Dag 254 van 2555; de beslissing is genomen

 

In mijn laatste blog stelde ik mijn twijfels aan de kaak over het wel of niet laten doen van een uitstrijkje in het kader van het bevolkingsonderzoek. Ik vond informatie die niet in het voordeel van het uitstrijkje was en ik zag dat ik bleef hangen in een nare ervaring met het doen van een uitstrijkje. Zoals gezegd in de vorige blog, dit onderwerp behoeft nog enige overweging om tot een juiste keuze te komen. Ik stelde mijzelf een aantal vragen in de vorige blog en die zal ik in zelfoprechtheid gaan beantwoorden in deze blog om zo meer duidelijkheid  te krijgen.

 

1. Laat ik mij leiden door emoties/gevoelens/angsten/herinneringen?

 

Ja, ik zie dat het mij nestelen in deze oude ervaring waarin het uitstrijkje meer ongemak opleverde dan nodig zou moeten zijn, een geweldige vorm van afleiding is en mij afhoud van wat mij eigenlijk dwarszit. Terwijl ik naar binnen keek en mijzelf even vertraagde en de ruis van deze herinnering uitzette, ontmoette ik een stemmetje, het stemmetje was als een klein kind. Een drammerig klein kind dat de hele tijd op de achtergrond stampij had staan maken. Het stemmetje zei: ik wil helemaal niet weten of ik baarmoederhalskanker heb, laat het toch, doe je ogen dicht en dan is het onderzoek er niet meer, negeer het. Ik schrok best een beetje van deze boodschap, die mij zo duidelijk had geleid in het proberen maken van een weloverwogen beslissing. Ik was mij gewaar van iets in de achtergrond, al in het begin dat ik de brief opende. Ik weiger dus mijn zelfverantwoordelijkheid te nemen en stop het liefst mijn kop in het zand dan preventief een onderzoekje van niks te laten doen. Kan ik mijn lijf dit aan doen, gewoon wachten tot het mis gaat en dan moord en brand roepen? Is dit het beste voor een ieder? Nee dat is het niet, dat is het absoluut niet. En natuurlijk is dit 1 test en zijn er veel meer levensbedreigende zaken die je dan ook zou willen testen, maar goed de medische wereld is nog niet bezig in het belang van een ieder, dus zal ik het moeten doen met wat hier is.

 

2.  Waarom ben ik zo wars van bevolkingsonderzoeken?

 

Dat is de eeuwige strijd tussen mij en het systeem, ik vertrouw het systeem niet en daarin vertrouw ik mijn eigen handelen niet. Het systeem werkt/handelt nu uit eigenbelang en noemt dat dan volksgezondheid, maar moet ik een ‘gratis’ onderzoek, een preventief onderzoek dan maar overslaan omdat ik niet op al te goede voet met het systeem sta? Doe ik mijzelf en dan met name mijn lijf niet tekort? Ja, ook hier gebruik ik mijn gevecht met het systeem als dekmantel voor wat er echt gaande is binnenin mij.

 

3.  Wat als ik weer fysiek ruw behandeld word?

 

Dit is duidelijk een angst waar ik mij in vastgrijp. Ik zal tijdens het uitstrijkje de assistente vertellen dat ik vrij ruw behandeld ben de vorige keer en of zij voorzichtig wil doen. Dat lijkt mij de beste manier om door te communiceren met de ander als mijzelf duidelijk te maken waar ik mij zorgen over maak. Het kan niet zo zijn dat ik mij door 1 slechte ervaring laat limiteren en mijn lijf tekort doe.

 

4. Waarom is er een bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker terwijl de kans groter is dat ik baarmoederkanker krijg of onder een auto kom?

 

Dit blijft een vraag voor mij, waarom er preventief getest wordt op zaken die het minst voorkomen en waarom er b.v. vaccins worden uitgevonden voor zaken die minder relevant zijn. Zover als mijn kennis nu gaat, zie ik het als een geld principe. De gezondheidszorg wordt volgens winst principes geleidt, er wordt geen onderzoek/therapie/medicijn ontwikkeld zolang er niet grof aan verdiend kan worden of onderzoekskosten eruit kunnen worden gehaald wanneer er te weinig mensen in de doelgroep zitten. Het is nog een lange weg voordat de gezondheidszorg ook echt zelf gezond is, maar ondertussen moeten wij wel onze lichamen koesteren/genezen/preventief behandelen, we kunnen niet wachten tot het moment dat alles anders zal zijn.

