Dag 255 van 2555; wie ben ik als mogelijk ziek lijf?

Vandaag zal ik een begin maken aan mijn zelfvergevingen omtrent het niet willen doen van een uitstrijkje door 1 nare ervaring in het verleden. Voorlopig ga ik de zelfvergevingsblogs in meerdere stukjes opbreken, omwille van de tijd. Momenteel ben ik met mijn partner een grootscheepse verbouwing aan het doen, maar toch wil ik ook af en toe kunnen bloggen. Dit kan alleen wanneer ik mijn blogs inkort/in stukjes opbreek.

 

Probleem:

Geen zelfverantwoordelijkheid voor mijn fysieke lichaam willen nemen en daardoor preventief onderzoek af te slaan gebaseerd op 1 slechte ervaring, waarbij ik informatie heb gezocht die dit negatieve gevoel bevestigt.

Oplossing:

Het probleem aangaan, aangezien de weerstanden voortkomen uit de geest en er geen fysieke belemmeringen zijn die in acht genomen moeten worden. Pas dan kan ik zien wie ik ben in dit proces van het uitstrijkje nemen en is er zo ruimte om mijzelf te vergeven en te corrigeren.

Beloning:

Mijn fysieke lichaam gelijk en 1 aan mijzelf te zien en niet als een ondergeschikt lastig iets dat mij angsten oplevert. Ik krijg de kans om mijn angsten aan de werkelijkheid te toetsen en zo uit een geest cirkel te komen/bevrijd te worden.

 

Angstdimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om opnieuw ruw behandeld te worden. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ander als mijzelf niet te vertrouwen dat het deze keer netjes gebeurd.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat ik mijzelf niet kan ontspannen tijdens het uitstrijkje. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om op voorhand al te vrezen voor het niet willen loslaten van de nare ervaring,  maar hem opnieuw te willen beleven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat ik beelden zal hebben van de vorige keer tijdens het uitstrijkje en niet hier kan zijn met mijn lijf. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij af te sluiten van mijn realiteit wanneer ik denk dat ik het niet aankan of aan wil gaan, door beelden te gebruiken als afleiding.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat ik narrig zal zijn tegen de assistente alsof zij het was die mij de vorige keer ruw behandelde. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in een personage te gaan zitten en al generaliserend door deze assistente 1 op 1 in te wisselen voor degene van de vorige keer.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om volledige zelfverantwoordelijkheid voor mijn lijf te nemen. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om bepaalde dingen over mijn lijf aan de weet te komen en dan met name negatieve berichten over ziekte.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat ik dingen over mijzelf afroep wanneer ik meedoe aan het uitstrijkje en niet gewoon doorga met mijn leven en het wel merk wanneer ik dood neerval. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de stand van zaken omtrent mijn fysieke lijf te willen negeren.

 

Gedachtendimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf verwond te zien worden tijdens het uitstrijkje. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om oude ervaringen als een blauwdruk op een nieuwe ervaring te drukken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf te zien in gespannen toestand waardoor ik pijn zou kunnen ervaren door tegen te werken en zo de nare ervaring te herbeleven. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te willen blijven hangen in een nare ervaring en zo daar energie uit te halen als reden om het in stand te houden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf te zien met een hoofd vol plaatjes om zo het moment van het uitstrijkje niet te hoeven beleven. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn realiteit in te wisselen voor mijn geesteswereld.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf boos te zien op de assistente alsof zij mij iets heeft misdaan. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een personage aan te nemen dat boos is op alle assistentes van doktoren, omdat ik mij tijdens een nare ervaring niet kon uitdrukken en de boosheid opkropte en zo elke keer wanneer ik dit verhaal vertelde aan anderen er energie uit haalde om mijn personage te bekrachtigen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in de geest te zien afscheiden van mijn lijf wanneer daar de kans bestaat dat er nare berichten over dat lijf zouden kunnen komen. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te laten sturen door angst en gezond verstand niet meer als leidraad te nemen voor wat het beste is voor mijn lijf binnen het systeem waarin ik leef.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in de geest het uitstrijkje als aanleiding te zien om met nare zaken geconfronteerd te worden die mijn rustige positieve leventje zouden kunnen verstoren. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn lijf als een mogelijke vijand/aanvaller te ervaren op mijn positieve leven wanneer mijn lijf blijkt ziek/zwak te zijn. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om ziekte en zwakte als minderwaardig te zien en z niet gelabeld te willen worden door mijzelf of een ander.

