Dag 359 van 2555: een masker van kalmte

Mijn zoon kwam terug van 3 dagen schoolkamp naar de Ardennen. Zij hadden survival activiteiten gedaan en kampeerden midden in de natuur in tipi tenten. Er werd hen aangeraden om zichzelf te controleren op teken na het struinen in de natuur. Mijn zoon besloot niet te douchen aangezien zij met 100 man 2 douches tot hun beschikking hadden en dit moest plaatsvinden voordat zij een survivaltocht door water en modder gingen maken.

Na het eten op de avond dat hij terug was gekomen zat ik met hem na te praten over hoe hij het had ervaren zo’n kamp, waarop hij aan zijn enkel kriebelde en vervolgens keek naar wat daar zat. Het was een teek van zo’n 2-3 millimeter groot die inmiddels in zijn enkel vastzat. Hij had deze teek absoluut niet gezien, maar toch was hij daar. Ik bleef kalm, maar voelde de onrust van binnen wel aanzwellen. Gedachten kwamen op van: niet nog een kind dat aan Lyme moet lijden. Met de chronische Lyme van mijn dochter in mijn achterhoofd kon ik in dat moment mij niet neutraal opstellen.

Normaal gesproken verwijdert mijn partner de teken aangezien hij daar een handigheid in ontwikkelt heeft. Mijn partner was niet thuis, dus besloot ik met mijn bijna geen ervaring toch de theorie in de praktijk te brengen. Met de tekentang heb ik zo’n 6 pogingen gedaan voordat ik de teek eruit had. De plek was wat geïrriteerd en rood om de beet door het kriebelen van mijn zoon en het eruit halen van de teek. Mijn dochter wilde naar de huisartsenpost om de teek daar te laten verwijderen, maar ik vond dat ik het eerst moest proberen aangezien ik een tekentang bezit. Toen de teek eruit was heb ik een cirkel om de beet met pen op zijn enkel gezet en de volgende ochtend was er geen grote rode kring ontstaan. Wel ben ik goed aan het opletten of hij verschijnselen krijgt die anders zijn dan anders, wat niet makkelijk is met een kind dat 2 nachten slecht geslapen heeft en spierpijn van de activiteiten en lange busreis.

Tijdens het eruit halen van de teek had ik een angst over mij heen dat ik de teek er niet goed uit zou krijgen en daardoor meer schade zou aanbrengen. Wanneer mijn zoon au zei dan wist ik bijna zeker dat ik iets fout deed met de teken tang. Hetgeen waarom mijn zoon au zei was het feit dat ik met de 6 pogingen ook langzaam de plek aan het epileren was en het eruit draaien van haren nu niet heel lekker aanvoelt op een tere plek als een enkel. Ik wilde kalmte bewaren om mijn zoon geen angst aan te jagen, maar noch ik als mijn dochter waren er echt kalm onder. Het was dan ook niet gek dat mijn zoon even later precies wilde weten hoe iemand besmet kon raken met Lyme door een teek die als gastheer functioneert. Ook toen voelde ik mij schuldig dat hij verder aan het denken was over Lyme en ik wellicht hem had bang gemaakt door te handelen vanuit een startpunt van angst.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij het woord teek in mijn solar plexus beweging waar te nemen en dit te negeren, omdat ik er niet mee geconfronteerd wil worden.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van energie beweging in mijn solar plexus te ervaren en dit te negeren, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik in dat moment de confrontatie met mijzelf niet aan wil en sterk wil zijn, maar het tegenovergestelde bereik door angst toe te laten in mijn denken en handelen. Ik stop het negeren, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om energie beweging in mijn solar plexus altijd in het moment te onderzoeken, zodat de gevolgen beperkt blijven, en ik vervolgens vrij van emoties en angsten kan denken en handelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij het zien van de teek in de enkel van mijn zoon het hele traject van besmetting aan mij voorbij zag gaan in mijn ‘geest’.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het projecteren van gevolgen in de toekomst, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf niet stabiliseer door aan alle mogelijke uitkomsten te denken vanuit een startpunt van energie/angst. Ik stop het projecteren, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om vanuit gezond verstand te bedenken wat ik moet doen in het moment om verdere gevolgen te voorkomen, maar niet preventief te denken/handelen vanuit angst.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat wanneer ik een masker van kalmte opzet ik ook kalm van binnen ben en dus kan handelen/denken vanuit stabiliteit/kalmte.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van de buitenkant perfect te laten zijn terwijl de binnenkant niet meer weet wat te doen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de schone schijn niet kan ophouden en dat ik binnen en buiten hetzelfde zal moeten zijn om echte kalmte te kunnen uitstralen en een echt punt van kalmte voor de ander kan zijn. Ik stop de mooie buitenkant als het niet strookt met de binnenkant, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om meer te oefenen met het gelijk trekken van mijn binnen- en buitenwereld en dat ik zolang dat nog niet een natuurlijke expressie van mijzelf is, ik de buitenkant stabiel laat zijn en vergeving doe op dat wat nog niet lukte aan de binnenkant, om zo mijzelf te corrigeren en het op een ander moment nogmaals te proberen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de emoties die rondgingen binnenin mij ten tijde van het verwijderen van de teek te willen onderdrukken om zo kalmte op te roepen of ruimte te maken voor kalmte.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van emoties onderdrukken om er geen last van te hebben in het moment, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik met iedere onderdrukking vaneen emotie meer gevolgen de wereld in help. Ik stop het onderdrukken, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer er emoties van binnen rondgaan ik de emoties erken en zie, maar ze niet ervaar of meega op de emoties en zo mijn handelen/denken te laten beïnvloeden door deze emoties. Op die manier weet ik dat deze emoties er zijn en kan ik op een later tijdstip hen aanpakken om zo in het vervolg te snappen wat mijn valkuilen zijn in bepaalde situaties.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat deze angst die ik ervoer een angst voor de dood van mijn kind is en dus een overlevingsangst.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van overlevingsangst, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik angst ontwikkel voor iets dat nog niet gebeurt is of staat te gebeuren. Ik stop het projecteren van angst voor overleving, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/begrijpen/realiseren dat angst op voorhand geen goede gids is om zaken met gezond verstand af te handelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf de schuld te geven van het krijgen van een tweede kind met Lyme.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mij schuldig voelen aan iets dat er nog niet is, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik bang ben dat door mijn handelen vanuit emotie gevolgen ontstaan waardoor mijn zoon ziek wordt. Ik stop het aanpraten van een schuldgevoel aan mijzelf, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet op de feiten vooruit te lopen en te zien/begrijpen/realiseren dat ik wel weet dat handelen vanuit angst niet okay is en daardoor dus vrees dat er nare gevolgen van komen en zo op voorhand mijzelf te straffen doormiddel van een schuldgevoel.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat ik de chronische Lyme van mijn dochter emotioneel aankan en dus niet geconfronteerd wil worden met het tegenovergestelde.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van denken dat ik stabiel ben op een bepaald punt, maar waar de realiteit mij anders laat zien, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik hierop reageer met ontkenning en mijn buitenkant bij elkaar pak om een masker van kalmte op te zetten. Ik stop de ontkenning, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niets te ontkennen dat fysiek bewezen is en zo dus geen strijd aan te gaan binnenin mij die alleen maar meer energie en ontkenning zal uitlokken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om kalm te willen blijven voor de ander om zo mijn angst niet over te berengen op de ander.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van kalm willen blijven omwille van de ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik eerst zelf kalm moet wezen om als punt van kalmte voor de ander te kunnen fungeren. Ik stop het handelen om de ander te ondersteunen zolang ik mijzelf niet eerst kan ondersteunen, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om eerst voor mijzelf te kiezen, niet vanuit een punt van egoïsme, maar om te zien/begrijpen/realiseren dat ik niets voor de ander kan betekenen als ik het niet eerst zelf op orde heb.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een kalme persoonlijkheid in het leven te roepen om zo niet eerst naar wie ik ben in het moment hoef te kijken.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van een persoonlijkheid uit de kast trekken om zo mijzelf te omzeilen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet alleen mijn emoties onderdruk/negeer maar ook mijzelf. Ik stop het omzeilen/negeren van mijzelf, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet meer zodra het moeilijk wordt een andere persoonlijkheid uit de kast te trekken en zo te denken dat ik de situatie heb gered/opgelost, terwijl ik afscheiding in mijzelf heb gecreëerd door mijzelf af te splitsen in een andere persoonlijkheid.

