Dag 255 van 2555; wie ben ik als mogelijk ziek lijf?

Vandaag zal ik een begin maken aan mijn zelfvergevingen omtrent het niet willen doen van een uitstrijkje door 1 nare ervaring in het verleden. Voorlopig ga ik de zelfvergevingsblogs in meerdere stukjes opbreken, omwille van de tijd. Momenteel ben ik met mijn partner een grootscheepse verbouwing aan het doen, maar toch wil ik ook af en toe kunnen bloggen. Dit kan alleen wanneer ik mijn blogs inkort/in stukjes opbreek.

 

Probleem:

Geen zelfverantwoordelijkheid voor mijn fysieke lichaam willen nemen en daardoor preventief onderzoek af te slaan gebaseerd op 1 slechte ervaring, waarbij ik informatie heb gezocht die dit negatieve gevoel bevestigt.

Oplossing:

Het probleem aangaan, aangezien de weerstanden voortkomen uit de geest en er geen fysieke belemmeringen zijn die in acht genomen moeten worden. Pas dan kan ik zien wie ik ben in dit proces van het uitstrijkje nemen en is er zo ruimte om mijzelf te vergeven en te corrigeren.

Beloning:

Mijn fysieke lichaam gelijk en 1 aan mijzelf te zien en niet als een ondergeschikt lastig iets dat mij angsten oplevert. Ik krijg de kans om mijn angsten aan de werkelijkheid te toetsen en zo uit een geest cirkel te komen/bevrijd te worden.

 

Angstdimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om opnieuw ruw behandeld te worden. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ander als mijzelf niet te vertrouwen dat het deze keer netjes gebeurd.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat ik mijzelf niet kan ontspannen tijdens het uitstrijkje. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om op voorhand al te vrezen voor het niet willen loslaten van de nare ervaring,  maar hem opnieuw te willen beleven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat ik beelden zal hebben van de vorige keer tijdens het uitstrijkje en niet hier kan zijn met mijn lijf. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij af te sluiten van mijn realiteit wanneer ik denk dat ik het niet aankan of aan wil gaan, door beelden te gebruiken als afleiding.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat ik narrig zal zijn tegen de assistente alsof zij het was die mij de vorige keer ruw behandelde. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in een personage te gaan zitten en al generaliserend door deze assistente 1 op 1 in te wisselen voor degene van de vorige keer.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om volledige zelfverantwoordelijkheid voor mijn lijf te nemen. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om bepaalde dingen over mijn lijf aan de weet te komen en dan met name negatieve berichten over ziekte.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben dat ik dingen over mijzelf afroep wanneer ik meedoe aan het uitstrijkje en niet gewoon doorga met mijn leven en het wel merk wanneer ik dood neerval. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de stand van zaken omtrent mijn fysieke lijf te willen negeren.

 

Gedachtendimensie:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf verwond te zien worden tijdens het uitstrijkje. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om oude ervaringen als een blauwdruk op een nieuwe ervaring te drukken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf te zien in gespannen toestand waardoor ik pijn zou kunnen ervaren door tegen te werken en zo de nare ervaring te herbeleven. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te willen blijven hangen in een nare ervaring en zo daar energie uit te halen als reden om het in stand te houden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf te zien met een hoofd vol plaatjes om zo het moment van het uitstrijkje niet te hoeven beleven. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn realiteit in te wisselen voor mijn geesteswereld.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de geest mijzelf boos te zien op de assistente alsof zij mij iets heeft misdaan. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een personage aan te nemen dat boos is op alle assistentes van doktoren, omdat ik mij tijdens een nare ervaring niet kon uitdrukken en de boosheid opkropte en zo elke keer wanneer ik dit verhaal vertelde aan anderen er energie uit haalde om mijn personage te bekrachtigen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in de geest te zien afscheiden van mijn lijf wanneer daar de kans bestaat dat er nare berichten over dat lijf zouden kunnen komen. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te laten sturen door angst en gezond verstand niet meer als leidraad te nemen voor wat het beste is voor mijn lijf binnen het systeem waarin ik leef.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in de geest het uitstrijkje als aanleiding te zien om met nare zaken geconfronteerd te worden die mijn rustige positieve leventje zouden kunnen verstoren. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn lijf als een mogelijke vijand/aanvaller te ervaren op mijn positieve leven wanneer mijn lijf blijkt ziek/zwak te zijn. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om ziekte en zwakte als minderwaardig te zien en z niet gelabeld te willen worden door mijzelf of een ander.

