieve uitstrijkjes doen levert volgens de cijfers dus geen noemenswaardig verschil op. Zou het niet zo moeten zijn wanneer wij veranderingen in ons lijf voelen die zo anders zijn dan normaal dat wij niet zouden schromen en dus een onderzoek aanvragen, los van kosten/verzekeringen etc. Zouden wij die zelfverantwoordelijkheid aankunnen? Zouden wij ons lijf te hulp schieten? Als ik naar mijzelf nu kijk en het stemmetje in mijn hoofd, dan is er een grote kans dat ik zou blijven doorlopen met klachten en zou hopen dat het weer weg zou gaan, uit angst dat het iets verschrikkelijks zou zijn. Wat natuurlijk de wereld op z’n kop is en het tegenovergestelde teweegbrengt, je voelt en weet dat het mis is en je doet niets uit angst dat het iets ergs is, waardoor wanneer het iets ergs is, het je fataal kan zijn. Ik vrees dat wij toch dit soort onderzoeken nodig hebben om ons dat zetje in de rug te geven om er op z’n minst over na te denken of het waardevol is om aan mee te doen.

 

6. Waarom is de bijgesloten folder alleen maar positief over dit onderzoek?

 

Het is marketing en manipulatie en daarnaast willen we geen negatieve dingen horen wanneer het over kanker gaat. We hebben dit zelf in de hand gewerkt, wij hebben het zover gebracht met elkaar dat wij nu zo worden behandeld en aangesproken door onze overheid, als kleine kinderen die anders dwars gaan liggen. En ja, wat deed ik dwarsliggen. Dit hele bevolkingsonderzoek is net zo positief als het negatief is, maar het is preventie. Het uitgangspunt is preventie, dus hoe kan ik mij verzetten tegen preventie, mijn lijf is voor preventie als uitgangspunt wanneer er verder niets schadelijks plaatsvindt. Dus dat zou dan de doorslag moeten geven.

 

 

Ik heb de stoute schoen aangetrokken en een afspraak gemaakt om een uitstrijkje te laten doen. Ik merk wel dat ik het beeld wegduw en er niet mee geconfronteerd wil worden tot de afspraak, maar ik ga het aan en ik zal heel bewust kijken welke weerstanden er nog meer opspelen tijdens het onderzoek. Vervolgens zal ik een blog schrijven met zelfvergevingen en correctieve zinnen.

 

Probleem:

 

Geen zelfverantwoordelijkheid voor mijn fysieke lichaam willen nemen en daardoor preventief onderzoek af te slaan gebaseerd op 1 slechte ervaring, waarbij ik informatie heb gezocht die dit negatieve gevoel bevestigt.

 

Oplossing:

 

Het probleem aangaan, aangezien de weerstanden voortkomen uit de geest en er geen fysieke belemmeringen zijn die in acht genomen moeten worden. Pas dan kan ik zien wie ik ben in dit proces van het uitstrijkje nemen en is er zo ruimte om mijzelf te vergeven en te corrigeren.

 

Beloning:

 

Mijn fysieke lichaam gelijk en 1 aan mijzelf te zien en niet als een ondergeschikt lastig iets dat mij angsten oplevert. Ik krijg de kans om mijn angsten aan de werkelijkheid te toetsen en zo uit een geest cirkel te komen/bevrijd te worden.

Dag 250 van 2555; op gesprek bij de jeugdarts

Vandaag gingen mijn dochter en ik op gesprek bij de jeugdarts, dit gesprek was geïnitieerd vanwege onze deelname aan een zorgteam. Door de reuma van mijn dochter heeft ze veel school gemist en school bood aan om mijn dochter aan te melden bij dit zorgteam, zodat er gekeken kon worden hoe met de situatie om te gaan. Ik heb hiermee ingestemd, omdat ik inmiddels begrepen heb dat ik bepaalde zaken in het systeem moet doorlopen om erkenning te krijgen en de daarbij behorende hulp. Zonder dit team had ik allang gezegd, laat mijn dochter thuis studeren op de momenten dat zij genoeg energie heeft en zo haar eigen tijd in te delen. Maar dat is niet de manier hoe dit schoolsysteem werkt en doorlopen dient te worden. Dus wij gingen op gesprek en waren benieuwd, aangezien de brief voorstelde om te gaan kijken naar hoe om te gaan met de voortgang van school en op welke manier.