Dag 255 van 2555; wie ben ik als mogelijk ziek lijf?

Vandaag zal ik een begin maken aan mijn zelfvergevingen omtrent het niet willen doen van een uitstrijkje door 1 nare ervaring in het verleden. Voorlopig ga ik de zelfvergevingsblogs in meerdere stukjes opbreken, omwille van de tijd. Momenteel ben ik met mijn partner een grootscheepse verbouwing aan het doen, maar toch wil ik ook af en toe kunnen bloggen. Dit kan alleen wanneer ik mijn blogs inkort/in stukjes opbreek.

 

Probleem:

Geen zelfverantwoordelijkheid voor mijn fysieke lichaam willen nemen en daardoor preventief onderzoek af te slaan gebaseerd op 1 slechte ervaring, waarbij ik informatie heb gezocht die dit negatieve gevoel bevestigt.

Oplossing:

Het probleem aangaan, aangezien de weerstanden voortkomen uit de geest en er geen fysieke belemmeringen zijn die in acht genomen moeten worden. Pas dan kan ik zien wie ik ben in dit proces van het uitstrijkje nemen en is er zo ruimte om mijzelf te vergeven en te corrigeren.

Beloning:

Mijn fysieke lichaam gelijk en 1 aan mijzelf te zien en niet als een ondergeschikt lastig iets dat mij angsten oplevert. Ik krijg de kans om mijn angsten aan de werkelijkheid te toetsen en zo uit een geest cirkel te komen/bevrijd te worden.

 

Angstdimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om opnieuw ruw behandeld te worden. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ander als mijzelf niet te vertrouwen dat het deze keer netjes gebeurd.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat ik mijzelf niet kan ontspannen tijdens het uitstrijkje. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om op voorhand al te vrezen voor het niet willen loslaten van de nare ervaring,  maar hem opnieuw te willen beleven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat ik beelden zal hebben van de vorige keer tijdens het uitstrijkje en niet hier kan zijn met mijn lijf. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij af te sluiten van mijn realiteit wanneer ik denk dat ik het niet aankan of aan wil gaan, door beelden te gebruiken als afleiding.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat ik narrig zal zijn tegen de assistente alsof zij het was die mij de vorige keer ruw behandelde. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in een personage te gaan zitten en al generaliserend door deze assistente 1 op 1 in te wisselen voor degene van de vorige keer.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om volledige zelfverantwoordelijkheid voor mijn lijf te nemen. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om bepaalde dingen over mijn lijf aan de weet te komen en dan met name negatieve berichten over ziekte.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat ik dingen over mijzelf afroep wanneer ik meedoe aan het uitstrijkje en niet gewoon doorga met mijn leven en het wel merk wanneer ik dood neerval. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de stand van zaken omtrent mijn fysieke lijf te willen negeren.

 

Gedachtendimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf verwond te zien worden tijdens het uitstrijkje. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om oude ervaringen als een blauwdruk op een nieuwe ervaring te drukken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf te zien in gespannen toestand waardoor ik pijn zou kunnen ervaren door tegen te werken en zo de nare ervaring te herbeleven. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te willen blijven hangen in een nare ervaring en zo daar energie uit te halen als reden om het in stand te houden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf te zien met een hoofd vol plaatjes om zo het moment van het uitstrijkje niet te hoeven beleven. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn realiteit in te wisselen voor mijn geesteswereld.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf boos te zien op de assistente alsof zij mij iets heeft misdaan. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een personage aan te nemen dat boos is op alle assistentes van doktoren, omdat ik mij tijdens een nare ervaring niet kon uitdrukken en de boosheid opkropte en zo elke keer wanneer ik dit verhaal vertelde aan anderen er energie uit haalde om mijn personage te bekrachtigen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in de geest te zien afscheiden van mijn lijf wanneer daar de kans bestaat dat er nare berichten over dat lijf zouden kunnen komen. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te laten sturen door angst en gezond verstand niet meer als leidraad te nemen voor wat het beste is voor mijn lijf binnen het systeem waarin ik leef.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in de geest het uitstrijkje als aanleiding te zien om met nare zaken geconfronteerd te worden die mijn rustige positieve leventje zouden kunnen verstoren. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn lijf als een mogelijke vijand/aanvaller te ervaren op mijn positieve leven wanneer mijn lijf blijkt ziek/zwak te zijn. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om ziekte en zwakte als minderwaardig te zien en z niet gelabeld te willen worden door mijzelf of een ander.