 

De volgende dimensies volgen in de volgende blogs.

Dag 254 van 2555; de beslissing is genomen

 

In mijn laatste blog stelde ik mijn twijfels aan de kaak over het wel of niet laten doen van een uitstrijkje in het kader van het bevolkingsonderzoek. Ik vond informatie die niet in het voordeel van het uitstrijkje was en ik zag dat ik bleef hangen in een nare ervaring met het doen van een uitstrijkje. Zoals gezegd in de vorige blog, dit onderwerp behoeft nog enige overweging om tot een juiste keuze te komen. Ik stelde mijzelf een aantal vragen in de vorige blog en die zal ik in zelfoprechtheid gaan beantwoorden in deze blog om zo meer duidelijkheid  te krijgen.

 

1. Laat ik mij leiden door emoties/gevoelens/angsten/herinneringen?

 

Ja, ik zie dat het mij nestelen in deze oude ervaring waarin het uitstrijkje meer ongemak opleverde dan nodig zou moeten zijn, een geweldige vorm van afleiding is en mij afhoud van wat mij eigenlijk dwarszit. Terwijl ik naar binnen keek en mijzelf even vertraagde en de ruis van deze herinnering uitzette, ontmoette ik een stemmetje, het stemmetje was als een klein kind. Een drammerig klein kind dat de hele tijd op de achtergrond stampij had staan maken. Het stemmetje zei: ik wil helemaal niet weten of ik baarmoederhalskanker heb, laat het toch, doe je ogen dicht en dan is het onderzoek er niet meer, negeer het. Ik schrok best een beetje van deze boodschap, die mij zo duidelijk had geleid in het proberen maken van een weloverwogen beslissing. Ik was mij gewaar van iets in de achtergrond, al in het begin dat ik de brief opende. Ik weiger dus mijn zelfverantwoordelijkheid te nemen en stop het liefst mijn kop in het zand dan preventief een onderzoekje van niks te laten doen. Kan ik mijn lijf dit aan doen, gewoon wachten tot het mis gaat en dan moord en brand roepen? Is dit het beste voor een ieder? Nee dat is het niet, dat is het absoluut niet. En natuurlijk is dit 1 test en zijn er veel meer levensbedreigende zaken die je dan ook zou willen testen, maar goed de medische wereld is nog niet bezig in het belang van een ieder, dus zal ik het moeten doen met wat hier is.

 

2.  Waarom ben ik zo wars van bevolkingsonderzoeken?

 

Dat is de eeuwige strijd tussen mij en het systeem, ik vertrouw het systeem niet en daarin vertrouw ik mijn eigen handelen niet. Het systeem werkt/handelt nu uit eigenbelang en noemt dat dan volksgezondheid, maar moet ik een ‘gratis’ onderzoek, een preventief onderzoek dan maar overslaan omdat ik niet op al te goede voet met het systeem sta? Doe ik mijzelf en dan met name mijn lijf niet tekort? Ja, ook hier gebruik ik mijn gevecht met het systeem als dekmantel voor wat er echt gaande is binnenin mij.

 

3.  Wat als ik weer fysiek ruw behandeld word?

 

Dit is duidelijk een angst waar ik mij in vastgrijp. Ik zal tijdens het uitstrijkje de assistente vertellen dat ik vrij ruw behandeld ben de vorige keer en of zij voorzichtig wil doen. Dat lijkt mij de beste manier om door te communiceren met de ander als mijzelf duidelijk te maken waar ik mij zorgen over maak. Het kan niet zo zijn dat ik mij door 1 slechte ervaring laat limiteren en mijn lijf tekort doe.

