Vandaag op de markt stond ik op mijn beurt te wachten bij de groentekraam, waar ook een vrouw met een fotocamera met mega lens erop foto’s aan het maken was van de groenten en het fruit. Op een gegeven moment startte zij met het maken van foto’s van het personeel achter de kraam. Ik keek naar de gezichten van het personeel en de vrouwen probeerden meteen aardiger of vrolijker te kijken. Op een gegeven moment werd er een vraag over een Japanse groente gesteld door een klant en één van de verkoopsters vroeg de baas om advies, zij kende de groente zelf niet en stak haar neus in de groente om te ruiken wat de geur was. Dit was allemaal vrij spontaan en de verkoopster was zo te zien lekker bezig en zat goed in haar vel. Totdat de fotografe zei dat deze verkoopster lelijk op een foto stond terwijl zij rook aan de Japanse groente. Volgens de fotografe leek het of ze haar neus ophaalde en dat zij het vies vond. Volgens de fotografe was dat geen reclame voor de zaak. Ik zag de verkoopster van spontaan afglijden naar een zorgelijk gezicht, alsof zij er geen zin meer in had. Zij ging stilletjes verder met waar ze mee bezig was maar de dynamiek en de sfeer die er eerder was, die was totaal verdwenen. Dit was natuurlijk zo omdat de sfeer op energie gebaseerd is en dus altijd van een ‘high’ naar een ‘low’ gaat. Toch was het duidelijk wie het naar een ‘low’ bracht met de acceptatie en goedkeuring van ons allen.
Er waren 2 dingen die door mij heen gingen, eerlijkheid is nog geen zelfoprechtheid en wanneer je jezelf bekijkt door de ogen van een ander dan val je ten prooi aan angst.
Eerlijkheid is nog geen zelfoprechtheid. De fotografe had de foto die zij niet mooi vond van de ruikende vrouw aan de Japanse groente gewoonweg kunnen deleten en daar was dan de kous mee af geweest. Mocht zij perse een foto van een ruikende vrouw hebben gewild dan had zij kunnen vragen of ze nog een foto ervan mocht nemen. Dat is zelfoprechtheid, niet de ander kleineren om jezelf beter of populairder te maken. Want de fotografe keek wel om zich heen of zij bijval kreeg bij haar constatering, dus roddel en achterklap, dus zelf oneerlijkheid. Eerlijkheid wordt vaak geïnterpreteerd als alles moeten zeggen als een soort van opbiechten, zonder dat we daar rekening houden met het belang van een ieder. Wij zijn eerlijk, wij hebben het eruit gegooid en na mij de zondvloed. Ik ken dat gevoel nog wel van denken dat je iets moet zeggen, opbiechten en dat je dan een beter mens kan zijn. Maar denk maar eens terug aan zo’n soort ervaring van eerlijkheid dan zul je zien dat het een soort van drang was die je niet kon helpen of stoppen, je moet het zeggen. Weinig vrije wil zou ik zeggen, terwijl bij zelfoprechtheid neem je even gas terug om te zien of een ieder erbij gebaat is dat je nu gaat zeggen wat je gaat zeggen. Dan heb je de eigen regie in handen en stuur je jezelf aan.
Wanneer je jezelf bekijkt door de ogen van een ander dan veroordeel je jezelf genadeloos en is de angst om zoiets nog eens te doen hetgeen je verlamd. De verkoopster was in haar sas en deed haar werk, het is altijd gezellig bij hun kraam, ze maken een praatje en een lolletje met de klanten. Maar na de opmerking van het vieze gezicht trekken en dat zoiets ‘not done’ was, besefte de verkoopster waarschijnlijk dat haar bestaansbubbel haar niet beschermde tegen dit soort interacties. Het je even naakt voelen wanneer je beseft dat anderen naar je kijken en opinies en vooroordelen over je hebben net zoals jij anderen veroordeeld en beoordeeld. Die shock van gesnapt zijn, de herkenning van wat jezelf ook doet die zich nu tegen jou keert en die je een rotgevoel geeft en je onzeker maakt. Zo onzeker maakt dat geen enkele beweging meer natuurlijk lijkt te zijn en je jezelf ineens gevangen voelt in de veroordeling en beoordeling van de ander die eigenlijk net als jezelf is. Dus kijk je door de ogen van de ander naar jezelf en doe je er nog een schepje bovenop, totaal gedeprimeerd en niet meer jezelf kunnen voorstellen dat je ooit weer spontaan kunt zijn en terug in je bubbel kan zonder te hoeven worden herinnerd aan de ander die doet zoals jij.