 

Nu moet ik even tussendoor vermelden dat toen wij vertrokken uit Nederland naar Italië wij net een rechtszaak achter de rug hadden voor het thuisscholen van onze 2 kinderen. Dit was best een heftige ervaring om als criminele ouders weggezet te worden door de rechter op basis van feiten die zeer vrijelijk geïnterpreteerd waren. Laten we zeggen nog net niet gefabriceerd, dus konden wij ons hier niet op beroepen. Deze ervaring heb ik weggeborgen in mijn geest als een zeer onplezierige ervaring waarin ik onterecht voor slechte ouder werd uitgemaakt door mij te onttrekken aan het schoolsysteem, dat mijn kinderen het plezier in school totaal ontnam.

 

Dit gezegd hebbende voelde het op gesprek gaan bij deze arts die weer gekoppeld is aan de leerplichtambtenaar als een ‘wat heb ik fout gedaan?’ gesprek. Op de achtergrond speelde mee dat ik toch bang was ter verantwoording te worden gesteld voor het vele thuis zijn van mijn zieke dochter. Ik dacht dat ik open het gesprek in kon gaan/aan kon gaan, maar toen een autoritaire toon door de jeugdarts werd gezet en wij om beurten de mond werden gesnoerd begon het gesprek vrij onaangenaam te verlopen. De toon en woordkeuze van de jeugdarts die na elk antwoord dat mijn dochter gaf werd gezet deed vermoeden dat deze mevrouw al op voorhand ideeën over mijn dochter had. Hetzij door de communicatie met school of hetzij door de verschillende input van anderen die deze arts zelf tot een verhaal heeft gevormd.

 

Ik moest op mijn woorden letten, in de zin van afwegen of de woorden tegen mij gebruikt zouden worden. De arts was liever zelf aan het woord waarin ze de ene opinie na de andere los liet en waarde oordelen maakte die zeer gekleurd waren. Halverwege het gesprek begrepen wij dat er helemaal niet gekeken ging worden hoe mijn dochter het beste haar opleiding kan voortzetten zodat er een diploma kan gaan komen. Het ging deze jeugdarts erom mijn dochter zo snel mogelijk weer full-time op school te krijgen, wat de afgelopen 2 jaar niet mogelijk gebleken is en dus op dit moment een utopie is. Dit was te negatief volgens de arts en wij moesten ons aan het meest positieve beeld (lees onrealistische) vast houden en dat gebruiken om te komen tot weer totale integratie. Na 2 keer de mond te zijn gesnoerd drukte ik toch mijn vraag erdoorheen hoe deze mevrouw het scenario voor ogen had dat wanneer mijn dochter relatief veel zou missen volgend jaar en zodoende een derde keer dit jaar over te moeten doen. Waarbij zij meldde dat zij niet van het negatieve uit wilde gaan.

 

Wat heb ik aan een jeugdarts van een zorgteam dat de realiteit niet onder ogen wil/kan zien, welke hulp kan ik van zo iemand verwachten? Wat doe ik hier ging door mij heen gemengd met angst dat ze mij zouden melden bij de leerplicht om te zeggen dat ik mijn kind eerder uit bed moet halen en naar school moet fietsen. Want toen zij hoorde dat ik geen betaald werk deed leek het haar de beste oplossing dat ik mijn kind naar school zou brengen. Waarop ik vroeg, waarmee? Achterop een fiets die er net voor geschikt is, en ik dacht: op mijn rug, met de auto die ik niet tot mijn beschikking heb? Alle vragen van onze kant die realistisch waren en datgene waar wij tegenaan lopen in het dagelijks leven werden in het luchtledige gelaten.