 

De volgende dimensies volgen in de volgende blogs.

Dag 251 van 2555; vechten tegen het systeem

Deze blog is een vervolg op de blog van gisteren die ging over het gesprek met de jeugdarts en mijn onderliggende emoties en gevoelens gekoppeld aan een angst veroorzaakt door een ervaring in het verleden. Vandaag zal ik door de verschillende dimensies te doorlopen, proberen inzicht te krijgen in het wat/hoe/waarom van wie ik was in dat moment.

Probleem:

De angst dat ik mij niet gehouden heb aan regels van het systeem en terecht gesteld zal worden.

Oplossing:

Dit pad binnen de regels van het systeem doorlopen/spelen.

Beloning:

Geen botsing met de wet en onnodige frictie binnen het systeem, waar ik aan deelneem, veroorzaken.

Angstdimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om afgerekend te worden voor fouten die ik heb begaan binnen het systeem waar ik aan deelneem, die ik niet heb begaan, maar bang ben te begaan. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij uit het hier en nu te halen door in de geest mogelijke rampspoed scenario’s te bedenken en af te spelen terwijl de fysieke realiteit aan mij voorbij gaat.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat de ander die het systeem vertegenwoordigt mijn vijand is en ik mijzelf en mijn kind hier tegen moet beschermen. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn realiteit in te delen in vijanden en medestanders en ik zo denkbeeldige oorlogen voer.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat er nare dingen gaan gebeuren wanneer het systeem vindt dat ik foute dingen heb gedaan. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat het systeem mij zal bestraffen voor mijn drang om mijzelf te onttrekken uit het systeem en het allemaal wel lekker zelf op te lossen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat er voor mij en mijn kind bepaald zal worden door het systeem hoe wij ons leven moeten leiden. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn de controle over mijn eigen leven kwijt te raken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben voor de legale daadkracht van de jeugdarts als vertegenwoordigster van het systeem. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat het systeem mij flink wil aanpakken, omdat het systeem dit al eerder heeft gedaan.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat het ziekteverzuim van mijn kind als ongeoorloofd verzuim wordt aangemerkt en ik voor de gevolgen hiervan mag opdraaien.Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn het slachtoffer van de situatie te worden terwijl ik juist het beste voor heb voor mijn kind.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om niet alleen tegen het systeem op te kunnen, maar dit wel te proberen. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat ik moet worstelen en vechten met het systeem alsof mijn leven ervan afhangt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben voor de dwingende toon waarop de jeugdarts het gesprek voert. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf door de toon van het gesprek door angst te laten bevangen en een oude ervaring als blauwdruk op deze ontmoeting te plaatsen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat de jeugdarts door alleen het positieve te willen zien geen rekening houdt met de tegenpool het negatieve en zo dingen verlangt van mijn kind en mijzelf die niet realistisch zijn.  Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn om afgerekend te worden voor het niet halen van het positieve beeld van de jeugdarts en als onwillig afgeschreven te worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat mijn kind de dupe wordt van amateuristisch geëxperimenteer van mensen die niet kunnen handelen in het belang van een ieder en dus niet alles in ogenschouw nemen door te handelen uit eigenbelang. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het systeem te beschuldigen van het willen vertragen van de schoolopleiding van mijn kind.

Gedachtendimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf te zien staan voor de rechter en daar mijn fouten mag verklaren. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben voor de rechtelijke macht na een vervelende ervaring van onmacht met de rechtelijke macht.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf tegenover de jeugdarts te zien zitten/staan waardoor ik een grens voel tussen de goeden en de fouten, waarbij ik bij de goeden hoor. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn realiteit in te delen aan de hand van separatie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf onderdanig aan het systeem te zien staan en en zwaardere straf als tevoren te verwachten om mij te weerhouden van het zoeken van mijn eigen weg/pad. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het ergste te verwachten en direct te denken dat ik een fout heb begaan.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf ongelukkig te zien in een leven dat voor mij bepaald is waar ik geen enkele vrije wil en keuze mogelijkheid heb. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te vrezen voor de kooi van het systeem en mij niet te realiseren dat ik al in mijn eigenkooi in de kooi van het systeem zit.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in de geest opgepakt te zien worden omdat mijn kind niet op school was en ik mij niet kan verdedigen en zeggen dat mijn kind ziek is. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij als slachtoffer op te stellen binnen gebeurtenissen die ik alleen maar bedenk in mijn geest.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in de geest te zien worstelen met iets dat te groot voor mij is en waarbij ik weet dat ik er niet tegenop kan maar toch moet worstelen alsof het een manier van adem halen is. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het mij verzetten tegen het systeem als een kans om te overleven te beschouwen en daarmee mijn worsteling met het systeem gelijk te stellen aan de adem de levenskracht.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in de geest te zien ineenkrimpen door de toon die tegen mij gebruikt wordt die allerlei herinneringen oproept die ik niet onder ogen wil zien maar weg wil drukken. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de emoties/gevoelens/angsten wel te willen beleven van deze oude herinnering, maar de herinnering zelf niet onder ogen te willen komen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in de geest te zien falen door mijn kind en niet op te kunnen tegen de verwachtingen die aan ons worden gesteld. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet als falend te worden gezien wanneer de lat te hoog wordt gelegd.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in de geest te zien eindigen met niets omdat het systeem niet alles in ogenschouw wil nemen en mij en mijn kind daardoor tekort doet. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat ik moet vechten om het beste voor mijn kind te krijgen.

Verbeeldingsdimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan mijzelf te verbeelden dat ik de jeugdarts wel eens even zal zeggen waar het opstaat om zo het heft weer in eigen handen te kunnen nemen. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als vleugellam te beschouwen binnen deze zorginstantie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te verbeelden dat ik de winnaar zal zijn in de strijd tegen het systeem. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om trots te zijn op mijn overwinning in mijn geest.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te verbeelden dat wanneer ik het allemaal zelf regel ik beter af ben. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik al deel uit maak van het systeem en mij daar niet van kan separeren maar mee moet gaan op de golfbewegingen van het systeem.