 

De volgende dimensies volgen in de volgende blogs.

Dag 242 van 2555; de vagina de bron van al het kwaad – in het geniep – deel 3

In de blog van vandaag sluit ik het onderwerp ‘in het geniep ‘ af met correctieve zinnen en verbintenissen.

 

Wanneer en als ik mijzelf in twijfels zie gaan over mijn gedrag ten opzichte van mijn vagina en mijn omgeving, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat de twijfel laat zien dat ik alle partijen wil ‘pleasen’ om zo niet uitgestoten te worden. Ik stop de drang om geaccepteerd te willen worden en als ‘normaal’ gezien te worden en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te beseffen dat wanneer ik twijfel over mijn gedrag ik zoek naar ‘geaccepteerd gedrag’ en ik mijzelf wegcijfer voor dit gedrag en er zo dus geen sprake is van zelfexpressie.

 

Wanneer en als ik mijzelf in separatie zie gaan van mijn omgeving of vagina dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat het in separatie gaan mijn manier is om te overleven in de maatschappij en als mens. Ik stop de separatie en ga 1 en gelijk aan het leven staan.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij nog van mijn vagina nog van mijn omgeving te separeren als een overlevingsstrategie,  aangezien beiden een vorm van geen verantwoordelijkheid nemen is en zelf-sabotage en dus niet in het belang van een ieder is.

 

Wanneer en als ik mijzelf in overlevingsangst zie gaan en mijzelf zie modelleren voor de buitenwereld, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet weet wie of wat ik ben en ben zodoende bereid om leven op te offeren in het belang van het overleven. Ik stop de overlevingsangst en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om nooit mijzelf op te offeren en te vormen naar wat ik denk dat de buitenwereld van mij wil, maar simpelweg in mijn eigen kracht te staan en zelfverantwoordelijkheid te nemen voor wie ik ben.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie twijfelen over verandering in mijn leven dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat een band opbouwen met mijn vagina nooit onnatuurlijk kan zijn, omdat het bevestigt dat ik een geheel ben van delen die er allemaal mogen zijn en waardoor het geheel nooit heel kan zijn wanneer een deel niet meedoet. Ik stop de twijfel en ga de verandering aan.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te veranderen ten opzichte van mijn vagina en te zien dat het gevoel van ‘onnatuurlijk’ een geprogrammeerd iets is aangemoedigd door de geest.

 

Wanneer en als ik mijzelf separatie zie ervaren als iets dat normaal is dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat gewoonte en gewenning hier de doorslag is voor wat normaal/acceptabel is en niet de stelregel dat separatie zelf-sabotage is. Ik stop de zelf-sabotage en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer ik separatie zie als datgeen wie ik ben dan stop ik en zie dat ik terug naar de adem moet om mijzelf te vertragen en te zien wie ik geworden ben.

 

Wanneer en als ik mijzelf in angst voor het onbekende zie gaan dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat deze angst alles wat bekend is in stand wil houden ook al is het misbruik van mijzelf. Ik stop de angst voor het onbekende en ga 1 en gelijk aan het leven staan.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te realiseren dat voorbij de angst voor het onbekende gewoon leven is en het een ademhaling kost om te stoppen met deze angst en het limiteren van mijzelf.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie separeren van mijn levenskracht/vagina dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik alleen door zelfaansturing mijn levenskracht kan gebruiken. Ik stop de separatie van mijn levenskracht/vagina en sta 1 en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn levenskracht te erkennen en aanvaarden als dat wat ik ben en hetgeen dat mij kan doen veranderen.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vasthouden aan mijn oude ‘ik beeld’ dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik als de geest bang ben de controle te moeten verliezen/opgeven wanneer ik niet meer ben wie ik denk dat ik ben. Ik stop het vasthouden en laat los.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn oude ‘ik beeld’ los te laten en mijzelf de kans te geven om mijzelf te zien voor wie ik werkelijk ben, als een proces adem na adem.