 

Ik voel mij geboeid door het systeem wat ik uit angst netjes wil doorlopen en waar ik tegelijkertijd uit wil springen omdat ik zie dat het mijn kind tekort doet. Ik wil geen hulp van regelneukers, ik wil gemeende praktische aan de realiteit gerelateerde hulp, is dat zoveel gevraagd? Toen ik thuis kwam had ik een hele harde pijnlijke onderbuik en ik had moeite met het goed doorademen waardoor ik mijzelf als benauwd ervoer. Hoe kon ik zo onbegrepen worden door een arts? Ik voelde mij een leugenaar terwijl ik wist dat ik niet had gelogen. Ik had angst voor het pad wat wij zullen moeten doorlopen, het pad der onbegrip met een kind dat een chronische ziekte heeft die niet altijd even zichtbaar is. Wil ik dit? Kan ik dit aan? Kan ik dit aan en mijzelf binnen het systeem houden? Gewurgd door het systeem, snak ik naar adem en een gemakkelijke uitweg. Het ziet ernaar uit dat ik dit thema een tweede keer moet doorlopen, dus is het zaak om goed te beseffen wat ik doe. De komende blogs zal ik wijden aan zelfvergeving op de verscheidene punten die vandaag zijn beroerd en zal ik het afsluiten met correctieve zinnen en verbintenissen. Om het daarna in de realiteit te doorlopen en te zien of ik de beoogde verandering kan waarmaken.

 

Probleem:

 

De angst dat ik mij niet gehouden heb aan regels van het systeem en terecht gesteld zal worden.

 

Oplossing:

 

Dit pad binnen de regels van het systeem doorlopen/spelen.

 

Beloning:

 

Geen botsing met de wet en onnodige frictie binnen het systeem, waar ik aan deelneem, veroorzaken.

 

 

Wordt vervolgd.

Dag 213 van 2555; het kan altijd beter en meer

Vandaag had ik een heerlijk dagje, ik heb van alles gedaan en zelfs wat dingen afgerond. Ik had met mijzelf afgesproken om meer verschillende dingen op een dag aan te pakken om het wat luchtiger te houden. Vandaag was voorheen mijn vertaaldag en dat heb ik ook vandaag gedaan, maar daarnaast ook andere zaken en enigszins tot mijn verbazing was ik ook nog eens effectief. Toch bemerkte ik vanavond dat ik op de achtergrond in mijn geest een gevoel bespeurde van ‘het is niet genoeg’, met andere woorden het is leuk wat je gedaan hebt maar het is niet genoeg. Raar want aan de ene kant was ik dik tevreden en aan de andere kant leverde dat teleurstelling op. Welke kant is nu realistisch? Mijn fysieke werkelijkheid aan de ene kant waar ik niet gehaast heb maar netjes achter elkaar steeds weer wat anders aangepakt en nog even van het zonnetje genoten ook, en mijn geest aan de andere kant die een beeld schets waarin ik bijna alles wat nog afgerond moet worden geklaard zie. De geest schets een beeld dat ik zou kunnen verlangen, maar mijn fysieke werkelijkheid schets een beeld dat fysiek haalbaar is.

 

Probleem:

 

Door de consumentistische aard van de geest wat ik aanneem alsof ik het zelf ben denk ik dat ik het altijd beter had kunnen doen en meer had kunnen doen, waardoor ik mijzelf als een teleurstelling ervaar terwijl ik juist lekker en effectief bezig ben geweest. Wat het probleem tot zelfsabotage maakt.

 

Oplossing:

 

Mijzelf niet vereenzelvigen met de geest en in mijn fysieke werkelijkheid in zelfoprechtheid zien of ik op een juiste manier bezig ben geweest en of ik tevreden over mijzelf en mijn werk kan zijn. Door mijzelf te valideren heb ik geen validatie van mijn geest nodig die altijd zal aansturen op frictie.