Interne gesprekken/backchatdimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de backchat ‘zij snapt de situaties werkelijk niet’ in mij te laten bestaan en zo separatie tussen mij en haar te creëren. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat deze back chat iets veranderd aan de situatie en mij niet te realiseren dat ik door communicatie haar hiaten kan invullen en haar informatie kan aanvullen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om  de backchat ‘ik heb niets aan dit mens’ in mij te laten bestaan en zo de jeugdarts al af te schrijven als nutteloos. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om schepen achter mij te verbranden terwijl ik nog op het schip zit en mij niet te realiseren dat ik mijn doel ook kan bereiken met haar medewerking.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de backchat ‘hopelijk ontdekt zij mijn vroegere misstap met de leerplicht niet om mij vervolgens te kunnen pakken’  in mij te laten bestaan en zo angst te creëren tussen ons beiden en haar te bekijken door de ogen van de angst. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om deze ervaring te beleven door de geest en niet mijn fysieke werkelijkheid 1 op 1 aan te durven.

Reactiedimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf aan de ene kant als minder te ervaren en aan de andere kant als meerdere te ervaren. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in deze polariteit en er energie uit te halen om naar de meerdere pool te trekken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de jeugdarts te beschuldigen voor het zetten van een nare toon in het gesprek. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het mijzelf onder druk gezet voelen, te ervaren als een nare toon.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in mijn vrijheid beknot te voelen nu ik in zee ben gegaan met deze zorginstelling Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om vrijheid te ervaren als alles te kunnen doen wat mijn hartje begeert.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boosheid te voelen over het feit dat ik dit keer een proces in het systeem volgens de regels van het systeem wil doorlopen. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als overloper te zien.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het in opstand komen in mijn geest te vergoedelijken als een uitlaatklep. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het spelen volgens de regels van het systeem als enerverend en moeilijk te labelen.

Fysieke gedragsdimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn onderbuik hard te laten worden en pijn te laten veroorzaken. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de angst die ik ervoer fysiek te maken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf benauwd te voelen door het niet volledig door ademen, maar mij terug te trekken uit het fysieke in de geest om te kunnen omgaan met het gesprek dat geweest is. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf niet te realiseren dat de adem de levenskracht/daadkracht is en niet het inhouden en stoppen van mijn daadkracht.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn vuisten te ballen en zo stress proberen weg te drukken. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om emoties weg te drukken om te kunnen functioneren in het hier en nu en mij niet te realiseren dat ik die emoties dan dik en dun weer om mijn oren geslingerd krijg,

Consequentiedimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de gewenste uitkomst en verloop van dit gesprek in mijn geest overnieuw te doorlopen, zodat ik er wel een tevreden gevoel over kan hebben. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als winnaar uit de bus te willen komen om mijzelf goed te voelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet in het hier en nu te zijn tijdens het gesprek en zo niet mijn fysieke werkelijkheid kan aansturen in het belang van een ieder. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door angst mijn fysieke werkelijkheid niet aan te durven gaan.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door de angst niet optimaal alles uit het gesprek te halen wat mogelijk is. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn situatie op voorhand te bemoeilijken door eigenwijs tegen het systeem in te willen.

Dag 250 van 2555; op gesprek bij de jeugdarts

Vandaag gingen mijn dochter en ik op gesprek bij de jeugdarts, dit gesprek was geïnitieerd vanwege onze deelname aan een zorgteam. Door de reuma van mijn dochter heeft ze veel school gemist en school bood aan om mijn dochter aan te melden bij dit zorgteam, zodat er gekeken kon worden hoe met de situatie om te gaan. Ik heb hiermee ingestemd, omdat ik inmiddels begrepen heb dat ik bepaalde zaken in het systeem moet doorlopen om erkenning te krijgen en de daarbij behorende hulp. Zonder dit team had ik allang gezegd, laat mijn dochter thuis studeren op de momenten dat zij genoeg energie heeft en zo haar eigen tijd in te delen. Maar dat is niet de manier hoe dit schoolsysteem werkt en doorlopen dient te worden. Dus wij gingen op gesprek en waren benieuwd, aangezien de brief voorstelde om te gaan kijken naar hoe om te gaan met de voortgang van school en op welke manier.

 

Nu moet ik even tussendoor vermelden dat toen wij vertrokken uit Nederland naar Italië wij net een rechtszaak achter de rug hadden voor het thuisscholen van onze 2 kinderen. Dit was best een heftige ervaring om als criminele ouders weggezet te worden door de rechter op basis van feiten die zeer vrijelijk geïnterpreteerd waren. Laten we zeggen nog net niet gefabriceerd, dus konden wij ons hier niet op beroepen. Deze ervaring heb ik weggeborgen in mijn geest als een zeer onplezierige ervaring waarin ik onterecht voor slechte ouder werd uitgemaakt door mij te onttrekken aan het schoolsysteem, dat mijn kinderen het plezier in school totaal ontnam.

 

Dit gezegd hebbende voelde het op gesprek gaan bij deze arts die weer gekoppeld is aan de leerplichtambtenaar als een ‘wat heb ik fout gedaan?’ gesprek. Op de achtergrond speelde mee dat ik toch bang was ter verantwoording te worden gesteld voor het vele thuis zijn van mijn zieke dochter. Ik dacht dat ik open het gesprek in kon gaan/aan kon gaan, maar toen een autoritaire toon door de jeugdarts werd gezet en wij om beurten de mond werden gesnoerd begon het gesprek vrij onaangenaam te verlopen. De toon en woordkeuze van de jeugdarts die na elk antwoord dat mijn dochter gaf werd gezet deed vermoeden dat deze mevrouw al op voorhand ideeën over mijn dochter had. Hetzij door de communicatie met school of hetzij door de verschillende input van anderen die deze arts zelf tot een verhaal heeft gevormd.

 

Ik moest op mijn woorden letten, in de zin van afwegen of de woorden tegen mij gebruikt zouden worden. De arts was liever zelf aan het woord waarin ze de ene opinie na de andere los liet en waarde oordelen maakte die zeer gekleurd waren. Halverwege het gesprek begrepen wij dat er helemaal niet gekeken ging worden hoe mijn dochter het beste haar opleiding kan voortzetten zodat er een diploma kan gaan komen. Het ging deze jeugdarts erom mijn dochter zo snel mogelijk weer full-time op school te krijgen, wat de afgelopen 2 jaar niet mogelijk gebleken is en dus op dit moment een utopie is. Dit was te negatief volgens de arts en wij moesten ons aan het meest positieve beeld (lees onrealistische) vast houden en dat gebruiken om te komen tot weer totale integratie. Na 2 keer de mond te zijn gesnoerd drukte ik toch mijn vraag erdoorheen hoe deze mevrouw het scenario voor ogen had dat wanneer mijn dochter relatief veel zou missen volgend jaar en zodoende een derde keer dit jaar over te moeten doen. Waarbij zij meldde dat zij niet van het negatieve uit wilde gaan.

