Vandaag had ik een heerlijk dagje, ik heb van alles gedaan en zelfs wat dingen afgerond. Ik had met mijzelf afgesproken om meer verschillende dingen op een dag aan te pakken om het wat luchtiger te houden. Vandaag was voorheen mijn vertaaldag en dat heb ik ook vandaag gedaan, maar daarnaast ook andere zaken en enigszins tot mijn verbazing was ik ook nog eens effectief. Toch bemerkte ik vanavond dat ik op de achtergrond in mijn geest een gevoel bespeurde van ‘het is niet genoeg’, met andere woorden het is leuk wat je gedaan hebt maar het is niet genoeg. Raar want aan de ene kant was ik dik tevreden en aan de andere kant leverde dat teleurstelling op. Welke kant is nu realistisch? Mijn fysieke werkelijkheid aan de ene kant waar ik niet gehaast heb maar netjes achter elkaar steeds weer wat anders aangepakt en nog even van het zonnetje genoten ook, en mijn geest aan de andere kant die een beeld schets waarin ik bijna alles wat nog afgerond moet worden geklaard zie. De geest schets een beeld dat ik zou kunnen verlangen, maar mijn fysieke werkelijkheid schets een beeld dat fysiek haalbaar is.
Probleem:
Door de consumentistische aard van de geest wat ik aanneem alsof ik het zelf ben denk ik dat ik het altijd beter had kunnen doen en meer had kunnen doen, waardoor ik mijzelf als een teleurstelling ervaar terwijl ik juist lekker en effectief bezig ben geweest. Wat het probleem tot zelfsabotage maakt.
Oplossing:
Mijzelf niet vereenzelvigen met de geest en in mijn fysieke werkelijkheid in zelfoprechtheid zien of ik op een juiste manier bezig ben geweest en of ik tevreden over mijzelf en mijn werk kan zijn. Door mijzelf te valideren heb ik geen validatie van mijn geest nodig die altijd zal aansturen op frictie.
Beloning:
Heerlijk bezig kunnen zijn en genieten van mijzelf in het moment, zodat ik aan het einde van de dag tevreden over mijzelf naar bed kan gaan en geen stemmetje in mijn hoofd hoor die mij probeert te saboteren.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn effectiviteit onderuit te halen door te luisteren naar de geest alsof ik het zelf ben en mijzelf van een afstandje beoordeel.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de stem in mijn hoofd als de geest te beschouwen als mijn stem waardoor ik denk mijzelf aan te sturen totdat ik besef dat het zelfsabotage is en het euvel al gebeurd is en de gevolgen moeten worden doorlopen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf een rotgevoel aan te praten en mijzelf als de geest te laten geloven dat ik niet genoeg heb gedaan op een effectieve dag.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik al die dingen die mijn geest opsomt in 1 dag kan doen binnen het tijdsbestek op aarde.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mee te gaan in de consumentistische aard van de geest en te denken dat beter en meer de juiste maatstaf zijn en mij niet te realiseren dat de maatschappij hierop gebaseerd is en dit hetzelfde principe is dat ons hebzucht en crisis heeft gebracht.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat deze zelfsabotage voortkomt uit een vorm van hebzucht naar meer en beter waar ik niet aan heb voldaan en dus wordt gelabeld als falend en een teleurstelling voor mijn geest/maatschappij.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te zien als falend en een teleurstelling terwijl ik in het moment in mijn fysieke werkelijkheid zo tevreden over mijzelf was en de gedane arbeid in de gegeven tijd.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik heel veel moet doen op een dag om mijzelf als goed te ervaren en anders mijzelf als een lapswans en nietsnut te zien.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat ik luier en te weinig doe en niet dat opbreng wat ik zou moeten opbrengen als deel van mijn gezin/maatschappij/wereld.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een gevoel van falen/teleurstelling serieus te nemen, terwijl met gezond verstand direct te zien is dat dit niet klopt, en mijzelf hierop af te rekenenen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zelfsabotage als normaal te zien en mij niet te realiseren dat ik in het moment dat ik het mij zie doen moet stoppen en even naar mijzelf te kijken in zelfreflectie om de fysieke werkelijkheid niet uit het oog te verliezen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om nooit te kunnen voldoen aan de eisen van de geest en dus altijd mijzelf als falend en als een teleurstelling te moeten zien wanneer de geest mij aanstuurt.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te identificeren met de geest en mij niet te realiseren dat de geest een middel/gereedschap kan zijn om te zien waar ik aandachtspunten heb liggen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn mate van geluk en zelfwaarde van de geest te laten afhangen door mij te vereenzelvigen met gevoelens en emoties en die als mijn standaard van zijn te laten functioneren.
Wanneer en als ik mijzelf in zelfsabotage mijn effectiviteit om zeep zie helpen dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer mij dat ik mijzelf meet door de geest die frictie als doel heeft. Ik stop de zelfsabotage en haal adem.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet te identificeren met de geest, maar dat wat hier is in mijn fysieke werkelijkheid te gebruiken om te zien of ik dat doe wat gedaan moet worden in zelfoprechtheid.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zelfsabotage de rug toe te keren en als onacceptabel te labelen.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om tevreden met mijzelf te zijn wanneer daar aanleiding toe is en zo te genieten van mijzelf in het moment.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat frictie komt door de geest door mijn participatie erin en door het toestaan van de geest als mijn aanstuurder.
Een Veertiger haar Tocht naar Leven 