 

Beloning:

 

Heerlijk bezig kunnen zijn en genieten van mijzelf in het moment, zodat ik aan het einde van de dag tevreden over mijzelf naar bed kan gaan en geen stemmetje in mijn hoofd hoor die mij probeert te saboteren.

 

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn effectiviteit onderuit te halen door te luisteren naar de geest alsof ik het zelf ben en mijzelf van een afstandje beoordeel.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de stem in mijn hoofd als de geest te beschouwen als mijn stem waardoor ik denk mijzelf aan te sturen totdat ik besef dat het zelfsabotage is en het euvel al gebeurd is en de gevolgen moeten worden doorlopen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf een rotgevoel aan te praten en mijzelf als de geest te laten geloven dat ik niet genoeg heb gedaan op een effectieve dag.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik al die dingen die mijn geest opsomt in 1 dag kan doen binnen het tijdsbestek op aarde.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mee te gaan in de consumentistische aard van de geest en te denken dat beter en meer de juiste maatstaf zijn en mij niet te realiseren dat de maatschappij hierop gebaseerd is en dit hetzelfde principe is dat ons hebzucht en crisis heeft gebracht.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat deze zelfsabotage voortkomt uit een vorm van hebzucht naar meer en beter waar ik niet aan heb voldaan en dus wordt gelabeld als falend en een teleurstelling voor mijn geest/maatschappij.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te zien als falend en een teleurstelling terwijl ik in het moment in mijn fysieke werkelijkheid zo tevreden over mijzelf was en de gedane arbeid in de gegeven tijd.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik heel veel moet doen op een dag om mijzelf als goed te ervaren en anders mijzelf als een lapswans en nietsnut te zien.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat ik luier en te weinig doe en niet dat opbreng wat ik zou moeten opbrengen als deel van mijn gezin/maatschappij/wereld.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een gevoel van falen/teleurstelling serieus te nemen, terwijl met gezond verstand direct te zien is dat dit niet klopt, en mijzelf hierop af te rekenenen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zelfsabotage als normaal te zien en mij niet te realiseren dat ik in het moment dat ik het mij zie doen moet stoppen en even naar mijzelf te kijken in zelfreflectie om de fysieke werkelijkheid niet uit het oog te verliezen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om nooit te kunnen voldoen aan de eisen van de geest en dus altijd mijzelf als falend en als een teleurstelling te moeten zien wanneer de geest mij aanstuurt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te identificeren met de geest en mij niet te realiseren dat de geest een middel/gereedschap kan zijn om te zien waar ik aandachtspunten heb liggen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn mate van geluk en zelfwaarde van de geest te laten afhangen door mij te vereenzelvigen met gevoelens en emoties en die als mijn standaard van zijn te laten functioneren.

 

Wanneer en als ik mijzelf in zelfsabotage mijn effectiviteit om zeep zie helpen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik mijzelf meet door de geest die frictie als doel heeft. Ik stop de zelfsabotage en haal adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet te identificeren met de geest, maar dat wat hier is in mijn fysieke werkelijkheid te gebruiken om te zien of ik dat doe wat gedaan moet worden in zelfoprechtheid.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zelfsabotage de rug toe te keren en als onacceptabel te labelen.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om tevreden met mijzelf te zijn wanneer daar aanleiding toe is en zo te genieten van mijzelf in het moment.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat frictie komt door de geest door mijn participatie erin en door het toestaan van de geest als mijn aanstuurder.

Dag 130 van 2555; stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren

In de bijbel wordt stof en as als iets van weinig waarde beschouwd, van een vergankelijke aard. Bekeken vanuit het vertrekpunt van ‘stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren’ geeft dat de vergankelijkheid van ons leven aan die wij vanuit een diep verlangen proberen om te zetten tot oneindigheid, het eeuwige leven. Bij het eeuwige leven wordt niet gekeken naar leven op zich maar naar het fysieke leven en we weten allemaal dat we de 200 niet halen. Via voortplanting, ons nageslacht, proberen we dan nog een inhaalslag te maken om toch dat eeuwige leven op aarde te behalen als het hoogste goed, waarbij wij totaal voorbij streven aan het ‘leven’ ansich.