 

Wat heb ik aan een jeugdarts van een zorgteam dat de realiteit niet onder ogen wil/kan zien, welke hulp kan ik van zo iemand verwachten? Wat doe ik hier ging door mij heen gemengd met angst dat ze mij zouden melden bij de leerplicht om te zeggen dat ik mijn kind eerder uit bed moet halen en naar school moet fietsen. Want toen zij hoorde dat ik geen betaald werk deed leek het haar de beste oplossing dat ik mijn kind naar school zou brengen. Waarop ik vroeg, waarmee? Achterop een fiets die er net voor geschikt is, en ik dacht: op mijn rug, met de auto die ik niet tot mijn beschikking heb? Alle vragen van onze kant die realistisch waren en datgene waar wij tegenaan lopen in het dagelijks leven werden in het luchtledige gelaten.

 

Ik voel mij geboeid door het systeem wat ik uit angst netjes wil doorlopen en waar ik tegelijkertijd uit wil springen omdat ik zie dat het mijn kind tekort doet. Ik wil geen hulp van regelneukers, ik wil gemeende praktische aan de realiteit gerelateerde hulp, is dat zoveel gevraagd? Toen ik thuis kwam had ik een hele harde pijnlijke onderbuik en ik had moeite met het goed doorademen waardoor ik mijzelf als benauwd ervoer. Hoe kon ik zo onbegrepen worden door een arts? Ik voelde mij een leugenaar terwijl ik wist dat ik niet had gelogen. Ik had angst voor het pad wat wij zullen moeten doorlopen, het pad der onbegrip met een kind dat een chronische ziekte heeft die niet altijd even zichtbaar is. Wil ik dit? Kan ik dit aan? Kan ik dit aan en mijzelf binnen het systeem houden? Gewurgd door het systeem, snak ik naar adem en een gemakkelijke uitweg. Het ziet ernaar uit dat ik dit thema een tweede keer moet doorlopen, dus is het zaak om goed te beseffen wat ik doe. De komende blogs zal ik wijden aan zelfvergeving op de verscheidene punten die vandaag zijn beroerd en zal ik het afsluiten met correctieve zinnen en verbintenissen. Om het daarna in de realiteit te doorlopen en te zien of ik de beoogde verandering kan waarmaken.

 

Probleem:

 

De angst dat ik mij niet gehouden heb aan regels van het systeem en terecht gesteld zal worden.

 

Oplossing:

 

Dit pad binnen de regels van het systeem doorlopen/spelen.

 

Beloning:

 

Geen botsing met de wet en onnodige frictie binnen het systeem, waar ik aan deelneem, veroorzaken.

 

 

Wordt vervolgd.

Dag 245 van 2555; candida – de illusie van misbruik – de gewilde vriendin willen zijn – deel 1

Na het blootleggen van mijn relatie tot mijn vagina en in sommige gevallen het ontbreken van de relatie met mijn vagina zal ik de komende blogs gaan wijden aan het onderwerp candida albican. Dit zal ik doen aan de hand van stukjes uit een chat/interview met Bernard Poolman, om zo de conditie beter te begrijpen en te zien waar ik participeer in het creëren of her- creëren van de candida.

Een uitleg van Bernard wat candida is:

Candida is een conditie in het fysieke lichaam dat indiceert dat je balans, ph, jouw innerlijke balans van het fysieke in onbalans is. Dit komt door gewoonte over de tijd heen, waar je jezelf toestond… Jij als het ‘denkende deel’ van jou, om emoties te beleven en deze emoties te worden. Wat betekent, dat je deze emoties zal aannemen op het niveau van zoetheid of op een niveau van zuurheid.

Candida indiceert normaliter dat je instaat bent ergens iets aan te doen, maar je doet het niet. Wat betekent dat je instaat bent om je ervaring over hoe jij je voelt over de manier waarop jij misbruikt (in de ruimste zin van het woord) bent te stoppen. Maar in plaats daarvan gebruik je dit gevoel als een onderwerp van conversatie, b.v. om anderen empathie/sympathie voor je te laten voelen of medelijden met je te laten hebben, waardoor je nu het hele verhaal opnieuw en opnieuw blijft beleven. Wat betekent dat je deze ervaringen en gevoelens niet gestopt hebt omdat je het je nog steeds herinnerd. Het is nog steeds een deel van jou en jij gebruikt dit nu om anderen te manipuleren, of door seks of door de ander je leuk te  laten vinden of de ander medelijden met je te laten hebben. Dus nu ben je een vampier en je hebt dat gebruikt als een persoonlijkheid een tweede natuur. Dan zal je candida ontstaan, en dit zal op verschillende manieren eruit komen, meestal openbaart zich dit in de mond, de genitaliën of de anus, dit zijn de meest voorkomende plekken, maar het kan zich ook intern en extern verspreiden, dat hangt af van hoe opzettelijk je bent geweest.

Dus alles heeft stadia van opzettelijkheid. Wat de afhankelijkheid betekent die je ervan ervaart door de mate van energie die je erin stopt en natuurlijk is het zo dat wanneer je al ziek bent, het betekent dat je op een punt van verandering staat. Wanneer je niet ziek bent en je bent opzettelijk in je handelen, dan moet je weten: je zit in diepe problemen, omdat dit betekent dat je zeer bedrieglijk bent, waardoor je lichaam zich als redelijk gezond presenteert en tegen de tijd dat je wel ziek wordt, zal er niet veel zijn wat je kan doen. Dit omdat je zeer bedrieglijk bent en daarom zal het lang duren voordat je ziek wordt. Hoe sneller je ziek wordt, hoe beter het is voor je, omdat je mogelijkheid tot veranderen sneller zal zijn. Hoe langer het duurt voordat je ziek wordt betekent, hoe gezonder je bent, hoe bedrieglijker je bent. Wanneer je in deze wereld leeft en je veel geld hebt, dan ben je erg gezond, erg gelukkig – maar grote problemen in je toekomst.