Deze zelfvergevingen zijn gedaan, door mij in de schoenen van mensen te plaatsen, die met de genoemde problematieken in aanmerking zijn gekomen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat ik eerlijk ben wanneer ik alles zeg wat voelt als achterhouden van informatie en niet de tijd wil nemen om even gas terug te nemen en te zien wat ik doe.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat eerlijkheid altijd vrij dwangmatig voelt, een gevoel is van dit moet ik vertellen anders ben ik een slecht mens.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat eerlijkheid een gevoel is en daarom bestaat bij de gratie van energie, terwijl zelfoprechtheid een zelfsturende actie van mijzelf is.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik door het gevoel van eerlijkheid wordt geleid uit sociaal voorgeprogrammeerde overwegingen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om eerlijkheid als iets goeds te bestempelen, als een deugd en verder geen vragen erbij te stellen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat eerlijkheid over de ruggen van anderen kan gaan en ik mij in dat moment van eerlijkheid alleen maar met mijzelf bezig houd.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat eerlijkheid een egoïstische daad is en dat het bijna altijd eigen gewin is.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik bij eer-lijk, het lijk dat uit de kast valt moet eren en bij zelf-op-recht ik zelf het recht heb op het filteren van de informatie die ik spuit in mijn buitenwereld in het belang van een ieder.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te worden wanneer ik mijzelf door de ogen van een ander te zien en te voelen hoe de ogen van beoordeling en veroordeling in mij prikken
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik anderen net zo beoordeel en veroordeel als dat anderen dat met mij doen, wat mij onveilig doet voelen in mijn wereld.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de veiligheid van mijn bubbel niet te ervaren wanneer een ander negatieve commentaren over mij maakt en mij niet realiseer dat al de keren dat ik de roddel over mijzelf niet hoor ik ook niet van de rel ben.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat het beoordelen en veroordelen van anderen aan mijn adres en het rotgevoel dat onzekerheid in mij oproept alleen maar kan beleven als ik weet en hoor dat anderen dat zeggen ver mij en het niet bestaat wanneer ik het niet weet.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om onwetendheid als zaligheid uit te roepen als het gaat over roddel en achterklap over mij, zolang ik het niet weet is het er niet en dat is een regel die vrij inwisselbaar is voor elk rotgevoel of probleem waar we niet mee geconfronteerd willen worden.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf nog eens extra te veroordelen als anderen dat al hebben gedaan, omdat ik mij gesnapt voel nu anderen mijn eigen gedrag richting mij richten.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet gestoord te willen worden door anderen en lekker wil leven in mijn eigen bubbel al oordelend over de bubbels in mijn buitenwereld die lekker safe van mij weg zijn.
Wanneer en als ik zie dat ik eerlijkheid boven zelfoprechtheid verkies dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik bij eerlijkheid mijn gewin of mijn gram wil halen en ik zo consequenties genereer die ik later moet doorlopen. Dus ik stop de eerlijkheid ten koste van de zelfoprechtheid en laat de eerlijkheid die eigenlijk gelijk is aan oneerlijkheid met elke uitademing weg stromen en geen deel meer uitmaken van wie ik ben.
Wanneer en als ik mij anderen zie oordelen of beoordelen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik tegelijkertijd met het beoordelen en veroordelen mijzelf veroordeel en beoordeel als de ander en ik niet verder kom dan verwijten, dus stop ik de roddel en achterklap en haal adem en breng mij terug in het hier en nu.
Een Veertiger haar Tocht naar Leven 