 

4. Waarom is er een bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker terwijl de kans groter is dat ik baarmoederkanker krijg of onder een auto kom?

 

Dit blijft een vraag voor mij, waarom er preventief getest wordt op zaken die het minst voorkomen en waarom er b.v. vaccins worden uitgevonden voor zaken die minder relevant zijn. Zover als mijn kennis nu gaat, zie ik het als een geld principe. De gezondheidszorg wordt volgens winst principes geleidt, er wordt geen onderzoek/therapie/medicijn ontwikkeld zolang er niet grof aan verdiend kan worden of onderzoekskosten eruit kunnen worden gehaald wanneer er te weinig mensen in de doelgroep zitten. Het is nog een lange weg voordat de gezondheidszorg ook echt zelf gezond is, maar ondertussen moeten wij wel onze lichamen koesteren/genezen/preventief behandelen, we kunnen niet wachten tot het moment dat alles anders zal zijn.

 

5. Wat word mij hier niet verteld?

 

Er wordt zoveel verzwegen zodat de doorsnee vrouw geen twijfels heeft bij het lezen van zo’n folder en dus een afspraak maakt. De folder wordt erbij gestopt om zo een weloverwogen keuze te maken, maar hoe kan dat wanneer je alleen de positieve zaken hoort en de feiten net zo zijn neergezet dat het geen argwaan oplevert. Ik blijf erbij dat het raar is dat jarenlang pap-testen doen niet die data heeft opgeleverd waardoor het sterftecijfer van baarmoederhalskanker omlaag is gegaan. Of is het preventief doen van een uitstrijkje eigenlijk net zoiets als een beurt voor de auto? Mijn garage zegt altijd: garantie tot aan de deur. Dus ja, de kans dat je preventief in een 5 jaar tijdsspanne gespot wordt met kanker in een nog niet vergevorderd stadium, is wel een beetje ‘garantie tot aan de deur’ . En helemaal geen preventieve uitstrijkjes doen levert volgens de cijfers dus geen noemenswaardig verschil op. Zou het niet zo moeten zijn wanneer wij veranderingen in ons lijf voelen die zo anders zijn dan normaal dat wij niet zouden schromen en dus een onderzoek aanvragen, los van kosten/verzekeringen etc. Zouden wij die zelfverantwoordelijkheid aankunnen? Zouden wij ons lijf te hulp schieten? Als ik naar mijzelf nu kijk en het stemmetje in mijn hoofd, dan is er een grote kans dat ik zou blijven doorlopen met klachten en zou hopen dat het weer weg zou gaan, uit angst dat het iets verschrikkelijks zou zijn. Wat natuurlijk de wereld op z’n kop is en het tegenovergestelde teweegbrengt, je voelt en weet dat het mis is en je doet niets uit angst dat het iets ergs is, waardoor wanneer het iets ergs is, het je fataal kan zijn. Ik vrees dat wij toch dit soort onderzoeken nodig hebben om ons dat zetje in de rug te geven om er op z’n minst over na te denken of het waardevol is om aan mee te doen.

 

6. Waarom is de bijgesloten folder alleen maar positief over dit onderzoek?

 

Het is marketing en manipulatie en daarnaast willen we geen negatieve dingen horen wanneer het over kanker gaat. We hebben dit zelf in de hand gewerkt, wij hebben het zover gebracht met elkaar dat wij nu zo worden behandeld en aangesproken door onze overheid, als kleine kinderen die anders dwars gaan liggen. En ja, wat deed ik dwarsliggen. Dit hele bevolkingsonderzoek is net zo positief als het negatief is, maar het is preventie. Het uitgangspunt is preventie, dus hoe kan ik mij verzetten tegen preventie, mijn lijf is voor preventie als uitgangspunt wanneer er verder niets schadelijks plaatsvindt. Dus dat zou dan de doorslag moeten geven.