Dus met candida gaat het om het belang dat jij hebt bij misbruik, door de angst die je ontwikkelt voor het opnieuw misbruikt te worden. Wat het onmogelijk maakt om jezelf te ervaren, omdat jij al het onderwerp bent van wat je al hebt ervaren, je bent onderworpen aan de herinnering. Nu komt eerst de herinnering alvorens een nieuwe ervaring binnen komt, wat een nieuwe ervaring dus onmogelijk maakt. En dan begin je te fermenteren/verzuren van binnen. Het is alsof je wijn wordt, als alcohol, en daarom zal je lichaam meer suiker gaan produceren en zal je meer suikers tot je gaan nemen, waardoor de candida heviger wordt omdat je vergiftigt raakt met je herinneringen van oneerlijkheid waardoor je steeds meer al wijn wordt. Wat fascinerend is wanneer je naar het principe kijkt van ‘genezing door de aantrekking van hetzelfde’,dat is ook waarom je naar de kerk kunt gaan en het bloed van Jezus kunt drinken in de vorm van wijn, want je geneest door de aantrekking van hetzelfde, waardoor het als het ware de zuurgraad in het lichaam reduceert. Zodat je fysieke verlichting voelt tot de volgende mis wanneer je weer naar de kerk gaat, door een simpel iets als een glas wijn. Maar het is eigenlijk een simpel principe dat laat zien hoe je het fysieke kan helpen wanneer je homeopathie studeert. Vanuit het oogpunt van de kerk, deze herinnert zich deze dingen niet, omdat zij nooit bestudeert hebben wat er werkelijk gebeurd. Het was meer een punt dat zij gebruikten omdat het werkte en daardoor dus iets magisch kon zijn af en toe. En het doet dit, want het is simpel genezing door aantrekking van hetzelfde.

Om de ervaring van candida te stoppen waar je voelt dat je misbruikt bent, zul je al deze herinneringen moeten los laten en jezelf toestaan om je het volgende te realiseren:

Wanneer je een ervaring had waar jij je misbruikt voelde, de enige weg om hieruit te komen, is met complete zelfvergeving en om de herinnering op dezelfde wijze in de ogen te kijken. Waar het erop uit zal draaien dat je door een ervaring zal gaan waar je angst hebt om opnieuw misbruikt te worden en waar je standvastig zult moeten gaan staan om zonder misbruik te leven en compleet te leven. Want vertrouwen kan alleen dan ontstaan als je vertrouwt. Misbruik kan alleen dan ontstaan wanneer je het toestaat. Of jij maakt misbruik van anderen. Het probleem is – zodra je misbruik toestaat, wordt je de misbruiker. Dat is altijd het geval. Hoe jij misbruikt, hangt van vele factoren af en die kunnen heel klein of simplistisch zijn.

Candida is een gaaf iets om je te helpen zien hoe je innerlijke realiteit ervoor staat. Waar heb je mee te maken? Dus wanneer je steeds meer zorg draagt voor iets en het komt terug omdat de conditie uit meerdere lagen bestaat, maakt dat je het steeds weer opnieuw beleeft totdat je een totale herinnering structuur hebt die multi-dimensioneel is, multi-gerasterd, zal het als een multi-plaatje in je zijn totdat het er allemaal uit is. Wanneer je teveel medicijnen neemt die het onderdrukken, zal het zich als een nieuwe ziekte openbaren.

Na deze uitleg vanBernard zie ik dat ik door mijn leven heen vanaf het moment dat ik volwassen relaties met mannen aanging, mij keer op keer verraden/misbruikt voelde en dan ook de relatie verliet. Om vervolgens bij het aangaan van een nieuwe relatie alweer te vrezen voor dit verraad/misbruik. Dit verraad zat hem in het niet belangrijk genoeg zijn voor mijn partners, ik was of een geheime liefde of men hing nog aan een oude liefde en ging daar uiteindelijk ook weer naar terug. Het voelde alsof ik de tweede viool moest bespelen en er niet toe deed, ik was leuk voor erbij en voelde mij afgedankt. Dit maakte dat ik in een nieuwe relatie mij alweer anders opstelde en er alles aan deed om zo leuk gevonden te worden dat ik nummer 1 werd voor mijn partner.

Dit verraad/misbruik voelde als daadwerkelijk misbruik, maar het mag duidelijk zijn dat dit geaccepteerd misbruik was. Ik zocht het op en stond het toe wat het tot de illusie van misbruik maakt, maar de impact niet minder was. Als ik verder terug kijk dan zie ik dat ik door mijn vele verhuizen als kind ook altijd vrienden had die al beste vrienden hadden en mij er aan de zijlijn wel bij wilden hebben, het is een soort van rode draad door mijn relaties in het algemeen. Het gevoel dat ik niet nummer 1 mag zijn en er dus voor moet vechten om nummer 1 te worden.

Probleem:

Binnen relaties mijzelf afgedankt/verraden/misbruikt te voelen zodra duidelijk wordt dat ik niet de vriendin ben maar meer een kennis of een vage vriendin.

Oplossing:

De herinnering los laten als startpunt voor een nieuwe relatie, om zo echte relaties aan te gaan.

Beloning:

Niet langer verzuurd binnen een relatie te zijn, maar met anderen samen te zijn als zelfexpressie en niet om leuk gevonden te worden en geaccepteerd te worden.

Dag 234 van 2555; de vagina de bron van al het kwaad – vrouwelijke bewustwording – deel 1

Het onderwerp ‘vrouwelijke bewustwording’ is niet een onderwerp dat ik in 1 blogserie kan beslaan, daarom heb ik ervoor gekozen om het beeld/herinnering dat/die het meest in relatie staat tot het hoofdthema ‘ de vagina de bron van al het kwaad’ te gebruiken voor deze blogserie. Andere herinneringen omtrent ‘vrouwelijke bewustwording’ zullen in relatie tot andere thema’s door de tijd doorlopen worden.