 

Wanneer en als ik mijzelf de controle zie vasthouden dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat het loslaten van de controle de ware zelfaansturing is. Ik stop de controle en laat los.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet langer te controleren vanuit de geest en mijzelf niet langer vast te houden vanuit de geest en allerhande limitaties te accepteren die onacceptabel zijn.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vrezen voor mijn vagina als losse entiteit dan stop ik en haal adem. Ik realiseer en zie dat ik niet kan functioneren als losse delen, maar mijzelf moet verbinden met mijzelf als een geheel om geheel te kunnen genieten van de totaliteit die ik ben. Ik stop de vrees voor de vagina los van mijzelf en participeer 1 en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te leren genieten als geheel, als totale fysieke expressie, door verandering toe te staan en het niet vrezen voor wie ik aan mijzelf zal gaan tonen als diegene die ik werkelijk ben.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie vrezen voor afkeuring en vies/ongeoorloofd gedrag, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de opinies van anderen persoonlijk neem en als waarheid en leidraad gebruik om te leven. Ik stop het persoonlijk nemen en daarmee de vrees voor afkeuring en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet te handelen op mijn voorprogrammering en te kunnen/leren onderscheiden wanneer ik de programmering van een ander persoonlijk neem.

 

Wanneer en als ik mijzelf als eenling ervaar dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik denk uniek te zijn hierin en het slachtoffer van mijn omgeving. Ik stop deze slachtofferrol en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet te denken dat ik speciaal en bijzonder ben in hoe ik in het leven sta in separatie van mijn vagina, maar te zien dat vele vrouwen het product zijn van opinies en voorprogrammering van anderen, door dit persoonlijk te nemen en zich daardoor niet te leren/durven leren kennen.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn vagina als outcast van mijn lichaam zie maken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat het makkelijker is mijn vagina als losse entiteit te beschuldigen dan naar binnen te kijken en te zien welke angsten mijzelf terughouden van leven. Ik stop het outcasten en neem 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf noch mijn vagina te outcasten als oplossing van het niet heel kunnen zijn met alle delen van mijzelf.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn werkelijkheid acceptabel zie maken dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn werkelijkheid acceptabel maak door conform mijn voorprogrammering deze te vormen. Ik stop het acceptabel maken van mijn werkelijkheid en laat mijn programmering los.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn fysieke werkelijkheid te vormen naar wat het beste voor een ieder is.

 

Wanneer en als ik mijzelf het genieten in/door het fysieke zie saboteren, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik meer vertrouwt ben met het niet genieten en mijzelf niet uit die ogenschijnlijke comfort zone wil halen. Ik stop de sabotage en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zaken die vertrouwt zijn niet te vertrouwen als het beste voor een ieder, maar dat te onderzoeken alvorens dit aan te nemen.

 

Wanneer en als ik mijzelf fysieke lichaamsexpressie als fantasie zie bestempelen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf zo op voorhand fysieke lichaamsexpressie zie ontnemen. Ik stop de zelfsabotage en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet totale fysieke lichaamsexpressie, die ik niet ken als volwassene, mijzelf te ontnemen alvorens ik het kan toepassen door niet te geloven dat ik daartoe instaat ben met een vagina die geestelijk geladen is met negativiteit, waarin ik de fantasie gebruik om in polariteit met het negatieve te komen.

 

Wanneer en als ik mijzelf in mijn verbeelding wel heel zie zijn als fysiek lichaam, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik alleen in fantasie/verbeelding heel kan zijn in mijn veilig gewaande geest. Ik stop de fantasie en neem 1 en gelijk deel aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet alleen in mijn fantasie heel te kunnen zijn, maar ook in mijn fysieke werkelijkheid te durven veranderen en heel te zijn zonder angst voor verandering en de opinie van mijn omgeving.

 

Wanneer en als ik mijzelf het negatieve met het positieve zie vervangen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik participeer in polariteit en zo niet gealarmeerd raak door de onbalans in mijn leven door separatie en mijzelf niet weer op de rails zet. Ik stop de participatie in deze polariteit en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om open te staan voor de waarschuwingen van mijn fysieke lichaam zonder die onder polariteiten te begraven en te doen alsof alles okay is.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn relatie met mijn vagina als moeilijk zie bestempelen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat het moeilijke ‘em in het geniep zit, wat niet nodig is wanneer ik als geheel mij in mijn fysieke werkelijkheid plaats. Ik stop het moeilijk doen als de separatie en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn voorprogrammering niet uit te spelen door de relatie met mijn vagina als moeilijk te bestempelen en het gewaar zijn van mijn lichaam als vies te zien en onbehoorlijk.

 

Wanneer en als ik mijzelf in het geniep personage zie gaan, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik een personage nodig heb om in het geniep om te kunnen gaan met de onbalans in mijn fysieke lichaam. Ik stop dit personage omdat ik mij realiseer dat het overbodig is.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn participatie in dit geniep personage te signaleren en te stoppen, omdat het geen enkel ander doel dient dan de geest.