 

 

Ik heb de stoute schoen aangetrokken en een afspraak gemaakt om een uitstrijkje te laten doen. Ik merk wel dat ik het beeld wegduw en er niet mee geconfronteerd wil worden tot de afspraak, maar ik ga het aan en ik zal heel bewust kijken welke weerstanden er nog meer opspelen tijdens het onderzoek. Vervolgens zal ik een blog schrijven met zelfvergevingen en correctieve zinnen.

 

Probleem:

 

Geen zelfverantwoordelijkheid voor mijn fysieke lichaam willen nemen en daardoor preventief onderzoek af te slaan gebaseerd op 1 slechte ervaring, waarbij ik informatie heb gezocht die dit negatieve gevoel bevestigt.

 

Oplossing:

 

Het probleem aangaan, aangezien de weerstanden voortkomen uit de geest en er geen fysieke belemmeringen zijn die in acht genomen moeten worden. Pas dan kan ik zien wie ik ben in dit proces van het uitstrijkje nemen en is er zo ruimte om mijzelf te vergeven en te corrigeren.

 

Beloning:

 

Mijn fysieke lichaam gelijk en 1 aan mijzelf te zien en niet als een ondergeschikt lastig iets dat mij angsten oplevert. Ik krijg de kans om mijn angsten aan de werkelijkheid te toetsen en zo uit een geest cirkel te komen/bevrijd te worden.

Dag 253 van 2555; wel of geen uitstrijkje?

Vandaag viel de uitnodiging voor het laten doen van een uitstrijkje, in het kader van het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker, op de deurmat. Dat riep herinneringen op aan die ene keer toen ik 30 was en meedeed aan dit bevolkingsonderzoek. Ik had niet echt een mening over dit onderzoek, ik wist als kind dat mijn moeder meedeed aan dit bevolkingsonderzoek. Een aantal keren had zij een uitslag die afwijkend of niet goed genoeg was en ik herinner mij dat dit veel stress bij mijn moeder opleverde. Dus ik ging een uitstrijkje laten maken en trof een dokters assistente van middelbare leeftijd die zeer ruw de eendenbek inbracht en op pijnlijke wijze een uitstrijkje nam. Terwijl zij nog even naar binnen gluurde kon zij melden dat het helemaal rood van binnen was. Nou zo voelde het ook na dit ruw genomen uitstrijkje. Thuisgekomen ontdekte ik dat ik bloedde en dit hield een dag aan. De PAP-test was okay, dus niets aan de hand, maar ik was genezen van en niet langer onbevangen als het gaat om uitstrijkjes. De volgende oproep met 35 jaar heb ik genegeerd en 5 jaar later woonde ik in Italië waar uitstrijkjes voor baarmoederhalskanker niet in een bevolkingsonderzoek waren opgenomen. Nu terug in Nederland ligt dus deze oproep op mijn deurmat en wat te doen?

 

Laat ik mij leiden door emoties/gevoelens/angsten/herinneringen? Waarom ben ik zo wars van bevolkingsonderzoeken? Wat als ik weer fysiek ruw behandeld word? Waarom is er een bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker terwijl de kans groter is dat ik baarmoederkanker krijg of onder een auto kom? Wat word mij hier niet verteld? Waarom is de bijgesloten folder alleen maar positief over dit onderzoek? Ik heb hier gewoon geen zin in, ik ga gewoon niet, wie denken ze wel dat ze zijn. Of is het echt voor mijn eigen bestwil en moet ik maar even doorbijten en alle emoties over boord zetten? Ik ben pissig dat het lijkt dat ik heel goed geïnformeerd ben door de bijgesloten folder, maar ik moet alsnog zelf op onderzoek uit om te snappen waarom ik argwaan heb, hoezo verzorgingsstaat het lijkt meer op een doe-wat-je-wordt-opgedragen-staat.