Deze herinnering is uit de periode dat ik 21 was, ik studeerde maatschappelijk werk en begon door de opleiding heen mijzelf te ervaren. Op een dag besloot ik dat ik wilde gaan afvallen, niet dat ik echt overgewicht had, maar het was meer een soort van babyvet wegwerken. Dit bedoel ik dan figuurlijk, het naïeve/kinderlijke vaarwel zeggen. Ik verloor aardig wat kilo’s en ging van maat 40 naar 36/34. Mijn ouders waren bezorgt en vonden dat ik teveel was afgevallen en dat ik snel ziek zou worden door te weinig weerstand. Ik zag dit punt niet, het afvallen was heel geleidelijk gedaan, door mijn voedingspartoon geleidelijk aan te passen. Ziek ben ik niet meer of minder geweest dan anders in die periode, dit was dus ouderlijke bezorgdheid. En tegelijkertijd was het een laatste loskomen van mijn ouders als stap naar het zelfstandig zijn en volwassene wezen.

Met het gewicht dat van mij afviel zag ik steeds meer mijzelf als vrouw ontstaan/ontpoppen, niet dat ik jongensachtig was of mij niet vrouw voelde, maar er ontluikte zich een soort van sensueel vrouwelijk gevoel  in mij. Ik ging kleding maken die al de, in mijn ogen goede punten van mijn lichaam  benadrukten, en ik maakte gebruik van wat dieper uitgesneden decolleté en zag er altijd uit alsof ik zo op de werkvloer als meerdere kon rondlopen of klaar was voor een sjiek diner. Hier ontstond niet zozeer de ‘girl power’, maar de ‘vagina power’. Ik werd mij er bewust van hoe vrouwelijk ik eruit zag en het werd mij duidelijk hoe ik dat kon inzetten en gebruiken.

Het moment dat het kwartje echt viel, was het moment dat ik niet meer zoals altijd rustig over straat kon lopen, maar dat er gevloten en geroepen werd naar mij. Waar ik mij eerst het lelijke eendje voelde, met nadruk op voelde, straalde ik nu deze ‘vagina power’ uit en had ik de mannen voor het uitkiezen. Op één of andere manier voelde het andere geslacht dit ontluiken en de kracht, die in feite seksuele kracht was en dat werkte als een magneet. Ik stond perplex, want ik had niet verwacht dat ik zo’n kracht in mij had, ik haalde mijzelf altijd liever naar beneden.

Ondanks dat ik mij goed voelde en zelfverzekerd en gesteund door deze ‘vagina power’, voelde ik ook dat het zo sterk was dat er geen ruimte voor mijzelf over was. He was of de ‘vagina power’ of ik, en in die periode koos ik voor de ‘vagina power’, want eens gedronken van de nectar kon ik niet meer terug. Dus ging ik relaties aan en regeerde ik met mijn ‘vagina power’ over het andere geslacht, totdat ik het beu was en het een te gemakkelijk spel vond, en de verveling toetrad. Ook zag ik dat deze ‘vagina power’ mij in situaties zou kunnen brengen die ik misschien niet verlangde, ik speelde met ego en sensualiteit, iets waar ik mijn vingers uiteindelijk niet aan wilde branden. De ‘vagina power’ veranderde in voorkomen en werd ‘vagina verlangen’, waarmee ik niet het verlangen naar seks bedoel, maar het verlangen naar een levenspartner en kinderen. De ‘vagina klok’ ging in werking en mijn doel en koers veranderde.

In de volgende blog zal ik doormiddel van zelfvergevingen dit onderwerp verder uitpluizen, om zo te kunnen achterhalen wat de patronen/opinies/ideeën waren die mij deden bewegen en handelen in mijn fysieke realiteit.

Dag 197 van 2555; ik boos? HOEZO?

Het woord boos en het exploderen van boosheid/woede, als iets van mij in mijn fysieke werkelijkheid speelt,  kon ik geen plekje geven, terwijl ik keek naar wie ik ben in boosheid en als boosheid. Wat bij mij als eerste opkwam was teleurstelling, alsof ik een teleurstelling boosheid noem, omdat ik misschien niet weet wat boosheid is in mijzelf. Ik spreek hier niet van een lichte irritatie maar een gevoel van boosheid dat je doet exploderen, waardoor je dingen zegt waar je later spijt van hebt of waarvan je gaat gooien en smijten met dingen. Het leek even alsof boosheid op die manier een dekmantel voor mijn teleurstellingen in mijzelf en in anderen is.

 

Tijdens een groepsgesprek over boosheid/woede werd mij gesuggereerd om boosheid terug te leiden naar mijn opvoeding om zo te zien wie ik ben geworden als boosheid. Daarnaast gaf iemand anders aan dat zij boosheid als het ware opspaarde totdat de bom barst en dat je op die manier een tikkende tijdbom bent of het internaliseert en uiteindelijk ziektes ontwikkelt door een verzameling van boosheden fysiek te maken. Een zeer rake opmerking, waarbij ik kon zien dat ik mijn boosheden dus naar alle waarschijnlijkheid heb onderdrukt en ik, of zal exploderen op een gegeven moment, of mijzelf ziek zal maken door de boosheid mijn vlees te laten infiltreren.

 

Dus terug kijkend op boosheid in mijn opvoeding dan zie ik dat mijn vader ineens kon exploderen en enorm boos kon worden waar ik als kind bijna hart kloppingen van kreeg. Het was iets onvoorspelbaars, maar wanneer het zich voordeed was het patroon wat zijn boosheid volgde altijd hetzelfde en dus voorspelbaar. Ik was eigenlijk best angstig voor dit soort uitbarstingen van mijn vader en ik probeerde dan ook zo goed mogelijk te voorkomen dat zijn boosheid gericht was op mij. Terwijl mijn moeder eigenlijk nooit boos was en als zij boos was lachbuien kreeg, haar boosheid was meer mokken en sputteren. Dus met andere woorden onderdrukte boosheid/woede die door de jaren heen veelal als uitgesproken back chat zich manifesteerde. De eerste kennismaking met boosheid/woede van mijn ouders was dus mijn vaders woede die wanneer hij klaar was voor hem over was terwijl de aanwezigen nog na zaten te sidderen. Boosheid is dan ook iets dat ik probeer te voorkomen in mijzelf als in de ander, omdat het mij angst oplevert en koste wat kost vermeden moet worden.