 

Wanneer en als ik mijzelf in opgewondenheid zie gaan dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dan dat ik te maken heb met angst en een verknipte vorm van intiem zijn. Ik stop de angst en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet het geniep personage te voeden door gevoelens van opgewondenheid/spanning te voelen en die niet te interpreteren als angst.

 

Wanneer en als ik mijzelf in minderwaardigheid zie gaan dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik mijn vagina als minderwaardig zie en omdat ik een geheel ben zie ik ook mijzelf als minderwaardig. Ik stop de minderwaardigheid als sluier voor wat werkelijk gaande is.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de sluier van minderwaardigheid op te lichten en te zien dat ik niet minderwaardig ben als een geheel met mijn vagina, maar de opinies die ik persoonlijk neem doen mij denken dat ik minderwaardig zou moeten zijn.

 

Wanneer en als ik mijzelf genieten zie verdraaien naar losbandigheid dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik als de geest probeer frictie te bewerkstelligen om het genieten tot iets negatiefs te maken. Ik stop het verdraaien en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet te participeren in de frictie van de geest en mij verder van mijn levenskracht af te laten glijden dan dat ik al ben.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie walgen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat het walgen, het walgen van mijzelf is en het niet gaan staan in mijn daad/levenskracht door mijzelf niet aan te sturen en geen zelfverantwoordelijkheid te nemen. Ik stop het walgen en participeer 1 en gelijk aan het leven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in mijn levenskracht te gaan staan en mijzelf niet door walgen van mijzelf af te scheiden.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn relatie met mijn vagina in separatie fysiek zie maken dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat het fysiek maken de gevolgen van de separatie zijn. Ik stop het fysiek maken en haal diep adem.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om preventief naar mijn relatie met mijn vagina te kijken om zo het fysiek maken van eventuele gevolgen te kunnen voorkomen.

 

Wanneer en als ik mijzelf mijn gesepareerde relatie met mijn vagina zie ontkennen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik ga voor positiviteit en alles dat negatief is liever onder het tapijt veeg. Ik stop het ontkennen en zie mijn relatie met mijn vagina voor wat het is.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn relatie met mijn vagina uit de polariteit/separatie/frictie te halen en mijzelf aan te sturen waardoor ik de levenskracht voel en de eenheid met mijn lijf kan ervaren.

Dag 173 van 2555; het ‘blijf zitten waar je zit’ personage

Gisteren ontdekte ik tijdens het schrijven van mijn blog een personage dat met het geen verandering willen aanvaarden te maken heeft, omdat ik er wat meer tijd in wilde steken om dit personage te ontrafelen besloot ik dat op een ander moment aan te pakken. Nu is het zover, ik ga met de billen bloot, want zo voelt dat met dit personage. Het is eigelijk een oud personage, maar de restverschijnselen zitten nog steeds in mij, onaangeroerd.

 

Als voorbeeld voor dit personage neem ik het voorbeeld van mijzelf op een verjaardag. Er staan stoelen in een kring en ik kies een stoel uit bij binnenkomst en ik verlaat de stoel alleen voor het gaan naar het toilet of het naar huis gaan.

 

 

Angstdimensie:

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om weerstand te voelen om van mijn plek weg te gaan waar ik zit in een gezelschap en mij niet te realiseren dat ik angst ervaar.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te wachten tot anderen van plek wisselen, zodat ik niet hoef te wisselen van plek en toch met anderen kan praten.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de angst om te bewegen in het gezelschap als punt van manipulatie te nemen en zo de anderen te dwingen naast mij te komen zitten om zo met mij te kunnen praten.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij door de angst als meer te voelen en de anderen als een soort van onderdanen naar mij toe laat komen en zo door angst ongelijkheid en oneerlijkheid te creëren.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst mij te laten dirigeren en te kiezen voor geen verandering, ondanks dat ik zie dat het mij beperkt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de beperking en angst voor de geest te laten werken en in een soort van geaccepteerde bubbel aan de verjaardag deel te nemen.

 

Wanneer en als ik mijzelf niet tot verandering kan aanzetten door tussenkomst van angst dan stop ik en haal ik adem. k realiseer mij dan dat ik de angst genereer om niet te hoeven veranderen en ik allang weet waar dit mij brengt. Dus ik stop en haal diep adem realiseer mij dat ik niet kan veranderen door deze angst.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om angst niet mijn motivatie voor het niet veranderen te laten zijn en door dit rookgordijn heen te kijken om zo mijzelf aan te sporen om vooruit te gaan en te veranderen in het belang van een ieder.