Terwijl het eeuwige leven op de achtergrond speelt is het stof en as waar ik de laatste 6 jaar een gevecht mee ben aangegaan met als uitvloeisel een fijn stof allergie. Ik realiseer mij dat ik stof ben. wat het feit dat ik reageer op fijn stof, dus het mij afzetten tegen hetgeen ik ben, mij voor een raadsel stelt. Dus separatie van wat ik ben. Om erachter te komen waar ik door programmering gehersenspoeld ben, door mijn leven heen, zal ik door middel van zelfvergeving bekijken wat mijn relatie tot stof/vuil/zand is en was. Waarna ik kan bepalen in hoeverre ik te maken heb met programmering en waar de participatie met/in de geest om de hoek komt kijken.

Zand/modder:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven als peuter/kleuter dat zand aan je handen vies is en direct verwijdert dient te worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij hulpeloos te voelen wanneer er als kind zand aan mijn handen zit en alleen mijn moeder dit tot in de precisie kan verhelpen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zand te zien als vies, wanneer het aan je zit.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om na het spelen in de zandbak mij helemaal te moeten afkloppen van het zand, want zand is vies en dat mag niet in huis komen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zand aan mijn schoenen als iets kwalijks te zien waar ik niet mee in huis mag komen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een broodje eten op het strand niet als iets fijns te zien, omdat er altijd zand rondwaait en ik zo zand eet tegelijkertijd met mijn boterham.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zand vies te vinden als het in mijn eten zit.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zand los van mijzelf te zien als een bron voor angst en als een bedreiging.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij bedreigt te voelen wanneer zand mijn ‘leven’ binnenkomt op manieren waardoor ik geen controle over het zand heb en daardoor geen controle over mijn leven denk te hebben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om alleen een relatie aan te gaan met zand wanneer ik de controle heb over het zand.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat opinies/angsten van mijn moeder omtrent zand, angst voor zand in mij heeft gezet, waardoor ik constant in opperste alertheid ben over zand en mijn relatie tot zand.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat die overgedragen angst voor zand mij hetzelfde liet doen met mijn kinderen vanuit de ervaring die ik door programmering had opgebouwd met zand.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat deze geprogrammeerde angst in mij is en mij in separatie doet leven met zand, dus in separatie doet leven met het ‘leven’.

Stof:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat stof in huis slecht is en direct verwijdert dient te worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de hoeveelheid stof die ik in huis heb als leidraad te gebruiken voor hoe ijverig persoon ik ben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om anderen af te rekenen op de hoeveelheid stof die zij in huis hebben en hen als lui te labelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij gedwongen te voelen wanneer ik mijn kamer als kind moest stoffen en het iets te vinden waar mijn moeder issues mee had.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om wanneer ik geen zin in schoonmaken heb, ik altijd opgelucht ben wanneer de stof op z’n minst weg is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om stof vies te vinden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om stof weg te willen hebben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om stof nog viezer te vinden na te hebben geleerd hoeveel huidschilfers er in stof zitten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om stof als een bedreiging te zien.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te willen afscheiden van stof en het uit mijn wereld probeer te halen, terwijl het elke week weer terugkeert en ik er elke keer weer mee geconfronteerd wordt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om stof niet als leven te zien en daardoor kan ik niet gelijk aan stof staan, maar wil ik het verwijderen, waardoor ik in essentie het leven uit het leven probeer te halen, wat een onmogelijkheid is en dus zich steeds weer aandient, totdat ik mij 1 en gelijk aan het stof kan opstellen.