 

De eerste bewuste kennismaking met mijn eigen boosheid was, gedwarsboomd worden als peuter in dat wat ik wilde in het moment, wat meestal het langer spelen bij de buurkinderen was. Wanneer ik mijn zin hierin niet kreeg, iets wat eigenlijk meer regel dan uitzondering was, dan werd ik ziedend. Ik stortte mij dan op de grond neer en ging liggen trappelen op de grond. Mijn ouders wisten hier niet mee om te gaan en raadpleegden de huisarts en vroegen om raad. Het advies luidde; met het hoofd onder de koude kraan houden tot het over is. Dus dat deden mijn ouders en ik ervoer het alsof ik werd vermoord en bedrogen door mijn ouders. Het beoogde resultaat was behaald, want ik werd niet meer boos, ik was braaf en vreesde mijn ouders voor wat zij konden en zouden doen wanneer ik niet zou gehoorzamen. Vanaf die leeftijd heb ik geen herinnering aan woede aanvallen of explosies van boosheid, ik word eenvoudigweg niet boos, hooguit geïrriteerd of teleurgesteld.

 

Toen ik dit zo op een rijtje zette moest ik wel inzien dat ik mijn boosheid al die tijd aan het onderdrukken ben geweest, met mijn moeder als voorbeeld en tegenpool van mijn vader. Mijn vaders voorbeeld zou ik nooit willen volgen omdat het mij angstig maakte, dus deed ik het tegenovergestelde, maar toch naar voorbeeld. Wanneer ik mij even vertraag en op mijn ademhaling let, mijn ogen sluit en boosheid visualiseer, dan voel ik een golf van boosheid in mij, in mijn fysieke lijf. Ik probeerde te benoemen wanneer ik boos ben en op wie ik boos ben en ik zag duidelijk dat het er is. Ik ben godverdomme boos op heel veel dingen en mensen, maar ik heb mij aangeleerd mij te gedragen, want boosheid uiten dat komt je duur te staan. Mij niet beseffende dat boosheid niet uiten mij wellicht wel duurder komt te staan. En is er ook niet zoiets als boosheid uiten, maar anderen daar niet mee te misbruiken? Ik zal iets moeten met deze energie die woekert in mijn lijf, ik zal dat moeten kanaliseren in plaats van wegstoppen en ondergronds zijn eigen gang te laten gaan.

 

Probleem:

 

Mijn probleem is dus het boos zijn maar het niet erkennen en onderdrukken uit angst dat er iets ergs zal gebeuren wanneer ik mijn boosheid/woede eruit laat.

 

De oplossing:

 

Mijn woede erkennen en te uiten op zo’n manier dat ik anderen nog mijzelf daarmee schaad.

 

De beloning:

 

Mijzelf niet ziek maken door de boosheid te internaliseren en geen gevaar als tikkende tijdbom voor mijzelf en anderen te zijn, maar te snappen in zelfoprechtheid waarom ik boos ben en hoe ik dat patroon kan doorbreken en corrigeren.

 

 

De volgende vergevingszinnen zijn een aanzet om dit probleem te ontrafelen, waar ik in de komende tijd steeds vanuit een andere hoek weer op terug zal komen.

 

 

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boosheid in mij te labelen als teleurstelling en boosheid te zien als dekmantel voor deze teleurstellingen en mij niet te realiseren dat boosheid/woede het platform is van waaruit meerdere emoties/gevoelens ervaren kunnen worden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boosheid als teleurstelling te bestempelen en zo opnieuw boosheid te onderdrukken.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik niet heb geaccepteerd en toegestaan om boosheid in mijzelf te zijn en te voelen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te voelen bij het idee dat ik mijzelf ziek zal maken of heb gemaakt door het onderdrukken van mijn boosheid/woede.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te voelen bij het uiten van mijn boosheid/woede en angst te voelen bij het niet uiten van mijn boosheid/woede en mij zo in een impasse te plaatsen waar ik de angst beleef en afweeg in mijn geest zonder in contact met mijn fysieke werkelijkheid te zijn.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in afscheiding van mijn boosheid/woede te bestaan en het zo te bestempelen als niet bestaand.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boosheid/woede te onderdrukken en mij niet te realiseren wat dat voor consequenties heeft.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat ik zal exploderen en mijzelf zodoende niet meer onder controle te hebben en mij niet te realiseren dat het gaat om de regie de besturing van mijzelf in zelfoprechtheid waarbij ik boosheid/woede kan erkennen en sturen als iets van mij dat gecorrigeerd kan worden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn voor de onvoorspelbaarheid in de boosheid/woede van mijn vader.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om onvoorspelbaarheid binnen boosheid/woede als iets bedreigends te zien waar ik mijzelf niet tegen kan beschermen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om uit angst de manier waarop mijn vader met boosheid/woede omgaat niet te willen implementeren en dus totaal niet te willen kijken naar boosheid/woede in mijzelf als mijzelf en het te negeren uit gemak en zelfbehoud.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het tegenovergestelde gedrag te vertonen aangaande boosheid/woede om niet als mijn vader te hoeven zijn binnen het punt van boosheid/woede.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn moeders gedrag van onderdrukken aangaande boosheid/woede te implementeren en mij niet te realiseren dat ik dat doe vanuit een polariteit met het gedrag van mijn vader.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik gewoonweg niet boos word en mij niet te realiseren dat deze energie er is en zijn weg hoe dan ook vindt, met of zonder erkenning van mij.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij even machteloos te voelen nu ik besef dat ook boosheid/woede in mij is en even niet te weten wat ik ermee aan moet.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf af te sluiten van mijn eigen boosheid/woede en daar dus teleurstelling over te voelen, want ik stel mijzelf teleur wanneer ik mijn fysieke lijf misbruik door boosheid/woede erin te laten woekeren.

 

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de boosheid/woede in mijzelf te erkennen en gelijk en 1 te zijn aan mijn boosheid om het zo te kunnen sturen en te gebruiken om te zien waar ik aandacht aan moet schenken en hoe en wat ik in mij moet corrigeren.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet af te scheiden van mijn eigen boosheid/woede.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn fysieke lijf niet te belasten met onderdrukte boosheid/woede.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om door middel van de 4 tellen ademhaling mijzelf door mijn boosheden/woede heen te helpen wanneer ik ze ontdek of bewust beleef.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om net bang te zijn voor de boosheid/woede in mijzelf als mijzelf.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen wie ik ben geworden als boosheid/woede en wie ik kan zijn als bestuurder van mijn boosheid/woede.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te onderzoeken ho eik mijn boosheid/woede zo kan kanaliseren dat ik nog mijzelf nog een nader schaad door het uiten van mijn boosheid/woede.