 

 

Gedachtendimensie:

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de verjaardag als saai te labelen en te verlangen om weer thuis te zijn.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in mijn geest weg te zinken omdat de definitie van een verjaardag saai is en ik geen deel hoef en wil te zijn aan mijn fysieke realiteit.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om beelden van thuis of activiteiten van thuis voor mijn geest te halen en zo te verlangen naar thuis.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om om het einde van de verjaardag te visualiseren en al te bedenken wat ik als excuus kan gebruiken om bijtijds weg te kunnen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om af te wachten totdat anderen met mij komen praten en in mijn geest al te hopen dat die en die naast mij komen zitten.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat het niet eens in mij opkomt om van stoel te veranderen en mijn veilige plek te verlaten.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn stoel niet te willen verlaten en mij niet afvraag waarom ik dat niet wil.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie wegdwalen in mijn geest om zo niet aanwezig te zijn in mijn fysieke realiteit, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat het wegdwalen een reactie is op het niet aankunnen van mijn fysieke realiteit waarin verandering van mij gevraagd wordt. Ik stop met wegdwalen en haal diep adem om mij zo terug te halen in het hier en nu en te participeren in het hier en nu.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te stoppen met denken over een later moment terwijl ik mij onttrek aan het hier en nu.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn realiteit de fysieke realiteit te laten zijn en niet uit oneerlijkheid weg te kruipen in mijn geest omdat ik niet wil veranderen en achterdeurtjes wil creëren en blijven behouden.

 

Back-chatdimensie:

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om teleurgesteld te zijn wanneer diegenen die ik graag had gesproken niet naast mij zijn komen te zitten.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om degene met wie ik had willen praten te verwijten dat zij niet naast mij zijn komen te zitten.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om diegenen die niet met mij zijn komen praten de schuld te geven van een rotgevoel en het mij geven van een gevoel van afwijzing.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat de anderen naar mij toe moeten komen alsof de wereld om mij heen draait waarin ik de koningin ben en al de anderen mijn onderdanen die mij een goed gevoel moeten bezorgen.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het niet prettig te vinden om in een kring met elkaar te zitten waar ik geen echte vorm van veiligheid ervaar.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de anderen als een bedreiging te zien en mij afhankelijk van hen te voelen om een gesprek te kunnen hebben.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf rot te voelen om afhankelijk te zijn van de anderen voor een gesprek.

 

Wanneer en als ik mijzelf anderen zie verwijten wat mijzelf verweten kan worden dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dan dat ik de aandacht van mijzelf wil afleiden om zo niet te hoeven veranderen, wat alleen maar consequenties geeft die doorlopen moet worden. Dus ik stop en haal diep adem en verwijt anderen als mijzelf niet meer.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om altijd eerst naar mijzelf te kijken naar waar ik reacties heb en niet stabiel ben alvorens ik mij met het proces van anderen bemoei.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het niet hebben van achterdeurtjes als onveilig te zien en niet meer dat te kunnen doen wat alleen mijzelf iets oplevert.

 

 

Verbeeldingdimensie:

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in mijn geest te zien rondgaan door de ruimte en met iedereen een praatje te maken, maar dit niet als realiteit te zien, maar eerder als iets angstigs.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in mijn geest mijzelf te zien als vrij en zonder angst voor verandering, maar dit niet in mijn handelen terug te zien.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in mijn geest verandering overbodig te maken door de rol van koningin en manipulator aan te nemen om zo enigszins dat te krijgen wat ik wens.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie fantaseren over hoe ik in mijn fysieke realiteit zou moeten handelen of zijn dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dan dat fantaseren een goed gevoel oplevert maar niets substantieels teweeg brengt in mijn fysieke realiteit en dus van geen waarde is voor mij of een ander als mij. Dus ik stop en haal adem en ruil mijn fantasie in voor het leven hier en nu in het fysieke.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te veranderen omdat verandering gelijk is aan de adem die keer op keer elkaar opvolgen en zo langzaam verandering te weeg brengt in het belang van een ieder zonder daarbij emoties en angst te beleven als remmende factor op het een en gelijk zijn in het moment.