 

5. Wat word mij hier niet verteld?

 

Er wordt zoveel verzwegen zodat de doorsnee vrouw geen twijfels heeft bij het lezen van zo’n folder en dus een afspraak maakt. De folder wordt erbij gestopt om zo een weloverwogen keuze te maken, maar hoe kan dat wanneer je alleen de positieve zaken hoort en de feiten net zo zijn neergezet dat het geen argwaan oplevert. Ik blijf erbij dat het raar is dat jarenlang pap-testen doen niet die data heeft opgeleverd waardoor het sterftecijfer van baarmoederhalskanker omlaag is gegaan. Of is het preventief doen van een uitstrijkje eigenlijk net zoiets als een beurt voor de auto? Mijn garage zegt altijd: garantie tot aan de deur. Dus ja, de kans dat je preventief in een 5 jaar tijdsspanne gespot wordt met kanker in een nog niet vergevorderd stadium, is wel een beetje ‘garantie tot aan de deur’ . En helemaal geen preventieve uitstrijkjes doen levert volgens de cijfers dus geen noemenswaardig verschil op. Zou het niet zo moeten zijn wanneer wij veranderingen in ons lijf voelen die zo anders zijn dan normaal dat wij niet zouden schromen en dus een onderzoek aanvragen, los van kosten/verzekeringen etc. Zouden wij die zelfverantwoordelijkheid aankunnen? Zouden wij ons lijf te hulp schieten? Als ik naar mijzelf nu kijk en het stemmetje in mijn hoofd, dan is er een grote kans dat ik zou blijven doorlopen met klachten en zou hopen dat het weer weg zou gaan, uit angst dat het iets verschrikkelijks zou zijn. Wat natuurlijk de wereld op z’n kop is en het tegenovergestelde teweegbrengt, je voelt en weet dat het mis is en je doet niets uit angst dat het iets ergs is, waardoor wanneer het iets ergs is, het je fataal kan zijn. Ik vrees dat wij toch dit soort onderzoeken nodig hebben om ons dat zetje in de rug te geven om er op z’n minst over na te denken of het waardevol is om aan mee te doen.

 

6. Waarom is de bijgesloten folder alleen maar positief over dit onderzoek?

 

Het is marketing en manipulatie en daarnaast willen we geen negatieve dingen horen wanneer het over kanker gaat. We hebben dit zelf in de hand gewerkt, wij hebben het zover gebracht met elkaar dat wij nu zo worden behandeld en aangesproken door onze overheid, als kleine kinderen die anders dwars gaan liggen. En ja, wat deed ik dwarsliggen. Dit hele bevolkingsonderzoek is net zo positief als het negatief is, maar het is preventie. Het uitgangspunt is preventie, dus hoe kan ik mij verzetten tegen preventie, mijn lijf is voor preventie als uitgangspunt wanneer er verder niets schadelijks plaatsvindt. Dus dat zou dan de doorslag moeten geven.

 

 

Ik heb de stoute schoen aangetrokken en een afspraak gemaakt om een uitstrijkje te laten doen. Ik merk wel dat ik het beeld wegduw en er niet mee geconfronteerd wil worden tot de afspraak, maar ik ga het aan en ik zal heel bewust kijken welke weerstanden er nog meer opspelen tijdens het onderzoek. Vervolgens zal ik een blog schrijven met zelfvergevingen en correctieve zinnen.

 

Probleem:

 

Geen zelfverantwoordelijkheid voor mijn fysieke lichaam willen nemen en daardoor preventief onderzoek af te slaan gebaseerd op 1 slechte ervaring, waarbij ik informatie heb gezocht die dit negatieve gevoel bevestigt.

 

Oplossing:

 

Het probleem aangaan, aangezien de weerstanden voortkomen uit de geest en er geen fysieke belemmeringen zijn die in acht genomen moeten worden. Pas dan kan ik zien wie ik ben in dit proces van het uitstrijkje nemen en is er zo ruimte om mijzelf te vergeven en te corrigeren.

 

Beloning:

 

Mijn fysieke lichaam gelijk en 1 aan mijzelf te zien en niet als een ondergeschikt lastig iets dat mij angsten oplevert. Ik krijg de kans om mijn angsten aan de werkelijkheid te toetsen en zo uit een geest cirkel te komen/bevrijd te worden.