Vuil:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om van vuil te griezelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat vuile zaken niet goed voor mij waren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn moeder constant te zien schoonmaken om het vuil uit ons huis te halen en te geloven dat dit nodig was voor ons voortbestaan zonder ziektes.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat, mijn broertjes vieze kleren wanneer hij bij de boer was geweest, beter niet het huis in konden en in de schuur uitgedaan moesten worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat er eigenwaarde viel te behalen uit de mate van schoonheid die je als vrouw tentoonspreidde binnenshuis.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het een normaal en vertrouwt beeld te vinden wanneer mijn moeder schoonmaakte, 1 waar rust en harmonie vanuit gingen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij onbewust gered te voelen als er schoongemaakt was en het vuil overwonnen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als kind te geloven in de noodzaak van schoonmaakprodukten die via de televisie tot mij kwamen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om vuil als graadmeter te gebruiken om mensen in hokjes te kunnen plaatsen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te verliezen in het schoonmaken van zeer vervuilde huizen vanuit een geloof dat het een bedreiging voor mijn gezondheid is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mensen die huizen bevuilen als onwaardig te zien.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om vuil als iets te zien dat overwonnen moet worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om vuil op mij, als iets dat eraf moet, te beschouwen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te separeren van vuil en het daarom uit mijn wereld te verbannen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet geïdentificeerd te willen worden met vuil en dus niet 1 en gelijk te kunnen staan aan vuil.

Ik realiseer mij dat ik als kind en volwassene het zalig vond/vind om zandkastelen en modder druipsels op het strand te maken. Het gevoel van het natte zand door/in mijn hand gaf/geeft mij een gevoel van 1 zijn met het zand. Ook tijdens het tuinieren mag ik graag met mijn blote handen in de volle grond werken en mij niet bekommeren om de vieze handen en rouwranden die ik later als resultaat ervaar. Dus er is niet een wezenlijk probleem met zand en modder anders dan programmering.

Ik realiseer mij dat het met stof en vuil anders ligt dan met zand/modder, hier zit ook een component in van iets hebben dat geoorloofd is, een allergie. Hier valt dus energie uit te halen terwijl ik niet hoef te veranderen. De allergie voortkomend uit de programmering van stof/vuil geeft mij de mogelijkheid om niet te hoeven veranderen en tegelijkertijd zielig gevonden te worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om aandacht/energie te halen uit mijn fijn stof allergie als tactiek om niet te hoeven veranderen om 1 en gelijk aan het leven te gaan staan.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zand/stof/vuil als leven te zien en daarom 1 en gelijk aan mij, waardoor ik de strijd in mij kan staken en simpel kan zijn.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien /begrijpen/realiseren dat mijn allergische reactie op fijnstof voortkomt uit een gevecht om de fijnstof als een bedreiging te zien en zodoende als de controleur de meerdere uit de strijd te komen. Waardoor mijn lijf op het fijn stof reageert als ware het een indringer en een bedreiging voor het lichaamssysteem. Er is geen reden tot verweer er is reden om mijn programmering en opinies op te ruimen. Een grote schoonmaak van binnen om mij te ontdoen van afweermechanismen die absoluut geen doel hebben en alleen maar voor ongemak zorgen.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te ademen en bewust te zien dat ik door de geest benauwdheid en slijm manifesteer om zo mijn opinies en programmering kracht bij te zetten en reden te geven om deze in stand te houden om zo energie te accumuleren die mij als leven tegenwerkt in plaats van 1 en gelijk aan het leven te staan.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/begrijpen/realiseren dat ik stof ben en als stof zal terugkeren en ik dus 1 leven heb waarin het moet gebeuren, het is nu of nooit. Dus kies ik voor nu.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te realiseren/begrijpen dat elk stofdeeltje leven is en dus elk stofdeeltje een schepsel op zich is.

Wanneer en als ik mijzelf in een allergische reactie zie gaan door fijn stof dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik mijzelf als leven saboteer en er dus geen baat bij heb dit langer in stand te houden en meer consequenties te genereren.