 

 

Gevoelsdimensie:

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij onmachtig te voelen om verandering van plek te laten plaatsvinden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij teleurgesteld te voelen in mijzelf maar dit af te schuiven op de ander.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om weerzin te voelen ten opzichte van de verandering van plek.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om weg te willen en het niet meer denk aan te kunnen de beperkingen waar ik mijzelf in  vast zet.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij verloren te voelen bij de gedachte om mijn veilige plek/stoel te moeten verlaten.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om tweestrijd in mij te voelen, aan de enen kant verandering willen en tegelijkertijd een zware deken over mij heen te voelen die het mij onmogelijk maakt.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij als een slachtoffer van de situatie te voelen waar alle anderen tegen mij zijn.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te schamen voor mijn koningin positie.

 

Wanneer en als ik zie dat verandering gevoelens bij mij teweeg brengen die mij beperken en gevangen houden in het verleden, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat gevoelens helpen om mij in de geest bezig te houden, zodat er geen ruimte voor verandering in het fysieke is. Dus ik stop en haal adem om verandering  in het belang van een ieder ruim baan te geven.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om deze gevoelens te benutten om te zien/realiseren/begrijpen waar de oneerlijkheid in mij is en zo het terug te nemen naar mijzelf en mij te kunnen veranderen.

 

 

Fysiekedimensie:

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om wel te willen veranderen van stoel, maar te maken heb met een zwaar lijf dat ik niet vooruit krijg.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om misselijkheid te voelen bij het idee aan verandering van plek.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het warm te hebben, omdat ik weet dat ik oneerlijk ben ik het warm krijg van de schaamte voor mijn gedrag.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn darmen lawaai te horen maken en mijn spijsvertering van de rel gaat door de zenuwen die gepaard gaan met het niet willen veranderen van plek.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn adem in te houden van tijd tot tijd om fysiek te kunnen ontsnappen in de geest.

 

Wanneer en als ik mijzelf fysiek zie reageren op verandering dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik door weerstanden heen moet gaan om door te gaan en verandering te laten plaatsvinden. Ik stop en haal adem en zie/realiseer/begrijp dat mijn geest deze barricades opwerpt om mij gevangen te houden in een statische vegeterende staat die geen verandering toestaat.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om nog voordat mijn weerstand voor verandering fysiek wordt het te zien en te corrigeren.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet om de tuin te laten leiden door fysieke ongemakken en die te labelen als wat is er mis, maar te zien dat dit fysiek geworden weerstanden zijn die ik zal moeten opruimen om ruimte te maken voor verandering.

 

 

Concequentiedimensie:

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om verandering gelijk te stellen aan onveiligheid door gebeurtenissen in mijn kinderjaren.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf bedreigd te voelen door mijn eigen gecreëerde situatie van het gelijk stelen van verandering aan onveiligheid.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te beperken en mijzelf in mijn eigen verleden gevangen te houden.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om verandering als de vijand te zien, terwijl ik door participatie in de geest mijn eigen vijand vormde en mijzelf dit allemaal aan doe.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om verandering als het verliezen van mijzelf te zien en het statisch blijven zitten als een overlevingsmechanisme in de arm neem, terwijl k mij niet realiseerde hoedanig ik mijzelf hiermee beperkte.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om anderen te verwijten dat zij niet met mij willen praten, terwijl ikzelf geen enkele aanstalten doe om met hen te praten.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn houding gereflecteerd in het gedrag van de anderen te zien en op te pakken als een afwijzing van mijzelf.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om verandering niet met mijzelf te laten beginnen maar te wachten op anderen om de eerste stap te zetten.

 

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om meer consequenties te creëren door mijzelf niet tot bewegen aan te kunnen zetten.

 

Wanneer en als ik mijzelf zie beperken om mijzelf vast te houden in een vegeterende statische staat waarbij ik anderen aanwijs als zijnde de schuldige dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik alleen maar consequenties genereer en een drempel opwerp om nog te kunnen veranderen. Ik stop en haal adem en zie/begrijp/realiseer mij dat mijzelf beperken, mijzelf in te perken, een overleveningsmechanisme van de geest is om niet te stoppen te bestaan.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet in te perken en verandering te laten stromen als de adem, adem voor adem totdat het gedaan is.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de eerste stap te zetten naar verandering aangezien een ander dat niet voor mij kan doen.

 

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet langer af te wijzen als de ander, maar mijzelf te accepteren in de verandering die ik onderga om te komen tot eenheid en gelijkheid.