 

Mij word verteld dat baarmoederhalskanker het meest bij vrouwen tussen de 30 en 60 jaar voorkomt door het bevolkingsonderzoek. Na wat googlen vind ik een medische site die uit onderzoek heeft gevonden dat baarmoederhalskanker het meest voorkomt in de leeftijdsgroep 30-39 en 70-84 jarigen. Een ander onderzoek spreekt ook van het steeds op vroegere leeftijd voorkomen van de baarmoederhalskanker en te denken valt aan de groep tussen de 20 en 24. Dit alles moet wel in het licht gezien worden dat baarmoederhalskanker een niet veel voorkomende vorm van kanker is.

 

Dan vind ik een onderzoek dat stelt dat de meeste baarmoederhalskanker voorkomt bij vrouwen die zich niet hebben laten screenen. Getverderrie denk ik, waarom schrijven ze nou zoiets? Want ander onderzoek wijst uit dat er best vaak foute screening is, waar je denkt vrij te zijn van kanker maar het hebt of behandeld wordt terwijl je geen kanker hebt. Wat moet je nu met zulke tegenstrijdige berichten en een afnemend vertrouwen in de medische wetenschap?

 

Nog wat googlen en ik vind stukken uit het boek ‘Wat artsen je niet vertellen’ van Lynne Mc Taggert. Hierin wordt gesteld dat het bevolkingsonderzoek ansich niets tot op heden heeft bijgedragen aan de vermindering van sterfte door baarmoederhalskanker. Dus dit laat mij zien dat er niet geleerd wordt van de data die verzameld wordt en niet gekeken wordt naar het voorkomen, maar alleen maar spreekt over vroeg stadia baarmoederhalskanker behandelen. Geen preventie maar achter de feiten aanhollen wat dan als vroegtijdige behandeling wordt weggezet.

 

Ook in dit boek wordt over de foute screening gesproken en de onnauwkeurigheid van de test. Er wordt gesproken van 7-60% vals negatieve uitslagen en dat de beoordeling van de PAP-test wordt gedaan door mensen en de resultaten van dezelfde screening andere resultaten oplevert naar gelang wie de screening doet. Ik begin nu echt te twijfelen wat de meerwaarde van deze test is, want mocht ik geen baarmoederhalskanker hebben dan kan ik nog aan weet ik wat niet het loodje leggen waar ik geen bevolkingsonderzoek voor krijg.

 

Baarmoederhalskanker komt bij 1 op de 10.000 vrouwen waarbij 0,7% van de vrouwen daadwerkelijk kanker krijgt maar niet allemaal om het leven komen. Dit cijfer is in de afgelopen 20 jaar niet veranderd volgens ‘Wat artsen je niet vertellen’, dus het onderzoek en de progressie op het gebied van preventie en voorkomen zit al 20 jaar opslot. En als klap op de vuurpijl blijkt dat artsen nog maar zeer weinig weten over deze vorm van kanker en dat er gesteld wordt dat onrustige baarmoedercellen tot baarmoederhalskanker leiden, wat door het bevolkingsonderzoek nu juist duidelijk laat zien hoe grillig het beeld eigenlijk is en deze vorm van kanker niet een eenduidig patroon kiest.

 

Als ik het allemaal goed begrijp dan is oestrogeen de boosdoener in dit verhaal, oftewel een teveel aan oestrogeen. Oestrogeen zorgt voor de aanmaak van de slijmlaag in de baarmoeder en door de aanmaak van dit slijm blijft er veelvoudige celdeling plaatsvinden. Doordat er oestrogeen in verscheidene medicatie wordt gebruikt voor b.v. vrouwen in de overgang, wordt dan de kans op kanker ineens groter.

 

Met andere woorden ik ben op dit moment met mijn 45 jaar niet een risico groep en de kans dat ik sterf aan baarmoederhalskanker is zeer gering dus zou ik dat uitstrijkje niet nodig hebben. Of bedenk ik nu redenen om de echte redenen niet onder ogen te willen zien? Ik weet het niet echt op dit punt. Dit behoeft nog wat meer reflectie/introspectie van mijn kant. De weegschaal zoals hij nu staat slaat door naar geen uitstrijkje, maar dat kan nog alle kanten op dit moment op.